Printable View
شب كه بيايد
اين نامه هم تمام مي شود
و من به عكس كودكي ام كه روي تاقچه پيرتر شده
نگاه خواهم كرد
و به ياد خواهم آورد
كه هيچ كس با ما نگفت
پنجره
جا پاي رهگذران را از ياد مي برد
وآسمان كفاف اين همه تنهايي رانمي دهد
كاش به ما كسي گفته بود كه ماه
پشت درهاي بسته مي ميرد
مرگ مي آيد
و فردا دنباله ي خواب ديشب است
زير بارون نشستم دوباره
يادتو زنده كردم دوباره
اما اين دفعه ديگه خوشحال نبودم
آخه عشق من كنارت نبودم
خنده هات روحم رو تازه ميكرد
چشماي قشنگت منو خيره ميكرد
اون روزها زندگيم فقط تو بودي
همه دار و ندارم تو بودي
چرارفتي و منو تنها گذاشتي
ميدونم دلت رو اينجا جاگذاشتي
من هنوز منتظرم ميدونم كه برميگردي
به دلم افتاده روزي دوباره تو برميگردي
ببخشيد ديگه كمي آبكيه. آخه شاعرش خودمم
هیس...
چیزی نگو !
بگذار
چند لحظه ی آخر
در سکوت بگذرد...
من صدای شکوفه ام وقتی که می زایم
ــ هِی تو...؟!
من... من دخترک زندانی ِ قصرعاجم
که آسمان پشت پنجره ام را
باد برده است...
و هنوز نمی دانم کدام فرشته ء بال شکسته
گیسوی شبم را با گریه بافته است...
من خدای سایه های تکرار کاهی رنگم...
من نقش برهنه ء ماه ام بر سطح برکه،
آنجا که نور با زمین هم آغوش می شود...
من صدای شکوفه ام وقتی که می زاید ...
******
ــ و بعد...؟!
روزی سایه ام که به خواب رفت
خودم را می دزدم
و پشت پلکهای مرطوب پسرک همسایه،
پنهان می کنم
تا شب که چشم هایش می بارد
بروم و با اشک هایش
چشمان خدا را بشویم...
هدا رستمی
رؤياي روزانه
آن‌چنان خسته‌ام
كه
وقتي تشنه‌ام
با چشمهاي بسته
فنجان را كج ميكنم
و آب مي‌نوشم
آخر اگر كه چشم بگشايم
فنجاني آنجا نيست
خسته‌تر از آن‌ام
كه راه بيفتم
تا براي‌ِ خود چاي آماده سازم (كنم)
آن‌چنان بيدارم
كه مي‌بوسمت
و نوازشت ميكنم
و سخنانت را مي‌شنوم
و پس‌ِ هر جرعه
با تو سخن مي‌گويم
و بيدارتر از آن‍َم
كه چشم بگشايم
و بخواهم تو را ببينم
و ببينم
كه تو نيستي
در كنارم.
و اعتراف قشنگ ست اگر چه با تاخير
پرنده بودم اما پرنده‌ای دلگير
پرنده بودم اما هوای باغ زمين
از آسمان بلندم کشيده بود به زير
پرنده بودم اما پرنده‌ای بی‌پر
پرنده بودم آری ولی عليل و اسير
*
چقدر منتظرت بودم ای چراغ مراد
که خط گمشده‌ام را بياوری به مسير
و آمدی و مرا زين خرابه پر دادی
به سمت باز افق‌های روشن تقدير
***
ميان اين من حال و تو ای من پيشين
تفاوتی است اساسي، قبول کن بپذير
گذشت آنچه ميان من و تو بود گذشت
ترا نديده گرفتم، مرا نديده بگير
به راز عشق بزرگی وقوف يافته‌ام
مرا مجاب نمی‌کرد عشق‌های حقير
پرنده‌ام اينک يک پرنده آزاد
پرنده‌ام آری يک پرنده ...
بهروز ياسمي
تو اين دل شكسته ياد تو تنها مونده
اندوه رفتن تو خاطرمو سوزونده
تو آسمون قلبم تويي تو تك ستاره
تويي كه با تو ميشميه فرصت دوباره
تمام آرزوهام بي تو فقط سرابه
از وقتي كه تو رفتي خونه دل خرابه
خوب ميدونم كه ديگه آخر خط رسيدم
از با تو بودن فقط يه دنيا غصه ديدم
دلم شكسته اما فرقي برات نداره
شبهاي غربت من خالي شد از ستاره
كلاغي پريد
و گم شد سياهي او در غروب
و برق نگاهش چو رعد
دل نازك ابرها را دريد
كلاغ
دلش هر غروب از خودش ميگرفت
از اين كه چرا اسم او
پاكي بهاري نداشت
صدايي شبيه قناري نداشت
پريد و پريد
و همبازي ابرها شد
هوا بي مترسك
هوا پاك بود
هوا خالي از كينه خاك بود.....
شاعري
وام گرفت
شعرش آرام گرفت !!
----------------------------
سيدحسن حسيني
يك روز سرد روي زمين را نگاه كرد
با يك (نگاه گرم) ولي اشتباه كرد
هي مرد، زن دوباره زن ومرد آفريد
تا خلون مقدس خود را تباه كرد
كم كم براي خستگي اش شب كشيدو بعد
از روز نصف كامل آنرا سياه كرد
خورشيد را به عقد شب شوم خود كشيد
با يك غروب خون به دل روي ماه كرد
تا روزها گذشت و گذشت و به من رسيد
سهم مرا به رسم خودش درد و آه كرد
حالا كه روز ها به عقب ميرود، ببين
قطعا خدا از اول عالم گناه كرد
هرگز كسي شبيه خودش را نيآفريد
هي مرد،زن،دوباره خدا اشتباه كرد
نجمه بنائيان
تو در معادله هاي چهار مجهولي
به ضرب و جمع عدد هاي فرد مشغولي
ببين! دوباره مرا در خودت كم آوردي
كه ضلع گمشده ام توي خواب هذلولي
من آن سه نقطه ي گيجم پس از مربّع ها
كه مي رسد به تو از اين روابط طولي
¨¨¨
دو تا پرنده كه از پشت بام مي افتند
دو تا پرنده در اين اتفاق معمولي
« شبيه بچگياي من و تو هي مردن »
« دو تا پلندمو كشتي؟ چرا؟ همين جولي؟ »
¨¨¨
...
نگاه كن ! پس از اين گريه چي بجا مانده؟
دو چشم قرمز خسته شبيه گلبولي
كه ليز مي شود از بوسه هاي غمگينت
تو در تصّور من شكل فعل مجهولي!
فاطمه اختصاری
مادر، بهار بود
كال و سبز رنگ
پدر، تابستان
با خوشه هاي رسيده
و مادربزرگ زمستان بود.....
آن فصلها رفتند
اينك منم ، پاييز
با دستهاي زرد خالي...
صداي آب مي آيد
در حوض دلتنگي من چه ميشويي؟
كمي آهسته تر
ماهي كوچك دلم را
در ميان دستانت نمي بيني.....
مرا بغل کرد
به چشمانش خيره شدم
چشم هايش پر از فاصله بود
اشک از چشمهايش جاری گشت
همه فاصله ها را شست
مرا از خود جدا کرد و نگریست
چشم هایش پر از خاطره بود
ترسیدم!
گفتم گریه نکن!
نکند خاطره ها پاک شود!...
پونه پژمان پناه
سلامنقل قول:
و فقط مي تونم بگم مرسي
همين
خواهش ميكنم :20:نقل قول:
شاعري خون قي كرد
تاجري ديد و خيال مي كرد
گربه اي
دور لبش را ليسيد
عابري راه خودش را طي كرد
-------
تاجري دسته گلي پرپر ديد
ياد پروانه كسبش افتاد !!
-------
شاعري روي زمين
سيب سرخي را ديد
زير لب فاتحه‌اي خواند و گذشت !!
------------------------------------
سيدحسن حسيني
صبر من لبریز است
دست من بند که نیست
من دلم می خواهد
بروم
دور شوم
آخرین نقطه ی این گره ی کور شوم
این همه اشک اگر
سهم چشمان من است...
چه جوابی دارد
لب خندان تو پس؟؟؟
بی خیالت...
اما
در دلم غوغایی است
از خودم می پرسم...
عشق عجب آوایی است
گیج هستم
فقط ...
از دلم می ترسی
آه من می گیرد
تو چرا می لرزی؟؟؟
رزا افروزيان
عزيز من
تو رفتي و گم شدي توي سايه ها
منو رها كردي ميان اين همه سياهه ها
عزيز من
تو بستي و شكستي
پنجره ي نگاه را
به سوي عشق به سوي خود
عزيز من
تو بردي و تشنه گذاشتي مرا
بر ساحل عشق
خط سياه زدي به دفتر قشنگ خاطرات من
بكش هنوز هم بكش
سياه كش
عزيز من
گلهاي رازقي باغ
بدون دست مهربان
بدون باغبان
به خشكي دلم شبيه شده است
صداي من به سان خستگي پنجره
زوار در رفته ي در و نالش حنجره
و سوت سوز
شبيه شده است
عزيز من تو رفتي و تنها گذاشتي مرا
با اسم خود
با كلك
منم داد مي زنم
به درك درك !!!
محمد نظريان پور
وقت رفتنه عزيزم
اما پای رفتنی نيست
چرا دل نمی کنی تو
وقتی اين عشق شدنی نيست
وقتی با نرفتن تو
درد من دوا نمی شه
وقتی سرنوشت دستام
خالی بودنه همیشه
اگه امروز دلبریدیم
همچی تقصیر من بود
اشکاتو پاک کن عزیزم
سرنوشت جدا شدن بود
این نفس افتاده هیچ وقت
سر راهت نمی شینه
غیره رفتن چاره ای نیست
اخه سرنوشت همینه
اخه بی ستاره بودن
عادت این مرد تنهاست
واسه دلبریدن از هم
لب ساحل بهترین جاست
اگه امروز دلبریدیم
همچی تقصیر من بود
اشکاتو پاک کن عزیزم
سرنوشت جدا شدن بود
حسين پور فرج
سنگ قبرم
بروی سنگ قبرم، سر راه عبورت
بخوان شعری که گفته شد به احترام حضورت
اسمتو این جا همشیه پیشه دلم مهمان است
چشمان منو دل اینجا همیشه،به یادت گریان است
اگر چه سال در گذرو، بهار هم هست
در یادت، دلم با باغ و گلستان هم بیابان است
زخم خورده ام بد ، خیلی خیلی ناجور
از این مردم بی احساس و چشم و دل کور
نشسته ام این گوشه تنها،گرفته ام ماتم
که تا کی بماند دلم با غصه و غم
به کجا دلی که به یادت خون نباشد
حتی یک جفت چشم که براهت تر نباشد
عجب حال و رزوی داشت این مردن من
طنین اندازدو جهان شد، برایت،صدای خواستن من
امير هاشم پرناب
تنها یادگار من ازتو همین
قاب شکسته ای بر زمین و عکسی موریانه خورده
یادآورد تصویر زلالت
وگونه هایی که بلور های خیالی را
به آغوش رویای من می ریخت
چند وقته كه دلم خيلي گرفته
مثل ابر بهاري غم گرفته
ميخوام برم يه جاي دور
از بي وفايي ها به دور
جايي كه دروغ ونيرنگ نباشه
دلهاي آدما از سنگ نباشه
اشكي از چشم كسي ريخته نشه
هوس و عشق با هم يكي نشه
خوبي ها خيلي زود فراموش نشه
بدي توي دلها محبوس نشه
اگر چنين جايي رو پيدا كنم
سرزمين رويامو پيدا كنم
شايد هممون جا بمونم ديگه برنگردم
به همه چيز پشت كنم و ديگه برنگردم
نه مادرم بودی ،
که بزایی ام
نه پدر ،
تا چشم به راه باشی
جسته و یافته ام تو را،
از پس سالیان دور بلوغ
که هم آغوشی با تو را ،
هرگز
هیچگاه،
هنوز نخواستهام
می میرم آن روز
که پشت تمام این حصارها را
پشت تمام ابرها را
تاریکی ها را
پشت تنهایی تو و خودم را
ببینم
می دانم
می میرم آن روز
صداي جويده شدن در گور
همهمه مورچگان سلاخ
باران نفرت ازلي
نابودي گندمزار بهشت را نويد مي دهد.
لبهاي کبود از شهوت
خفقان
پيدايش جنون
تنها در گور سرد خويش رها مي شوم
خفته در پناه ضيافت کرم ها
دستانم را در گور مي شويم
و به قربانگاه عاطفه مي روم
شعر خودته؟نقل قول:
صداي جويده شدن در گور
همهمه مورچگان سلاخ
باران نفرت ازلي
نابودي گندمزار بهشت را نويد مي دهد.
لبهاي کبود از شهوت
خفقان
پيدايش جنون
تنها در گور سرد خويش رها مي شوم
خفته در پناه ضيافت کرم ها
دستانم را در گور مي شويم
و به قربانگاه عاطفه مي روم
قشنگه
شاید فکر می کنی
سرانجام
در چرخش این سیاهی و سپیدی زجر آور
در این مبارزه احمقانه نابرابر
این سکوت غمبار من نشان آن است
که تسلیم تو شده ام؟
یعنی هنوز نفهمیده ای
فرق بین سکوتی از سر رضایت و تسلیم
و سکوتی که در جواب ابلهی مثل تو می دهند
چیست؟؟؟
از سفید متنفرم
با هر رنگی مخلوطش کنی همان رنگ می شود
و آبی و قرمز و زرد و سبز و نارنجی
آنچه من می خواهم نیستند
نگاه من به شکوه رنگ مشکی است
نه محو می شود
نه رنگ می پذیرد
و نه خودنماست
مشکی فقط همیشه مشکی است
بگو كه منو دوست نداري
بگو به من حسي نداري
بگو كه عشقت فريب بود
بگو همه حرفات دروغ بود
بگو كه به فكرم نبودي
بگو اصلا عاشقم نبودي
بگو كه من يه بازيچه بودم
بگو به تو دلداده بودم
بگو كه مجنون نبودي
بگو فرهادم نبودي
بگو كه من ليلي تو بودم
بگو يه عاشق ساده دل بودم
تو را رها می کنم ای قصه ناتمام من
تا هر روز
در آخرین خط تو به آن سه نقطه نگاهم بیفتد
که نشان آن است که تو برخلاف تمام قصه هایی که خوانده می شوند
و با نقطه ای تمام می شوند
همچنان ادامه داری
...
اي ذهن پليديهايم ... تا كي مفاعيلن مفاعيل مي خواني و اسير قيد و بند فاعل و مفعولي؟
حتي فعل هم زيادي است اگر بي معنا شدن را طالبي
هيچ مي داني كه اگر وزني است و آهنگي در وجودم ... همه از روشني آفتاب است!؟ اما خود را اسير آفتاب هم نمي كنم كه روزي فرياد سرخ خورشيد هم بر صليب غروب شنيدني است
کسی می دونه شعر از کیه ؟
فرصت هاي زندگي به قطارهاي مترو مي مانند
مي آيند و مي روند
دريغ از آن هنگام كه پس از تلاش بسيار درب قطاري مقابل قدومت بسته شود!
و تو چاره اي نداري جز صبر، تا قطار بعدي از راه برسد
تو مقصد را خواهي يافت
باور كن ...
قطار بعدي در راه است
ناراحت نباش
اگر هم نيامد، خود چراغي بيفروز
سياهي تونل زندگي را فراموش كن و
غمگين مباش كه
قطار بعدي تو خواهي بود
من :
سايه اي كه در شب مهتاب ديده اي...
اصلا
خيال كن كه مرا خواب ديده اي !
از پشت شيشه ي اتوبوسي
به اتفاق
مرغ مهاجري
لب تالاب ديده اي
يا در نگارخانه ي
نقاش ِشاعري
يك پر كشيده
در قفس قاب ديده اي
از من عبور كن
كه به تنهايي ام قسم
آن گونه نيستم كه شما ناب ديده اي
آن ماهي درشت نبودم
كه بارها
در آب هاي تيره ي مرداب ديده اي
دنيا پر است
از حضراتي شبيه تو
لطفا
خيال كن
كه مرا خواب ديده اي !
احسان کورکچی؟نقل قول:
کد:http://physics.sharif.edu/~kourkchi/index.html
چه غريب ماندي اي دل نه غمي نه غمگساري
نــه بــه انـتـظـــار يــاري ، نــه ز يـــار انـتــظــاري
غــم اگــر بــه کــوه گـويــم بــگـريــزد و بــريــزد
کــه دگــر بــديـن گــرانـي نـتـوان کشيــد بــاري
سحرم کشيده خنجر که چرا شبت نکشته‌ست
تــو بـکــش که تا نيفـتـد دگـرم بـه شـب گـذاري
نه چنان شکسـت پشتـم که دوبـاره سـر بـرآرم
منـم آن درخـت پيـري که نـداشـت بـرگ و بـاري
حوصله حرف زدن ندارم
حوصله خنديدن هم
حوصله گريستن
به آسمان نگاه كن
و ميان هجاها زندگي كن
من
مدتهاست
كه به اين قفس بي در و پنجره
عادت كردم
و شوق پرواز را
به دست باد
سپرده ام
تقدیم به karin عزیزم:
من که رفتن تو را ندیدم
صدای گامهایی را که دور شوند هرگز نشنیدم
حالا برگشته ای و می گویی که من کر و کورم؟
فقط به این علت که هرگز
حتی برای لحظه ای جای خالی تو را
در هیچ گوشه قلبم
احساس نکرده ام؟؟؟
حضور جنازه های متعفن را
که ندیده بگذاریم
گورهای سرد و خاموش را
که نفهمیده بگذاریم
برهوت بی منتهای نفرت را
که خاموش و بی صدا بگذاریم
این عطر تعفن انتقام است
که فضا را در هم می تند
با نفرتی مرموز از حضور غریبه ای در برت .
دست و دهان بسته که بگذریم از کنار زندگی
تنها بی کرانگی غربت من است
که آوار می شود بر بودنمان
بی خیال که بگذریم از کنار خاطره ها
تنها احساس سرد و بی روح حسرت تمامی لحضه هاست
که بر پوست پوسیده ی انداممان خواهد نشست
فریادم را که نشنیده انگاریم
تنها نگاه پر بغض و کینه ام
سودای آرامشمان را خواهد ربود .
تنها منم که بی سرزمین. بی روح و بی خدا
تنها منم که آواره
تنها منم که مضطرب
تنها منم که در سکوت
تنها منم که ...
وای دوست جون جونمنقل قول:
نمی دونی چقدر خوشحالم که
عزیزمی
نمی دونی چه حالی داره شاعر مورد علاقه ی آدم واسش شعر بگه [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
من همین جا قول می دم که دیگه ناپدید نشم.....خوبه؟:31:
منم هیچ وقت جای خالی تو را
برای لحظه ای
در هیچ گوشه قلبم
احساس نکرده ام
هیچ وقت
:40::40::40::40::40: