نويسندگان عزيز ميخواهيم داستان بنويسيم!

با سلام دوباره خدمت دوستان گرامی
من امروز یک فرصتی شد و از صفحه 24 تا 36 (اخر تاپیک ) را مرور کردم و نوشته های دوستان رو خوندم.
مینی هایی که دوستان گذاشتند جالب بودند. از این سه نوشته خیلی خوشم امد ( بجز نوشته های وسترن جان چون فعلا نتونستم بخونمشون ) که فکر کنم هر سه باید نوشته mehdi-shadi باشند:

نقل قول:

---

Mahdi_Shadi

بچّه تر كه بود هميشه وقتي كه تنبيه مي‌شد مي‌فهميد كه براي اصلاح اشتباهش خيلي دير شده است. وقتي دانشگاه قبول نشد، تازه متوجّه شد كه چقدر دير شده براي درس خواندنش. وقتي از همسرش جدا شد، آن وقت بود كه فهميد چقدر زودتر از اين‌ها بايد رفتارش را عوض مي‌كرد.حتّي وقتي به فكر بهتر كار كردن افتاد كه ديگر كارش را هم از دست داده بود... ...ديگر واقعاً خسته شده بود.از خيابان كه رد مي‌شد به اين فكر مي‌كرد كه چطور مي‌تواند خودش را اصلاح كند...امّا با صداي بلند و طولاني ترمز كه نگاه همه را به خودش جلب كرد، تازه فهميد كه براي آخرين بار، باز هم دير شده است....

---

نقل قول:

---

Mahdi_Shadi

هوا به شدّت طوفاني و مه آلود بود. او هم از صبح بي‌تابي مي‌كرد.احساس خوبي نداشت.مدام به اين فكر مي‌كرد كه اين بار ديگر قطعاً حادثه‌اي پيش مي‌آيد:« علي، ازت خواهش مي‌كنم تو اين هوا جايي نرو... مي‌دونم كه هر دفعه همينا رو بهت مي‌گم، امّا باور كن كه اين دفعه فرق مي‌كنه....مطمئنّم اين بار ديگه يه اتّفاق بدي مي‌افته...» امّا علي نمي‌توانست كه نرود.هواپيما 2 ساعت ديگر پرواز مي‌كرد؛ آن هم در همين هواي مه آلود...
هواپيماي علي بلند شد.امّا همسرش حق داشت.قرار بود اتّفاق بدي بيفتد.بر اثر يك بي‌دقّتي كوچك شير گاز خانه به شدّت نشت كرد...
1ساعت بعد علي به مقصد رسيد؛ بدون اينكه بداند همسرش واقعاً حق داشت....

---

در مینی بالا چون جهت داستان خلاف همیشه بود، برای من خیلی جالب بود. ایده خوبی بود.

نقل قول:

---

Mahdi_Shadi
«سير نزولي»
زندگي تو جامعه اين جوري شده:
تا وقتي كوچيكي و كار بدي مي‌كني...تنبيهت مي‌كنن و مي‌گن شيطون گولت زده....
امّا وقتي بزرگ شدي و كار بدي ازت سر زد تشويقت مي‌كنن و مي‌گن تو شيطونو درس مي‌دي...

---

در مینی بالا هم اگر اون جمله اول (زندگي تو جامعه اين جوري شده: ) نباشه و فقط دوجمله آخر باشد و درک فضای داستان به عهده خواننده باشد به نظر من بهتر هست.

در مورد نوشته های دیگر دوستان مخصوصا وسترن جان چون یه مقدار طولانی هستند فعلا خوندنشون رو گذاشتم تا پرینت بگیرمشون و بعد بخونم. نوشته های دوست جدید مان اقا سعید هم همینگونه چون یه مقدار بلند هستند فعلا نخوندم فقط اون یک مینی یا داستان کوتاهشون که نام آلمانی داشت رو خوندم که البته به نظرم شدیدا باید از پرداختن به این موضوعات دوری کنند چون انرژی و استعدادشون در موضوعی غیر روزمره هدر خواهد رفت. هر چند این نظر شخصی من هست و مطمئن هستم خیلی از دوستان با نظر من مخالف هستند.

در ضمن وقتی نوشته زیر را خوندم خیلی جا خوردم:

نقل قول:

---

بچّه‌ها سلام...عيد همتون مبارك....سال خوبي داشته باشيد....
...امّا يه چيز مهم.....
يه پيغام خصوصي از وسترن داشتم كه واقعاً نگرانم كرد....گفته بود يه مدّت نمي‌ياد چون يه مشكلي براش پيش اومده.....ظاهراً خيلي وضعيتش خوب نيست...انگار حسابي به هم ريخته بود.....به خدا خيلي نگرانم كرد.....اون برام از خواهرم عزيزتره.....تو رو خدا براش دعا كنيد....تو رو خدا دعاش كنيد بچّه‌ها.....

---

راستش هم حسودیم شد که چرا وسترن جان چیزی به من نگفته بود و هم خیلی ناراحت که اصلا نمی توانستم هیچ کاری بکنم ولی خوب خوشبختانه وقتی نوشته جدید وسترن را خوندم به هر حال خوشحال شدم که مشکل برطرف شده.

نقل قول:

---

western
سلام دوستان شرمنده که دیر کردم!به لطف دعاهای شما مشکلم رو حل کردم اومدم خدمتتون

---

در ضمن از لطف و توجه دوستان گرامی تاپیک که از دوستشون خبر می گرفتند خیلی خیلی ممنونم. امیدوارم که بتونم لطفتون رو جبران کنم.
در ضمن به وسترن جان به خاطر درجه جدیدشون هم تبریک می گم و امیدوارم که شیرینی ما یادشون نره.

نقل قول:

---

راستی بچه ها می بینیدکاربر فعال انجمن ادبیات و علوم انسانی شدم شروع کنید به تبریک گفتن منتظرم!

---

البته درجه من هم از کاربر فعال انجمن علوم زیستی و بهداشت به کاربر فعال انجمن ادبیات و علوم انسانی تغییر پیدا کرده که برام جای خوشخالی داره و البته دلتنگی برای دوستان در انجمن علوم زیستی و بهداشت

نقل قول:

---

Mahdi_Shadi
حميد جان...شرمنده لينكي از كه گارد پيدا نكردم برات بذارم به جاش برات يكي از كاراشو مي‌ذارم...اين كارشو بيشتر يكي از تأملات فلسفيش مي‌دونن كه ميل داستان ميني مال در آورده....:
« اگر دريا تمام توانش را به كار گيرد، باز هم نمي‌تواند تصوير آسمان را در خود بازتاب دهد. حتّي با كمترين جنبش‌اش آسمان در وي منعكس نمي‌شود. امّا وقتي آرام و عميق است، تصوير آسمان در هيچ بودنش به وجود مي‌آيد.»

مي‌بيني....لزوماً محوريت داستان پردازي رو نداره..امّا خيلي‌ها اين ميني مال كه گارد رو دوست دارن...
.
.
.
اينم دو تا كار از ابوالفضل ابراهيم شاهي كه گفته بودم:

1_
آدم‌هايي كه نصيحت مي‌كنن بايد حتماً تنبيه بشن
آدم‌هايي كه تنبيه مي‌كنن بايد نصيحت بشن

( كه من خودم اين كارشو خيلي دوست دارم.به نظرم يه ميني واقعاً درست و حسابيه)


2_ اين‌ها تفاوتشونه:
تغيير فصل رو از درخت‌ها مي‌شه فهميد امّا از آدما نمي‌شه فهميد.


مي‌بيني....!...به نظرم من تو ميني مال ها واقعاً كاراي قشنگين...

---

ممنونم جناب mehdi_shadi. می دونید با خوندن مینی های اقای ابراهیم شاهی به پاسخ یکی از سوالات و ابهامات ذهنیم در مورد مینی پی بردم. دغدغه من در مینی هایی که می نوشتم این بود که ایا از فرمت خاص مینی مال ( که البته من ازش خبری ندارم ) پیروی می کند تا مثلا شبیه به سخنان بزرگان و یا درددلهای روزمره و ... نشه ولی خوب در این مینی هایی که خوندم احساسم این هست که مینی مال مجموعه ای است که خیلی نوشته ها در بر می گیره و ممکنه مینی مال یه سخن از بزرگان باشه و یا یک جمله از یک روانشناس در مورد شخصیتهای مختلف تا یک جمله از زبان یک معتاد ( همون می نی اولی که در تاپیک بود در مورد یک معتاد که کنار خیابان بود ......)

حالا به نظرتون ایا این درک من از مینی مال درسته؟
در ضمن من شدیدا تاکید دارم که شما دوستان لطف کنید و اجازه بدید که با نویسنده های معروف می نی مال آشنا بشیم و اگر امکانش بود ازشون دعوت کنیم به تاپیکمون سر بزنند و همچنین اگر کتاب و مقاله ای در زمینه مینی مال هست را برای همدیگر معرفی کنیم.
همچنین اگر دوستان لطف کنند که اگر ادرس ایمیل یا وب سایت نویسنده معروف مینی مال و یا داستان کوتاه را می شناسند برای ما ارسال کنند چه از طریق این تاپیک و یا پیغام خصوصی . من هر گونه اطلاع در این زمینه ها را در این موارد به اطلاع دوستان خواهم رساند البته اگر دوستان دوست داشته باشند.

در ادامه پنج مینی مال از آرش نصیری را قرار می دهم به نظر من خیلی زیبا هستند. این مطالب رو با جستجوی کلمه ( مینی مال ) در گوگل بدست اوردم.
لینک مینی مالهای اقای آرش نصیری:

کد:

---

http://www.lit-bridge.com/fa/epics/000060.php

---

پنج مینی مال از آرش نصیری


پیرمرد آن روز نیامده بود
پیرمرد آن روز نیامده بود ، حتی صبر کردم و به خیابان درازی که هر روز از آن می گذشتیم سرک کشیدم
اما نیامده بود . زن سرمه ای پوشی که زیر درخت کاج می ایستاد آمده بود و او هم به جای خالی پیرمرد
نگاه کرد ، اما خیلی زود سرش را برگرداند وبه پایین دست خیابان نگاه کرد و چند لحظه بعد اتوبوس کهنه
سبز رنگ با سر و صدا توقف کرد و بعد از سوار کردنش به سمت بالا دست جاده رفت .
در اداره تمام روز را به او فکر می کردم . فردا صبح باید زودتر می رفتم تا او را ببینم . در تمام مدت هفت
سالی که کارمند شده بودم هر روز صبح راًس ساعت شش و نیم از منزل خارج می شدم و در امتداد خیابان
او را می دیدم که کیف کوچکی در دست به سمت انتهای خیابان دراز ، با درختان افرا می رفت و در تقاطع
آن با خیابانی که سرویس ما از آن می گذشت می ایستاد و چند لحظه بعد مینی بوس تیره رنگ از راه می رسید
و بعد در غبار بالا دست جاده گم می شد .
صبح زودتر از معمول از خواب بیدار شدم و به سرعت خود را آماده کردم و به خیابان زدم . در انتهای خیابان
ایستاده بودم و به خیابانی که محل عبورمان بود نگاه می کردم اما او نیامده بود . سنگ فرش خیابان و درختان
افرا بدون او گویی چیزی کم داشتند و من انگار اصلاً از آن نگذشته بودم . به دیدن هر روزه اش عادت کرده
بودم و او حتی سیزده دقیقه بعد از موعد هر روزش هم نیامده بود . زن سرمه ای پوش هم با اتوبوس سبز
رنگ کهنه رفته بود .
آن قدر به امتداد خیابان چشم دوختم تا صفحه ی رو به رویم سبز شد .
سرویس ما آمده و ایستاده بود و باید می رفتم .
چند لحظه بعد در غبار بالا دست جاده گم شدم .

تونل
هفته ها بود که کوه را می کندیم . صخره های عظیم را از رو به رویمان بر می داشتیم و از سنگ ها
می گذشتیم تا به آن سوی کوه برسیم . آن طرف کوه سرزمین آرزوهایمان بود و برای رسیدن به آن
باید دل سخت و سیاه سنگ ها را می شکافتیم . درست در روزی که گفته می شد نصف تونل کنده شده
است ، تیغه ی کلنگ یکی از ما به تیغه ی کلنگی از سمت رو به رو برخورد کرد و بعد کوه شکافته شد
و عده ای خسته و خاک آلود چون ما پیدا شدند . برای هم راه باز کردیم و از هم گذشتیم . هر یک راهی
سرزمین آرزوهایمان بودیم .

مسلسل چی
همیشه خبرها را دیر به او می رساندند ، و او که یک مسلسل چی فراموش شده ، در گوشه ای از خط
مقدم بود ، همیشه در چند روز قبل زندگی می کرد . خودش خواسته بود که در گوشه ای به حال خود
گذاشته شود ، این طور هم شده بود و او حالا یک مسلسل چی تمام وقت چشم دوخته به افق بود . فقط
خبرها دو روز بعد به او می رسید و او در پریروز زندگی می کرد . این طور بود که وقتی دو روز پی در
پی خبری به او نرسید ، فهمید که اتفاق مهمی افتاده است و وقتی چشمانش را از مگسک تفنگ برداشت ،
دید مرگ آمده است با پنجره ای که می شد بازش کرد .

آدم پرنده
روی بلندترین برج شهر ، نشسته بود و به زندگی نگاه می کرد که صد مرتبه کوچک تر در جریان بود .
آدم ها چون مورچگان و ترن چون ماری بر خاک می خزیدند . چشم به آسمان دوخت . ستاره ها بزرگ تر
شده بودند و نور خورشید تندتر شده بود . چشمانش را بست ، بال گشود و خود را رها کرد تا سفرش به
زندگی یا آسمان به دست تقدیر باشد . وقتی چشم باز کرد ، آدم ها بزرگ تر می شدند ، ترن بر ریل راه آهن
می خزید و ستاره ها کوچک می شدند .

شاعرپیر
در تاریک روشن یک غروب پاییزی ، سیگاری آتش زد و در زیر سیگاری روی میز کنار پنجره گذاشت
و دست بر پیشانی ، قلم را روی کاغذ دواند . ابری سفید بر سفیدی کاغذ نقش بست . کلمات بر کاغذ
سرازیر شدند و غروبی روشن و سرخ شکل گرفت که آفتاب نداشت . پس سر برداشت ، پکی به سیگارش
زد و با خطی سیاه نوشت : شب

به به! آقا حمید واقعاً بزرگواری کردن و نشستن نوشته های همه دوستان رو خوندن، چون من به شخصه فکر می کردم شما فقط تو کار نوشتن مینی هستید و کار بقیه رو نقد نمی کنید و ... خب چون تازه واردم، ولی الان خداییش ایول داره! فهمیدم این فوروم رو نظرات شما می چرخونه چون ظاهراً نظرات کارشناسی رو شما می دین!
اما درمورد اون داستان کوتاه که گفتید استعدادم تو مسائل غیرروزمره به هدر می ره... حرفتون رو خودم قبول دارم، ولی قبول هم ندارم! منظورمم اینه که ماها معمولاً عادت کردیم خیلی از چیزهایی که باهامون هست رو ندیده بگیریم و کسی هم ازشون دم نزنه (این رو از من قبول کن)، یعنی همه خوابند و هیشکی هم از این خواب پشیمون نیست! پس درنتیجه این مسائل غیرروزمره نیست. ولی خب حق با شما هم هست، چون نویسنده ای که بخاد یه سری چیزهایی که زیاد با وضع جامعه هماهنگی نداره یا بازگوکردنشون یه مقدار ممنوع تلقی میشه، بنویسه معلومه که مردم همعصرش نمی تونن کاراش رو درک کنن و آثارش رو نمی خونن. نمونه عینی اش هم همین بوف کور هدایت.
در زمینه مینی مال هم باید بگم که من خودم واقعاً نفهمیدم که فرق مینی مال با داستان کوتاه دقیقاً در چیه؟ به خصوص که فهمیدم مینی مالهایی داریم که از یکی دو خط بیشتر هستند! اگه توضیح بدید چی به چیه شاید ما هم زدیم تو خط مینی مال سازی!
ولی یه چیزی هم به کل دوستان بگم: این تاپیک همیشه همینقدر خلوته؟ یعنی هرکدوم از شما نوشته ای رو میزاشت اینجا فقط 3-4 نفر میخوندش یا اینکه...؟ فکر نمی کنین هرچقدر نظردهنده و بیننده تاپیک زیادتر باشه، نویسنده از ضعفهای کارش بیشتر آگاه میشه؟؟؟

نقل قول:

---

ولی یه چیزی هم به کل دوستان بگم: این تاپیک همیشه همینقدر خلوته؟ یعنی هرکدوم از شما نوشته ای رو میزاشت اینجا فقط 3-4 نفر میخوندش یا اینکه...؟ فکر نمی کنین هرچقدر نظردهنده و بیننده تاپیک زیادتر باشه، نویسنده از ضعفهای کارش بیشتر آگاه میشه؟؟؟

---

اینجا همیشه اینطوریه ... ولی مطمئن باشید اگه من انلاین باشم تو Browser ام این صحفه ریفرش میشه ... پس اگه من باشم جواب میدم ...
البته من که حساب هم نمیشم حتی کارم رو هم نمی خونن و نظر نمیدن ...

من هم یکی می نویسم ...

13 به در
هر سال با خانواده اش 13 ام فروردین را به در میکرد ...
ولی امسال به آنها گفت : " من دیگه نمیرم ... حوصله ندارم ... خوابم میاد ..."
فکر میکرد مثل همیشه التماسش میکنند که با آنها برود ...
ولی این طور نشد ...
به نظر می رسید که دیگر دوستش ندارند ... شاید هم مرد بزرگی شده بود ...

نقل قول:

---

نوشته شده توسط Beny-Nvidia [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اینجا همیشه اینطوریه ... ولی مطمئن باشید اگه من انلاین باشم تو Browser ام این صحفه ریفرش میشه ... پس اگه من باشم جواب میدم ...
البته من که حساب هم نمیشم حتی کارم رو هم نمی خونن و نظر نمیدن ...

من هم یکی می نویسم ...

13 به در
هر سال با خانواده اش 13 ام فروردین را به در میکرد ...
ولی امسال به آنها گفت : " من دیگه نمیرم ... حوصله ندارم ... خوابم میاد ..."
فکر میکرد مثل همیشه التماسش میکنند که با آنها برود ...
ولی این طور نشد ...
به نظر می رسید که دیگر دوستش ندارند ... شاید هم مرد بزرگی شده بود ...

---

با سلام خدمت دوست گرامی
شما سرور ما هستید و همیشه هم به حساب می ایید. به نظر من ایده های شما خیلی جالب هست ولی در بیانش یه مقدار باید بیشتر تجربه کسب کنید و اونهم جز با نوشتن حاصل نمی شه .

نقل قول:

---

به به! آقا حمید واقعاً بزرگواری کردن و نشستن نوشته های همه دوستان رو خوندن، چون من به شخصه فکر می کردم شما فقط تو کار نوشتن مینی هستید و کار بقیه رو نقد نمی کنید و ... خب چون تازه واردم، ولی الان خداییش ایول داره! فهمیدم این فوروم رو نظرات شما می چرخونه چون ظاهراً نظرات کارشناسی رو شما می دین!

---

شما لطف دارین ولی یه مقدار من رو شرمنده کردید. من خودم تازه کارم ولی مورد لطف دوستان قرار گرفته ام. من تازه در حال تجربه هستم و نه رشته ام ادبیات و ... و نه اصلا سابقه و نه اصلا علاقه ای به ادبیات...... ولی خوب کار مینی رو خیلی دوست دارم همونطور که شعر گفتن رو .........
در مورد اون موضوع غیر روزمره هم دقیقا نظر من هم همون بود که شما فرمودید.

فراموشی برای رهایی
‏2008‏/03‏/27‏ 08:06:39 ب.ظ
با چشمان بسته طوری زیر دوش حمام ایستاده بود که هیچ صدایی جز شرشر آب را نمی شنید و حرکت قطرات آب را بر روی بدنش حس می کرد. در این حال ، تصور معلق بودن در اعماق یک دریاچه در میان یک جنگل انبوه سرو ، تنها رویایی بود که می توانست او را برای لحظاتی از آنچه بر او گذشته بود، رها کند. از حمام که بیرون آمد، همسرش همچنان روی مبل با حالت قهر و چشمانی اشک آلود نشسته بود. هر چند مرد جوان برای لحظاتی دعوا با همسرش را فراموش کرده بود ولی او همچنان گریه می کرد.


فضای ایده
‏2008‏/03‏/31‏ 07:58:32 ب.ظ
زیر نور چراغ مطالعه با یک خودکار و چند برگ سفید ، روی یک صندلی گردان با چرخهای نرم و روان که به هر سمتی که دلت خواست ،حرکت کند و پشتی راحت برای ساعتها نشستن پشت میز تحریری که از چوب راش ساخته شده ،در اتاقی کاملا خصوصی که از پنجره اش نور ماهی می تابد که دور زمین در منظومه ای از چند سیاره و ستاره دیگر در کهکشانی راه مانند می چرخد که فقط دو نقطه ریز در پهنه جهان هستی را به هم وصل می کند ،نویسنده تازه کار نشسته بود و به یک ایده برای داستان جدیدش فکر می کرد.

نقل قول:

---

با سلام خدمت دوست گرامی
شما سرور ما هستید و همیشه هم به حساب می ایید. به نظر من ایده های شما خیلی جالب هست ولی در بیانش یه مقدار باید بیشتر تجربه کسب کنید و اونهم جز با نوشتن حاصل نمی شه .

---

ممنونم ... :دی
خیلی خوشحال شدم اقا حمید ...
مشکل من هم تو بیانشه ... اگه میشه بگید چی کار کنم ؟ من هر چقدر هم بنویسم دوباره همینه .. مثلا چه تغییراتی بدم ؟

غذای مورد علاقه
در کودکی غذای مورد علاقه اش ماکارونی بود ...
مرد جوانی شد ...
ولی دیگر هیچ غذایی, غذای مورد علاقه اش نبود ...

اوه ببینید کی اینجاست؟حمید ما...خوش اومدی داداش منم کاربر فعال شدن تو رو تبریک می گم می دونی که دیگه
اینجا با وجود اشخاصی مثل شما و سعید و مهدی و بنی جان به وجود من احتیاجی نداره منم توی خونه خودم مشغولم خوشحال می شم گاهی سر بزنید...

وسترن جان خونتون رو نمیشناسم بیا اینجا رو کرایه کردیم اینجا حونه ما بشه ... :دی

با سلام خدمت وسترن جان عزیز
نمی دونم چطوری باید در مورد نوشته های شما هم اظهار نظر کنم. کاری سختی است برام. ولی از اونجایی که خودتون خواسته بودید و هم اینکه چندی است در مورد مینی من نظر نمی دید احتمالا خواسته شما این هست که من هم نظر بدهم. پس نظرات من رو هم پذیرا باشید.

نقل قول:

---

برف داشت اسم زیـبای برادرش را مخـفی می کرد اما او هنوز هم ایستاده بود و با چشمان پراشکش نـابـاورانه به سنگ قبر زل زده بود.چطور ممکن بود او باعث مرگش شده باشد؟او که غـیر از امید چـیز دیگـری در این دنیـا نداشت.در حقیقت می دانست از کی شروع به از دست دادن امـید کرد.روزی کـه به بهـانه ی دعوا با صاحب کارش،برای اولین بار لب به الکل زد.امید بیچاره تمام شب در نگـرانی منتظر او بیدار مانده بود و با برگشتن مست او،ویران شده بود(چکار کردی داداش؟قول بده دیگـه این کار رو نکنی)و او در عالم مستی،قولی دروغین به امید داده بود.روز بعـد بهانه دیگری به دستـش افـتاد.بهانه ای کوچکتـر از قـبلی اما باز هم نتوانست جلوی خود را بگیرد و بـرای فرار از غم کوچکش به الکـل روی آورد.وقتی به خانه برگشت خیلی سعی کرد از امید مخفی کند اما او فهمیده بـود و قلب پاکش شکسته بود(تو به من قول داده بودی...لطفاً دیگه این کار رو نکن!بخاطر من،بازم قول بده ، ایندفعه قول مردونه) و او باز هم قولی سست تر از قبلی به امید داده بـود.با گـذشت روزها,بهانه های زیادتر اما کوچکتری به دستـش افـتاد و او هر بار نـاتوان تر از قبل به نوشیدن ادامـه داد.امید هم ناتـوان تر از قـبل سعی می کرد منصرفش کند.دیگـر کـارش به قسم خوردن به جان خود رسیـده بود اما الکل کـار خود را کرده بود و او را به یک فرد بی رحم و بی غیرت و بی مسـئولیت تـبدیل کرده بود.بـطوری که نـه تنها قول نمی داد بلکه بخاطر قسم خوردن امیـد به جان خـودش او را به بـاد فـحش و تمسخر می گرفت.حالا که حساب می کـرد متـوجه می شد یک سال تمام او از امید غـافل بود و در عالم خود خوش می گذراند تـا اینکه بالاخره امید سقوط کرد!عصر یک روز سـرد زمستانی،وقتی به خانه برگشت همسایه ها به او خبر دادند امید سر کلاس بدحال شده.در بـیمارستان با حقیقت تلخی روبـرو شد.کبـد امید از کار افـتاده بـود ! در حقیقت امید بارها به او از درد وحـشتناک پهـلو و استفراغـهایش شکایت کرده بود امـا او از بس مست ولایعقل بود،توجه نکرده وحتی با وجود نحیـف بودن امید،علتـش را پـرخوری می دانست!برای نجات جـان امید باید در عـرض چند روز باقی مانـده کبد پیوند می زدند و پـیدا کـردن کبد مناسب وقت گیر بـود.دکتـرها می گفتـند تکه ای از کبـد برادر می تـواند جان امید را نجات دهد.پـس او کـه بالاخره به ارزش امید در زندگی اش پی برده بود با وجـود آنکه می دانست عمل خطرناک و هذینه برداری است قبول کرد امـا جواب آزمایش منفی درآمـد.کبد او به عـلت نـوشیدن الکل، سلامتـی و صلاحیت کافی برای نجات جان امـید را نداشت و او این تک شانس زنده نگه داشتـن برادر عزیزش را بخاطر لحظـات کـوتاه خوشگـذرانی از دست داده بـود.آنجا کنار تخت امیـد نشسته،دست سـرد او را بـدست گرفـته و اشک ریـزان منتظر شنیدن صدای سوت دستگاه قلب بود.کاش هیچوقت امید به جان خودش قسم نمی خورد شاید اگـر او سر قـولش می ماند...شایـد اگر یکبار دیگر چشمان معصوم امیـد به او نگاه می کرد او می توانست قول محکم و ابدی به او بدهد اما می دانست برای قول دادن به امید دیگر خیلی دیر بود بـاد وحشتنـاکی وزیدن گرفت و برفهای روی سنگ را کنار زد و باز اسم زیبای امید درخشیدن گرفت. بغـض گـلویش را دریـد.این غم بهانـه نـبود بـزرگترین مصیبت زنـدگی اش بود امـا او دیگـر محال بود بنوشد.چون اینبار به روح امید قسم خورده بود

---

واقعا زیبا بود. فقط من دو ایراد به اون می گیرم که البته خودتون هم در موردش گفته بودید. این داستان با توجه به فضاش فقط اسامیش فارسی بودند و کاش همون اسامی انگلیسی همیشگی را داشت ( البته فکر کنم این ویرایش فارسی یکی از داستاناتون باشه ) و اشکال دوم این بود که موضوعش بکر نبود ولی با قلم شیواتون و شرح جزئیات و جملات خاص، این بکر نبودن موضوع رو کاملا پنهان کرده بودید.
واقعا شما برای نوشتن داستانهای بلند استعداد خیلی خوبی دارید. شرح فضای داستان با تمام جزئیاتش در جملاتی که خواننده رو خسته نمی کنه شاهکار شماست. داستانهای شما استعداد خیلی خوبی برای مینی شدن هم دارند که اگر شما اجازه بدید من یکی دو نمونه اش را براتون انجام بدهم. کار ساده ای است فقط حذف جزئیات...

نقل قول:

---

شـوق زیـبایی در خوابگاه افـتاده بود.هر کس گـوشه ای مشغـول آماده سازی جشن تـولد بـود.یکی بادکنکها را فوت می کرد،یکی شمعها را روی کیک می چید،یکی جلوی آینه ایستاده بود و به خودش می رسید!سعید روی نردبام فلزی ایستاده بود و در حالی که اسم فرزین را با کاغذهای رنگی می برید تا به دیوار بچسباند، پرسید:(چطوری قراره بکشونیدش اینجا؟اونطور که میدونم تا عصر کلاس داره)فرید از آن طرف گفت:(یک بهانه ای پیدا می کنیم)مهیار در حالی که به کیک ناخونک می زد گفت:(هیچ بـهانه ای نمی تونه بچه خر خونی مثل فـرزین رو وسط روزخـونه بکـشونه!)فـرید خندید:(اونش با من!) مـحمد آخرین بادکنک را هم فوت کرد و به پارسا داد:(فکر نمی کنی بهتره از حالا بهانه تو پیدا کنی؟ تا چند دقیقه دیگه کارها تموم می شه همه هم که اومدند)سعید هم از نردبام پایین آمد:(راست می گـی من و پدرام هم عصرکـار داریم یک جـوری بشه لااقـل تا ساعت شش جـشن تموم بـشه ما بریم)علی و امیـر هم در حالی که وارد اتاق می شدند،موافقت خود را اعلام کردند:(آره ما هـم باید تا ساعت هفت بریم شام دعوتیم)فرید موبایل را از جیبش در آورد:(خیلی خوب... خیلی خوب بفرمایید...بهانه رو حال کنید)و زنگ زد:(الو فرزین...می دونم می دونم...نه قطع نکن خیلی مهمه...می تونی همین حالا به خونه بیـایی؟گفتم می دونم کلاس داری اما...بایـد بیایی)و ناگـهان حالت چهـره و صدایش تغیـیر کرد(بابات اومده...همه چیز رو فهمیده حالا هم داره محمد رو می کشه!)بچه ها بناگه به خنده افتادند.فرید از ترس لـو رفتن دستش را جـلوی گوشی گذاشت و با خشم به آنها اشاره داد ساکت باشند.هـر کس به طریقی جلوی دهانش را گرفـت و فـرید بدون خارج شدن از حس ادامه داد(چه بدونم چطـور شده؟ظاهـراً به علی زنگ زده در مورد کرایه خوابگاه تو بپرسه اونم لو داده...ای بابا این حرفها رو ول کن بابات حرف حالیـش نمی شه که!زود بـیا توضیح بده وگـرنه یا پلـیس میاد یا آمبولانس!)و قـطع کـرد.بناگه سـالن با صدای خنده های کنترل شده پر شد. تمام کارها تمام شده بود و همه در لباسهای شیک و عطراگین نشسته،منتظر بودند.در آخر پدرام تحمل نکرد و پـرسید (فکر نمی کنـید خـیلی دیر کرده؟بـرای کسی که باباش داره هم اتاقـی شو می کشه نیم ساعت زمان زیادی!)سعید گفت(راست می گی،فرید بردار یک زنگی بزن ببین کجا موند؟)فرید غرید: (چی بگم؟بگم بابات قـاتل شد دیگه لازم نـیست بیایی؟)همه هـم صدا داد زدند(اَه شوخی دیگـه بسه!) فریـد ترسید و با عجله زنگ زد. مـدت زیادی طول کشید تا اینکه شخص ناشناسی گوشی را بـرداشت. فرید بـا تعجـب پرسید:(فـرزین؟)مرد جـواب داد:(شما از اقـوامش هستید؟)(نه دوستشـم)(راستش آقای بهایی تصادف کردند من اونو بیمارسـتان آوردم و در...)صدای فرید به لرز افتاد:(چی شده؟)صدای مرد گرفته شد:(سرعتش خیلی بالا بود غیر از خودش دو تا ماشین دیگه رو هم چپ کرده...)صـدا در گلوی فریـد شکست:(حالا حالش چطوره؟)مرد مدتی مکث کرد.دنیا بر سر فرید چرخید.بقیه هم بـا نگرانی از جـا بلـند شـدند و دورش حلقـه زدنـد(چی شده فـرید؟)مـرد جواب داد(هیچکس از این تصادف زنـده نمونده حتی از اون دو ماشـین یکی سرویس بچـه های دبستانی بوده و...)فـرید دیگر نتوانست گوشی را بالا نگه دارد.دستش افتاد اما نگاهش بالا رفت و بر اسم فرزین نوشته شده بر دیوار افتاد... ((تولدت مبارک))

---

بازم یه داستان زیبا دیگر. بازم موضوعش بکر نبود ولی با جملات و جزئیاتی که بیان کرده بودید خواننده را جذب می کرد.

نقل قول:

---

بچه ها یک چیزی...همونطور که می دونید من رمان می نویسم و برام سخته مینی مال بنویسم واسه همون تصمیم
گرفتم برم تاپیک خودم و کتاب چهارمم رو کم کم آپ کنم اینطور که هر بار که نوشتم وتایپ کردم بذارم اونجا بخونید و
در پیشرفت داستان کمکم کنید اگه نقطه ضعفی چیزی داره بگید زود برطرف کنم و به اصطلاح به کمک شما یک
چیز درست حسابی عرضه کنم اگه کم کم بذارم نه برای من تایپش سخت می شه نه برای شما خوندنش!چطوره؟
اگه موافقید برم خونه خودم شروع به خونه تکونی بکنم!

---

چشم هر چند من زیاد نمی تونم پای کامپیوتر بشینم ولی حتما می یام و اگر قابل بدونید نظر هم می دهم. اگه لینک داستانهاتون رو در امضاتون قرار بدید خیلی خوب می شه. ممنون.

این بخش هم تقدیم به بنیامین

نقل قول:

---

شکست
هوا سرد بود و باران داشت تند تر میشد . یک پیکان قدیمی ایستاد جلومون و ما هم بی درنگ سوار شدیم . داشتیم راجع به درس صحبت میکردیم که راننده گفت من شکست خوردم ...
دوستم به من نگاه کرد و از من پرسید : "چی داره میگه ؟"
قبل از اینکه جوابی بهش بدم رانند گفت : من بهترین دانش اموز وقت خودم بودم ... شب و روزم رو درس پر میکرد ... ولی اخر سر هم شکست خوردم ...
پرسیدم : "چرا شکست خوردید ؟ مگه درس خوندن بده ؟"
گفت : " من وقتی هم سنه شما بودم نقشه های زیادی برای اینده کشیدم ... همیشه به فکر اینده و درسم بودم ... با خودم فکر میکردم که وقتی پدرم فوت کنه من باید چه طوری خرج مادرم رو بدم ؟"
پرسیدم : "خوب ؟"
خنده ای بلند سر داد و گفت : "به جای پدرم ... مادرم فوت کرد ... پدرم ورشکست کرد ... من نتونستم درس بخونم ..."
ساکت شدیم ...
بعد با صدای بلند گفت میدونید چرا ؟
منتظر سوال ما نشد و گفت : "اشتباه من فقط, حرکت در یک بعد بود ..."

---

کاش می شد که این جمله آخر را با یه داستان دیگر مطرح می کردید. می دونید جمله زیبایی است و من فکر می کنم ایده شما برای این داستان هم همین جمله بوده ولی اگر در فضای دیگری اتفاق می افتاد بنظرم بهتر بود.

نقل قول:

---

کنکور
وقتی شب از سر کار برمی گشت پای درس هاش می نشست و تا صبح درس میخوند و بعد می رفت سر کار . . .
همین طور ادامه داشت ...
سر کار براش اتفاقی افتاده بود دیگر نمی توانست کار کند ...
مادرش گفت: " من به جای تو کار میکنم ولی تو باید درست رو بخونی "
پسر گریه کرد و گفت : "چشم مادر"
مدتی گذشت ...
یک روز چند تا بچه با سنگ لامپ تیر چراغ برق دم در خانه را شکستند ...
ان شب پسر نتوانست درس بخواند ...
چون دست مزد کار مادر فقط برای غذای این خانواده کافی بود نه قبض های برق ...

---

یه مقدار موضوعش تکراری است.

نقل قول:

---

غریب
دختر به مادرش میگوید : "منم میخوام با داداش بگردم تا شهر رو ببینم ..."
مادرش به او میگوید : "دست برادرت را بگیر تا گم نشی ... تو شهر غریب ..."
دختر رو به مادرش میگوید : "بسه دیگه مامان من 7 سالمه ... "
برادر رو به خواهرش میگوید : "حرف مادر رو گوش کن ... حالا خوبه 7 سالته اینکارو میکنی ..."
دخترک قهر میکند و به حیاط می رود ...
برادر عصبانی میشود و میگوید : "من تو رو با خودم نمیبرم ..."
زن به پسرش میگوید : "کاریش نداشته باش ... از وقتی فهمیده ما برای پیدا کردن کار به شهر اومدیم اینطوری شده ... "

---

راستش درک فضای داستان با جملاتی که بیانش کردید سخته. اگر جمله آخر را بخواهیم در نظر بگیریم به عنوان علت اتفاق داستان بقیه جمله ها یه مقدار گنگ می شوند. سعی کنید در نوشتنتون خواننده را سخت گیرتر در نظر بگیرید. کلمات و نوشته هاتون باید طوری باشد که خواننده نتونه از اون ایراد لغتی و معنایی و روایتی بگیرد.

نقل قول:

---

پیرمرد
خیابان شلوغ بود ...
پیرمرد به مردم چشم دوخته بود ...
هیچ کس به او توجه نمی کرد ...
او فقط میخواست کسی صندلی چرخ دارش را به ان طرف خیابان ببرد ...
مرد

صدای زن تمام کوچه را پر کرد ...
مثل اینکه با شوهرش داشت دعوا میکرد ...
زن های محله که از کوچه رد میشدند چند لحظه توقف میکردند و به مشاجره ی انها گوش میدادند ...
زن : "مگه تو مرد نیستی ؟ مگه تو نباید خرج منو این بچه رو بدی ؟ مگه من کلفت مردم ام که باید کار کنم و پولشو بدم به تو ......"
شب شد ...
مرد دوباره در فکر راهی برای برای ترک اعتیادش بود ...

---

هر دو مینی فقط روایت یه امر روزمره بودند به دنبال ایده های بکر باشید.

نقل قول:

---

اولین روز
در حال تلو تلو خوردن بود که مادرش گفت : "بچه جون من مگه بهت نگفتم شب زود بخواب ؟"
پسر بچه جوابی نداد و لقمه ی کوچکی را که مادر برایش درست کرده بود را در دهانش گذاشت ....
مادر با خودش گفت : "باید زود بیدار شدن رو یاد بگیره ... حق هم داره بچه ام ... هنوز روز اوله کلاس اولشه ...یاد میگیره..."

---

روایت یک امر تکراری

نقل قول:

---

دیوانه
همه خواب بودند ...
صدای ناله ای به گوش میرسید ...
مرد خانه بیدار شد تا قضیه را جویا شود ...
همه جای خانه را گشت ولی چیزی نیافت ...
چراغ ها را خاموش کرد تا بخوابد ولی ناله شروع شد ...
در چهره ی مرد ترسی نشست ...
چراغ ها را روشن کرد و صدا را که هر لحظه بلند تر میشد دنبال کرد ...
به انباری رسید و به یاد اورد که به پسرک عقب مانده اش شام نداده است ...

---

روایت یک امر غیر عادی با داشتن جمله (همه جای خانه را گشت ولی چیزی نیافت ...(

نقل قول:

---

ترس

برای خرید هم که شده باید بیرون میرفت ولی میترسید ...
با اینکه 47 سالش بود ولی باز هم نمی توانست بر ترس غلبه کند ...
ترسش از نگاههای سنگین مردم که به یک زن کوتوله نگاه میکنند بود ...

---

خوب بود

نقل قول:

---

تلفن

داشت زنگ میزد که روی صحفه اش نوشته بود شماره ناشناس من هم فکر کردم اونه ...
گوشی رو برداشتم ...
حرفی نمیزد ...
من هم گفتم : "میدونی که دوست دارم .. چرا حرف نمیزنی ؟ راست میگم ... من عین اونای دیگه نیستم ... "
صدای بلند خنده ای از اون طرف خط اومد و بعد گفت :"منم بابا ارمین .. دوست دارم دیگه چیه ؟"

---

موضوع بکر و جدید نبود.

نقل قول:

---

عدالت یا بی عدالتی


عدالت واقعی رو در یک رویا هم نمیتوانید ببینید زیرا هیچ کجا عدالتی وجود ندارد چه در رویا چه در حقیقت ...
عدالت فقط اسمی از یک پدیده است که باعث میشود خیلی ها از آن ناراحت و خیلی ها خوشحال شوند ...
عدالت رواج یافته بین ما همان بی عدالتی است که ما آن را از روی اجبار و یا تحمیل تحمل میکنیم تا قربانی عدالت واقعی جامعه خود که همان نهایت بی عدالتی است نشویم ...
آیا این عدالت است کارگری با خجالت وارد مغازه ای شده و با ترس اینکه پول کم بیاورد خرید کند ؟
آیا این عدالت است که بیچاره ای در بین مردم تکدی گری کند بدون آنکه امیدی به فردا داشته باشد ؟
آیا همه این ها نمونه ای از عدالت هستند ؟
ولی بی عدالتی هم زیباست ...
میدانید چرا !؟

زیباست به دلیل آن که وجود بی عدالتی در جامعه ای نشان از ترس مردم از عدالت واقعی است که با وجود این ترس میتوان با کمی شجاعت به میان بی عدالتی رفت و ان را متلاشی ساخت ...
ولی اینجاست که شجاعت جای خود را به ترس میدهد ...آن هم به ترسی متفاوت ... نه مانند ترسی که از وجود عدالت دارند ... بلکه بیشتر و فراتر از آن ...
سوال اینجاست که آیا ترس مانع عدالت میشود یا بی عدالتی !؟

---

به عنوان یک نوشته زیبا بود ولی نمی دانم به عنوان یک مینی یا یک داستان!

نقل قول:

---

هویت

لحظه ی سال تحویل به خودم قول دادم تا این سال را با تمام تلاشم به بهترین نحو تمام کنم ...
اولین جایی که باید میرفتم سر خاک پدربزرگم بود که اسمش را به یادش بر من که بزرگترین نوه پسرش بودم نهادند ...
سر خاک آن بزرگ که رسیدم بعد از شست و شوی سنگ قبر فاتحه ای خوانده و بعد از درد دلی با وی برای برگشت آماده شدم ولی وقتی از جایم بلند شدم دورم را قبر هایی را که بر روی سنگ مزارشان نام فامیلی من حک شده بود گرفتند ...
ناخودآگاه برای پیدا کردن هویتی آشکار بین آنها قدم زدم تا با اجدادم که همه در آنجا دفن شده بودند آشنا بشم ...
هر قدمی که بر میداشتم سکوت قبرستان تاثیرش را در من بیشتر نشان میداد ... قدم هایم سنگین تر شده بود ...
دلیلش را نمیدانستم ولی حسی شبیه ترس از مرگ و یا ملاقات با عزیزان و یا چیزی دیگر که توانایی درکش را نداشتم بر من غلبه کرده بود ...
مزار انسان هایی را که در ذهن من با خوبی نقش بسته بودند زیبا می دیدم و بقیه را کمی متفاوت ... که این تفاوت شاید به میزان شناخت من از آنها بوده و نه چیز دیگر ...
به انتهای قبرستان که نزدیک تر میشدم قدم هایم سبک تر میشد ... سبک تر ... سبک تر ... تا جایی که رسیدم به سنگ مزاری برزگ که رویش نوشته بود "خوش آمدی بمزارم نمودی یادم / بخوان بخوان سوره الحمد تا کنی شادم " رسیدم ...
پاهایم قدری سبک شده بود که نشستم و وظیفه ام را که انگار به من متوسل شده را انجام دادم ...
پاهایم توانی برای برگشت گرفت ...
در راه به فکر آن سنگ مزار بودم ...
حتی یادم رفته بود اسم صاحبش را بخوانم ...

---

زیبا بود.........

نقل قول:

---

قرعه کشی
ساعت 3 قرار بود مراسم آغاز شود ولی به دلیل جلو رفتن ساعت رسمی کشور مراسم هم یک ساعت به عقب افتاد ...
بلاخره مراسم شروع شد ...
مجری مراسم قرعه کشی قوانین رو به شکل زیر بازگو کرد تا همه از نحوه برگزاری آن مطلع شوند ...
"برگه ها رو به داخل ظرفی شیشه ای باید می انداختیم ... از بین آنها 12 برگه به دست کودکان باید کشیده می شد ... شماره برگه ها به ترتیب از 1 تا 12 یادداشت می شدند ... توپ هایی هم در داخل گردونه ی قرعه کشی بودند که از 1 تا 12 شماره گذاری شده بودند که با خروج هر شماره عدد برگه ان شماره از دوره مسابقات حذف میشد ... و به شماره ی توپ اخر یک عدد ال سی دی 42 اینچ سامسونگ قرار بود اهدا بشه ..."
قرع کشی شروع شد ...
شماره اولی که از ظرف بیرون آمد شماره اخرین ته برگ من بود ...
شماره 5 هم یکی از شماره های ته برگهای من بود ...
شماره 10 هم همینطور ...
12 شماره فیش انتخاب شد و مرحله اول قرعه کشی تمام شد و این اتمام باعث رفتن خیلی از مهمان هایی شد که شانس با آنها نبود ....
شانس من برای برنده شدن زیاد شده بود ولی من فقط از خدا میخواستم کسی برنده ی ال سی دی شود که واقعا نیاز دارد ...
هر شماره که از گردانه بیرون می آمد من همین درخواست را از خدا میکردم تا اینکه شماره 10 و 5 و 1 من به ترتیب در 5 تا توپ آخر از دوره حذف شدند ولی با هر بار حذف شدن من بر درخواستم از خدا بیشتر تاکید میکردم تا اینکه نفر اول اعلام شد و از انتهای سالن صدای خوشحالی پیرزنی با دختر دم بختش بلند شد که معلوم بود آخرین شماره برای ته برگ آنها است ...
سالن برگزاری مراسم تقریبا خالی شد ... در این میان دو نفر خیلی خوشحال بودند ... یکی پیرزن بود که توانست بخشی از جهیزیه دخترش را فراهم کند و دیگری هم من که فهمیدم خدا دعاهای من را قبول میکند ...

---

موضوع بکر و جدید نبود.

نقل قول:

---

کمربند ایمنی
تعطیلات خوبی را با خانواده اش گذرانده بود ...
در راه برگشت راننده خودش بود ولی در فکر رانندگی نبود تا اینکه ...
بعد از کمی سردر گمی به هوش آمد ولی روی تخت بیمارستان خوابیده بود با حرف های دکتر و پرستار فهمید که در تصادف تنهای مانده شده است ...
از آن حادثه به بعد از کمربند ایمنی متنفر شد چون از تنهایی واقعا بدش می آمد ...

---

زیبا بود . سعی کن جملاتتون رو بهتر و با دقت بیشتری بنویسید.



در کل بنیامین جان اگر بنده رو قابل اظهار نظر بدانید استعداد خوبی دارید برای نوشتن ولی باید بیشتر روی موضوعات فکر کنید. فقط یه ایده خوب کار خوب را تضمین نمی کنه باید بتوانید خوب و در یک فضای مناسب داستانی بیانش کنید. موضوعاتی را به ذهنتون می آید را در یک گوشه بنویسید و بعد خوب روش فکر کنید. سعی کنید بهترین فضای داستانی را براش در نظر بگیرید.
از جملات و دستور زبان با دقت تمام استفاده کنید.

ممنون حمید جان سعیم رو میکنم اصلاح کنم ...

دستت درد نکنه حمید جان خیلی حرفهای خوبی زدی!اگه بشه نوشته های منو مینی مال کنی عالی میشه یعنی فکرش رو هم نمی کردم چنین پیشنهادی بشنوم تو پادشاه مینی مال هستی به خدا!
درمورد امضا و دادن لینک تاپیکم هم نظر خیلی عالی بود متشکر

حميد جان داداش گل كاشتي....نيومدي نيومدي....وقتي اومدي چه كردي....
مرسي از نظراتت هم براي من...و هم براي بقيّة...راتش من بايد سرع بپيچونم برم...ميام و سر فرصت ميني‌هاتو مي‌خونم و نظر مي‌دم....ببخشيد....!

زندان زنان

صدای فریاد زنی تاریکی آنجا را ترسناک تر میکرد ...
خورشید طلوع کرد ...
طلوع خورشید بر تاریکی ها غلبه کرد ولی صدای زن هم چنان ادامه داشت ...
فریاد زن جایش را به گریه ی نوزادی داد ...
زندان زنان صاحب یک عضو جدید شده بود ...

نظر بدید ...

از خودگذشتی نافرجام
‏


موشهای سفید سالها بود که به خاطر رعایت حال اهالی شهر در زیر زمین ، فاضلاب و جاههایی دیگری که برای انسانها ارزشی نداشتند ، زندگی می کردند. موشها به خاطر این از خودگذشتگی، کم کم سیاه و روز به روز کثیف تر و زشت تر شدند ولی اهالی شهر بدون اینکه علت این وضع را از خود بپرسند هر وقت موشی می دیدند تمام سعیشون رو برای کشتنش بکار می بردند.

سلام بچه ها!
شرمنده، چون يه مدتي فقط با ايرانسل مي تونم بيام تو سايت و نمي تونم وراجي كنم!
ولي سعي مي كنم از طريق كافي نت داستان جديدم رو براتون بزارم.
راستي بچه ها، تو مسابقه ميني مال نويسي كه شركت مي كنين؟!
آقا حميد، از خود گذشتگي نا فرجام خيلي قشنگ بود.

حميد جان خوندم از خودگذشتگيتو....!...قشنگ بود...راستش هنوز وقت نكردم وبلاگ تو و بنيامين جان رو ببينم....اولين فرصت با كلّه مي‌رم!....!

ممنون از لطفتون اقا مهدی و اقا سعید. همچنین از بنیامین جان


در مورد نظر بنیامین جان


اقا بنیامین به چند صفحه قبل برگرد و مطالبی رو که نوشین در مورد مینی مال گذاشته اند رو با دقت مطالعه کن حتما به پاسخ سوالتون می رسید.

سلام

نه دیگه حرف ضایع شدن و اینها نیست

همین داستان ها را اونجا هم می تونید بذارید

شرکت کننده ها هم که قاعدتا همین بچه ها هستند

سلام

ممنون از زحمات و ذوق همه ی دوستان در ادامه دادن تاپیک و قرار دادن داستانهای خوبشون در اینجا.
فقط لطف کنید و از تبلیغ وبسایت یا وبلاگ شخصی خودتون در ادامه ی تاپیک خودداری بفرمایید.

تاپیک ویرایش شد ...

موفق باشید :20:

سلام به همه....بچّه‌ها مي‌دونم كه نيازي نيست من بگم...امّآ خواهشاً همتون بياين و تو مسابقه شركت كنيد.....چون ممكنه تعداد زيادي نيان...لااقل بذاريد حالا كه اين فرصت رو به ما دادن هممون بريم و استفاده كنيم...مرسي از همتون....!

خوب راستش خیلی سخته که یک داستان را انتخاب کرد ولی خوب من حتما شرکت خواهم کرد. ولی خوب شاید روز اخر داستانی بزارم چون ممکنه داستانی جدیدی بنویسم.
راستی من یه پیشنهاد هم دارم.
اگر امکان داشته باشه از بین مینی های همدیگه به نویسنده پیشنهاد بدیم که کدوم رو به مسابقه ارسال کنه. من که خیلی خوشحال می شم که شما نظر بدید.

تقابل سالها فراموشی با یک لحظه فراموشی
‏


آن شب پرستار خانه سالمندان فراموش کرد که قبل از رفتن ، بخاری برقی را خاموش کند. پیرمرد وقتی بیدار شد و خود را در انبوهی از آتش دید در حالی که بخاطر بیماری آلزایمر نمی دانست کجاست و چند شنبه است و چند سال دارد و اصلا زن و بچه ای دارد یا نه و ....، برای اولین بار از فراموشی هایش ، حس بدی نداشت، چون هیچ گاه در این چند سال بیماری با فراموشی اش به کسی آسیب نرسانده بود.

مثل همیشه حمید جان عالی بود.من که نمی تونم توی مسابقه شرکت کنم همینم مونده با این کوتاه نویسی مفتضحی که دارم برم مسابقه !

سلام وسترن جان شما لطف دارید و همیشه من را شرمنده می کنید.

با توجه به شرایط مسابقه شما حتما می تونید شرکت کنید. داستان "امید " خیلی قشنگ بود. من پیشنهاد می کنم که شما اون را برای مسابقه ارائه کنید.

شما کدام مینی من را برای مسابقه پیشنهاد می کنید؟

سلام بچه ها!
تورو خدا راهنماييم كنين!
به نظرتون با كدوم داستان تو مسابقه شركت كنم؟
1- اونانيرن(خود ارضايي)
2-كمك (اسمي كه آقا بنيامين گل براي داستانم انتخاب كرد)
3- يه داستان جديد!
بچه ها خواهش مي كنم راهنماييم كنين!
اين نوشته آخري آقا حميد عالي بود، اگه تو مسابقه بره، حتما برنده ميشه!
وسترن خانم هم بهتره كه با داستانهاي كوتاهي كه قبلا نوشتن، شركت كنن؛ به هر حال نصيحتي بود برادرانه...

نقل قول:

---

وسترن خانم هم بهتره كه با داستانهاي كوتاهي كه قبلا نوشتن، شركت كنن؛ به هر حال نصيحتي بود برادرانه...

---

سلام
من هم همین نصیحت رو به شما میکنم همون داستان حاجیه مسجد و ... بذارید چون اولین کارتون بعد از تغییر سبک بوده که جالب شد .. به نظر من با اون امتحان کنید ... البته نظر اخر با شماست ...

ممنون دوستان اما من امیدی به مسابقه ندارم حمید جان کار خیلی سختیه یکی از کارهای شمارو انتخاب کردن و
سعید جان واقعاً اون داستان مسجد و حاجی محشر بود با اون برو مسابقه موفق می شی جون آبجی!

ممنون از نظراتتون دوستان، ولي هر كار مي كنم داستانم با شرايط شركت در مسابقه جور درنمي ياد، خيلي بلنده!
حالا چي كار كنم؟
مثل همه قانون رو زير پا بذارم؟!
هيچ چي به ذهنم نمي رسه، فكر كنم سنگين تر باشه شركت نكنم، ها؟؟

به نظر من سعی کنید که یه مقدار از جزئیات کمتر کنید. فقط سعی کنید که مطلب برای خواننده مفید باشه. به قول مینی نویس ها کم هم زیاد است. شما سعی کنید جزئیات را حذف کنید و فقط اصل و ایده داستان را بگید.

بله دکتر آقا حمید راست می گند لااقل حجم رو جورایی کم کن اما حتماً با اون شرکت کن مثلاً نق زدنهای پسره رو کمتر کن تا اصل موضوع وضوح پیدا کنه...

سلام بچه ها!
من الان از یه جای تنگ و نمور و تاریک به نام کافی نت مزاحتون می شم!
ولی هرکار می کنم داستان کمک یا همون مسجد و حاجی جور در نمی یاد... اصلاً نمیشه در حد 2 صفحه آبش کرد... ای لعنت به من و این شانس...
راستی بچه ها...

این هم داستان جدیدم:

کافه ستاره
هر موقع که به ياد آن حادثه مهم مي افتاد، ناخودآگاه بغض گلويش را مي گرفت. نمي دانست چرا نمي تواند از ريزش اشکهايش جلوگيري کند. آخر چگونه مي شد آن روزي را فراموش کرد که سرنوشت او به گونه اي ديگر رغم خورد؟ انگار تقدير به صورتي بود که او در يک آن، خود را از ورطه بدبختي، به سوي راه خوشبختي سوق دهد؛ اما بي گمان همه اين سعادت را مديون "او" بود. کسي که مرگش به سان يک زندگي دوباره برايش بود. کسي که پانزده سال از مرگش مي گذشت، اما هنوز صورت رنگ پريده و معصوم او، مثل يک الهه -يا يک فرشته آسماني- در جلوي چشمانش همواره مجسم بود. درباره او نمي توانست به کسي حرف بزند؛ نه به اعضاي خانواده اش و نه هيچ کس ديگر... اگر او آن روز به کمکش نمي شتافت، بي گمان زندگي خيلي زودتر از اينها به او پشت مي کرد...
-----------------------------------------------------------------------------
ساعت حول و حوش 6 بعدازظهر است. با آنکه ديگر از آن اشعه کشنده آفتاب در سر ظهر خبري نيست، اما باز به هر حال يکي از روزهاي گرم تابستاني است و گرما، آدم را کلافه مي کند. همه ي آدمهايي که در کافي شاپ "ستاره" نشسته اند، همين احساس را دارند؛ هرچند که محيط کافي شاپ بسيار بزرگ و پر از نوشيدنيهاي مختلف و مجهز به وسايل خنک کننده است. اين را از آن زوج ميانسالي مي توان فهميد که روي ميز خود نشسته اند، بستني خود را نگاه مي کنند و هرازگاهي قاشقي از آن به دهان مي گذارند. چون خود هم نمي دانند که با باد زدن خود، از گرما خلاص شوند يا خوردن بستني.
در آن سوي کافي شاپ، يعني درست بر سر ميز مجاور به پنجره هاي مدور مشکي مغازه، بر روي ميز دو عدد نوشيدني قرار دارد. بر سر ميز دختر و پسري جوان خودنمايي مي کنند. با اينکه ظاهراً گرماي عشق بين آندو از گرماي هوا هم قوي تر است، ولي بسيار راحت به نظر مي رسند. دختر، با وجود آرايش غليظي که به صورت خود دارد، سن کمي دارد و شايد به زحمت به بيست سال برسد. مانتويي سفيد بر تن دارد و روسري آبي بر سر. بيني اش به خاطر جراحي زيبايي که اخيراً داشته، در لايه اي از چسب پوشانيده شده و همين قدري از زيبايي او کم مي کند. عينک دودي خود را روي موهاي سرش قرار داده است. روبروي او پسري نشسته با شلوار جين سياه تنگ، تي شرت سفيد و موهاي بسيار بلند. هرچند ريش پروفسوري به او ظاهري مردانه مي دهد و بسيار برازنده مي نمايد، ولي با اين حال به راحتي مي توان به سن واقعي او پي برد.
دختر متوجه سنگيني نگاهي روي ميز آنها مي شود. ابتدا اهميتي نمي دهد اما پس از کمي دقت متوجه نگاههاي کنجکاوانه يکي از کارکنان کافي شاپ به آنها مي شود. تازه با دوست پسر خود به کافي شاپ آمده و نمي توانند بدون خوردن چيزي از آنجا بروند. آينه اي را از کيف خود بيرون مي آورد و کمي به سر و وضع خود مي رسد. اين بار برخلاف هميشه کمي آرايش صورت خود را کمرنگ تر مي کند و روسري خود را به جلوي سر مي کشد. پسر که پشت به پيشخوان کافي شاپ ايستاده، اصلاً متوجه اين قضايا نيست. چرا که دارد به زيرکي از پشت شيشه کافي شاپ، دختران در خيابان را ديد مي زند.
بالاخره سکوت را دختر جوان مي شکند: "پيمان، چرا ساکتي؟ يه ذره حرف بزن! چرا هيچ چي نمي گي؟"
پيمان به خود مي آيد و سعي مي کند اضطرابي را که در وجودش پيدا شده، مخفي کند: "هوم... نه! راستي رزيتا، پدر و مادرت که بويي نبردن؟"
رزيتا کمي اخم مي کند: "نه بابا، مگه بچه شدي؟ مامانم بهم گير ميده که اونم خونه نبود. به بابام گفتم دارم ميرم خريد براي کادوي تولد دوستم، ساعت 10 شب هم برمي گردم. مخالفتي نکرد که هيچ، تازه کلي پول هم براي خريد داد بهم. خودت که ديگه بابام رو بهتر مي شناسي. خودش فقط با پول خوشحال ميشه و فکر مي کنه که..."
پيمان با شوق و ذوق وسط حرفش مي پرد: "آه! پس که اينطور رزيتا جون! حتماً الان هم ميخواي اون پولا رو به جاي دوستت به من کادو بدي ديگه، درسته؟!"
- "اتفاقاً نه، آقا پيمان. اومده بودم که سنگم رو باهات وا بکنم و سر همين مسائل باهات صحبت کنم."
- "باز شروع کردي رزيتا؟ لابد ميخواي همون چيزاي قديمي رو که صدبار ازم پرسيدي وسط بکشي. دوست داري اوقات جفتمون تلخ بشه؟ اين کافي نيست که من و تو با عشق اومديم تو اينجا نشستيم؟ توروخدا يه نگاهي به دور و برت بنداز... کدوم يک از اين آدمها مثل من و تو اينقدر راحت و خوشحالن؟"
رزيتا کنجکاو مي شود. يک نگاهي به ميزهاي دور و اطراف خود مي اندازد. آن طرفتر، يک پيرمرد تنها بر سر ميز نشسته؛ سوي ديگر مردي جوان با موهاي ژوليده که سرش روي را ميز گذاشته و چرت مي زند. آن سوي ديگر هم زوجي جوان را مي بيند که به همراه بچه کوچکشان هستند. ولي تا مي آيد به آنها نگاهي دقيقتر بياندازد، آنها از جاي خود پا شده و مي روند.
- "ببين پيمان. تا کي ميخواي اين بازي مسخره رو ادامه بدي؟ من خوش بودني که ندونم براي چي خوشحالم رو نميخوام. الان 4 ماهه که من و تو دوستيم. تو که مي دوني من اصلاً از اون دخترهايي نبودم که به اين جور دوستيها پا بزارم، اما با بهانه ازدواج که تو اونو پيش کشيدي، نتونستم بهت نه نگم. به خصوص که خيلي هم اوايل ازت خوشم ميومد... يعني فقط به خاطر همين عشقه که الان هم دارم اين همه مصيبت رو تحمل مي کنم. ولي بهت بگم با اين قايم موشک بازيهايي که تو درمياري، نمي تونم بهت قول بدم که همينطور عاشقت بمونم."
- "رزيتا، چرا آخه بي خود و بي جهت به من شک داري؟ يعني فکر مي کني من اينقدر بي معرفتم؟ نکنه فکر مي کني عشقت يک طرفه اس؟ فکر مي کني من دوست ندارم؟ فکر مي کني ديوونت نيستم که حاضر شدم اين همه سختي بکشم؟ باز خوبه تو خونوادت روشنفکرن و بهت گير نمي دن. من رو بگو که يه خونواده مذهبي حساس دارم که افکاري پيش پا افتادشون به درد خودشون مي خوره، يه پدر و مادر امل که هيچ کاري با نيازهاي من جوون ندارن. من همه اينارو و خونوادم رو تحمل مي کنم، فقط به خاطر اينکه بهت برسم. و مطمئن هستم که بهم مي رسيم و هيشکي نمي تونه مارو از هم جدا کنه... فقط... اگه يه مقدار اين کارهاي من رديف شه... ديگه همه چي تمومه. مطمئن باش، بهت قول دادم و باز هم قول ميدم."
- "پيمان جان، اين چيزايي که تو ميگي مشکل من نيست. واقعيتش اينه که ديگه نمي تونم بهت اعتماد کنم. فکر نمي کني از اين اعتماد دارم ضرر مي کنم؟ اوايل گفتي در اسرع وقت ميام خواستگاري، يه چندسالي نامزد باشيم و بعد که روي پاي خودم وايسادم، عروسي مي کنيم. بعدش هم گفتي نه، من سن هردومون به ازدواج نميخوره. خونواده ي هردومون مخالفت مي کنن. بابت اون مغازه يا شرکت هم، مدام از من پول گرفتي. آخه من وقتي هنوز نمي دونم تو کجا کار مي کني و با کي شراکت داري، اون وقت چي جوري بهت کمک کنم؟ هربار يه چي گفتي. يه بار گفتي تازه کارم و مغازه رو تازه باز کردم، دخل با خرج جور درنمياد. بعدش گفتي که ميخوام کار رو عوض کنم برم تو خط گوشي، درآمدش بيشتره. بعدش گفتي که بايد چندتا تعميرکار بيارم براي تعمير گوشيها. باز هم بعد يه مدت گفتي که بايد شرکت بزنم تا نمايندگي چند تا برند معروف گوشي رو بگيرم. من نميخوام منتي بزارم رو سرت، اصلاً. ولي نبايد بفهمم تو اين چهار ماه بالاخره به کجا رسيدي؟ درآمدت چقدره؟ حتي اجازه نميدي بيام محل کارت رو از نزديک ببينم. من نبايد بفهمم کي وضع ماليت خوب ميشه و کي به هم مي رسيم؟"
- "رزيتاي عزيزم! عشق من! چرا منو که تورو از خودمم بيشتر دوست دارم، مي رنجوني؟ من که هزار بار بهت گفتم اونجا نزديکه خونمونه، يه موقعي کسي من و تورو مي بينه و فکر بد مي کنه. من هربار بايد بهت اين چيزا رو توضيح بدم؟ کارم رو هم که بهت گفتم چي به چيه. الان شرکت تاسيس شده و فقط يه مقدار خورده کاري داره که اون هم با يه مقدار زيرميزي رديف ميشه. حالا ميدي اون پول رو به من؟"
رزيتا، مانند قبل ناراحت نيست، اما فکرهايي در ذهن دارد. تراولها را از کيف خود درآورده و روي ميز مي گذارد، ولي دست خود را از روي آنها برنمي دارد.
- "فقط و فقط به يه شرط بهت پول ميدم، پيمان. ايندفعه تا نيام و از نزديک نبينم که تو چي کار مي کني، از پول خبري نيست. بايد مطمئن شم."
پيمان در حال فکر است. مردد است و تا حدودي نگران. خودش هم نمي داند که چه تصميمي بگيرد. نگاهش به تراولهاي روي ميز مي افتد. برقي در چشمانش مي درخشد. شايد نقشه اي جديد به کله اش خطور کرده که مي خواهد با دوست دخترش در ميان بگذارد.
- "باشه، رزيتا جان. چون خيلي دوستت دارم و ديدم حق با توئه، باشه تسليم! دلت رو نمي شکنم عزيزم. اگه ميل داري سريع بستنيت رو بخور تا با هم بريم. فقط يادت باشه اونجا يه جوري وانمود مي کنيم که هيچ کدوم همديگه رو نمي شناسيم، قبول؟"
- "خيالت تخت باشه. نمي ذارم کسي بفهمه. تو فقط منو ببر اونجا. ببينم! ناقلا... نکنه با منشي شرکت ساخت و پاخت کردي نميخواي ضايع شي؟ ها؟ راستش رو بگو!"
- "رزيتا، اين شوخيها رو بذار کنار و يه کمي جدي باش. منشي شرکت کدومه بابا! حالا پولا رو بده به من، بستني رو هم بخور که گرم شده، بعدش با هم ميريم تا ببيني که من به خاطر پيشرفتمون چه کارايي که نکردم..."
رزيتا لبخندي بر لب مي آورد. تراولها را به پيمان مي دهد. حالا پيمان هم دارد مي خندد. تنها کساني هستند که در آن محيط نه چندان شاداب، اينگونه با اشتها مي خورند و با يکديگر شوخي مي کنند؛ صداي قهقهه هاي آنها فضاي کافي شاپ را پر کرده است...
در کافي شاپ باز مي شود و دو فرد پا به درون مي گذارند. يکي از آنها، دختري است حدوداً 20 ساله، با مانتوي مشکي بلند و روسري سفيد، عينک دودي به چشم و صورتي بدون آرايش. در کنار او، مردي ميانسال با موهاي مجعد نيمه سفيد قرار دارد؛ با پيراهن مشکي آستين بلند و شلوار جين. هيچ فردي در داخل به آنها توجهي نشان نمي دهد. مگر فرد پشت پيشخوان کافي شاپ که به آنها خوش آمد مي گويد. هرچند که هيچ کدام از آنها براي نوشيدن به اينجا نيامده اند...
دختر و مرد تازه وارد، به آرامي در محيط کافي شاپ قدم مي زنند، انگار براي تماشاي افراد به اينجا آمده اند. دختر عينک خود را از چشم برمي دارد و به صورت تک تک افراد حاضر، دقيق مي شود. پس از چند لحظه رو به مرد مي کند و به او چيزي مي گويد. براي دومين بار نگاه مي کند. در انتهاي کافي شاپ دختر و پسر جواني را مي بيند که از روي ميز پا مي شوند و به سمت پيشخوان مي آيند، ولي دختر ناگهان برمي گردد، چرا که ظاهراً کيف خود را روي ميز جا گذاشته است. پسر جوان وقتي به پيشخوان نزديک مي شود، آن دو نفر تازه وارد را مي بيند. نگاهش به آنها گره مي خورد. براي ثانيه هايي به آنها زل مي زند و دقيق مي شود، به خصوص به دختر جوان. دختر تازه وارد نيز به او زل زده، انگار مي خواهد اطمينان حاصل کند... ناگهان جهش پسر جوان به سوي در خروجي با فرياد بلند دختر، همزمان مي شود:
"خودشه، بگيريدش!"
از اين فرياد ناگهاني، همه افراد حاضر در جمع به خود مي آيند. رزيتا، با ناباوري مشاهده مي کند که پيمان به سرعت از در خارج مي شود و به دنبال او، مردي ميانسال نيز با عجله بيرون مي رود. متعجب و هاج و واج مانده است، نمي داند چکار بايد بکند. ناگهان نگاه او به دختري با مانتوي سياه که در آنجا ايستاده و با دستمال کاغذي، اشکهاي خود را پاک مي کند، مي افتد. لحظاتي هردو به يکديگر نگاه مي کنند. بعد از مدتي، دختر تازه وارد اشکهايش را پاک مي کند و به سمت رزيتا مي آيد.
"ببخشيد شما؟". اين را دختر تازه وارد مي گويد.
رزيتا با لحني حاکي از تعجب مي گويد: "بنده؟ ببخشيد... ولي فکر نمي کنين من بايد اين سوال رو از شما بپرسم؟!"
- "ببخشيد... واقعاً ببخشيد... من الان اصلاً در حالت خوبي قرار ندارم. فکر کنم مشخصه که خيلي ناراحتم... شما با آقا کامران دوست هستيد؟ منظورم اينه که همسرشون هستيد؟"
- "فکر مي کنم اشتباه گرفتين خانم محترم. من فرد کامران نامي رو که شما مي گين، نمي شناسم. در ضمن، مي تونم ازتون بپرسم الان چه اتفاقي افتاد؟ منظورم اون پسر و مردي بود که يه دفعه بيرون رفتن؟!"
- "پس شما چطور مي گين که آقا کامران رو نمي شناسيد، وقتي سر همين ميز باهم بوديد؟"
- "خانم، چرا باور نمي کنين که من آقا کامران رو نمي شناسم؟ من منظورم آقا پيمان، شوهرم هست که الان يه دفعه رفت بيرون. شما همينجوري هم خيلي فضولي کردين تو کار بنده، پس بهتره مزاحم نشين خانم نسبتاً محترم!"
اما دختر تازه وارد مانتو سياه، هيچ توجهي به حرفهاي رزيتا ندارد. مدام زير لب کلمه پيمان را تکرار مي کند. سرش گيج مي رود. قطره اشکي از چشمانش بر زمين مي چکد. رزيتا مجبور مي شود او را روي ميز کناري خود بنشاند.
- "شما... شما حالتون خوبه خانم؟ چرا آخه اينطور شدين؟"
- "خوبم عزيزم چيزي نيست. شما نمي خواي خودت رو معرفي کني؟ من ستاره هستم."
رزيتا مي خواهد از شر اين مهمان ناخوانده -هر چه سريعتر- خلاص شود و به دنبال پيمان برود؛ اما پيش خود حدس مي زند که اين دختر اطلاعات مهمي راجع به پيمان دارد که مي خواهد به او بگويد...
- "من... من اسمم رزيتاس و از آشنايي باهاتون خوشوقتم. ببخشيد ولي من بايد هرچي زودتر برم دنبال شوهرم. شما هم اگه حرف مهمي داريد، زود بگيد. اگه هم حالتون بده، مي تونم برسونمتون بيمارستان."
ستاره، روان پريشتر از آن است که حرفهاي رزيتا را با دقت گوش دهد: "مرتيکه زالو صفت پست... آخه من به کنار... خجالت نکشيدي اين دختر هم..."
هق هق گريه، امانش را مي برد. نمي تواند حرف بزند. رزيتا بيکار نمي نشيند. از کارکنان کافي شاپ مي خواهد تا يک ليوان آب قند بياورند. سعي مي کند که او را دلداري دهد؛ در عين حال که دلش مثل سير و سرکه براي پيمان مي جوشد.
- "ببينم... چيزه... اسمت چي بود... آهان! رزيتا، عزيزم... تو با اين آقاي کامران... نه يعني پيمان... دوستي؟ ببخشيد توروخدا اگه يه دفعه خودموني شدم ها... خواهش مي کنم راستش رو بگو، خيلي برام مهمه..."
- "من نمي دونم شما از چي حرف مي زنيد و منظورتون چيه. اما آقا پيمان شوهر بنده هستند. شما مگه ايشون رو مي شناسيد؟"
- "نه رزيتاي عزيزم، اصلاً فکر بد نکن. الان خودم همه چي رو توضيح مي دم. ولي بايد بفهمم که باهاش دوستي يا نه، که مطمئناً دوستي. چون اصلاً به قيافت نمي خوره که ازدواج کرده باشي. اگه به سوالاي من صادقانه جواب بدي، برات يه حقيقت کثيف رو ميگم. اين گريه ها و اشک و ناله هاي من، فقط براي تو هستش، نه براي خودم..."
رزيتا کلافه شده است. دلش مي خواهد از دست اين خانم رها شود و ياوه گوييهايش را نشنود...
- "آره خانم، شما راست مي گين. من دروغ گفتم. اصلاً شما فرض کن ما با هم دوستيم، نه زن و شوهر. حالا ميشه اين سوالات احمقانه رو تموم کنيد و اجازه بديد برم، خانم ستاره؟"
- "نه رزيتا جان، من اصلاً قصد مزاحمت ندارم. ولي کسي که ميخواي بري دنبالش، قد يه جو ارزش نداره. اين رو بدون. من همين که فهميدم اون مرتيکه هم احتمالاً با تو همون کارايي رو کرده که با من کرد، برام کافيه... فقط مي تونم بگم... برات متاسفم رزيتا..."
- "خانم اين چه طرز صحبت کردنه؟؟ يه مقدار باادب باشين لطفاً... شما اشتباه گرفتين، چند مرتبه بگم؟ فردي که ظاهراً به شما آسيب روحي زده، آقا کامرانه و هيچ دخلي هم به..."
اين بار نوبت ستاره است که به خشم بيايد: "چرا نمي فهمي دختره ي احمق؟ خيلي ساده اي... من هم منظورم همون آقا پيمانه... همون پسري که يه خال روي گردنش داره، درسته؟"
رزيتا با بي ميلي جواب مي دهد: "خب چه اهميتي داره!"
ستاره ولي مصمم تر ادامه مي دهد: "يه انگشتر هم هميشه توي انگشت شست دست چپش مي اندازه، درسته؟"
- "ببينيد خانم. اگه فکر کرديد با اين حرفها مي تونيد از من سوء استفاده و اخاذي کنيد، اشتباه مي کنين. اينها هيچ کدوم دليل بر اين نميشه که اون رو بشناسين."
- "پس که اينطور. درسته. پسراي اين زمون خيلي تغيير مي کنن. منتها فقط ظاهري. باطنشون همون گرگي که هست مي مونه. گرگي که اينبار قصد کرده تو رو بدره."
ستاره اشکهاي خود را پاک مي کند. يک جرعه از آب قند مي خورد و اين بار، آرام و آهسته صحبت مي کند.
- "ببين رزيتاي عزيز... يادت باشه من خواستم بهت پله پله همه چي رو بگم. اما تو عجله داري و من هم همينطور. آدمها هميشه مي خوان بدونن که حقيقت چي بوده، ولي وقتي هم بهش مي رسن، تاب نمي يارند و تحمل نمي کنند، درست مثل من. پس خوب گوشاتو باز کن. گول بدکسي رو خوردي، رزيتاي ساده ي من! من همه چي رو مي تونم حدس بزنم. مثل اينکه اول به بهانه ازدواج باهات دوست شده، بعد مدام بهانه اورده، بعدش هم لابد به بهونه هاي مختلف ازت پول قاپيده، هميشه هم از خونواده اي مذهبي صحبت کرده که سدي براي خوشبختي شما هستن... من اينارو راحت مي تونم حدس بزنم، چون يه زموني با من بود..."
رزيتا از شدت تعجب دهانش باز مانده است: "شما اينارو از کجا مي دونين؟ ميشه بيشتر توضيح بدين؟"
ستاره سعي مي کند، به خود مسلط باشد. با دستمال بيني خود را مي گيرد و ادامه مي دهد، حرفهاي خيلي مهمي دارد که بايد بزند.
- "بزار از خودم برات بگم و از آقا کامران - نه، آقا پيمان صداش کنيم بهتره- اون براي من آقا کامران بود. من حدود يه سال پيش باهاش آشنا شدم. اين اولين و آخرين دوستي من با يه پسر بود، باور کن. نه اينکه عاشق چشم و ابروش بشم، اصلاً... از اين جور پسرا متنفرم که خودشون رو به رنگ دخترا در ميارن... راستش اخلاقياتش برام خيلي جالب بود... هرچند که الان من اسمشون رو مي زارم ژست. آره، اون بي شرف، ژست مردا رو خوب بلد بود و سنگيني و وقارش، ديوونم کرد... بزار يه حقيقتي رو بهت بگم. من الان دو ماهه که دختر نيستم، يه زنم. مي تونم تست بارداريم هم بهت نشون بدم. من الان دو ماهه که همه چيزم رو باختم. اون بي معرفت، چند ماهي منو معطل کرد. مدام به بهونه هاي مختلف ازم پول مي گرفت. ولي تقصير من نبود... من خام بودم، بي تجربه... دوستش داشتم و نمي خواستم از دستش بدم... خيلي دلم مي خواست بدونم اون هم منو از ته دل دوست داره يا نه. ولي نمي تونستم. اگه به کسي مي گفتم دوست پسر دارم، آبروم مي رفت. مجبور بودم بسوزم و بسازم. منو مدام مي اورد اينجا، مي گفت من هر چي که اسمش ستاره باشه رو دوس دارم. اون يه حرومزاده ي عوضي بود و من، يه عاشق بي عقل احمق؛ هيشکي بهم عشق رو ياد نداده بود. هيشکي راجع به عشق باهام صحبت نکرده بود تا اينجور مواقع دست و پام رو به خاطر هوس گم نکنم. بعد از بازي دادنم، هرچي شهوت و عقده ي روحي رواني داشت، مثل خلطي از ته گلو پرت کرد روي من و عين يک دستمال کاغذي مصرف شده، منو انداخت ته سطل آشغال..."
رزيتا به شدت تحت تاثير قرار گرفته... روي ميز خود ميخکوب شده و دوست دارد باز هم بشنود. ستاره دستي به چشمانش مي کشد، ليوان آب قند را تا ته سر مي کشد و حرفهاي خود را از سر مي گيرد:
"اگه ميخواي بدوني علت اومدنم به اينجا چي بوده، پس خوب گوشاتو بازکن. بعد از يه هفته که اون بي غيرت منو تو يه سياهچالي حبس کرده بود، من با يه بچه تو شکم اومدم به خونه. ولي خيلي راحت از خونه رفتم بيرون؛ يعني انداختنم بيرون. مادرم عاقم کرد و بابام نصف شبي انقدر کتکم زد که نزديک به موت بودم. الان دو ماهه که روز و شب رو با اشک و آه و نفرين پدر و مادرم، توي خونه ي يکي از رفيقام سر مي کنم. الان هم به اينجا سر زدم تا اون بي همه چيز رو پيدا کنم؛ نه اينکه فکر کني خيلي آدم کينه اي و ... من فقط به خاطر پدر دوستم اومدم اينجا... چون اون مصر بود که اون عوضي رو تحويل پليس بده... هرچند مطمئنم که به گرد پاشم نمي رسه... ديگه براي من هيچ چي مهم نيست، حتي انتقام. عشق تنها درديه که اگه بخواي تجربش کني، خيلي برات گرون تموم ميشه، حتي به قيمت جونت..."
رزيتا هم ديگر اشک از چشمانش سرازير شده است... دلش مي خواهد همه اين حرفها را هذيان و دروغ تلقي کند. ولي شکسته تر از آن است که بتواند خود را گول بزند.
- "باورم نميشه ستاره جان. من برات متاسفم. براي خودم هم متاسفم، چون اصلاً باورم نميشه با من بازي شده باشه... حرفهايي که راجع بهش زدي، درسته... ولي به غير از قضيه احياناً تجاوز که..."
ستاره، دست خود را روي شانه رزيتا مي گذارد، اين بار وقت اوست که دلداري دهد: "برو خدارو شکر کن که فقط پولت رفته، نه آبروت... از کجا معلوم که با تو نمي خواست همون غلطي رو کنه که با من کرد؟"
ستاره ناگهان از جاي خود پا مي شود. ليوان آب قند را با خود مي برد و پس از مدتي با يک ليوان آب بر مي گردد.
- "رزيتا جان، من همه چيزايي رو که مي دونستم بهت گفتم. اميدوارم فهميده باشي که با يه عوضي نامرد رفيق شدي... من اگه نتونستم خودم رو نجات بدم، حداقل تجربم باعث شد تا يه آدم ساده ي ديگه رو نجات بدم. دوست ندارم آخرين کاري که تو اين دنيا مي کنم، انتقام گيري از کسي باشه. تو اگه زرنگي و قصد تلافي داري، خودت اقدام کن. ولي يادت باشه من اين رو ازت نخواستم... من همين که با خوشحالي ميخوام بميرم برام کافيه..."
- "منظورت چيه ستاره خانم؟ چرا چرت و پرت ميگي؟ خواهش مي کنم پاشو بريم... من... من... همه حرفات رو باور کردم. بيا بريم بيرون. شايد پيمان رو بتونيم پيداش کنيم. تو شاهدي و مدرک جرمي عليه اش داري... من هم اگه ببينمش تف مي کنم به صورتش. با همين دستهاي خودم تيکه تيکه اش مي کنم، بهت قول مي دم..."
- "ديگه چه اهميتي داره رزيتا؟ مگه من هنوز به ته خط نرسيدم؟ چيزي حل نميشه... تو حق نداري جاي من تصميم بگيري... همين که تو راهت رو از اين به بعد درست انتخاب کني، برام کافيه... ديگه نمي خوام از انتقام چيزي بشنوم. من مي خوام خودم و بچه ام رو نابود کنم..."
رزيتا بهت زده نگاهش مي کند. ستاره یک بسته قرص از کيفش بيرون مي آورد.
"بهتره همين الان پاشي بري، نمي خوام خودکشي من رو تقصير تو بندازن. بهتره منصرفم نکني. تصميمم رو قبلاً گرفتم. ديگه نمي خوام تا آخر عمر مثل بيوه ها، اون هم با يه بچه ي حرومزاده ي بي پدر سر کنم. تلاش نکن مقاومت کني، چون از خيلي وقته که اسلحه تو کيفم مي گذارم. ديگه به هيچ کسي اعتماد ندارم . ولي خودکشي بدون خون و خونريزي باشه بهتره..."
قرصها را توي ليوان مي اندازد و آنها را حل مي کند. رزيتا از شدت اشک چشمانش سرخ سرخ شده و دلش مي سوزد - نه براي خودش- براي او. سعي مي کند منصرفش کند ولي نمي تواند...
ستاره با نشان دادن اسلحه درون کيفش، او را مجبور مي کند که تا کسي در درون کافي شاپ از قضيه بو نبرده، از آنجا خارج شود. رزيتا ديگر ساکت مي شود، با صورتي مثل گچ و چشماني اشکبار به سمت خروجي مي رود و بعد از پرداخت صورتحساب، يک بار ديگر به ستاره نگاه مي کند. از تصور اينکه او الان ليوان زهر را تا آخر سر خواهد کشيد، تنش مور مور مي شود و احساس تهوع بهش دست مي دهد. از کافه ستاره بيرون مي رود؛ شايد مي خواهد از حقیقت فرار کند... هرچند که در همين لحظه، ستاره ليوان را سر مي کشد.

اقا سعید پشتکار شما واقعا قابل تقدیره. نظر در مورد داستان هم بعد از پرینت و خوندنش اگه قابل بدونید می دم.

نقل قول:

---

نوشته شده توسط hamidma [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اقا سعید پشتکار شما واقعا قابل تقدیره. نظر در مورد داستان هم بعد از پرینت و خوندنش اگه قابل بدونید می دم.

---

آقا حميد اين حرفها چيه!
من دارم لحظه شماري مي كنم تا نظر شما و بنيامين و مهدي و وسترن رو راجع به اين داستان جديدم بدونم، جدي ميگم.
بچه ها لازم مي بينم ازتون عذرخواهي كنم، چون خداييش اونجور كه بايد و شايد كاراي شما رو نخوندم و نظر دادنمم خيلي سطحيه...
به هر حال اميدوارم شما تلافي نكنين! من سعي مي كنم دوست بهتري براتون باشم...

سعید جان این دیگه چیه .. کف کردم ...
فقط کافیه اولش رو یکی بخونه تا جذب بشه ... ولی اخرش خیلی بد شد .. :((

کارت عالیه پسر .. مخصوصا بعد از تغییر سبک ...

جالب بود سعيد جون...دمت گرم!
بنيامين جان...آواتار جديد مبارك!

نقل قول:

---

بنيامين جان...آواتار جديد مبارك!

---

قشنگه ... نه ؟
سعید کجایی .. :دی