90 شرکتی که مشغول پختن زمین هستند
آیا واقعا مقصر اصلی تغییرات اقلیمی شرکت‌ها و کمپانی‌های بزرگ بین‌المللی هستند؟ تحقیقی که بتازگی توسط موسسه علوم جوی کلرادو انجام شده به این مساله اشاره کرده که 90 کمپانی بزرگ مسبب انتشار تقریبا دوسوم گازهای گلخانه‌ای است؛ گازهایی که از آغاز انقلاب صنعتی تاکنون دنیا را با چالشی عظیم مواجه کرده است.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
قاعده این هرم را 50 شرکت بزرگ سرمایه گذار در عرصه انرژی از جمله بی پی، اکسون موبایل و شل تشکیل می دهند و این در حالی است که 31 کمپانی ایالتی و چند شرکت دیگر نیز در این معادله سهم کلانی را به خود اختصاص داده اند. از طرف دیگر، 83 مورد از این شرکت ها را تولیدکنندگان زغال سنگ، نفت و گاز تشکیل داده اند و هفت مورد باقیمانده کارخانه های بزرگ تولید سیمان است. محققان چنین استدلال می کنند که 914 گیگاتن دی اکسیدکربنی که این شرکت ها وارد جو کرده اند به واقع 63 درصد از دی اکسیدکربن صنعتی و متانی را تشکیل می دهد که در فاصله سال های 1751 تا 2010 میلادی روانه جو زمین شده است.
جزئیات بیشتر
این تحقیق حدود نیمی از گازهای گلخانه ای را که ظرف 25 سال اخیر وارد جو شده است مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و در نهایت موفق شده در درک سیر تکاملی بحران اقلیمی یک گام اساسی رو به جلو بردارد. ال گور، معاون سابق رئیس جمهور آمریکا در مصاحبه ای که در همین زمینه با روزنامه گاردین انجام داده، چنین گفته: «کسانی که مسئولیت تاریخی آلوده کردن جو زمین را دارند، مشخصا وظیفه دارند از این پس جزئی از راه حل باشند.» علوم جوی کلرادو این تحقیق را بر پایه آخرین گزارش ارزیابی پانل تغییرات اقلیمی سازمان ملل تنظیم کرده است. در پانزدهمین جلسه کنفرانس بین المللی کپنهاگ که چهار سال پیش برگزار شد، 140 کشور متعهد شدند تلاش کنند درجه حرارت زمین را به کمتر از 2 درجه سلسیوس بالای سطح پیش از آغاز عصر صنعتی برسانند. بر این اساس لازم بود معیارهایی تعریف شود که یکی از این معیارها بودجه یا سهم کربن است. سهم یا بودجه کربن می تواند کشورها را از میزان پیشرفتی که در این عرصه دارند، مطمئن کند. این معیار در واقع سطح پیش بینی پذیری را برای تمام شرکت ها و حتی خانوارها تعیین می کند تا هر کشور بتواند برای یک اقتصاد کم کربن برنامه ریزی و سرمایه گذاری کند. به واقع «سهم مشخص کربن» براساس توافق بین المللی سال 2009 در کپنهاگ و صرفا به واسطه اجبار در حل معضل افزایش درجه حرارت متوسط جهانی در عرصه های مختلفی از جمله استخراج و سوزاندن مشتقات کربن مشخص و تعیین شد.
گذر از مرز تعیین شده
پانل تغییرات اقلیمی سازمان ملل براساس مطالعاتی که طی چند ساله اخیر چاپ شده، به این نتیجه رسیده که به منظور داشتن یک شانس حداقل 66 درصدی یا برای آن که بتوان درجه حرارت زمین را به کمتر از 2 درجه سلسیوس بالای سطح پیش صنعتی رساند؛ نباید بیشتر از یک تریلیون تن کربن در بازه زمانی شروع انقلاب صنعتی تا پایان قرن حاضر وارد جو شود. گزارش پانل تغییرات اقلیمی حاکی از آن است که ما پیشتر، یعنی پیش از آغاز سال 1390 حدود 531 میلیارد تن از این سهمیه را به واسطه سوزاندن سوخت های فسیلی، پاکسازی جنگل ها برای مصارف کشاورزی و ده ها هزار کاربری دیگر استفاده کرده ایم.
این به آن معناست که ما در جهت نادرست استفاده از سهمیه کربن هستیم، چنانچه اکنون تنها 469 میلیارد تن از سهمیه کربن برای بشر باقی مانده است. گرچه فعالان محیط زیست از انتشار نتیجه تحقیق موسسه علوم جوی کلرادو اظهار شادمانی می کنند، اما از نظر آنها ارائه این اطلاعات آن هم در زمان کنونی فایده چندانی ندارد. آنها می گویند با وجود این که این تحقیق ما را مجبور می کند درباره سیستم های انرژی خود که بشدت وابسته به کربن است، بیشتر فکر کنیم، اما از جهاتی کاملا از نقش مصرف کننده ها و افراد عادی غافل شده است. میکائیل مان، یکی از دانشمندان مشهور علوم جوی معتقد است این گزارش مسئولیت سوزاندن سوخت های فسیلی را دوچندان می کند، چرا که از این پس دیگر نمی توانیم سوخت های فسیلی را بسوزانیم بدون آن که باقی جهان چیزی درباره آن بدانند.
مترجم: فرناز حیدری
جام جم
huffingtonpost
