استعمارگران مریخ سرانجام دیوانه خواهند شد؟

کلونی ساکنان ابدی مریخ می‌تواند زمینه مستعدی برای بیماری‌های روانی باشد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، سازما‌ن‌های پروازهای فضایی، باراک اوباما و حتی باز آلدرین به طور جدی بحث‌هایی را برای اعزام انسان به سیاره غیرقابل‌سکونت مریخ طی چند دهه‌ آینده مطرح کرده‌اند؛ اما پس از آنکه این استعمارگران به سیاره سرخ برسند، چه رخ خواهد داد؟

شرکت «مارس‌وان» امیدوار است استعمارگری انسانی بر روی سیاره دیگر را به یک واقعیت تبدیل کند و از طریق تلویزیون امکان مشاهده تمامی حرکات افراد اعزام‌شده را به زمینیان بدهد.

اما نشریه گاردین در گزارشی مدعی است ساکنان مریخ علاوه بر رویارویی با انجماد و محیط مملو از گرد و غبار، با بی‌ثباتی روانی در این سیاره روبرو خواهند شد.

انزوای کامل اجتماعی، محدودیت ابدی در زیستگاه ساخته‌شده توسط مارس‌وان، نظارت 24 ساعته از طریق تلویزیون و فقدان خدمات بهداشت روانی موجب خواهد شد اشخاصی که برای زندگی همیشگی بر روی مریخ گزینش شده‌اند، کاملا با مشکل روانی مواجه شوند.

حتی فضانوردانی که می‌دانند سرانجام به خانه خود باز می‌گردند، در خلا تنهای فضا افسرده و مضطرب می‌شوند.

تصور بودن در فضای کوچک به همراه اندک تعدادی انسان دیگر و همچنین تاخیر در مخابره صدا مانع از آن می‌شود که این افراد با زمینیان تماس داشته باشند. آن‌ها همچنین نمی‌توانند آزادانه بر روی توپ غباری برهوت و منجمدکننده این سیاره سفر کنند.

به نوشته گاردین، شرکت مارس‌وان یا پیامدهای استعمارگری در مریخ را نادیده می‌گیرد یا این که قادر به درک آن‌ها نیست. به هر حال، در صورتی که برنامه‌های این مرکز پیش رود، می‌توان انتظار داشت ماموریت سرنشین‌دار مریخ در دهه 2030، «ماموریت نجات مریخ» نامگذاری شود، مگر این که از هم‌اکنون تیمی از روانکاوها به این سیاره اعزام شود.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

از هدف اصلی به راه انداختن این جریان تبلیغاتی (انحراف افکار عمومی از پروژه های تخیلی آپولو برای خرید زمان و ارتقاء تکنولوژی) که بگذریم،
باید گفت اصولا" اشخاصی که حاظر به همچنین سفری می شوند خود به نوعی از مشکلات روانی رنج می برن.
البته نظر خودم این هست که با نزدیک شدن به تاریخ پرتاب، بسیاری از این افراد انصراف خواهند داد.

توجه دارید که وقتی گفته میشه "کلاس های آموزشی و برنامه ها"، منظور کلاس های در حد مهدکودک های ایرانی نیست بلکه منظور توضیح و توجیه و آموزش تمام و کمال تمام ابعاد مأموریت است.

در طی این یک دهه تا انجام "مرحله ی نخست" این مأموریت، تمام داوطلبان از فیلترهای بسیار از نظر آموزشی و توانی گرفته تا روانی و اجتماعی، گذشته و دست آخر، بهترین های آنها دست-چین خواهند شد.

به هر حال این وضعیتی هست که با "هر" سیاره ای که بخوایم روش در آینده تحقیق کنیم یا درونش کلونی ایجاد کنیم، خواهیم داشت و نقطه ی استارت هم به نظر میاد همین پروژه ی MarsOne باشه.

افرادی که برای چنین پروژه ای داوطلب شده و تا مرحله ی آخر و آخرین فیلترها رو پشت سر میگذارن، مسلماً از خطرات و شرایط آگاهی دارن و در شبیه سازی هایی که انجام خواهد شد، مسئله رو درک کردن؛ نتیجتاً اینکه چنین فردی که از همه لحاظ qualified هست، بعداً دچار شک بشه یا اینکه مشکل و تغییری ناگهانی درونش به وجود بیاد، دور از ذهنه.


از طرف دیگه، protocols تعبیه خواهند شد که در شرایط مختلف در فاز اجرا (in effect) قرار بگیرند (همانند تمام مأموریت های حساس و به ویژه طولانی مدت در طول تاریخ تکنولوژی). یعنی قوانینی درباره ی اینکه اگر "این" اتفاق افتاد، نتیجتاً "آن" کار یا مراحل انجام شوند.

مسلماً باید پروتوکل هایی برای وضعیت های بحرانی تعبیه گردند که مثلاً اگر در فردی فلان رفتار مشاهده شد، وی در محیطی خاص قرار داده شده، رژیم غذایی و محیطی خاصی برایش تعبیه شود، و فلان داروها رو مثلاً مصرف کنه...

از طرفی ریپورت ها همه روزه باید به زمین فرستاده شده و توسط صدها انالیزور در رشته های مختلف بررسی میشن که موردی اگر بود، گزارش شده و پیشگیری بشه ازش...


در زمینه ی privacy هم که در این متن مطرح شده، مسلماً مکان های خصوصی براشون تعبیه خواهد شد!


به هر حال به نظرم این مأموریت نشدنی نیست؛ از طرفی گروه اول، آخرین گروه نخواهند بود و قراره این روند پشت سر هم هر چند سال یک بار ادامه داشته و اون کلونی گسترش بیابه.

در حال حاضر، مهمترین معضل سر راه، چگونگی حفاظت "طولانی مدت" افراد در برابر تشعشعات و شهابسنگ های احتمالی است.