من اونطوري كه يادم مياد در اون بازي درصورت پيروزي ايران مقابل عربستان، عربستان عملاً از گردونه خارج ميشد ولي روي كاغذ شانس داشت و ايران جايگاهش در بالاي جدول مستحكم ميشد و با اين باخت ايران با اختلاف 1 امتياز پائين تر از عربستان قرار ميگرفت و چينش بازي هاي بعدي در اون مرحله طوري بود كه ايران بايد با دو كره در زمين حريف بازي ميكرد و فقط با امارات در تهران بازي داشت ولي عربستان با امارات و كره شمالي در رياض بازي داشت و با كره جنوبي هم در كره. و سر آخر همه ديدن كه ايران با 1 امتياز اختلاف نسبت به تيم هاي دوم و سوم حتي موفق به صعود به بازي هاي پلي آف هم نشد.
در واقع با اون شكست تيم نيمه جان عربستان جان گرفت. هرچند اونا در نهايت نتونستن به جام جهاني برسن اما حداقل دست ايران رو از رسيدن به مرحله نهايي جام جهاني كوتاه كردن كه همين براشون كافي بود.
واقعاً اين شخصيتي كه تصوير كردم چقدر تنفر انگيزه! اونا اگه صد بار ديگه برن به جام جهاني باز هم نميتونن كاري بكنن و صرفاً حضورشون برميگرده به رو كم كني امثال ايران. همين! دليل اين مدعا هم برميگرده به حضورشون در جام هاي جهاني البته بعد از سال 1994! هميشه بدترين نتايج رو رقم زدن اما در اوج ذلالت وقتي به ايران ميرسيدن براي ايران حريف دست نيافتني ميشدن.
منكر ضعف و عقده روحي خودمون و مربياني كه تا حالا بر صندلي مربيگري تيم ملي تكيه زدن هم نيستم كه هميشه از عربستان ميترسيديم و ميترسيم ولي قبول كنيد كه اونها هم مقابل ايران هميشه با انگيزه دو چندان وارد ميدان ميشدن.
من هنوز معتقدم كه اونا برميگردن و در مسابقات آينده با تركيبي جديد به خصوص مقابل ايران با انگيزه هميشگي وارد ميدان ميشن و البته سعي ميكنن براي عبور از بحران به عنوان اولين قرباني ايران رو هدف بگيرن. اميدوارم فدراسيون فوتبال براي هدايت اين تيم به فردي شبيه قطبي (از لحاظ تفكر) رو بيارن كه طوري رو تيم كار كنه براي هر بازي برنامه خاص خودش رو داشته باشه و بتونه اين عقده رواني رو باز كنه و براي هميشه از شر اين تفكر خانمان برانداز خلاصمون كنه.
ما كلا هميشه منتظريم يكي بياد مشكلاتمونو حل كنه!