مشاعره سنتی

طولانیه ولی جالبه

همين ها مانده در يادم

كه من آزادِ آزادم

چه بنگاهي!

چه درباري!

چه كاخي و چه درگاهي!

رياست مي كنم بر آن

همانطوري كه مي خواهم

سياست مي كنم او را

كه سر مي پيچد از فرمان

همين ها مانده در يادم

كه من آزادِ آزادم

چه بنگاهي!

چه درباري!

چه كاخي و چه درگاهي!

رئيسش بنده مي باشم

خيالت تخت دانشجو

رئيسي دائم العمرم

به ضرب و زور قانون هم

ز جا هرگز نمي جنبم

منم قانون

نگاهم كن

نمي بيني؟

چه قطري گردنم دارد!

نمي داني مگر اي جان

كه پشتم كوه قاف است اين

به مشتم كيسه هاي زر

و آقازاده اي سرور

به دورش در طواف است اين

همين ها مانده در يادم

همين كاخي كه مي بيني

همين زرهاي خوش سيما

و آن زوري كه در بازوي آقازاده ها دارم

سياسي نيستم اصلاً!

سياست پيف مي باشد

سياست اَخ اَخ و اَه اَه

مگر يك نوع نايابش

سياست، مالي اَش نيكوترين باشد

به دنيائي كه من مي خواهمش

اين بهترين باشد

همين ها مانده در يادم

كه من آزادِ آزادم

چه بنگاهي!

چه درباري!

چه كاخي و چه درگاهي!

علی میرازئی

هی دارم شعر میگم از حرف ه!
میگن بداهه میگی هه هه!
دارم دیونه میشم ایوای!
Mr.Lover بس بکنه ؟؟؟ وهه!

ياد دارم که روزگاري بود
که مرا پيش غمگساري بود

با لب يار و در بر دلدار
هر زمانيم کار و باري بود

جام عيش مرا نه دردي بود
گل وصل مرا نه خاري بود

ز اهوي شيرگير روبه‌باز
دل بيچاره را شکاري بود

سعدی

درود...درود!
درود به وجدان پاک شهدا!
درود به خون ریخته ی مردان راه خدا!

شعر انقلابی!

آب در زير سروهاي جوان
سبزه در گرد آبهاي روان

مرغ در مرغ برکشيده نوا
ارغنون بسته در ميان هوا

نظامی

ای دلم بسته مرغان هوا!
ای سرم درد میکنه دادم رسیده به هوا!
ای کسی که قرص میدی به من!
بدو بیا دردم رو کن زودی دوا!

‫آنم که توام ز خاک برداشته ای‬
‫نقشم به مراد خويش بنگاشته ای‬
‫کارم چو بدست خويش بگذاشته ای‬
‫می رويم از آنسان که توام کاشته ای‬

ابوسعید ابوالخیر

يوسف ياوه گشته را جستند
چون زليخا ز دامنش رستند

باز جستندش از حقيقت کار
داد شرحي که گريه آرد بار

نظامی

‫ ‫رودها از خود نه طغيان ميکنند‬
آنچه ميگوئيم ما، آن ميکنند‬

‫ما، بدريا حکم طوفان ميدهيم‬
‫ما، بسيل و موج فرمان میدهيم‬

‫پروين اعتصامی‬

مرد هر هفته‌اي ز راه فراغ
به تماشا شدي به ديدن باغ

سرو پيراستي سمن کشتي
مشک سودي و عنبر آغشتي

تازه کردي به دست نرگس جام
سبزه را دادي از بنفشه پيام

نظامی

‫ما بسی گم گشته، باز آورده ايم‬
‫ما، بسی بی توشه را پرورده ايم‬

‫ميهمان ماست، هر کس بينواست‬
‫آشنا با ماست، چون بی آشناست‬

‫پروين اعتصامی‬

تيز خاري که در گلستان بود
از پي چشم زخم بستان بود

نظامی

‫در کوی خودم مسکن و ماوا دادی‬
‫در بزم وصال خود مرا جادادی‬

‫القصه به صد کرشمه و ناز مرا‬
‫عاشق کردی و سر به صحرا دادی‬


ابوسعید ابوالخیر

يک روز تو گر خواري يک روز تو مرداري
از ما چه خبر داري اي دوست مخسب امشب

..

از هجر تو پرهيزم در عشق تو برخيزم
شمس الحق تبريزم اي دوست مخسب امشب

مولانا

به هوش باش كه بوی نفاق می آید
به دست مردم نااهل، برگ قرآن است

مبادمان که به تکرار کوفه بنشینیم
کنون که خانه ی ما در مسیر توفان است

برای حلقه ی دل دست مهر می خواهیم
علم، به دوش کسی از تبار باران است

مباد غفلت از این روزهای پر آشوب
که کوفه تا ابد از کرده اش پشیمان است

پروانه نجاتی

تيره بختم آنقدر کز طالع من مي‌شود
نور ظلمت روز شب، گوهر حجر دريا سراب

چون گرفتم دامنش مردم ز ناکامي که بود
دست لرزان دل طپان من منفعل او در حجاب

کاشانی

اگر آن ترک شيرازي به دست آرد دل ما را
به خال هندويش بخشم سمرقند و بخارا را
بده ساقي مي باقي که در جنت نخواهي يافت
کنار آب رکن آباد و گلگشت مصلا را
فغان کاين لوليان شوخ شيرين کار شهرآشوب
چنان بردند صبر از دل که ترکان خوان يغما را
حافظ

از غم دوست در اين ميکده فرياد کشم
دادرسی نيست که در هجر رخش دادکشم

داد و بيداد که در محفل ما رندي نيست
که برش شکوه برم داد ز بيداد کشم

شاديم داد غمم داد جفا داد و وفا
با صفا منت ان راکه به من داد کشم

عاشقم عاشق روي تو نه چيز دگري
بار هجران و وصالت به دل شاد کشم

درغمت اي گل وحشي من اي خسرو من
جور مجنون ببرم تيشه ي فرهاد کشم

مردم از زندگي بي تو که با من هستي
طرفه سري است که بايد بر استاد کشم

سالها مي گذرد حادثه ها مي آيد
انتظار فرج از نيمه ي خرداد کشم

روح خدا

مژدگاني بده اي دل که دگر مطرب عشق
راه مستانه زد و چاره مخموري کرد

نه به هفت آب که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقه زاهد مي انگوري کرد



حافظ

دیرگاهی ست از این کوچه ی تنگ
نفس سرد نسیمی نگذشته ست

و تمام خنده ها ، پیچیده بر چهره های پلید و دو رنگ ،
شکست
شکست
شکست ...
تنها " دلی " مصلوب ماند
خالی از هرگونه تاب
گرداگردش چشمانی مشتاق
به نظاره ی " حق " بر سر دار .....

تن ز جان وجان زتن مستور نیست
لیک کس را دید جان دستور نیست

آتش است این بانگ نای و نیست باد
هرکه این آتش ندارد نیست باد

مولوی

دوستداران دوستکامند و حريفان باادب
پيشکاران نيکنام و صف‌نشينان نيکخواه
ساز چنگ آهنگ عشرت صحن مجلس جاي رقص
خال جانان دانه‌ي دل زلف ساقي دام راه
دور از اين بهتر نباشد ساقيا عشرت گزين
حال از اين خوشتر نباشد حافظا ساغر بخواه
حافظ

هوا مسيح نفس گشت و باد نافه گشاي
درخت سبز شد و مرغ در خروش آمد

تنور لاله چنان برفروخت باد بهار
که غنچه غرق عرق گشت و گل به جوش آمد

حافظ

دو يار از عشق خود مخمور مانده
به عشق اندرز ياران دور مانده
يکي را دست شاهي تاج داده
يکي صد تاج را تاراج داده
يکي را گرد گل سنبل دميده
يکي را سنبل از گل بر کشيده


يکي مشگين کمند افکنده بر دوش
يکي مرغول عنبر بسته بر گوش


يکي مه را ز غبغب طوق بسته
يکي از طوق خود مه را شکسته


که آب از چشم يکديگر گشادند
نظر بر يکديگر چندان نهادند


نه از گلگون گذر مي‌کرد شبديز
نه از شيرين جدا مي‌گشت پرويز


نظامي گنجوي

زان می که در سر داشتم من ساغری برداشتم

در پیش او می‌داشتم گفتم که ای شاه الصلا


گفتا چیست این ای فلان گفتم که خون عاشقان

جوشیده و صافی چو جان بر آتش عشق و ولا


گفتا چو تو نوشیده‌ای در دیگ جان جوشیده‌ای

از جان و دل نوشش کنم ای باغ اسرار خدا


آن دلبر سرمست من بستد قدح از دست من

اندرکشیدش همچو جان کان بود جان را جان فزا


از جان گذشته صد درج هم در طرب هم در فرج

می‌کرد اشارت آسمان کای چشم بد دور از شما


مولانا

از در به در آمدی ومن از خود به در شدم
گویی که از این جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه تا که خبر میدهد زدوست
صاحب خبر بیامد ومن بی خبر شدم
...
...
...
گویند روی سرخ تو سعدی که زرد کرد؟
اکسیر عشق بر مسم افتاد و زر شدم

ما كشته عشقيم وجهان مسلخ ماست
ما بيخور وخوابيم وجهان مطبخ ماست

ما را نبود هواي فردوس از انك
صد مرتبه بالاتر از ان دوزخ ماست

تا چه خواهد کرد با ما آب و رنگ عارضت .:.:. حالیا نیرنگ نقشی خوش بر آب انداختی

حافظ

یکی از عقل میلافد یکی طامات میبافد

بیا کاین داوری ها را به پیش داور اندازیم

...

مستست بتا چشم تو و تیر به دست .:.:. بس کس که به تیر چشم مست تو بخست

گر پوشد عارضت زره عذرش هســت .:.:. از تیر بترسد همه کس خاصـــــــه ز مست

سنائی

تو خونريزي مبين کو شير گيرد
که خونش گيرد ارچه دير گيرد
از اين ابلق سوار نيم زنگي
که در زير ابلقي دارد دو رنگي
مباش ايمن که باخوي پلنگ است
کجا يکدل شود آخر دو رنگ است


نظامي گنجوي

نوری که همی جمع نیابی در مشـت .:.:. ناری که به تو در نـــتوان زد انگشت


دهری که شوی بر من بیچاره درشت .:.:. بختی که چو بینمت بگردانی پشت


سنائی

تا کی در انتــــــــــــظار گذاری به زاری ام!؟
باز آی بعد از این همه چشــم انتظاری ام!

دیشب به یاد زلـف تو در پرده های ساز
جانســــــوز بود شرح سیه روزگاری ام!

بس شکــــــــوه کردم از دل ناسازگار خود
دیشب چه ساز داشت سر سازگاری ام!

شمعم تمام گشت و چراغ ســــــتاره مرد
چشمی نماند شاهد شب زنده داری ام!

شـرمم کُشد که بی تو نفس می کشم هنوز
تا زنده ام بس است همین شرمســـــاری ام!

گلهای تازه شماره ی 54 – شعر از شهریار – با صدای محمد رضا شجریان بشنوید!

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید
.
.
.

در او فضل ديدند و فقر و تميز
نهادند رختش به جايي عزيز
مه عابدان گفت روزي به مرد
که خاشاک مسجد بيفشان و گرد
همان کاين سخن مرد رهرو شنيد
برون رفت و بازش نشان کس نديد
سعدي

دو پستان که امروز دلخواه اوست
دو چشمه هم از پرورشگاه اوست

کنار و بر مادر دلپذير
بهشتست و پستان در او جوي شير

سعدی

رسم بد عهدی ایام چو دید ابربهار

گریه اش بر سمن و سنبل و نسرین آمد


...

در دام تو هر کس که گرفتارترســت .:.:. در چشم تو ای جان جهان خوارترست

وان دل که ترا به جان خریدار ترست .:.:. ای دوست به اتفاق غمخـــوار ترست

سنائی

تو چه داري و چه حاصل کرده‌اي
از تک دريا چه در آورده‌اي
روز مرگ اين حس تو باطل شود
نور جان داري که يار دل شود
در لحد کين چشم را خاک آگند
هست آنچ گور را روشن کند
آن زمان که دست و پايت بر درد
پر و بالت هست تا جان بر پرد

رومي

دانه‌ي خالي، که بر رخسار تست
پاي ما را بسته‌ي اين دام کرد

قامت من چون الف بود از نشاط
آن الف را دام زلفت لام کرد

نازنينا، صبح ما را همچو شام
فتنه‌ي‌آن لعل خون آشام کرد



اوحدی مراغه ای