مشاعره با اشعار حضرت حافظ

دلت بوصل گل ای بلبل صبا خوش باد
که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست


.

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن

که دوست خود روش بنده پروری داند

دل میرود ز دستم صاحبدلان خدا را ... دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست
هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

شربتي از لب لعلش نچشيديم و برفت
روي مه پيكر او سير نديديم و برفت

تا ز ميخانه و مي نام نشان خواهد بود
سر ما خاك ره پير مغان خواهد بود

دلبرا بنده نوازیت که آموخت بگو
که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم

مقام اصلی ما گوشه خرابات است
خدایش خیر دهد آنکه این عمارت کرد


.

در شب هجران مرا پروانه وصلی فرست
ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع

عدل سلطان گر نپرسد حال مظلومان عشق
گوشه گیران را از آسایش طمع باید برید


.