فقیریم یا پر انتظار ؟؟

خیلی از مردم از زندگیشون راضی نیستن و معتقدن که رفاه در کشور ما نسبت به خیلی از کشورهای دیگه در سطح پایینی قرار داره. از طرف دیگه هم هستن کسایی که معتقدن در کشور ما رفاه در سطح مطلوبی هست و نه تنها از این کشورها پایین تر نیست که بالاتر هم هست و مشکل فقط انتظارات بسیار بالای این افراد هست که باعث شده واقعیت رو نبینن و از زندگیشون راضی نباشن.

به نظر شما واقعیت کدومه؟ مفلوکیم یا پرانتظار؟

پیشنهاد میکنم دوستان به عنوان مقدمه بحث [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] رو هم ببینن

البته من تحت تاثیر اون مقاله مضحک قرار نگرفتم و همچنان معتقدم که رفاه در سطح پایینی قرار داره مثلا یکجا گفته حداقل حقوق کارمند بازنشسته خارجی 1400 دلاره خب،اینجا هم پایه حقوق 700 تومنه میشه 220 دلار ! اصلا مقایسه کلا اشتباهه چه برسه به اینکه قضاوت هم بکنیم شما برای اینکه تو ایران زنده بمونید برای یک خانواده 4 نفره ماهی 2میلیون و 500هزار تومان نیاز دارید!


یا مثلا گفته هزینه بیمه سالی 16 هزار دلاره که بسیار عالی هست الان مزخرف ترین شغل ها 40 تا 50 هزارتا در سال در میارن !

کلا سایت هایی که فیلتر نیستند زیاد مطالب جالبی ندارند :n09:

بنظرم رفاه ( داشتن حد مطلوب از امکانات برای یک زندگی سالم) در کشورمون در سطح پایینی قرار داره قبلا هم گفتم، اثباتش هم میتونید ببینید که مردم همه دو شغله هستند !

تا بحث سطح زندگی و رفاه میشه ما ایرانی ها خودمون رو با اروپا و آمریکا مقایسه میکنیم که اساسا اشتباهه چون کلا جامعه اونها با ما خیلی فرق داره بحث خوب و بدش هم نیست فقط میگم کاملا متفاوته حقیقتش اینه که ما باید خودمون رو با کشورهای خاورمیانه مقایسه کنیم نه کمتر نه بیشتر
مثال بخوام بزنم تو این دوره زمونه وقتی میریم تو خیابونا کلی ماشین خارجی مدل بالا میبینیم حتی تو شهرهای کوچیک حالا اگه بخوایم با بیست سال پیش خودمون مقایسه کنیم میبینیم که وضع مردم بهتر شده و سطح رفاه بالاتر رفته منتها مشکل اصلی اینه که تو ایران یک شکاف طبقاتی بزرگ هم وجود داره یعنی یک عده از جامعه پولدارتر شدن و یک عده از جامعه فقیرتر و این شکاف هی داره بزرگتر میشه شما استانها خود ایران رو بخوای با هم مقایسه کنی خیلی با هم فرق دارن مثلا سیستان بلوچستان یا ایلام و کهگیلویه رو با تهران و اصفهان و مشهد مقایسه کنید

به نظر من انتظارا زیادم بالا نیست !
مثلا در جهت مواد غذایی میگم اینکه خریدن آجیل و میوه به اندازه باید برای قشر فقیر یک آرزو تلقی بشه درسته!
خود غذا معجزه دارد و باعث میشه ما کمتر به درمانگاه ها مراجعه کنیم به شرطی که مناسب باشه با این درآمد پایین میشه از شش گروه غذایی استفاده کرد؟
حالا دیگر جهات بماند.
موضوع شاد بودن بیشتر مربوط میشه به تفکرات خوب، بایدم نگرش یک فردی که در چادر در آب و هوای خوب زندگی میکنه به دور از مشکلات شهری با یک فردی که در شهر های بزرگ زندگی میکنه فرق داشته باشه شاید اونا نفس کشیدن درهوای عالی و کار کردن در مزارع رو به مسافرکشی در هوای آلوده ترجیح میدن:D
حالا میخوام از هر دوجهت این موضوع رو بیان کنم
ما نرسیدن به اهداف و آرزو ها و شکوفا نشدن استعداد ها رو تقصیر جامعه مردم و هرکسی میدونیم به جز خودمون درحالی که این موضوع ربطی به جامعه نداره تا بوده همین بوده تازه الان که شرایط بهتری برای رسیدن به اهداف نشون دادن خود ایجاد شده.

الکی الکی کسی احساس نارضایتی پیدا نمیکنه ولی وقتی نارضایتی ایجاد شد بدبینی شکل میگیره و همه چیز بدتر از اون چه که هست بنظر میاد و این سیکل معیوب تکرار میشه و تکرار میشه!
این یک واقعیته که ما بهتر از اونچه که در فکر ما شکل گرفته داریم زندگی میکنیم و باز هم یک واقعیته که این "بهتر" بودن به معنای "خوب زندگی کردن" نیست!

میزان رفاه عمومی یک کشور رو بر اساس سه فاکتور میشه سنجید:

1. تولید ناخالص داخلی نسبت به جمعیت
2. متوسط قدرت خرید
3. اختلاف طبقاتی

از نظر تولید ناخالص داخلی، ما بین 70 تا 75 در جهان هستیم، 40 درصد این تولید ناخالص داخلی هم توسط معادن کشور (نفت و گاز و ...) تامین میشه که از این نظر رتبه 9 ام هستیم.
از نظر متوسط قدرت خرید، باز هم بین 70 تا 75 در جهان هستیم.
از نظر اختلاف طبقاتی، متوسط درآمد 10 درصد ثروتمند جامعه تقریبا 18 برابر متوسط درآمد 10 درصد فقیر جامعه است. بطور مثال در ژاپن این اختلاف فقط 4 برابر است. بقیه مقیاس ها هم نشون میدن از این نظر هم حدود رتبه 70 تا 80 رو داریم.

در کل: وضعیت بحرانی نیست ، ولی خوب هم نیست. حداقل 70 کشور هستند که شرایطشون از ما بهتره ، و بیشتر از 50 تا کشور هستن که شرایطشون از ما خیلی بهتره، و نباید فراموش کنیم اینها همه با احتساب اینه که ما از نظر منابع طبیعی پنجمین کشور ثروتمند جهان هستیم (بعد از روسیه، آمریکا، عربستان و کانادا).

شاخص فلاکت BMI هم در 2013 رتبه 2 پس از ونزوئلا رو نشون میده که مهمترین دلیل تاثیر گذارش برای ایران نرخ تورم بوده که احتمالا الان کمی کاهش یافته .
میزان بیکاری، نرخ بهره وام بانکی و رشد سالانه تولید ناخالص داخلی سه عامل دیگه در اندازه گیری فلاکت هستن. (این بررسی هم بین 89 کشور که اطلاعاتش موجود بوده انجام شد) کشوری مثل ژاپن پایین ترین میزان رو داشته.
ژاپن=%5
ایران=%61

میشه گفت هر دو گزینه فقیر و پر توقع درسته. توقع به سایر عوامل هم مربوط میشه و نمیشه گفت اگه الان همه مردم ایران و ژاپن جاهاشون و عوض کنن دیگه همه چیز خوب و توقعات کم میشه. چون این توقعات معمولا در قشر مرفه بیشتر دیده میشه.

ما در این شهر غریبیم و در این ملک فقیر...
علاوه بر مواردی که دوستان ذکر کردن اگر مواردی مانند اختلاص ها و مواردی از این قبیل رو هم در نظر بگیریم وضعیت مشخص تر میشه... شاخص هایی مانند امید به زندگی سطح تحصیلات و قدرت خرید رو به راحتی میشه با حضور در کوچه و خیابون درک کرد.... یادمه روزی کسی میگفت توی ژاپن افراد زیر لیسانس در زمره افراد بی سواد جای میگیرن و با این وجود سطح بی سوادی در ژاپن حدود 2 تا 3 درصد هست! ولی توی ایران یه پیرزن که میره نهضت و میتونه قرآن بخونه جز ادمای با سواده و با این حالت ما درصد بی سواد در جامعمون دو رقمی هست... چند روز پیش خوندم که یکی از اساتید دانشگاه علوم پزشکی دانشگاه ایران گفته دانشگاه های ما شدن بنگاه معاملاتی.... البته درست هم میگه وقتی توی دانشگاه شیراز فقط حدود 10 تا رشته تاپ بچه های درسخونی داره و بقیه رشته ها رقابت بر سر گرفتن نمره کمتر هست خدا به داد دانشگاه های آزاد و ... برسه. کتاب خارج از درس که کلا تعطیله... خب فردا اینا میشن مهندسین جامعه ما... معلومه که چرا ما هنوز تکنولوزی ساخت ابتدایی ترین تجهیزات صنعت رو نداریم... شخصا از رشته مکانیک اومدم حقوق چون دیدم این جامعه جای علم و حلم چیزای دیگه ای تربیت میکنه و بهترین جا برای وکیل و وکلاست مثل کشور های حوزه ی اسکاندیناوی نیست که زندوناش بخاطر نبود زندانی یکی یکی داره تعطیل میشه...
وقتی ما تخصص نداریم و پولمون رو توی بانک میزاریم که سود بگیریم و این پول ها همش میرسه دست صد تا ادم گردن کلفت... بهتر از این نمیشه. به قول دکتر ادیب تا زمانی که این صد نفر بتونن پول رو پس بدن به بانک مشکلی نیست ولی امان از روزی که نتونن... و الان اون روز هست... تورم به همراه رکود...بیماری هلندی اقتصاد الان گریبان ما رو گرفته... و لب مطلب این که : این خانه از پی خراب است.

اتفاقا هیچ هم انتظارات بالا نیس
بعضی چیزای زندگی نیاز های پایه هستن مثل غذا ، درمان ووو .ولی متاسفانه اون بالا اعتقاد دارن ک شما زیادی چیز میخواین! نمونش امام جمعه مشهد بود یا اقای جنتی (الان یادم نیس) گفتن ک دولت وظیفه تامین غذای شما رو ندارد!! تا وقتی همچین اعتقاداتی هست بنظرتون همه چی درسته؟ ی چیزی داریم ب اسم social service تو ایران بنظرم ب افتضاح ترین وضع ممکن هست اگر ب ی کشوری مثل سوئد ک 6 ماهشون تاریکه همش برف و یخبندون ایناست نگاه کنیم (دیگه ن جهانخواره ن استعمارگر) خدمات پزشکی دارن با شرایط و بیمه عالی ب بهترین حالت ممکن! دکتر میاد بیرون با مریض دست میده پشت مریض میره تو ! دقیقا عین بیمارستان های تامین اجتماعی ک بارها رفتم و عین ی حیوان با مریض رفتار میکنند! تو سوئد ب کسی ک دانشگاه میره حقوق میدن !! بماند ک تحصیل برای خودشون رایگانع! ایا اینجا هم همینطوره؟ ایا بعد دانشگاه کار ردیفه مث اونجا ؟؟؟ یا باید دوسال حمالی برن بعدشم بشینن برای کار؟ ازتفریحات و سیستم اموزشی ووو بگذریم ک افتضاحه و مشخص.دانشگاه ها و مدارس اکثرا ی کارگاه و ازمایشگاه درست ندارن !
وقتش نیست یکم بشینیم فکر کنیم ببینیم ایا این زندگی ما درسته یا نه؟

آخه به نظرم یه ذره احساس رضایت با رفاه از نظر مادی فرق داره.
قبلش بگم که به نظرم تو ایران از نظر مالی اختلاف طبقاتی زیادی وجود داره و واقعا قشری از جامعه مشکلات شدید مالی دارند
اما اون قشری که از رفاه نسبی ه برخورداره مشکلش اینه مه آزادی های لازم برای استفاده از این رفاه رو نداره .
نمونه بارزش مثلا امکانات ورزشی یا مثلا مکان برای تفریح.