مشاعره

برا ای که شعر ناقص نشه کامل گزاشتم
***
من امشب تا سحر خوابم نخواهد برد
همه انديشه‌ام انديشه فرداست
وجودم از تمناي تو سرشار است
زمان در بستر شب خواب و بيدار است
هوا آرام شب خاموش راه آسمان ها باز
خيالم چون کبوترهاي وحشي مي‌کند پرواز
رود آنجا که مي‌بافتند کولي‌هاي جادو گيسوي شب را
همان جاها که شب‌ها در رواق کهکشان‌ها عود مي‌سوزند

همين فرداي افسون ريز رويايي
همين فردا که راه خواب من بسته است
اي دل
همين فردا که ما را روز ديدار است
همين فردا که ما را روز آغوش و نوازش‌هاست

به هر سو چشم من رو مي‌کند فرداست
من آنجا چشم در راه توام ناگاه

ترا از دور مي‌بينم که مي‌آيي
ترا از دور مي‌بينم که مي‌خندي
ترا از دور مي‌بينم که مي‌خندي و مي‌آيي

ترا در بازوان خويش خواهم ديد
سرشک اشتياقم شبنم گلبرگ رخسار تو خواهد شد

تبسم‌هاي شيرين تو را با بوسه خواهم چيد
وگر بختم کند ياري
در آغوش تو
اي افسوس.***

سه شنبه ساعت نه یا ده شب
نوشتم تا بماند یادگاری
که دل آواره دیدار تو گشت
و این آوارگی را دوست دارد

فریبا شش بلوکی

در کوره راه زندگیم جای پای تست
پایی که بی گمان نتوانم بدو رسید

پایی که نقش هر قدمش نقش آرزوست
کی می توانم اینکه به هر آرزو رسید

افسوس ! ای که عشق من از خاطرت گریخت
چون شد که یک نظر نفکندی به سوی من
نادر نادرپور

نگاه زاده علاقست
گاهی دو چشم عاشق
قبل از این که
زبان حرفی بزند
نغمه دل میگویند
و دو چشم عاشق دیگر
نغمه دل میشنوند
مجنون یا عاقل
هوشیار یا مست
حرف دل شنویم
و با نغمه دل مست شویم.

مرا رازي است اندر دل به خون ديده پرورده
وليكن با كه گويم راز چون محرم نمي‌بينم

ماییم و می و مطرب و این کنج خراب
جان و دل و جام و جامه پر درد شراب
فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب
آزاد ز خاک و باد و از آتش و آب
...

بدین شکرانه من بوسم لب جام
که کرد آگه ز دور روزگارم
من از بازوی خود دارم بسی شکر
که زور مردم آزاری ندارم

من ار. زان که گردم به مستي هلاک

به آيين مستان بريدم به خاک

به آب خرابات غسلم دهيد

پس آنگاه بر دوش مستم نهيد

به تابوتي از چوب تاکم کنيد

به راه خرابات خاکم کنيد

مريزيد بر گور من جز شراب

مياريد در ماتمم جز رباب

مبادا عزيزان که در مرگ من

بنالد به جز مطرب و چنگ زن

تو خود حافظا سر ز مستي متاب

که سلطان نخواهد خراج از خراb

من نمی گویم سمندر باش یا پروانه باش

گر به فکر ســوختن افتاده ای مردانه باش
...

شب صحبت غنیمت دان که بعد از روزگار ما
بسی گردش کند گردون بسی لیل و نهار آرد

عماری دار لیلی را که مهد ماه در حکمت
خدارا دردل اندازش که بر مجنون گذار آرد

بهار عمر خواه ای دل وگرنه این چمن هر سال
چو نسرین صد گل آرد بارو چو بلبل هزار آرد

خدارا چون با دل ریشم قراری بست با زلفت
بفرما لعل نوشین را که زودش با قرار آرد

حافظ