Printable View
نهفته در سکوتی سنگی
در نقطه ای در دور دست خاطره
می خواهم به یاد بیارمت
در این تنهایی سرگردان با من حرف بزن!
حقیقت را می دانم
اما
ایا تو را می بینم؟
ایا دوست داشتن ها را می شنوم؟
ان راز نا گفته...........
زمانی که نام خوذ را به خاطر نداشتم
چشم گشودم
و چه فاصله ای چه فاصله ای.
زمانی که همه چیز از دست می رود.....
تنها تو را داشتم
و چنین آسان از دست دادم....
فردا برایم مفهوم گمشده ای دارد
سوختم باران بزن شاید تو خاموشم کنی
شاید امشب سوزش این زخم ها را کم کنی
آه باران من سرا پای وجودم آتش است
پس بزن باران بزن شاید تو خاموشم کنی
زندگی با آدماش برای من یه قصه بود
توی این قصه کسی با کسی آشنا نبود
همه خنجر توی دست و خنده روی لبشون
توی شب صدایی جز گریه ی بی صدا نبود
نمی خوام مثل همه گریه کنم
دیگه گریه دل و وا نمی کنه
قصه های پشت این پنجره ها
غمو از دلم جدا نمی کنه
قصه های ماتم من
هر چی که بود
هر چی که هست
قصه ی ماتم قلب خسته ی یه آدمه
وقت خوابه
دیگه دیره
نمی خوام قصه بگم
از غم و غصه برات هر چی بگم بازم کمه
نمی خوام مثل همه گریه کنم
دیگه گریه دل و وا نمی کنه
قصه های پشت این پنجره ها
غمو از دلم جدا نمی کنه
ای آنکه چند پنجره از من جلوتریامشب مرا به آنطرف شب نمی بری؟در من همیشه ماندن و رفتن برابرندعمری تلف شدم سر این نابرابرینزدیک آسمان شدن ایا بعید بود؟یا حال من نداشت هوایی کبوتریعمری به خاطر تو دلم روز خوش ندیدای آرزوی دیدن فردای بهتریدیروزهر چه بود به پایان رسید و رفتآغاز میشوم دوباره از آغاز دیگریآغاز صبح, آخر گشت و گذار توستای کاش میشد از شب من نیز بگذری
نمی دانم چرا ویرانم امشب
ز فکر آسمان گریانم امشب
ز روی سرد وبی روح زمانه
به سوی آسمان نالانم امشب
ز رنج خانمان سوز جدایی
خدای من چه بی سامانم امشب
خاک می خواند مرا هر دم به خویشمی رسند از ره، که در خاکم نهندآه شاید عاشقانم نیمه شبگل به رویِ گور ِغمناکم نهندبعدِ من ناگه به یک سو می روندپرده هایِ تیره یِ دنیایِ منچشم هایِ ناشناسی می خزندرویِ کاغذها و دفترهایِ من
در اتاق ِکوچکم پا می نهدبعدِ من، با یادِ من بیگانه ایدر بر ِآئینه می ماند به جایتار ِموئی، نقش ِدستی، شانه ایمی رَهَم از خویش و می مانم ز خویشهر چه بر جا مانده، ویران می شودروح ِمن چون بادبانِ قایقیدر افق ها دور و پنهان می شود
هیچکس تنهاییم را حس نکرد
هق هق ِ شیداییم را حس نکرد
هیچکس من را برای من نخواست
یا برای من گُلی در دل نکاشت
هیچکس اشکِ حزینم را ندید
این گُل ِ محزون ِ تنها را نچید
هرکَسی آمد، دلم را پاره کرد
پاره هایِ پاره را صدپاره کرد
هیچکس از دوستی، یارم نشد
اشتیاق ِ باغ را در من نجُست
هرکسی بهر ِ کاری شد یار ِ من
با قلبِ پر از کینه جُست اسرارِ من
هیچکس دردآشنایِ من نبود
یا در انبوهِ غمم مَحرم نبود
تیشه برداشته بر ریشه ی جان ِ من زدند
جان و دل به شلاقِ کنایه می زدند
در چنین آشفته بازاری، کجا مَرحم کجاست
مَرحمی بر زخم های بی شمار ِ من کجاست
روح ِ من دربندِ جسم و جسم ِ من زندانی است
جسم هم مانند روحم، در پی ویرانی است
گر چه خواستم، ایستاده باشم هم چو سرو
قامتم را هم شکستند، استخوانم هم شکست
شب بخير اي آخرين اميد من
نذار تاريكي تو قلبت بنشينه
چشاتو بروي شهر شب ببند
تا چشاي كوچيكت خواب ببينه
ميدونم خواب ستاره ميبيني
خنده هات براي من غريبه نيست
با مداد نقره اي رو تن ماه
همه ي آرزوهاتو بنويس
غروبا تو سرزمين خواب تو
بوي تنهايي و غربت نمياد
توي كوچه هاي سبز اون بجز
صداي پاي محبت نمياد
فرصت موندن تو شهر خواب كمه
دلتو به آسمون گره بزن
پا بزار تو جاده هاي كهكشون
شب بخير اي آخرين اميد من
منم٬
روی زمین،
تنهاترین خاک خدا
همه تنم،
در حسرت یه جای پا
جزیره ام،
جزیره ای که همیشه تو غربتم
تنها نذار٬
ای رهگذر٬
من تشنه محبتم
تو ندیدی٬
چه غریبه جزیره٬
یه خاکه توی آب اسیره
همیشه،
تو هراس مرگه٬
که روزی زیر آب بمیره
ترک آزارم نکردی؟ ترک آزارت کنم
آتش اندازم به جانت بس که آزارت کنم
قلب بیمار مرا بازیچه می پنداشتی؟!
آن قدر قلبت بیازارم ، که بیمارت کنم
من گلی بودم در این گلشن، تو خوارم کرده ای
همچو خاری، در میان گل رُخان خوارت کنم
همچنان دیوانگان در کوی و بازارت کشم
کهنه کالایت بخوانم، بی خریدارت کنم
بعد از این لاف صفا و مهر با مردم مزن
خلق را آگاه از طبع ریا کارت کنم
ای سبکسر، دوست می داری سبکسرتر ز خویش
با خبر شهری از آن گفتار و کردارت کنم
هر کجا گویم که هستی، وین زبانبازی ز چیست
تا ابد در بند تنهایی گرفتارت کنم