-
!i!i!i!i!i!i!i!i نویسندگان فرانــسه !i!i!i!i!i!i!i!i!
در این تاپیک سعی داریم نویسندگان معروف و برتر فرانــسه را همراه با بعضی از آثارشون معرفی کنیم...!
:=:=.=:=.=:=.=:=.=:=.=:=.=:=.=:
آپديت 20.04.2007
-
آندره ژيد
در سال ۱۸۶۹ در پاريس متولد شد . در سال ۱۹۰۹ مجله (( جديد )) را منتشر نمود كه ۳۰ سال در رديف بزرگترين مجلات ادبي فرانسه به شمار مي رفت .
آثار وي مانند ( اوديپ ) - ( پرومته ) - ( سرگذشت تزه ) اقتباسي از اساطير يونان است و كتاب هاي ( دفترچه آندره ولتر ) - ( در تنگ ) - ( آهنگ روستايي ) و ( سكه سازان ) ؛ پديده افكار خود اوست . كتاب ( بازگشت از شوروي ) در اصل بازگشت ژيد از تفكر كمونيستي وي بود . وي در سال ۱۹۵۱ درگذشت .
ژيد در سال ۱۹۴۷ مفتخر به دريافت جايزه نوبل ادبيات گرديد .
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
شرح مكمل
در جوانی شعر می سرود و قطعات ادبی زیبایی می نوشت، بسیار خجول و سر به زیر بود و کمتر با کسی دوستی و مراوده داشت عاقب با دختری به نام «امانوئل» که دخترخاله اش بود ازدواج کرد. اولین کتاب خویش را تحت عنوان دفترهای آندره والتر منتشر نمود، انتشار این کتاب سبب شد که بتواند در مجامع ادبی رفت و آمد نماید. با «مالارمه» شاعر مشهور فرانسوی آشنا شد و در نزد او پیشرفت های بسیاری نمود. مدتی بعد تصمیم به سفر گرفت و خواست که از طریق الجزایر به آفریقا برود. اما چون مدت اقامتش در این کشور به طول انجامید و به تدریج پی برد که به مرض سل دچار شده است از ادامه سفر باز ماند و به فرانسه بازگشت.
پس از بهبودی دوباره عزم سفر کرد و سال ها دور از فرانسه در کشورهای مختلف به سیر و سیاحت مشغول بود. پس از آن دوباره به فرانسه بازگشت و در همین زمان مادرش را نیز از دست داد. «ژید» روزبه روز در قلمرو ادبیات پیشرفت های سریعی نمود به طوری که در سال 1947 به دریافت جایزه ادبی نوبل نائل گردید.
«آندره ژید» در 19 فوریه به سال 1951 درگذشت. از «آندره ژید» کتاب ها و اشعار زیادی به جا مانده، که از همه مهمتر می توان این آثار را نام برد: مائده های زمینی، سکه سازان، پرومته سست زنجیر، آهنگ روستایی، تزه، در تنگ، تربیت زنان، بازگشت از شوروی، ایزابل، زیرزمین های واتیکان، داستایوفسکی، اودیپ، مائده های تازه، بی اخلاق، دفتر سیاه، دفتر سپید و مذاکرات خیالی.
-
هوگو - ويکتور
ويکتور ماري هوگو (1885-1802) شاعري است بزرگ، نمايش نويس و رهبر نويسندگان مکتب رمانتيک در دوران بازگشت سلطنت. انقلاب 1848 و کودتاي ناپلوئون سوم، در تحولات فکري او بسيار موثر بودند و‌انديشه او را در مسير جمهوري خواهي و آزادي طلبي‌انداختند. در دوران امپراتوري دوم چند سالي را در تبعيد به سر برد و با افکاري روشن تر و نيرومندتر، در دوران جمهوري سوم به فرانسه بازگشت و بقيه عمر را با عزيت و احترام زندگي کرد و به شهرت جهاني دست يافت.
شرح مكمل :
ویکتور هوگو در روز بیست وششم ماه فوریه سال 1802 میلادی در شهر بزانسون از شهرهای فرانسه تولد یافت. پدرش کنت هوگو هنگام تولد او رئیس دسته ای از پیاده نظام بود و بعد از آن به درجه ژنرالی رسید، وقتی که او به جهان چشم گشود ناپلئون اول بر فرانسه حکمروای مطلق بود و این حکمروایی تا سال 1814 دوام یافت.
روزهای کودکی هوگو ایام عظمت و جهانگیری ناپلئون بود. در سفرهایی که با مادر خود از دنبال پدر در فرانسه، ایتالیا و اسپانی می کرد آثار قدرت و بزرگی ناپلئون را به چشم می دید. خانواده هوگو در سال 1811 پس از سفر کوتاهی به ایتالیا به اسپانی منتقل شد، چه در آن هنگام ژوزف بناپارت برادر ناپلئون به پادشاهی اسپانیا رسیده و پدر هوگو نیز ازجمله همراهان وی بود اما سال بعد هوگو همراه مادر به پاریس بازگشت و با یکی از برادران بزرگ خود به نام اوژن به مدرسه شبانه روزی داخل شد تا خود را برای ورود به دارالفنون پاریس آماده کند. نخستین آثار وی از نظم و نثر با آنکه زاده فکری جوان بود مایه شهرت او شد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در سال 1822 قسمتی از دیوان اغانی و قصائد خود را که در آن از خاندان بوربن هواخواهی کرده بود انتشار داد و بدین سبب لوئی هجدهم برای او سالی هزار فرانک وظیفه سالانه معین کرد. در سال 1882 که هوگو به هشتاد سالگی رسید فرانسویان به افتخارش جشن ها گرفتند و ششصد هزار تن از مردم پاریس و ولایات فرانسه برای تهنیت برابر خانه اش گرد آمدند و از دیدار وی چون در ایوان خانه اش ظاهر شد فریادهای شادی برآوردند.
سرانجام در روز جمعه 22 ماه مه 1885 در خانه خویش در کوچه ایلو در پاریس که امروز به خیابان «ویکتور هوگو» معروف است بدرود زندگانی گفت. تشییع جنازه اش با شکوه و جلالی که تا آن روز در فرانسه نظیر نداشته است صورت گرفت. جسدش را به مراتب دوازده تن از معاریف و شاعران زمان به زیر طاق نصرفت بردند و یک شب آنجا زیارتگاه عامه بود. روز بعد نیز او را چنانکه خود وصیت کرده بود در تابوت گدایان ولی باشکوه تمام به محل پانته ئون که آرامگاه بزرگترین مردان فرانسه است بردند و به خاک سپردند. پنجاه هزار فرانک از دارائیش نیز به دلخواه میان فقیران تقسیم گردید. تا پایان قرن نوزدهم چنان می نمود که هوگو نمرده است، زیرا گذشته از 67 مجلد آثار وی که در حیاتش انتشار یافته بود آثار منظوم و منثور چاپ نشده اش پیاپی منتشر می شد. از کتب او می توان: آخرین روز یک محکوم، نتردام دوپاری، کلود ولگرد، بینوایان، ناپلئون کوچک، تیره بختان، کارگران دریا، مردی که می خندد، تاریخ یک جنایت، رفتارها و گفتارها، نودوسه، تئاتر آزاد شده، عاقبت شیطان، مشهودات، در سفر، آلپ و پیرنه، فرانسه و بلژیک، سال های شوم و غیره را نام برد و از آثار منظوم او می توان درام کرمول، ماریون دولرم، برگ های خزان، شاه تفریح می کند، لوکرس بورژیا و ماری توار، ریبلاس، نغمات سپیده دم، آوازهای درونی، آن ژلو و منظومه های تأملات را نام برد.
-
1 پيوست (پيوستها)
كامو - آلبر
كامو - آلبر
آلبركامو از پدري فرانسوي و مادري اسپانيايي در الجزاير چشم به جهان گشود . كامو در سال هاي نخستِ پس از جنگ جهاني دوم همراه با ژان پل سارتر و سيمون دو بوار گروه نويسندگان ، فيلسوفان و منتقدان متعهد فرانسه را تشكيل دادند . هدف مشترك آنان تلاش براي حصول آزادي ، عدالت و عظمت انسان در دوران ستمگراني بود كه چشم ديدن يكديگر را نداشتند . كامو در واقع از سال 1935 ، يعني هنگامي كه دانشجوي دانشگاه الجزاير بود ، در جنگ تبليغاتي بر ضد فاشيسم ، مشغول فعاليت بود . او در آثار خود به مسائل مهم زمان ، يعني فاشيسم ، كشتارهاي جمعي ، پاكسازي‌هاي وحشيانه ، استعمار ، مجازات مرگ، شكنجه ، تبعيض نژادي و جز اينها مي پرداخت. كامو در برابر هر يك از اينها پاسخ اخلاقي روشني ارائه مي داد . او همچون بسياري از روشنفكران زمانش، نظرهاي خود را در دو قالب مهم ادبي ، رمان و نمايشنامه ، بيان مي كرد. آثار عمده او را چهار نمايشنامه : كاليگولا(1944)، مقاصد ضد و نقيض (1944)، حكومت نظامي (1948)، آدمكشان عادل(1950)؛ دو مجموعه مقاله : اسطوره سيزيف (1942)، عصيانگر (1951)؛ و به ويژه رمان هايش : بيگانه (1942)، و طاعون (1947) تشكيل مي دهند . موضوع بيشتر آثار او «پوچ گرايي » (بي معني بودن هستي انسان در زمين) بود و در كشف راه حل هاي مثبت براي مسائلي كه پوچ گرايي ارائه مي داشت پيوسته تلاش مي كرد . كامو در اسطوره سيزيف چهره انساني را نشان مي دهد كه ناگريز است وظيفه اي پوچ را به انجام برساند ، انساني كه در عين حال انجام چنين وظيفه اي شاق از رسيدن به خوشبختي غافل نيست . انسان كامو پوچي را مي پذيرد اما به ياري همه سلاح هايي كه در اختيار دارد با آن به نبرد برمي خيزد .
در سال هاي نخست دهه 1940، واقعيت هاي خشن اشغال فرانسه به وسيله سربازان آلمان در نگرش كامو نسبت به جهان تغييري اساسي پديد آورد . او جهان متعالي و نفس گرايي اسطوره سيزيف را به كناري افكند و اقداماتي را بر ضد خشونت انقلابي و به ويژه كمونيسم و فلسفه تاريخ آن آغاز كرد. دو اثر حكومت نظامي و آدمكشان عادل مبارزه اي مقدماتي براي جنگ تمام عياري بود كه به ياري عصيانگر تدارك ديد و به دنبال آن از سارتر و دوستان بريد. انتشار اين كتاب در 1952 سبب آغاز مجادلات شديد ميان كامو و سارتر كه متحد حزب كمونيسم فرانسه به شمار مي آمد ، شد. بسياري از خوانندگان او ، آثار اين كامو را بيشتر مي پسندند . باگذشت زمان ثابت شده است كه طاعون، با آن پايان خوشبينانه و تمثيل ناساز، شاهكار او نيست («آنچه آدمي به هنگام همه گيري بيماري درمي يابد اين است كه چيزهايي كه در انسان شايسته تحسين است بيش از چيزهايي است كه سزاوار سرزنش است») بلكه رمان سقوط (1956) اثر عمده او به شمار مي رود . در سقوط ، كه يكي از ده رمان بزرگ جهان شناخته شده ، نويسنده در نوشگاهي در آمستردام ، به گونه اي غم انگيز و خنده‌آور ، از ناتوانيهاي خود با شنونده اي خاموش سخن مي گويد . او حتي نتوانسته است جلوِ خودكشي دختري را در رود سن بگيرد. اين رمان هر چند به ظاهر پوچ گرايانه است اما در واقع طرد پوچي است . كامو در 1958 با انتشار مجموعه داستان غربت و قربت ثابت كرد كه در زمينه داستان كوتاه نيز، كه زنده ترين و ارزشمندترين قالب ادبي شناخته شده ، تواناست .
در 1960 ، آلبر كامو كه روزي سرمقاله هايش در روزنامه مخفي نبرد، روزنامه نهضت مقاومت فرانسه ، به مردمي اميد حيات مي بخشيد كه حضور چكمه سربازان هيلتر نفس در سينه هاي شان بند مي آورد ، در حادثه اي رانندگي جان باخت . كامو اگر در اين حادثه جان خود را از دست نمي داد اكنون يكي از رمان نويسان پيشرو عصر حاضربود . آلبركامو در 1957 جايزه نوبل براي ادبيات را از آن خود كرد. اين جايزه براي مردي كه پدرش كارگر دوره گرد مزرعه مادرش خدمتكاري بي سواد بود دستاورد كوچكي به شمار نمي آيد .
بیگـــــــانه
-
گوتيه - تئوفيل
(1872-1811)
تئوفيل گوتيه از کمانداران و مدافعان پرشور گروه رمانتيک‌ها بود و از همراهان پرحرارت ژراردونروال، نظريه پرداز‌انديشه "هنر براي هنر" که بودلر جوان را شاعري در حد کمال مي‌خواند و او را مي‌ستود.
تئوفيل گوتيه مانند بعضي از سوررآليست‌هاي قرن بيستم، از قرن خود جدا افتاده بود. در دوران پختگي نيز اعتقادات ايام جواني اش را انکار نمي‌کرد. هم به رمانتيک‌هاي روي آورده بود، هم به بررسي تحليلي آثار هنري و تاريخ هنري مي‌پرداخت و هم نقد هنري مي‌نوشت. و اين گونه فعاليت هنري برازنده هنرمندي چون او بود.
از آثار او میتوان از رمان « مادموازل دوموپن » نام برد .
شرح مكمل :
تئوفیل گوتیه در سال 1811 در شهر تارب متولد گردیده است. او را شاعر آب و رنگ نامیده اند زیرا اشعار او همه کار یک نقاش هنرمند است.
وی در جوانی به پاریس رفت و تا آخر عمر در آنجا مقیم شد، در اواخر عمر شهرت او فوق العاده زیاد بود، به طوری که شارل بودلر کتاب معروف خود گل های بدی را بدو ارمغان داد و در آن وی را جادوگر ادبیات فرانسه نامید. نخستین اثر شاعرانه او در سال 1830 انتشار یافت.
از مهمترین قطعات منظوم وی می توان قطعات زیر را نام برد: آلبرتوس، کمدی مرگ، اسپانیا و کتاب بسیار معروف که شاهکار او به شمار می رود و با قطعه شعر زیبایی درباره حافظ آغاز می گردد.
گوتیه در میان ادبا و هنرمندان عصر، بزرگترین طرفدار عقیده هنر برای هنر بود و عقیده داشت که هنرمند جز هنر خود به هیچ اصل اجتماعی و اخلاقی نباید کار داشته باشد. به غیر از آثار منظوم، چندین رمان معروف نیز از او باقیمانده است که عبارتند از:
پای مومیایی، کاپیتان فراکاس و دو کتاب دیگر به نام تاریخ هنر دراماتیک و تاریخ رمانتیسم. او به سال 1872 درگذشت.
-
پروست
مارسل پروست Marcel Proust نويسنده بزرگ فرانسوي در سال 1871 در پاريس متولد شد. پدرش پزشك بود و برادرش نيز به شغل طبابت اشتغال داشت، ليكن وي به علت كسالت مزاجي و وضع خوب خانوادگي درصدد برنيامد كه حرفه‌اي براي خود جست‌وجو نمايد.
ويا ز همان اوايل جواني از بيماري تنگي نفس رنج مي‌برد و همين وضع باعث گرديد كه او ذوق فراواني به ادبيات پيدا نمايد. تا سن سي‌وپنج سالگي در محيط‌هاي تجملي و تصنعي سالن‌هاي اشرافي و رستوران‌هاي پر زرق و برق و پلاژهاي مجلل گذراند و با كنجكاوي خاصي كه نسبت به همه چيز داشت، ا زراه پرسيدن و آموختن نكته‌هاي زيادي به خاطر سپرد و چون وضع مزاجيش حكم مي‌كرد كه بيشتر استراحت نمايد به تدوين مجموعه يادداشت‌ها و خاطرات درخشان كودكي خود پرداخت. اين مجموعه يادداشت‌ها تحت عنوان «در جست‌وجوي زمان‌هاي گمشده» بود كه جلد اول آن در سال 1913 به نام «از طرف خانه سوان» منتشر گرديد، ولي بدبختانه نتوانست توجه محافل ادبي را به خود جلب نمايد. جلد دوم آن تحت عنوان «در سايه درختان نوشكفته» در سال 1919 به دريافت جايزه گنكور نائل آمد و باعث شهرت فراوان نويسنده آن گرديد. اين نويسنده عاليقدر به سال 1922 چشم از جهان فرو بست.
-
ژان ژنه
ژان ژنه نابغه دزد و منحرف که ژان پل سارتر درباره زندگی و تحلیل آثارش کتابی در ششصد صفحه به نام ژنه مقدس، کمدین و شهید نوشته و منتقدان وی را بزرگترین شاعر درام نویس فرانسه پس از جنگ می دانند و نمایشنامه هایش همچون کلفت ها و بالکن در پاریس غوغا کرده و در برادوی پر فروش ترین برنامه چند سال اخیر گردیده، به سال 1910 در یک زایشگاه عمومی مخصوص فقرا از مادری ناشناس و پدری ناشناس تر متولد می شود. در کودکی به دارالتأدیب فرستاده شد. در آنجا دست به دزدی زد و به همین خاطر بیرونش کردند. سپس وارد ارتش شد و پس از چند روز چمدان افسر خود را برداشت و به اسپانیا گریخت و به بارسلون رفت و در محله بدنام «باریوشینو» که پایگاه سرقت و فحشاء و انحراف بود منزل گزید. از آنجا به ایتالیا، آلبانی، یوگسلاوی، اتریش، چکسلواکی، لهستان و آلمان هیتلری رفت. در بلژیک پالتوی کنسول فرانسه را دزدید و مجموعه تمام این ولگردی ها را در کتابی به نام خاطرات یک دزد فراهم آورد. در 1938 در پاریس به زندان افتاد و در 1945 پس از آزادی پاریس از چنگ نازی ها از طرف رئیس جمهور وقت، ونسان اوریول، بخشیده شد. تا این زمان ژنه آثار دیگری مانند معجزه گل سرخ و محکوم به مرگ را منتشر کرده بود. پس از آن دست از دزدی کشید تا به نوع دیگری از دزدی بپردازد: تا شاعر شود، نمایشنامه بنویسد و به وسیله سازمان های نشر کتاب شیوه دزدی خود را تغییر دهد. خود او می گوید: با شاعر شدن – اگر شده باشم – به دزدی که بودم خیانت کردم.
آثار ژنه نمایشگر عصیانی است بر ضد دنیای قراردادی و اجتماع قلابی. اجتماعی که قبل از آنکه به دنیا بیاید، از آن بیرونش کردند. طردش کردند و او نیز با تمام قوا با آن به مقابله پرداخت و ارزش آن را به هیچ گرفت. ژنه انسان عاصی و تنهای قرن ماست که در دنیایی که برای او نیست می خواهد زندگی کند.
-
آندره مالرو
آندره مالرو، نویسنده، سیاستمدار و خاورشناس فرانسوی در سال 1901 در خانواده ثروتمندی چشم به جهان گشود. پس از گذراندن دوران دبیرستان به دانشگاه رفت و به فرا گرفتن زبان ها و ادبیات خاورزمین پرداخت. آنگاه در آغاز جوانی به سرزمین چین و هندوچین سفر کرد و جنبش های آزادیخواهی این کشورها شرکت ورزید.
او همچنین در جنگ های اسپانیا (39-1936) نیز شرکت کرد و پس از کوشش های سیاسی به فرانسه بازگشت و به کارهای ادبی سرگرم شد. مالرو نویسندگی را از راه روزنامه نگاری آغاز کرد. نخستین کتاب او به نام (فاتحان) در سال 1928 منتشر شد. وی در سال 1976 فوت کرد. برخی از آثار او به شرح زیر می باشد:
فاتحان
وضع بشر
راه سلطنتی
ضد خاطرات
سرنوشت بشر
امید بشر
روانشناسی هنر او
دکتر فاستوس
امید
دوران خواری
شاهراه
عصر تحقیر
امید
کشتی با فرشه
گردوبنهای آلتنبورگ
موزه تخیلی
ندای سکوت
مسخ خدایان
وسوسه غرب.
-
دوده - آلفونس
آلفونس دوده از نويسندگان برجسته قرن نوزدهم فرانسه است. او در سال 1840 در شهر تيم فرانسه به دنيا آمد. بعد از پايان تحصيلات مدتي در مدرسه «آله» تدريس مي‌كرد، اما چون از كودكي به ادبيات علاقه داشت و محيط زندگي آنجا را براي پرورش استعداد خود مناسب نديد در پانزده سالگي به پاريس رفت.
در پاريس به فعاليت ادبي خود افزود و با سرودن اشعار و نگارش نمايشنامه‌هاي متعدد كه در روزنامه‌هاي پاريس چاپ مي‌شد موفقيت زيادي به دست آورد.
آلونس دوده در ابتداد شعر مي‌سرود و حکايات شاعرانه اي مي‌نوشت. اما جنگ 1870 در تصورات و افکار او تاثير زيادي گذاشت و از او يک نويسنده رآليست به وجود آورد. و از آن پس دوده، آثار رآليستي بسياري خلق کرد و از جمله: جک (1816)، نباب (1877) و سافو (1884).
در سال 1861 زماني كه بيست و يكسال بيشتر نداشت با نوشتن كتاب نامه‌هايي از آسياب من به شهرت و محبوبيت فراواني دست يافت. از آن پس بود كه با محافل ادبي فرانسه آشنايي پيدا كرد و در همين زمان بود كه با اميل زولا نويسنده معروف فرانسه آشنا شد.
احساسات ميهن‌دوستانه دوده در اكثر آثارش به خوبي پيداست كه داستان كوتاه بيرقدار بيانگر آنست . دوده در سال 1897 چشم از جهان فروبست .
مهمترين آثار او عبارتند از : قصه‌هاي دوشنبه، ماجراهاي شگفت‌انگيز، عشاق، تيستين، پسرك، همسران هنرمندان، سافو و سي سال از تاريخ پاريس .
آلفونس دوده بعد از ميسترال که شاعر بود، با داستانهاي زلال و شفاف خود با عنوان "نامه‌هاي آسيابان من" (1866) به دنياي ادبيات محلي منطقه پروانس قدم گذاشت. در سال‌هاي بعد نويسندگان ديگري ادبيات محلي پروانس را غني تر و پربارتر کردند.هانري بوسکو (Henri Bosco) (1976-1888) با چند کتاب مارسل پانويل (1974-1895)، با رمان‌هاي سه گانه خود: ماريوس – فاني سزار (1928-1936) و خاطرات دوران کودکي ژان ژيونو (1970-1895) با چند رمان که همه رنگ و آب اين منطقه را داشتند و همه قهرمانان آن‌ها خصوصيات و خلقيات مردم پروانس را معرفي مي‌کردند، ادبيات بسيار پربار و استوار اين منطقه را به وجود آوردند. در پايان قرن نوزدهم، در نقاط ديگر فرانسه نيز انبوهي از داستانهاي منطقه اي و محلي انتشار مي‌يابد که با روح ناسيوناليسم و جمهوري خواهي آميخته‌اند. از جمله در الزاس، ارکمن (1899-1822) و شاتريان (1890-1826) داستان‌ها و رمان‌هاي محلي و دهقاني و مردمي‌مي‌نويسند.
-
پل گاليكو
از نويسندگان جديد فرانسه است.
وي در آغاز جنگ اخير اندكي پس از شكست فرانسه، به انگلستان رفت و با فرانسه آزاد همكاري كرد و چندين كتاب نوشت كه داستان كوچك «شاهزاده خانم گمشده» (La Princesse Perdue) معروف‌ترين آنهاست.
