کشف مارپیچهای عظیم پلاسما در سطح خورشید
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
محققان موفق به کشف جریانات فنری شکل غول‌پیکر از پلاسمای داغ بر روی سطح خورشید شده‌اند که تلاشی 50 ساله را برای تائید وجود آنها تکمیل کرده است.
این مارپیچهای عظیم‌الجثه پلاسمای خورشیدی که هرکدام حداقل 100 هزار کیلومتر وسعت دارند، می‌توانند به آغاز شکل‌گیری مناطق مغناطیسی قوی در خورشید که با جرقه‌های خورشیدی و دیگر انفجارها بر روی این ستاره مرتبط بوده، کمک کنند.
گرمای داخلی خورشید باعث بالا آمدن ماده به سمت سطح می‌شود که در آنجا این ماده با نزدیک شدن به سرمای فضا، سرد شده و دوباره به سمت پائین برمی‌گردد. این چرخه حرکتی روی هم رفته « همرفت(انتقال گرما)» نام داشته و مناطقی که این رویدادها در آنها اتفاق می‌افتند به «سلولهای همرفت» موسوم هستند.
چرخش خورشید بر روی محور آن باعث می‌شود که بزرگترین سلولهای همرفت، از خود الگوهای مارپیچی دایره‌ای ایجاد کنند.
پدیده همرفت در حال حاضر در دو ساختار بر روی سطح خورشید مشهود هستند: گرانول‌ها که حدود 1000 کیلومتر وسعت داشته و ابرگرانولها که وسعت آنها حدود 30 هزار کیلومتر است. گرانول‌ها حدود 10 دقیقه باقیمانده و ماده با سرعت حدود 10 هزار و 800 کیلومتر در ساعت در آنها جریان دارد.
این در حالیست که ابر گرانول‌ها مدت بیشتری برای 24 ساعت باقیمانده، اما ماده درون آنها با سرعت کمتر در حدود 1800 کیلومتر در ساعت جریان دارد.
دانشمندان برای حدود پنج دهه نشان داده بودند که خورشید ممکن است از سلولهای همرفتی بزرگتر برخوردار باشد. انتظار می‌رفت که عمق و وسعت این سلولهای غول‌پیکر حدود 200 هزار کیلومتر باشد که کل منطقه همرفت خورشیدی را که شامل یک سوم خارجی‌ترین فضای داخلی آن بوده، در برمی‌گیرند.
انتظار می‌رود که این سلولهای عظیم برای ماهها دوام داشته و به انتقال مقادیر قابل توجه گرمای تولید شده در هسته خورشید به سطح آن کمک کنند.
مشکل موجود در کشف این سلولهای عظیم آن است که سرعت جریان آن چقدر آهسته بوده که این مسئله، کار را برای شناسایی تاثیر آنها بر سطح خورشید سخت کرده است.
اکنون دانشمندان با استفاده از آزمایشگاه دینامیک خورشیدی ناسا توانسته‌اند این ساختارهای بسیار بزرگ را شناسایی کنند.
محقققان برای چندین روز به پیگیری حرکات ابرگرانولها پرداختند. این کار به آنها در شناسایی الگوهای جریان ایجاد شده توسط سلولهای غول‌پیکر کمک کرد.
ماده با سرعتی بالغ بر 30 کیلومتر در ساعت در این سلولها جریان دارد. مارپیچها حداقل 100 هزار کیلومتر وسعت داشته و حداقل برای سه ماه باقی می‌مانند.
این سلولها همانطور که از تاثیرات چرخش خورشید انتظار می‌رود، بطور ساعت‌گرد در شمال و پاد ساعت‌گرد در جنوب جریان دارند که در هر دو، این جریانات در اطراف مناطق پرفشار است.
نتایج این پژوهش در مجله ساینس منتشر شده است.
ایسنا
