از راهیابی فوتبال ایرانی به جام جهانی متأسفیـم ...
از راهیابی فوتبال ایرانی به جام جهانی متأسفیـم
معلمان: چندی پیش که مسابقات جام ملت های اروپا در کشور اتریش برگزار شد، مردم این کشور با اعتراض به این میزبانی خواهان لغو این میزبانی شدند، چراکه بنظر آنان موسیقی اتریش مهمتر از فوتبال انست و استعداد اتریش در موسیقی آن نهفته است و شرکت در فوتبال جز سرافکندگی و شکست برای این ملت ارمغان دیگری ندارد.
در حال حاضر هم در آستانه ی جام جهانی برزیل، مردم این شهر اعتراضات بسیار گسترده ای را در اعتراض به برزیل یک سیستم افتضاح حمل و نقل، آموزش و سلامت و فساد و بوروکراسی در این کشور شروع کرده اند.
خبر راهیابی تیم فوتبال ایران به جام جهانی برزیل و تبریک های مسئولین مرا به این فکر انداخت که آیا این همه هزینه های سنگین مالی و اجتماعی، دربردارنده ی نتیجه ای متناسب با آن است یا خیر؟ آیا فوتبال (ایرانی) تنها ورزش این کشور است که اینهمه به آن پرداخته می شود؟ واقعا فوتبال ایرانی چه ثمره ای جز شکست و سفره ای برای غارت مربیان خارجی برای کشورمان به همراه داشته است؟
مبلغ قرار داد آقای کی روش، سالی ۳ میلیون دلار است، البته این رقم برای سال بعد بیشتر هم خواهد شد، این مبلغ جدای از سایر هزینه های جانبی و سرسام آور مانند تغذیه، مسکن و تفریحات و … است، البته آقای کفاشیان رئیس فدراسیون فوتبال، "افشای" مبلغ قرارداد این مربی را منوط به اجازه ی ایشان دانسته بودند!
مافیای فوتبال هم سرسختانه از منبع درآمد میلیاردی خود حمایت کرده و می کنند، در این میان فریادهای کسانی که دست به افشا گری می زنند هم بی فایده است و کسی به دنبال پاک سازی نیست یا شاید نباید باشد، دلال های فوتبال ایران در هر قراردادی نقش دارند و سهمشان از بودجه ورزش بیشتر از تیم های شهرستانی است!
با اینکه فوتبال ما دولتی است ولی عدالتی در اختصاص بودجه وجود ندارد، در حالیکه تیم های استقلال و پیروزی در تورهای "تمرینی" خارج از کشور خود خود چند صد میلیون یا حتی میلیارد تومان خرج می کنند، تیم های شهرستانی حتی از داشتن یک زمین هم ناتوانند و استعدادهای واقعی کشور در حال نابودی هستند.
از بحث های غیراخلاقی و ضد اجتماعی فوتبال ایرانی می گذریم.
آیا نسبت دادن کلمه ورزش به این "عارضه" کار درستی است؟ در همه جای دنیا، معمولا ورزش با هدف سربلندی، نشاط، جلوگیری از انحرافات اجتماعی و کمک به پیشرف فکری و انسانی یک جامعه پیگیری می شود، در حالیکه فوتبال ایرانی، همه ی این فاکتورها را بصورت معکوس داراست!
با این شرایط، بودجه فوتبال ایرانی و مربیان خارجی حتی اگر درصدی از تولید ملی را هم به خود اختصاص دهد، بسیار مهم ارزیابی می شود و کسی به آن و حتی به چگونگی مصرفش منتقد نیست، اما بودجه آموزش و پرورش فرزندان این سرزمین اگر کم هم باشد، در نظر بعضی تنگ نظران و کسانی که اتفاقا خود را دارای فکر اقتصادی هم می دانند، زیاد است و به هر بهانه ای هر روز کمتر می گردد.
درحالیکه مربیان خارجی متعدد هربار با قراردادهای رسمی و غیر رسمی میلیاردی وارد شده و بعداز یکسال و به ارمغان آوردن شکست های مفتضحانه با جیب های پر از پول بر می گردند، دانش آموزان پیرانشهری ما بخاطر نداشتن یک بخاری استاندارد که یک میلیونیوم حقوق یک مربی خارجی است، زنده زنده در آتش می سوزند، دانش آموزان آذربایجانی ما هم با محبوس شدن در کلاس زنده زنده کباب شدند و همچنان مدارس و کلاس های غیر استاندارد بی شماری وجود دارند که با این وضع بودجه باید منتظر فجایع دیگری در آینده باشیم. در حالیکه صحبت ما فقط درباره ی استانداردسازس ساختمان مدارس است و امکانات آموزشی و محیطی مدارس ما که هیچ استاندارد بین المللی ندارند و زمینه ساز پیشرفت و توسعه ی واقعی هر کشوری هستند را از این مقوله جدا می کنیم.
معلمان باید به مظلومیت فرزندان پاک و پر از استعداد این سرزمین مظلومانه بنگرند و از نداشتن امکانات آموزشی که حق آنان است آه حسرت بکشند، از سوختن آینده بخاطر نداشتن امکانات آموزشی مناسب گرفته تا سوختن روح و تنشان با بخاری های کهنه و ساختمانهای غیر استاندارد، درحالیکه مربیان خارجی و بازیکنان بی ارزش در فوتبال ایرانی با مشارکت دلالان فاسد و مافیای فوتبال ایرانی، هر سال حق دارند میلیاردها تومان ببلعند و بهترین امکانات مادی و معنوی کشور را در اختیار داشته باشند، از منابع مالی گرفته تا خبرهای رسانه ها و بویژه صدا و سیما.
فوتبال ایرانی تنها یک نماد است و جاهای بی ارزش دیگری، مهمتر از آموزش و پرورش وجود دارند و متأسفانه آموزش و پرورش کودکان این سرزمین، بازنده ی همیشگی این بازی ناجوانمردانه بوده است.
اگر کشورهای خارجی به ورزش فوتبال می پردازند، باشگاهها و بودجه ی آنها کاملا خصوصی و دارای سود اقتصادی است، فوتبال سومین صنعت برتر دنیاست و خود زیر مجموعه‌ای از اقتصاد است و فساد در آن جرم است و با برخورد قاطع دستگاه قضایی روبرو خواهد شد، یعنی فوتبال یک صنعت سودمند با بازده خوب اقتصادی و ورزشی تفریحی و تقریبا سالم است. اما کشوری که مدرسه های آن حتی به ساده ترین استانداردهای نه آموزشی بلکه ساختمانی هم مجهز نیستند، به چه حق و منطق و عدالت و اولویتی پول ملی را، برای ترویج عارضه ای غیر ورزشی و فاسد و ناعادلانه خرج می کند؟ حتی مقایسه ی این وضع موجب سرافکندگی است چه برسد به انجام چنین تبعیض فاجعه باری.
اگر مسئولین با همه ی این تفاسیر بازهم نگران این ورزش بی نتیجه برای کشورمان هستند، بازهم باید بدانند که در همه جای جهان، آموزش و پروش مبدأ آموزش و پرورش ورزشکاران حرفه ای کشور از جمله فوتبالیست هاست و فرصت برابر را برای حضور همه ی اقشار و در نتیجه افزایش کیفیت ورزش کشور فراهم می آورد.
به دور از هرگونه تعصب و نظر شخصی، از راهیابی فوتبال ایرانی که با این همه پیامدهای ناگوار واقعا نسبت دادن کلمه ی ورزش به آن عاقلانه نیست – ولی برای اندکی در این کشور به مثابه همه چیز است - به جام جهانی متأسفیم و امیدواریم مسؤلین و مدیران اقتصاددان ما به این درک برسند که آینده ی فرزندان و جوانان این کشور، از قرارداد یک مربی خارجی و خرید بازیکن بسیار باارزش تر و حیاتی تر است و استعدادهای کودکان هر ملت است که باعث توسعه و پیشرفت هر ملتی در همه ی عرصه ها می گردد نه رتبه ی تیم فوتبال آن!
به نقل از
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
