Printable View
ما چقدر ، با توجه به ثروتمان ، در مقابل افراد ضعیف از نظر مالی و خیرخواهی کردن مسئولیت داریم؟
چرا برخی بیش از اندازه ثروت جمع میکنند / برخی هر چه دارند می بخشند ؟ آیا میتوان بین شان تعادل برقرار کرد؟
آیا خیرخواهی میکنیم ، چون به ما مطلوبیت میدهد؟ آیا جمع کردن ثروت مان ، برای سرمایه گذاری و ایجاد شغل و خیر خواهی است؟ آیا خیر خواهی واقعا یک وظیفه است؟ چرا
سلام
حرص مال و مال اندوزی بین تمام ما هست منتها در موقعیتش قرار نمی گیریم وگرنه خیلیا که شعار میدن اگر پاش بیفته خودشون بدتر از همه اند خیلی سخته بخشیدن اما به نظر من وظیفه انسانی هر کسی که استعانت مالی داره کمک به افراد محروم است اونم نه فقط از لحاظ خورد و خوراک از لحاظ تحصیل و کار هم باید براشون موقعیت ایجاد کرد
Sent from my GT-N7100 using Tapatalk
در مورد خیر خواهی فکر کنم یه حس ذاتی باشه یعنی تو وجود همه هست ولی شدتش بسته به میزان اگاهی ، مسئولیت پذیری و نیاز ادما فرق داره.نقل قول:
عده ای در مورد این رفتار به نوعی اگاهی میرسن و تا مرز تعریف شده انجامش میده
عده ای نیاز دارن این کار رو انجام بدن شاید برای مورد توجه قرار گرفتن یا حس رضایتی که از این کار بهش دست میده
تعادل این رفتار و ارزش پسندیده اجتماعی تا جایی هست که کسی رو به ایجاد توقع بی جا، دور شدن از تلاش سوق نده
خوش به حال افرادی که دید مثبتی به این رفتار دارن و انجامش میدن
ممنون از دعوت
:n16:
سلام ... خیر خواهی؟ به نظرم معنی این کلمه رو به راحتی میشه فهمید. بخشیدن مال همه جا خیر خواهی نیست.
میدونید خیلی از ما نوع دوست نیستیم. حتی چشم دیدن همدیگه رو هم نداریم. روز به روز برای هم آرزوی شکست میکنیم. ما؟ ... خیر خواه نیستیم.
خیلی از ما برای تحقیر دیگری مالی رو به اون میبخشیم و خیلی از ما وقتی به اموال انبوهی دست پیدا کنیم، یک به روی بینهایتش رو میبخشیم و همه جا جار میزنیم که های مردم! من به فلانی کمک کردم. بیاید ببینید من چقدر دست گیرم ..!!
اصل خیرخواهی یعنی چیزی که تو کلمه ش به وضوح دیده میشه.
هستند کسانی که حاضر نیستند به خاطر کمک به کسی که در تامین نیاز های خوراک و پوشاک و مسکن خانواده مشکل دارند، از پول هایی که قرار است صرف رسیدگی به تجملاتشان بشه بگذرند و این بهانه همیشه هست که چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است!
علی آقا ممنون از اینکه بنده رو تگ کردین.حرف آخرو بگم و برم:
" همه ی ما دقیقا میدونیم وظیفه مون در برابر طبقه ی پایینیمون چیه. میدونیم که چطور میشه به فقیری کمک کرد. میدونیم که چطور میشه خیر خواه بود. همه اینا رو میدونیم ولی نیستیم. نه خیرخواه و نه دست گیر. چون کلمه ی " گذشت " رو به معنی واقعی درک نکردیم. هیچ چیز دیگه ای نمیگم اما یکم درباره ی این کلمه فکر کنید ... "
سلام
در ابتدا باید بگم که همه ی ما چه فقیر و غنی بسته به نگرش ما و تصور ما از خویشتن در مقابل افرادی که از ما پایین ترند مسئولیم
و در این جهان امکانش نیست که شخصی از شخصی دیگر پایین تر نباشد
اگر من از لحاظ مالی از شخصی بالاترم من نسبت به کمک به شخص مسئولم
اگر تو از لحاظ علمی از من بالاتری تو نسبت به آموزش من مسئولی
اگر او از لحاظ فکری از تو بالاتر است نسبت به نگرش تو مسئول است
اما این مسئله که این مسئولیت به چه میزانه بسته به درجه و متعلقات هر فرد متفاوته
در وهله ی دوم باید بگم اینکه شخصی نیاز به کمک کردن داشته باشه یا نه و به چه میزان ازش لذت میبره یا خودش رو به کمک کردن موظف میدونه به 2 دسته مسائل بستگی داره
اول به طینت و فطرت و سپس به یادگیری و محیط و نحوه شکل گیری شخصیت فرد
و مرحله سوم نیز که اصلی ترین مسئله بوده ارکان وجودی و مقومات هرچیزی که بهش ذات هم گفته میشه که همان نفس است ، که حی، مدرک، سمیع، بصیر و عاقل است و به عبارتی ترکیب طبیعت و فطرت
چه کنیم که ذات ذات است
شاید کسی کمک کند و ذاتا راضی نباشد و مشخصا الاعمال بالنیات و بالعکس کسی به دلیل شرایط کمکی نکند حتی بر حسب تربیت اما ذاتش میل به کمک کردن داشته باشد
در آخر این مبحث رو با چند بیتی شعر به پایان میبرم که درکش چندان دور از ذهن نیست:
ما خاک راه را به نظر کیمیا کنیم
صد درد دل به گوشه چشمى دوا کنیم
آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا بود که گوشه چشمى به ما کنند
از طلا گشتن پشیمان گشتهایم
مرحمت فرموده ما را مس کنید
هیچی ، همیشه از اخلاق به سبک مسیحی متنفر بوده ام اینکه به جایی اینکه بگه چرا باید فقر باشه میگه به فقرا کمک کنید.
اگه کسی فکر میکنه با دادن پولهای خورد توی جیبش به یک فقیر هم بهش کمک کرده هم خیر اخروی نصیبش شده سخت در اشتباهه ، این نشون میده سیستم خرابه نه اینکه اون شخص خیره.
ببین اصولا اوردن کلمه مسعولیت اشتباهه به نظر منه ... هیچ مسعولیتی یا به نوعی اجباری روی هیچ کسی نیست که به کسی کمکی کنه یا نکنه ... بین اون کسی که کلی از ثروتشو میبخشه با اونی که نمیبخشه هیچ نوع قضاوتی نمیشه کرد چون اونیکه کمک کرده خودش خواسته کنه و اونی که نکرده "نیازی" احساس نکرده که کمکی کنه ... اگر سیستم کارشو به خوبی انجام بده این نوع از "احساس مسعولیت ها هم کمتر نیاز میشه" مانند سوعد ... من بشخصه خودم ازوناییم که میگم کمک میکنم و واقعا هم میکنم چون عملا هیچ نوع نیازی به زندگی اشرافی یا حتی نیمه اشرافی در خودم نمیبینم ... اما این صرفا بخاطر اینه که من ( مغز من ) همچین چیزی رو حس کرده ....
نقل قول:
به طور کل، کمک به افرادی که وضعیت مالی مناسبی ندارن می تونه هم بد باشه هم خوب.
بد: کمک کردن به یک گدا به نظرم نماد بارز خودخواهی شخص کمک کننده است. او برای ارضا کردن حس نوع-دوستی خود، به فردی کمک می کند که از زندگی اش اطلاعی ندارد و بدین شکل تقاضایی موثر برای عرضه شغل های آزاردهنده و مخرب اجتماع ایجاد نموده است.
خوب: کمک کردن به طور سازماندهی شده اما از نابرابری می کاهد و به رفاه می افزاید. برای مثال کمک به تحصیل، درمان و ایجاد شغل برای افراد با توانایی مالی پایین.
آیا وظیفه ای برای کمک به افراد نیازمند داریم؟
از نظر حقوقی، خیر.
از نظر اخلاقی، نمی دانم.
با سلام.نقل قول:
تشكر ميكنم براى تگ و به نوعى دعوت به شركت در بحث. ببينيد از نظر بنده مهمتر از خيرخواهى اين موضوع مطرحه كه افراد در ثروت اندوزى آيا به قانون پايبند بودند؟! آيا حق كسى رو پايمال نكردند؟ در واقع ثروت بدست آمده يا از راه درستى بوده و يا اينكه نه نتيجه زدن از حق خانواده، كارگران و كارمندان بوده. كسانى كه از طريق نو آورى و اجراى ايده هاى نو و با تحمل سختى هاى اين راه به ثروتى دست پيدا ميكنند به كرات رفتار هاى انسان دوستانه اى هم از خودشون نشون ميدن نظير آنچه در كشورهاى پيشرفته ديده ميشه.
در كشور ما اما، چون فساد امرى بديهى شده و افراد از طريق نامشروع و نه بر اساس لياقت و انجام يك حركت توليدى يا نو آورانه ى قانونى به ثروت ميرسند خب نبايد هم انتظارى در زمينه ى موضوعات خيرخواهانه وجود داشته باشه.
خيلى سادت، وجود عقده هاى اقتصادى باعث ميشه برخيها پول رو براى زندگى نخوان بلكه زندگيو صرف پول كنند. از نظر من بخشيدن راه درستى نيست و بهترين كار ايجاد شغل در جامعه بر پايه حقوق متناسب و بيمه و مزاياى مناسب هستش. شما اگر به كسى شغلى ايجاد كنيد و به حقوقش تجاوز نكنيد، حقوقش رو مناسب و به موقع پرداخت كنيد اون رو از دغدغه هاى فكرى، از عقده هاى اقتصادى و حتى عقده هاى جنسى و فساد نجات داديد.نقل قول:
خيرخواهى براى طيفى از افراد كه به اون بلوغ فكرى كه بايد، رسيدند مطلوبيت هم ميده ولى بيشتر اون بلوغ باعث ميشه منافع اجتماعى هم براى ما اهميت دار باشه. البته اين امر اجبارى نيست و بيشتر يك موضوع اخلاقى و شخصيه.نقل قول:
قطعا مداحانى كه ساعتى ٢٠ تا ٣٠ ميليون درآمد توجيه نشده دارند يا يقه سفيدانى كه پيشانيشونو با نعل اسب داغ گذاشتند و ماهانه ٢٠٠ تا ٥٠٠ ميليون درآمد نامشروع دارند عده اى هستند كه از اين مسئله مطلوبيتى كسب نميكنند. دزدى و اختلاص عقده هاى اقتصادى اين افراد رو ارضا ميكنه نه ايجاد شغل يا دستگيرى.
سلام
به نظر من بهتره به این موضوع به عنوان یک درک شهودی نگاه بشه تا منطقی فکر کردن!
ما میبخشیم تا احساس خوبی داشته باشیم و لذت ببریم ما میبخشیم تا مثل یک رود جاری باشیم در قلب دیگران در حقیقت انسان جز چیزی که میبخشه چیزی نداره.
این جملاتی که گفتم جایگاش در منطق نیست جایگاش در قلب انسان هاست در شهوده پس کلمه مسولیت در اینجا غلطه برا دل خودمون میبخشیم.
جواب سوال چرا برخی بیش از اندازه ثروت جمع میکنند / برخی هر چه دارند می بخشند ؟ آیا میتوان بین شان تعادل برقرار کرد؟
ثروت ویژگی های انسان رو بزرگ میکنه یعنی اگه آدم خصیصی باشه به ثروت برسه خصیص تر میشه واگه آدم دست ودل بازی باشه به ثروت برسه بخشنده تر و دست ودل باز تر میشه .
و در آخر خیرخواهی یک وظیفه نیست بلکه راهی برای پیمودن مسیر سعادت است.