.::.تظاهر به شخصیتی که نداریم.::.

همیشه امضای یکی از اعضای انجمن نظر من رو به خودش جلب میکرد ...
امضا:

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

شاید گاهی مجبور شده باشیم برای رعایت برخی مسایل انسانی و ... دست به تظاهر کردن بزنیم ... مثلا خودمون رو بهتر از چیزی که هستیم نشون بدیم حالا در هر زمینه ای ...
به نظر شما این راهکار موثر هست ؟
نتیجه بخش هست ؟
چرا ازش استفاه میکنیم ؟ مگر شخصیت ما قابل پذیرش برای برخی افراد نیست که گاها مجبور به تظاهر میشیم ؟
به نظرتون راهکاری برای حل این مشکل وجود داره ؟ آیا اصلا چنین رفتاری رو مشکل میدونید ؟
نمونه ای از این مورد در مورد مسایل خواستگاری و اینچنین مواردی رخ میده ... مثلا شاید بیایم ... چندین بیت شعر و چند تا جمله معروف حفظ کنیم ... از هنر های نداشتمون بگیم ... جملات فلسفی بکار ببریم ! و خیلی موارد دیگه ... از مدارک عالی تحصیلیمون از دانشکده های اکسفورد و هاروارد بگیم ...
فرض رو بر این میگیریم که بعضا با این روش به نتیجه ای رسیدیم ایا موفقیتی که بر این مبنا پایه ریزی شده ثبات و دوامی داره ؟
به نظرتون تظاهر کردن جزو سخت ترین کار ها نیست ؟ !
پس چرا ازش استفاده میکنیم ؟

آفتاب پرست، چرا رنگش رو در جاهایی عوض میکنه؟
چون احساس خطر میکنه و شیوه ای برای حفظ بقایش هست.

همه ما آدما از یکسری چیزا احساس خطر میکنیم، بنابراین تظاهر میکنیم و رنگ عوض میکنیم.
اما خطرها برای آدمای مختلف با توجه به روحیات و شخصیتشون متفاوته.

یکی از اینکه معشوقش رو از دست بده احساس خطر میکنه و تظاهر میکنه.
یکی از اینکه شغلی رو از دست بده، یکی از اینکه محبوبیت رو از دست بده و یکی ....

به نظر من خطر بخشی ناگزیر از زندگی هست و همه ما در برابر خطرهایی که از نظر ما خطر هست تظاهر میکنیم.
اما شاید خطری که دیگران حس میکنند برای ما زیاد خطری نباشه !!!
باید در زندگی دیگران بود تا آن خطر را درک کرد و قضاوت کاری هست به غایت دشوار.

ممنون .
به نظرتون صرفا خطر باعث ایجاد چنین رفتاری میشه ؟
مثلا شاید کسی بخواد خود شیرین بازی در بیاره ...
در کل به نظر شما اگر ما چنین رفتاری هم انجام دادیم نهایتا ... ایا به مطلوبمون میرسیم ؟ یعنی اینکه شاید ما بتونیم با این کاری که میخوام نهایتا چندی بیشتر شرایطی رو که میخوایم حفظ کنیم ولی دوام هم داره ؟ مثلا شخصی رو گول زدیم و خودمونو جای شخصی مورد انتظار طرف مقابل جا زدیم ایا میتونیم شرایط رو حفظ کنیم ؟ ایا طرف نمیفهمه ؟
مهم تر از همه اینکه خودمون رو چیکار کنیم ؟ آیا با تظاهر کردن خودمون هم به رضایت خاطر میرسیم ؟
!
واقعا به چشم میبینم که افراد رو خیلی راحت به این طریق مجذوب خودشون میکنن برخی از انسان ها ...
طرف یه ماشین نداره با التماس و بدبختی ماشین شخصی رو ازش میگیره میره و میگه این ماشین دوستمه ماشین خودم فلان مدل هست و توی تعمیرگاهه! ...
واقعا به نظرم رفتار بدی هست .:n16:
ممنون , امیدوارم کسی مجبور به استفاده از تظاهر یا به قولی افتاب پرست نشه ... حتی به عنوان راه حل نهایی ( اشوییتس :دی :دی )

با دلیلی که راسل عزیز گفت کاملا موافقم
اما در مورد سخت بودن باید بگم که در دراز مدت کارایی نداره چون هرچقدر هم بازیگر خوبی باشی بلاخره دستت رو میشه:n17:

البته این که بخوایم بفهمیم که چه کسی متظاهره و چه کسی نیست نیاز به تبحر در اون زمینه ای داره که ادعا میکنیم یا فکر میکنیم شخص مورد نظر ما داره تظاهر میکنه .

برای مثال طبق گفته خودتون یک نفر چند جمله شعر زیبا و نقل قول رو در جمعی مطرح کنه ... یک احتمالش هست که طرف مقابل در حال تظاهر کردن باشه و احتمال دیگه اینه که شاید واقعن مطالعاتی در این زمینه داشته . مگر این که شناخت ما از طرف مقابل خیلی کامل باشه که با طرز تفکر و دیدگاه اون کاملن آگاه باشیم .

اگر از دید داخلی بخوایم نگاه کنیم کلن جامعه فعلی ما نشون داده که تظاهر رو میطلبه و توی هر زمینه ای میشه به اون متوسل شد . فقط خود فرد یا افراد رو هم نمیشه در این زمینه مقصر دونست . مشکل اصلی فرهنگ و نگرشی است که در جامعه متمرکز شده و تاثیر زیادی رو اون اجتماع داشته .

با این حال همه ما حداقل یک بار یا چند بار از این نوع ظاهرسازی ها داشتیم که بیشتر اونا برای خوب جلوه دادن یا پذیرش در یک جمع یا گروه خاص و یا ارتقای موقعیت شغلی بوده . ولی وقتی این مورد رو در افراد دیگه می بینیم از طرف ما محکوم به ظاهر سازی و فیلم بازی کردن میشن .

همیشه خودمون یکی از منتقدین اصلی تظاهر هستیم ولی وقتی کارمون گیر باشه و مشکلمون از این راه قابل حل باشه چرا که نه , خیلی راحت اون انتقادهای گذشته رو کنار میذاریم و میریم در صف دوستان متظاهر .

در اصل چیزیه که برای ما خوبه و برای بقیه بد ... !

با همه این صحبت ها هر چقدر که تظاهر کردن سخت باشه , قضاوت در مورد افراد آسونه و وقتی از کسی خوشمون نیاد انواع و اقسام صفت ها رو بهش میچسبونیم و متظاهر به طور حتم بیشترین استفاده رو در بین این صفت ها داره .

نقل قول:

---

در اصل چیزیه که برای ما خوبه و برای بقیه بد ... !

---

با دیدگاهتون موافقم ...
اما قبول دارید وقتی شخصی بخواد تظاهر به امری کنه ... در مرحله اول در مقابل شخصیت و نفس خودش به زمین خورده ؟ طبیعتا کسی که برای شخصیت خودش هیچ گونه ارزشی قایل نیست و به قول دوستمون افتاب پرسته و در اصل حزب باد هست ... برای شخصیت هیچ فردی حتی اون کسی که در مقابلش و بخاطرش یا به خاطر انجام عملی که ازش توقع داره هیچ گونه ارزشی قائل نیست .
از طرفی چرا برای ما خوب باشه و برای دیگران بد ؟! چرا ما سعی نکنیم این مشکل یا رفتار نا به هنجار رو در خودمون اصلاح کنیم و بعد به فکر اصلاح دیگران باشیم ؟
ضرب المثلی عربی هست که میگه : احمق ترین فرد شخصی هست که فردی رو به خاطر رفتاری که درون خود شخص ایراد کننده نیز وجود داره محکوم میکنه! .

نقل قول:

---

با همه این صحبت ها هر چقدر که تظاهر کردن سخت باشه , قضاوت در مورد افراد آسونه و وقتی از کسی خوشمون نیاد انواع و اقسام صفت ها رو بهش میچسبونیم و متظاهر به طور حتم بیشترین استفاده رو در بین این صفت ها داره .

---

بحث خوش اومدن و نیومدن نیست دوست عزیز.. . شاید بنده شخصی رو اصلا قبول نداشته باشم ! و ازش خوشم نیاد و حتی به گواهی اهل تحقیق این فرد فرد درستی نباشه ! اما اگر حرف درست یا عمل درستی انجام داد شخص بنده که عمل صحیحش رو تحسین میکنم! ... این تظاهر کردن صرفا بر نمیگرده به ینکه بنده از کسی خوشم بیاد یا نه ! چه بسا در کنار دوستانی چند ساله بودم و اونا رو در حال تظاهر ! و در مواردی برای عدم انجام کاری تمرض یا ... دیدم اما همواره دوستم بودن و هستن شاید عملشون صحیح نبوده و حتی بنده نیز مجبور به تمارض و تظاهر شده باشم اما در کل من میگم چرا نباید بین افراد به حدی رو راستی وجو داشته باشه که مجبور به چنین رفتاری بشیم؟! هموراه گفتن که جنگ اول به از صلح آخر ... یعنی این رفتار در آخر معلوم میشه ... و چه بسا زمانی که کارتون تموم شد مثلا پایان خدمت رو گرفتید خودتون با زبون خودتون برید بگید تو این مدت ... زدم بهتون .
موفق باشید . :n16:

نظر من اینه که ، افرادی که تظاهر میکنن ، شاید واقعا دوست دارن که چنین شخصیتی داشته باشن اما به دلایلی نمیشه و یا نمیتونن
مثلا کسی که تظاهر میکنه که شخصیت ورزش دوستی داره و خودش هم ورزشکاره ولی اصلا سمت ورزش هم نمیره ،خب شاید مشغله کاری و زندگی اجازه ی چنین کاری رو بهش نمیده
به نظرم این جور مسائل ، برای افراد مثل تسکین دردیه که ناخواسته توی وجود شونه ، نمیدونم منظورمو رسوندم یا نه..

بنظرم تضاهر رو باید بصورت یک پیوستار ببینیم، که در یک طرفش هیچ اشکالی نداره و جزء جدای ناپذیر زندگی اجتماعی ماست، اما طرفش دیگش حالت افراطی پیدا میکنه بگونه که فرد هر لحظه رنگ عوض میکنه تا به منافعی برسه یا خطراتی رو از خودش دور کنه.

بخش عظیمی از زندگی ما برای دیگران هست، و بنظرم هیچ اشکالی هم نداره، ما نحوه لباس پوشیدن، حرف زدن، غذا خوردن، راه رفتن و ... خودمون رو با هنجارهای جامعه هماهنگ میکنیم، شخصیتی رو که در خونه داریم در جمع های عمومی بروز نمیدیم و خیلی سنگین تر رفتار میکنیم، همیشه از یک زبان و کلمات ثابت استفاده نمیکنیم، بلکه متناسب با جو رنگ زبانمون رو عوض میکنیم و ... اینها همه تظاهر هستن، اما نه به شخصیتی که نداریم، بلکه به یکی از چند شخصیتی که داریم که هر کدوم مناسب یک فضای خاص هست

اما تظاهر به شخصیتی که اصلا نداریم بنظرم یکی از دلایلش به قول دوستان نداشتن اعتماد بنفس هست، قبول نداشتن خودمون، بی ارزش دونستن شخصیتی که داریم و ...

این حرف ریچارد باخ رو باید با طلا نوشت:

یک عمر در انتظاری تا بیابی آن را که درکت کند و تو را همانگونه که هستی بپذیرد.
و عاقبت در می یابی که او از همان آغاز خودت بوده ای.
.
.
.
به نظر میاد انسان خیلی زود خسته میشه از خود بودن.
یک جاهایی میگی بیخیال خود، گویی این من زیاد طرفداری ندارد، پس بهتر است رنگی از تظاهر به آن بزنم و من دیگری تولید کنم.
و همین جور شخصیت ها خلق میشن و بال و پر میگیرن و گاه باور میکنیم نقش ها و شخصیت های جدیدمون رو.

اعتراف کردن به شخصیتی که داریم، تاوان داره.
و تاوانش چیزی نیست جز تلاش بی وقفه برای خودسازی.
در حالیکه تظاهر خیلی راحت روی این تلاش سرپوش میذاره و با تنبلی تورو به آرمان های خیالیت نزدیک میکنه.