مشکل جدی با روانپزشک

سلام به سروران گرامی
من دو سؤال مختلف از دو روانپزشک مختلف را بیاد میاورم که تشخیص دادند از کمترین توان ذهنی بی بهره ام. در ادامه این دو سؤال و بحث علمی اینکه جوابهای من صحیح هستند را میاورم.
فقط این را اول بگویم که روانپزشکان کوچکترن تردید در پاسخ به این سؤالات را نشانه بیماری میدانند و هرگز اجازه توضیح به بیمار را نمیدهند. و با درمان اجباری حقوق فردی را محدود میکنند. برای همین هم من این بحث علمی را اینجا میکنم. تا یک جایی حرف من باقی بماند.

یکی از سؤالها که دکتر از من پرسید این بود: "در گذشته مردم میگفتند خورشید دور زمین میگردد. حالا اگر من بگویم که اکنون دانشمندان میگویند که این زمین است که دور خورشید میگردد و نه خورشید دور زمین، آیا میپذیری؟"


جواب من آنگاه این بود و الآن هم هست: با در نظر داشتن نسبیّت، این بستگی به ناظر دارد. اگر ناظر در خورشید باشد، میتواند بگوید که زمین دور خورشید میگردد و چون زمین دور خودش هم میگردد در زمین خیال میکنند که خورشید دور زمین میگردد. ولی اگر ناظر روی زمین باشد، میتواند بگوید خورشید دور زمین میگردد. اگر ناظر نه روی زمین باشد نه روی خورشید میتوان گفت هر دو دور هم میگردند و روی هم رفته به نظر من این دو موضوع همدیگر را نفی نمیکنند. انشتین هم یک بار وقتی در قطار بود گفته بود که تا دقایقی دیگر شهر به قطار میرسد (به جای اینکه بگوید قطار به شهر میرسد) چون او به عنوان ناظر در قطار بود در عین حال که شهر بسیار بزرگتر از قطار است. و این صحبت انیشتین بسیار عالمانه تلقی میگردد و امروزه نسبیت در علوم نقش کاملتری دارد..


سؤال دیگر که یک روانپزشک دیگر از من کرد این بود: "در طی روز خورشید همه جا را روشن میکند. حالا اگر بگویم که اکنون دانشمندان میگویند که در شب هم همه جا را خورشید روشن میکند آیا میپذیری؟

جواب من به این سؤال در آن هنگام و الآن این است: امروزه انرژی اتمی نیروی برق روشنایی بسیاری از چراغها را فراهم میکند. این نیروی خود سنگ اورانیم است و از خورشید نیست. نیروی خود خورشید از نیروی اتمی است نه برعکس.

هر دو روانپزشک جوابهای مرا نشانه نداشتن کمترین توانایی ذهنی دانستند و بدون اینکه اجازه توضیح بدهند با داروی اجباری اقدام به درمان کردند. که مقاومت من باعث شد حکم جنون درباره من صادر شود.

باید بگویم من در مورد درمان اجباری هم حساسیت خاصی دارم.


خیلی خوشحال میشم نظر دوستان و روانپزشکان رو بدونم که من درست گفتم یا روانپزشکم؟

بهترین جوابی که من میتونم بهتون بدم اینه که هیچکدوم از کسانی که اینجا میتونن نظر بدن در زمان مکالمه ی شما حاضر نبودن.
موضوع اینه که دقیقا جواب درست یا غلط دادن به یک سوال محوریت تعیین دیوانگی یا سلامت عقل نیست بلکه تمام اونچه در حین مکالمه اتفاق میفته مهمن و نتیجه گیری کلی ای که یک روانپزشک انجام میده بر اساس تمام رفتارهاییه که شما در حضورش داشتین و صحبت هاییه که با خودتون و خانوادتون انجام شده.
اول از همه میخوام متوجه باشین که شما دارین کل مکالمات خودتون با روانپزشک رو کنار میگذارین و اشاره ای بهشون نمیکنین و درعوض فقط پاسخ به این دو سوالی که آوردین رو ملاک پزشکانتون برای تجویز دارو بحساب میارین که باید بهتون بگم بینش غلطیه و در درجه ی اول من جواب شما به اون سوالات رو غیرطبیعی نمیدونم ولی این بینش شما رو که پاسخ به این دو سوال رو ملاک پزشک برای تجویز دارو میدونین کاملا غیرطبیعی میبینم.
بخصوص در بحث روانپزشکی هیچوقت صرفا پاسخ به سوالات نمیتونه مهم باشه بلکه تمام اونچه یک روانپزشک داره از رفتار و عملکرد شما در کنار گفتارتون میبینه ملاک هستن.

به نظرتون یه ادم سالم باید به این دوتا سوال چه جوابی بده؟

بنظر من هیچ جوابی مطلقا نمیتونه نشان دهنده سلامت یک نفر باشه یا مشکلی رو اثبات کنه بلکه سیر مکالمه و اونچه قبل از رسیدن به این نقطه پیش اومده و یه نتیجه گیری و برداشت کلی از کل سوال و جوابهایی که در طول مکالمه انجام شده مهمه.
یک آدم سالم ممکنه هر جوابی به دو سوال بالا بده و جوابی که شما به این سوالات دادین هم منطقیه و میتونه در همین گروه انسان های سالم قرار بگیره ولی دوباره تاکید میکنم این جواب به تنهایی نمیتونه اثبات کنه که شما مشکلی ندارین یا دارین به این علت که در مکالمه ی بین شما و روانپزشکتون من حاضر نبودم و نمیدونم که مکالمه چطور و به چه علتی و با چه هدفی به این نقطه کشیده شده.

این مطلب از یک جای دیگه برداشته شده ! و برای نویسنده اتفاق پست اتفاق نیفتاده !