وقتی نیچـــــــه گریستــــــــ

.



بغضی از کتاب ها رونباید خوند باید خورد

فکر میکنم این کتاب از اون دست کتاب هاست و قطعا یکی از قویترین و جذاب ترین کتاب هایی هست که هر شخص باید تو زندگیش بخونه

داستان در مورد درخواست کمک زنی به نام سالومه از برویر از اساتید روانشناسی در مورد فیلسوف بزرگ قرن فردریش نیچه هست ( فیلسوفی که عملا بعد از مرگش به شهرت رسید چیزی که خودش پیش بینی میکرد ) برای اینکه نگران خودکشی نیچه بود گفت و گوهای جالبی بین نیچه و برویر رخ میده که به نظر شخصی من غلبه فلسفه به روانشناسی هست ( البته در واقعیت این دو نفر هیچ وقت هم دیگه رو ملاقات نکردند )
کتاب ظاهرا فیلمش هم ساخته شده ...

کتاب عالیه .عالی مخصوصا با ترجمه خانوم سپیده حکمت حبیب که ظاهرا خودشون روانپزشک هستند


[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

اسم فیلمش چیه؟

همون وقتی نیچه گریست ولی کسایی که فیلم و دیدن اذعان دارند با کتابش قابل قیاس نیست
تنها کتابی بود که من ازش نکته برداری کردم و از معدود کتاب هایی بود که تو 72 ساعت تموم کردم ..

قسمت هایی از کتاب :

-اگر تنش هزینه ای هست که باید برای بصیرت پرداخت بگذارید چنین شود من برای پرداخت ان به اندازه کافی ثروتمند هستم

- در مقام استاد زبان شناس یا فیلسوف بودن مهم یست انجه مهم است شجاعت خود بودن است.

- شاید یک مرد تنها با مرد بودن میتواند زنانگی وجود زن را ازاد کند

-ترس زاده تاریکی نیست بلکه ترس ها همانند ستارگان همیبشه هستند این درخشندگی روز است که ان ها را محو و ناپیدا میکند

بعضی وقت ها از خودم می پرسیم که ما چرا بچه دار میشیم .فکر می کنم جوابش این باشه که تو یه نقطه از زندگی به این نتیجه میرسیم که بدجور خراب کردیم و قابل بازگشت هم نیست . پس تصمیم میگیریم که دوباره شروع کنیم از اول ، بخاطر همین بچه دار میشیم . کپی های کوچکی از خودمون به وجود میاریم و بهشون میگیم توباید کارهایی که من نتونستم رو انجام بدی، اون جایی که شکست خوردم به موفقیت برسی . چون میخوام اینبار دیگه همه چیز درست پیش بره
اگر نتوانیم تنهاییمان را در آغوش کشیم، از دیگری به عنوان سپری در برابر انزوا سود خواهیم جست...!
... بی حساب بچه دار شدن اشتباه است، بچه دار شدن برای کاستن از تنهایی خویش غلط است، هدف دار کردن زندگی با تولید چون خودی، اشتباه است.
و اشتباه است اگر با تولید مثل، درصدد رسیدن به جاودانگی باشیم...!

وقتی نیچه گریست،اروین یالوم