Printable View
در آتش نگاه تو تبخیر می شوم
بارانیم ز شوق تو٬ تکثیر می شوم
حرفی٬ گلایه ای٬ غزلی٬ لب فرو مبند
در دامن کلام تو تعبیر می شوم
گفتی اجاق حوصله ام سرد می شود
وقتی من به پای تو زنجیر می شوم
آخر تمام بودن من با تو بودن است
بی تو از وجود خودم سیر می شوم
از ابرهای خسته٬ باران امید نیست
در بارش نگاه تو تطهیر می شوم
شاید هنوز قافله ای در پی من است
تا در کجای عشق زمین گیر می شوم
گفتم غزل به شام تو گویم عجیب نیست
گر با خطوط شعر خودم پیر می شوم...
قبول!
قبول!
قبول!
دیدار به قیامت؛
فقط کجا؟
بهشت
یا
جهنم؟
مثلِ گالیور
در سرزمینِ کوتوله‌ها
توی زندگی‌ام پخش و پلا شدى...
معرفى مى‌كنم از سمت راست
من
فِلِرتیشیاىِ مهربان تو
تو
غول عجیب شب‌های من
بدون چراغ جادو هم
حاكمیت تو را به رسمیت مى‌شناسم...
لى لى پوت
کف دست‌هاى تو بود
كه جا مى‌شدم
و تو مرا به سرزمین آدم بزرگ‌ها
معرفى كردى...
من فقط بندرى آزاد مى‌خواستم
اما حالا دیگر نگران چیزى نیستم...
به جهنم كه نیستى!
گفت
از دست من کاری بر نمی آید
کاش گفته بود
از دلم
همیشه ناتمام می ماند
حرفهای من
با خودم
اکنون کجاست؟
چه می کند؟
کسی که فراموشش کرده ام
در هر حال، چیزی برای بردن نیست
و به یاد داشته باش، دومین چیز برتر در این دنیا
خواب آسوده ی شبانه است، و برترین:مرگ آرام.
شوخی کودکانه ای بود زندگی
که بزرگ شده است و از کف مان رفته است
و من
معمارک خواب دیده
سرهم بندی می کنم دنیا را
پیش از آن که شما بیایید.
ببینم که چه می شود کرد.
زندگي همه اش سوختن و ساختن است... لحظه ها را بي هدف باختن است. ( كار خودمه )
در دیر هنگام پیوندی
تو من شدی ...سنگین تر از آرزو
چگونه گذر کنم؟
پل زندگی ام فرسوده است و عبور ممنوع
به دنبالت آمدم
گم شدم
امان از تو
امان از نگاه تو
چشمانت نه
امان از خیز و گریزت
امان از صلح و ستیزت
امان از سکوت تو.. سرودت
امان از سکون تو ..خروشت
راه شدی.. رهاییم نه
آب شدی...حیاتم نه
سور شدی...سرودم نه
نور شدی..طلوعم نه
شعر شدی.. سرودم نه
کوه شدی ..شکوهم نه
کوچاندیم به کوچه های کوچکیم .. پروازم نه
بادبادک کودکی ام کو.. کجاست..
نه برای تو!
در ابتدا از نهایت می سرایم از تو..
از تو
از دیروز شعرم
که از فردا امروز تری...
ننفسهايت را
پُک می زنم !
ريه هايم
غرق بوسه می شوند...
نغمه افشار
آیینه ای دیگر
که فردا خواهد شکست
و آنچه می ماند
نقش آتش است بر خاطری رنجور
تصویری از لحظه های بیم و امید
آیینه می شکند اما...
.
.
.
تو آن آیینه ای
گفتم که پشت روزهای نیامده ای
روزها آمدند و
تو نیامده ای...
برای به دست دوست سپردن
دل زیادی می بایست
که نیست
که نداریم
که داده ایم از دست...
گل
پوچ
بازی تمام شد
و بر دستهایم
دستبندی بستند
يا
به تو مي انديشم
يا
به اين مي انديشم
كه چرا؟
به تو مي انديشم
شب و روز – شب و روز ، شب و روز
اي شكار خاموش
تفنگت
در دست من است
در دهان من
ماشه را
مي چكاني ؟
يا بچكانم ؟
دور ، دور ِ آدم هایی ست
که هم خواب ِهم می شوند و
خواب ِ هم را نمی بینند !
قصه ای از شب
شب ست.
شبی آرام و باران خورده و تاریك.
كنار شهر بی غم، خفته غمگین كلبه ای مهجور.
فغان های سگی ولگرد می آید بگوش از دور،
بكرداری كه گویی می شود نزدیك.
درون كومه ای كز سقف پیرش می تراود گاه و بیگه قطره هایی زرد،
زنی با كودكش خوابیده در آرامشی دلخواه.
دود بر چهره او گاه لبخندی،
كه گوید داستان از باغ رؤیای خوش آیندی.
نشسته شوهرش بیدار، می گوید بخود در ساكت پر درد:
ـ «گذشت امروز؛ فردا را چه باید كرد؟»
كنار دخمه غمگین،
سگی با استخوانی خشك سرگرم ست.
دو عابر در سكوت كوچه می گویند و می خندند؛
دل و سرشان به می، یا گرمی انگیزی دگر گرم ست.
شب ست.
شبی بی رحم و روح آسوده، اما با سحر نزدیك.
نمی گرید دگر در دخمه سقف پیر.
ولیكن چون شكست استخوانی خشك
بدندان سگی بیمار و از جان سیر؛
زنی در خواب می گرید.
نشسته شوهرش بیدار.
خیالش خسته، چشمش تار.
برای من تاسف نخورید.
چون لیاقت زندگی کردن را دارم و راضی ام
ناراحت آدم هایی باشید که به خودشان می پیچند و
از همه چیز شاکی اند.
برای من تاسف نخورید، چون تنهایم
و در سخت ترین لحظات، شوخ طبعی همراهم بوده است.
من یک بانجوی شکسته ام
من مردی هستم که در این شب ماه سپتامبر غذا می خورد.
نام کوچه را شهيد کرده‌اند
و نام خيابان
مردی‌ست که هنوز نيامده
درخت‌ها را شکسته‌اند
کوچه را بن بست کرده‌اند
و پلاک خانه را 13
خيالي نيست
وقتي قرار نيست تو از اين جاده بيايي
بگذار، تمام آن‌ها که قرار است بيايند
گم شوند
به جٌرم ِ نسبت ِ اجدادي اش,
با رود
چقدر مزرعه ي سنگ را ،
شيار زند
توفان كينه توز ؟!
چقدر باد ...؟!
مگر پرنده ي توفان خوار
دوبال ِ شعله ورش را نبسته به هم ؟
كه از هزاره اول
هنوز بر سرِ ما سنگ و بال مي بارد.
شير مادر، بوي ادكلن مي‌داد
دست پدر، بوي عرق
(گفتم بچه‌ام نمي‌فهمم)
نان، بوي نفت مي‌داد
زندگي، بوي گند
(گفتم جوانم نمي‌فهمم)
حالا كه بازنشسته شده‌ام
هر چيز، بوي هر چيز مي‌دهد، بدهد
فقط پارك، بوي گورستان
و شانه تخم مرغ، بوي كتاب ندهد!
حکایتی در ما هست
که برای گفتنش به اینجا آمده ایم
آن وقت
باران را بر ما نازل می کنند
تا غروب های ما غم انگیز تر شود
و باد را بر گندمزاران
و کوه را سنگ به سنگ
و بر لبان رودخانه ها
هجاهایی از جهان هایی که پیش از این در آن زیسته ایم
و از همه بدتر
ماه را
در آسمانی که این همه وسعت دارد
تنها گذاشته اند که ما را به گریه بیندازند
با این همه
این ها همه
پیش زمینه ی آن حکایتی ست که باید به یاد بیاوریم
اما
نمی آوریم
بهترین روزِ خدا خواهد بود؟؟؟؟
کجا خواهی ماند٬ تا کجا خواهی بود...
و من از پنجره ی بسته ی تنهایی ها...
به کدامین رویا...
با تو از روشنی روز دگر خواهم گفت....
تو مرا میدانی... تو مرا می فهمی....
و من از خجلت تکرار غمت...
داغی از تاریکی٬ بر دل خود دارم...
تو به من می گویی:
«آنچه بگذشت٬ گذشت...»
ولی از آمدن فردایش ترسانم...
روزی٬ همچون دیروز...
روزی٬ همچون امروز...
که به تکرارِ مکرر باقی است...
به کدامین باور٬ من به تو خواهم گفت...
کز پسِ فرداها...
تو را طلب نمی کنم
نه اینکه بی نیازم
صبورم…
از تو دورم
دور
آنقدر که حتی
درخاطره هایم
ردی نمانده است
از خاک گر گرفته ای
که در آن زادهشدم
اینجا خیس است
خیس
همه جا
از بارا ن
و گریههای من
من ...
هنوز تو را
مثل : " تمام شد ِ مشق شبم "
دوست دارم !
مثل
ستاره های رنگی
که چفت می خورد
به سفیدی دفترم ...
نگفتمت مگر
هزار شب
شعر نوشتم و شاعر نشدم !
اما نشان رد پای سبزت
در كوچه باغ بلوغ رؤيا
هزار شب شاعرم كرد !
ماه
که خود را
در زلال چشم‌های تو پیدا نکرده بود
از شرم
چهره‌اش را پوشاند
و مردم
شتابان
روی بام‌ها آمدند
تا خسوف را تماشا کنند
سال‌ها پیش
سقوط کرده‌ام
پشتِ اتاقِ دخترکی روستایی
که هر شب از آن
می‌شنوم
صدای چرخ نخ‌ریسی را
هر بار که با کلاهی تازه می آیی
شادمانه بر سرم امتحان می کنم
تو می خندی و
آینه مات سادگی من
اما همین کلاه
بهانه ی خوبیست
که باز برگردی. . .
از دست من نرنج
هرچه دست دست کردم
گوسفندی فرستاده نشد
این بود
که قربانی شدی !
بي خانماني ام عاقبت به سر آمد
خانه ام زيبا نيست
کف آن از خاک است
سقف آن هم از سنگ
دوستان تا دم در بدرقه ام کردند
هيچ کس اما ، مهمانم نيست
تو در تکرار مدام واژه‌ها
رخ بر میکشیدی
که
لیست العبادة بکثرة الصوم و الصیام
و ذکر مدام واژه‌‌ات
رگ را به گردن می‌رساند، جان را به لب
که
اذکروا الله ذکرا کثیرا
تو را در میان ندارم‌هایم می‌گذارم...
دوباره نگاه می‌کنم؛
نه، تو را دارم
دیگر چه می‌خواهم؟
شاباش
رد می شوی
با ماشینی که بوق های ممتد می زند
برای رسیدن تو به خوشبختی
خودم را
از پنجره ی اتاقم
شاباش می کنم
ماشینت از من
عبور می کند
چقدر شبیه ِ گذشته های دور ِ منی
گذشته هایی
که حالا دیگر
شبیه من نیستند
چقدر شبیه خاطره هایی شده ای
که از خودم به یاد دارم
چرا نزدیکتر نمی آیی ؟
آنقدر که بتوانم
قلم در عطرت بزنم
و بنویسم
برای اینجا
که من ام
و افسوس
که تو نیستی !
ابـرها ، میان باریدن و نباریدن
دو دل بودنــد
و در رويای خاکستری خـود
پرسه می زدنــد !
منتظر باران بودم ...
چه فرقی می کرد ؟!
گـيرم باران هم نمی بارید
منتظر بهانه بودم !
پنجره را بستم و گریستم ...
اينجا همه چيز معمولي است
نه زير پايم موج بر مي دارد
نه با نهنگي چشم در چشم مي شوم
بادبان افراشته ام در شن
هر از گاه
دريايي از دور نمايان مي شود
نزديك كه مي شوم
شن ها دستم مي اندازند
گير افتاده ام در جزيره اي
كه دورش را كوير گرفته
دلم براي عروس هاي دريايي تنگ شده است
من
ملواني عاشقم
كه سر به بيابان گذاشته ام..
در نظر من مرگ است
ایستاده یا نشسته
یا راه می رود
و من نگاه خود را
به سوی شعر بر می گردانم
و شعر را می بینم
ایستاده یا نشسته
یا راه می رود
چون مرگ