حبیب محبیان بر اثر ایست قلبی در گذشت

یک تاپیک مخصوص مرحومان داریم، نمیدونم درستش اینه که الان اونجا پست بدیم یا اینجا ...

شنیدن خبرش برام غیر منتظره بود به هر حال امیدوارم روانش آسوده باشه ... در اولین لحظه ی شنیدنش هم پیش از هر چیز بیاد @ [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] که از شدیدا علاقه مند حبیب است افتادم... تسلیت به خانواده و طرفدارانش...

- - - Updated - - -

دست نوشته ای زیبا از یغما گلرویی

«بدرود! مرد تنهای شب»

خبر مثل همیشه کوتاه و صاعقه وار رسید. «حبیب خواننده درگذشت». «حبیب» سبکی خاص خود در خواندن و اهنگسازی داشت. همکاری با بزرگی مثل «واروژان» را تجربه کرده و از شعر شاعرانی مثل «نادر ابراهیمی» و «شفیعی کدکنی» و «محمدعلی بهمنی» در آثارش استفاده کرده و بسیاری از آهنگهایش در حافظه ی شنیداری مردم ماندگار شده بودند. هفت سال پیش با چراغ سبز و وعده های دروغین «محمود احمدی نژاد»، به امید فعالیت مجدد در ایران، به وطن بازگشته بود و از آنجایی که آهنگ - به زعم دفتر موسیقی - مبتذل هم در کارنامه خود نداشت گمان می کرد مشکلی برای فعالیت در ایران نداشته باشد. حتا باور داشت که در «استادیوم آزادی» کنسرت خواهد داد اما آنقدر از این نهاد به آن نهاد سنگ قلابش کردند که پشیمان و سرخورده به روستایی در شمال کوچید برای زندگی و تنها نقش مهمان جشن ها و مراسم های مختلف نصیبش شد بدون این که اجازه اجرای آهنگهایش را داشته باشد. آن چه حالا خبر درگذشتش را تلختر می کند تلاش هفت ساله ی بی فایده اش برای گرفتن مجوز انتشار آلبوم و برگزاری کنسرت بود. او هم مثل بسیاری هنرمندان مغضوب دیگر دق مرگ شد و حالا لابد «دفتر موسیقی» مانند مغضوبانی که مجوز انتشار به آثارشان نداد و بعد به مناسبت درگذشتشان پیام تسلیت منتشر کرد، قبری در «قطعه هنرمندان» برایش مهیا کرده که کنار باقی ممنوع الفعالیت ها در این قطعه آرام بگیرد. این سرنوشت تمام کسانی ست که بی اعتنایی متولیان نابلد فرهنگی به موسیقی و هنر را باور نداشته باشند. یکی یکی می میریم و دولت فعلی هم همچنان در دسته کلید زنگ زده اش پی کلیدی می گردد که با آن قفل عتیقه ی «موسیقی مردمی» را باز کند. «حبیب» اولین قربانی این خوشباوری نبود و آخرین هم نخواهد بود. خواننده ی خلاق و صاحب سبکی که جای خالی اش تا همیشه در موسیقی ما احساس خواهد شد و گویی در محبوبترین ترانه اش سرنوشت محتوم خود را فریاد می زد:
من مرد تنهای شبم
مهر خاموشی بر لبم...

یادش گرامی. //

یغما گلرویی
۲۱/خرداد/۹۵