مشاعره

سلام
لطفا تا جایی که امکان داره پست های قبلی رو مطلالعه کنید
ـــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــ
اگر روزي رسد دستم به دامانت

کنم جان را به قربانت

ولي بي لطف و احسانت چگونه

شوم ناخوانده مهمانت چگونه

تو معبود مني بگذار تا منزل بگيرم

رهايم ده که بر سقف حرم منزل بگيرم

تو دريايي و من تنها غريبه مانده در باران

تو فانوس رهم شو تا ره ساحل بگيرم

.....

sayeخانوم من همه ی پستهای قبلی رو save کردم اما هنوز وقت نکردم همشو بخونم
محض احتیاط معذرت خواهی کردم.........

میتونستم با تو باشم مثل سایه مثل رویا........اما بیدارم و بی تو مثل تو تنهای تنها

اميدوارم كه ناراحت نشده باشيد منظوري نداشتم
منم براي محض احتياط گفتم ...
ــــــــــــــــــــــ

افاق را گرديده ام
مهر بتان ورز يده ام
بسيار خوبان ديده ام
اما تو چيز ديگري...

...

مهم نیست...........

یک نفر سبز چنان سبز که از سرسبزیش........میتوان پل زد از احساس خدا تا دل خویش

یک نفر ساده چنان ساده که از سادگیش........میتوان یک شبه پی برد به دلدادگیش

شادی و شور و صفا تقديم تو بلبل و برگ و غنا تقديم تو

غربت آئينه ها در دست من هر چه دارد آن جلا تقديم تو

محنت و غم سهم عاشق، سهم من سهم معشوق رضا ، تقديم تو

تو سفرها می روی بی من، عزيز هر چه می گويم دعا تقديم تو

نقد جان را صادقانه می دهم گر که دارد آن بها ، تقديم تو

باز می گويی وفاداری کنم هر چه دارم بی وفا تقديم تو

..................

به نام خداي من
....
وارث پنجره کوچکی ام

رو به غروب

وارث پنجره کوچکی ام

به کهنسالی تقدیر ،

به تنهایی من

وارث پنجره کوچکی ام

که نیاز من تنها ،

به صمیمیت و مهر است

به دستی که غبار

از تنش پاک کند

شب سیاه است

این روزنه و شبها ، شبها

پیکر بیکس وتنهایی من

در خود داشت ، ....

من پر از وسوسه ترد رهایی از خویش

سخت فریاد زدم ،

کو کجایی ای دوست ؟ [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

ای سپیده ، ای روز

تو کجایی ای دوست

تو نمی دانستی که چگونه حتی

به خیال واهی

که حضور تو ، در آن ماوا داشت

دل به دشت امید

بذر باور می کاشت

تو نخواهی دانست

که طلوع خروشید ،

در دل ظلمت شب ،

چه عزیز است چه رنگی دارد ،

تو نخواهی دانست

پیکری شب زده لبریز نیاز

با شوق عینی ،

چشم به راه سحر می دوزد

من پر از وسوسه ترد رهایی از خویش

چه شب و شب هایی ، ....

سخت فریاد زدم

تو کجایی ای دوست

و از آن پنجره رو به غروب

خیره بر راه تو ماندم ، ماندم

من به امید تو ماندم ، اما

به امیدی مسموم ،

تو رسیدی و ندیدی هرگز

برق چشمان پر از شوقم را

نشنیدی افسوس

آن همه قصه انباشته ام

نشنیدی و ندیدی و گذشتی و رسید

باز تاریکی و ظلمت ولی ،

من و این میراث ، این پنجره رو به غروب

باز هم خیره به آن می نگرم

باز هم سخت در این قاب سیاه

می کنم از عمق جانم فریاد

تو کجایی ای دوست ؟

ای سپیده ، ای روز

ز سنبلی که عذارت بر ارغوان انداخت..........مرا به بیخودی اوازه در جهان انداخت

ز شرح زلف تو مویی هنوز ناگفته...........دلم هزار گره در زبان انداخت

دهان تو صفتی از ضعیفیم می گفت........مر از هستی خود نیک در گمان انداخت

کمان ابرو پیوسته می کشی تا گوش......بدان امید که صیدی کجا توان انداخت

ز دلفریبی مویت سخن دراز کشید..........لب تو نکته ی باریک در میان انداخت

عجب مدار که در دور روی و ابرویت.........سپر فکند مه از عجز تا کمان انداخت

تو سراپا بی خیالی،
من همه تحمل درد
تو نفهمیدی چه دردی،
زانوی خستمو تا کرد
...

داني كه را سزد صفت پاكي
آن كه او وجود پاك نيالايد

دل را به رنج هجر سپردم، ولي چه سود،
پايان شام شكوه ام
صبح عتاب بود.

چشمم نخورد آب از اين عمر پر شكست:
اين خانه را تمامي پي روي آب بود.

پايم خليده خار بيابان.
جز با گلوي خشك نكوبيده ام به راه.
ليكن كسي، ز راه مددكاري،
دستم اگر گرفت، فريب سراب بود.

دل گفت: كه آرزوي دلدار خوش است
لب گفت:سخن هميشه با يار خوش است
چون ديده به ديده گفت:ديدار خوش است
لبخند زنا ن به هر سه ا فسو نگر
عشق گفتا: به كمند من گرفتار خوش است
...

تا زهره و مه در آسمان گشت پديد
بهتر ز مي ناب كسي هيچ نديد
من در عجبم ز مي فروشان كايشان
به زانكه فروشند چه خواهند خريد

دلم پر زشاديست

پر ز اواز

به کجا داد زنم

اي خدا

تو را سپاس
...

به نام خداي من
...
سلام؛سلامی به سلامتی گاو چون نگفت من گفت ما.
سلامی به سلامتی کرم؛نه به خاطر کرم بودنش بلکه به خاطر خاکی بودنش.
سلامی به سلامتی دیوار؛که هر مرد و نامردی بهش تکیه می کنه .
سلامی به سلامتی مورچه ؛که تا حالا هیچکس اشکش رو ندیده .
سلامی به سلامتی خیار؛نه به خاطر(خ)اش بلکه به خاطر یارش .
سلامی به سلامتی شلغم؛نه به خاطر(شل)اش بلکه به خاطر غمش.
سلامی به سلامتی هر چی نامرده؛که اگه نامرد نباشه مردها شناخته نمیشن.
سلامی به سلامتی کلاغ؛نه به خاطر سیاهیش بلکه به خاطر یه رنگیش

...

سلام دوستان

شبهی چند شبی است افت جانم شده است.........اول اسم کسی ورد زبانم شده است

تمام عمر بکوشم اگر شتابان,من...........نمی رسم به تو هرگز از این خیابان,من

نیازارم ز خود هرگز دلی را.........که می ترسم در ان جای تو باشد

دوستی یعنی صداقت داشتن.......خستگی از دوش هم برداشتن

نیست با آسودگی کاری من بی تاب را--------------می رمد از چشم اگر در خواب بینم خواب را

الا اي پير فرزانه مكن منعم ز ميخانه
كه من در ترك پيمانه دلي پيمان شكن دارم

نقل قول:

---

نوشته شده توسط kleopatra

الا اي پير فرزانه مكن منعم ز ميخانه
كه من در ترك پيمانه دلي پيمان شكن دارم

---

فکر می کنم این شعر هست الا ای پیر فرزانه ، مکن عیبم ز پیمانه.............

من شمع رسوا نيستم تا گريه در محفل كنم--------------------اول كنم انديشه اي تا برگزينم پيشه اي (رهی معیری)

يک لحظه فرصت ده

تا بگويم از تو

يک عمر رفاقتها

يک عمر صداقتها
...

اين كوزه چو من عاشق زاري بودست ..... در بند سر زلف نگاري بوده ست
اين دسته كه بر گردن او مي بيني ........ دستي ست كه بر گردن ياري بوده ست
(خيام)

تا به کی باید رفت..از دیاری به دیاری دیگر
نتوانم,نتوانم جستن
هر زمان عشقی و یاری دیگر
کاش ما ان دو پرستو بودیم
که همه عمر سفر می کردیم از بهاری به بهاری دیگر

رفتم كه در اين منزل بيداد بدن
در دست نخواهد بجز از باد بدن
آنرا بايد به مرگ من شاد بدن
كز دست اجل تواند آزاد بدن

نیاز عاشقان معشوق را بر ناز می دارد-----------------تو سر تا پا وفا بودی، تو را من بی وفا کردم!
خیلی جالبه این شعر، مگه نه؟

مگه نه؟
---------------
من درد تو را ز دست اسان ندهم
که ان درد به صد هزار درمان ندهم
از دوست به یادگار دردی دارم
که ان درد به هزاران درمان ندهم............

من کجا هجر کجا ای فلک بی انصاف؟----------------به همین داغ بسوزی، که مرا سوخته ای (صائب)

يك قطره آب بود با دريا شد
يك ذره خاك با زمين يكتا شد
آمد شدن تو اندر اين عالم چيست ؟
آمد مگسي پديد و ناپيدا شد

دیگر نه شمع می خواهم، نه گل می خواهم، نه پروانه

دیگر نمانده هوسی، نه جوانی ، نه آن دل شیدای دیوانه

دیگر از مهرو محبت، دیده نمی شود هیچ نشانه و اثری در من

کو امید آبادی، کو شور عشقِ دوباره در این دلِ ویرانه



چه عبس بند میزنی، به صبوی شکستۀ این دل مهجوورم

دریغ و صد افسوس، سالیان سال است که از تو من دورم

چه می کشی دست نوازش به خرمن عشق سوختۀ دیرینم

دیگر چه زمزمه می کنی از شرار عشق، از خاطرات شیرینم



یک عمر هر چه کرده ام به حُرمت اسم عشق، حلالت باد

بگذراز من، هیچ مگو که از صبوی عشق، چه کس شرابت داد

اینک صبو شکسته و ریخته بر زمین آن شراب سُکر آور

غبار شد هر چه ریخت برزمین ، هر چند خون دل به پایت داد



اکنون که مصلوب به صلیب عشق می روم به سوی زوال

ای حواری همیشه غایب، برو دیگر مبنددل بر این امید محال

من نیز مانند چشمۀ روان هرگز به سرچشمه باز نخواهم گشت

باز نخواهم گشت به سوی عشق تو، به سوی هزار نقشِ خیال

نقل قول:

---

نوشته شده توسط bithiah

فکر می کنم این شعر هست الا ای پیر فرزانه ، مکن عیبم ز پیمانه.............

من شمع رسوا نيستم تا گريه در محفل كنم--------------------اول كنم انديشه اي تا برگزينم پيشه اي (رهی معیری)

---

نه دوست عزيز من اين شعر رو به همين صورت در چند نسخه ديده ام

سلام
می خواستم از وسط این شعر بگم که اولش ل باشه ولی حیفم اومد..........ببخشید

حرفهای ما هنوز ناتمام
تا نگاه می کنی وقته رفتن است
باز هم همان حکایت همیشگی
پیش از ان که با خبر شوی
لحظه ی عظیمت تو ناگزیر میشود
ای(ay)
ای(ey) دریغ و حسرت همیشگی
ناگهان چقدر زود دیر میشود
...................

در ميخانه ببستند خدايا مپسند ...... كه در خانه تزوير و ريا بگشايند
(حافظ)

درضميرت اگر اين گل ندميده ست هنوز
عطر جان پرور عشق
گر به صحراي نهادت نوزيده ست هنوز
دانه ها را بايد از نو کاشت
اب و نسيمش را از مايه ي جان
خرج مي بايد کرد.............

در من انگار کسی در پی انکار من است.......یک نفر مثل خودم تشنه ی دیدار من است

تهران شب از تو دور است تهران هميشه نور است
تهران و كوچه هايش ياد آور غرور است!!!!!!!!!!!!
(معاصر بيده!!!!!!!!!!!!!!)

من از اين بيت خيلي خوشم مياد با اين كه اولش "ت" نيست مي نويسم (ببخشيد خلاصه)
مرا مي بيني و هر دم زيادت مي كني دردم
تو را مي بينم و ميلم زيادت مي شود هر دم

اين هم يه شعر كه اولش "ت" باشه:
تا مرا عشق تو تعليم سخن كرد
خلق را در زبان مدح تو تحسين نبود

من اخر شعر اولت رو حساب مي كنم:

من آن نيم كه حلال و حرام نشناسم ......... شراب با تو حلال است و آب بي تو حرام


....

من امشب تا سحر بيدار خواهم ماند// وبال خواب را ازگردن خود باز خواهم كرد
به او گويم برو امشب نمي خوابم// وچشمان را به بیداری خود دمساز خواهم کرد

از محمد جاوید عزیز

دست طمع چو پيش كسي ميكني دراز
پل بسته اي كه بگذري از ابروي خويش
...