مایکل انسل - اسطوره‌های پوشالی (3)
مایکل انسل را به عنوان طراح و خالق سری موفق و زیبای Rayman می شناسیم. مشکل ما با او دقیقا از جایی شروع میشود که او احساس کرد باید یک IP جدید بسازد: Beyond Good & Evil. بازی ای که عده ای آن را یادگار روزهای خوش یوبیسافت و زمانی که زارت و زورت سالی یک Assassin's Creed بیرون نمیداد، میدانند.
1- با انجام این بازی متوجه میشوید که هیچ ارتباطی با عنوان فلسفی اش ندارد. این بازی روایت یک نبرد کلیشه ای بین خوب و بد است که در نهایت بطور کاملا قابل پیشبینی با پیروزیِ "خوب" تمام میشود. از پیچش داستانی (plot twist) و دیگر تکنیکهای روایی هم هیچ خبری نیست. در واقع نام این بازی در ابتدا Between Good & Evil بوده که بدلایل بازاریابی و مارکتینگ به عنوان فعلی تغییر پیدا کرده است. داستان این بازی و تم کارتونی آن بیشتر رده سنی کودکان و نوجوانان را هدف قرار داده است.
2- کاراکتر اصلی، Jade، در اصل یگ دختر نوجوان بوده که بازهم برای جذابیت بیشتر و بازاریابی به یک سن بالاتر تغییر کرده است. هرچند انسل کاراکترش را باورپذیر و واقعی برخلاف یک زن اکشن ج.ن.س.ی (احتمالا کنایه به توم رایدر) میداند. او قرار است با همراهی عموی نیمه-خوک-نیمه-انسانش (!) بچه های یتیم را از دست افرادی که قصد دارند آنها را به بردگی بگیرند نجات دهد.
3- بازی در ابتدا بصورت جهان-باز (open-world) مثل سری Zelda در حال ساخت بود تا بازیبازها بتوانند در آن به کنکاش و گردش در محیط بازی بپردازند. و ایده ی اولیه خبرنگار بودن و دوربین عکاسی Jade هم برای عکس گرفتن از مناظر بدیع بازی بوده است. اما بدلایل نامشخص چه برای روایت متمرکز و بهتر داستان (آنطور که بازیساز ادعا میکند.) چه بدلیل کم آوردن بودجه و امکانات برای ساختن یک محیط هزینه بر جهان-باز، گیمپلی بازی بصورت خطی تغییر کرد.
4- بوضوح بازیساز به دنبال خلق تجربه ای جدید بوده است. اما میتوان گفت آنقدر که استودیویی مثل Naughty Dog در رها کردن خود از کراش باندیکوت و خلق آثار بالغ (mature) و تحسین شده ای مثل Uncharted و The Last of Us موفق بود، نمیتواند موفق باشد. اینرا میتوان بوضوح دید که بازیساز دوباره به ساخت Raymanـهایش (که بسیار موفق هم هستند) در سال های 2011 و 2013 روی می آورد. شاید بهتر باشد آقای انسل به همان سری محبوبش بچسبد و وقتش را با شکست در خلق IPـهای جدید هدر ندهد!
