وقتی خالی از خیال می شوی..
چه بخواهی و چه نه "بی"خیال می شوی...
وقتی خیال هایت نباشند...
هرچه سرت پائین تر بهتر...
همان بهتر که ابرها را نبینی...که نفهمی دیگر خیالی نداری که با ابرها ببافی...
بگذار دلم به زمین خوش باشد که ابر ندارد...
Printable View
وقتی خالی از خیال می شوی..
چه بخواهی و چه نه "بی"خیال می شوی...
وقتی خیال هایت نباشند...
هرچه سرت پائین تر بهتر...
همان بهتر که ابرها را نبینی...که نفهمی دیگر خیالی نداری که با ابرها ببافی...
بگذار دلم به زمین خوش باشد که ابر ندارد...
صدایم کن صدایت دلنواز است...
مرا هر شب به چشمانت نیاز است...
به پیشم آ مرا جز تو کسی نیست...
بدون چشم تو دنیا سراب است...
مرا دریاب که سخت در خود شکسته ام..
که بی تو زندگی بر من حرام است...
در سرم غوغا به پاست...می نویسم تا بگویم زنده ام...گرچه مرگم در همین لحظه به جاست...من دلم ماتمکده است...لحظه هایم همه در بند سکوتند...امازندگی جاریست و آهنگ فرداها به راست...
تو هم برو...
آن قدر از رفتن برایت گفتم که حفظ شدی آیه رفتن را...
و حالا بر من می خوانیش...
تو هم برو...
من اینجا نشسته ام...
نگاه می کنم رفتن ها را...
صرف می کنم فعلش را... می روی..می رود...
می نشینم...آن قدر که کسی فعل رفتن مرا صرف کند...
کاش می شد عشق را تفسیر کرد..زندگی را با وجودت پیر کرد...کاش می شد در سراشیبی عشق...بودنت را به زمان زنجیر کرد...
من به رویای تو و خاطره ها دل بستم...تو به دنیای منو اشک چشام می خندی...من به تنهایی و گریه به شبا خو کردم...تو در قلبتو به روی نگام می بندی...من هنوزم تو رو از یاد نبردم اما...تو به دنبال نگاه دیگه ای می گردی...
چه کسی بیدار است...
که در این نیمه شب سرد و فراموش شده…
بغض جا مانده در این کنج گلو را به سحر بسپارد...
لحظه ای در بر من بنشیند...
سرمه از دیده ی شب پاک کند...
خنده بر لب چشم من را به سحر باز کند...
چه کسی می ماند...چه کسی خواهد رفت...
چه کسی مهر سکوت بر لب شب خواهد زد...
چه خدایی که در این نزدیکی است...
چه خدایی که ز من دور و به تو نزدیک است...
به سحر خواهد گفت که دگر مهلت شب نزدیک است...
که دگر نوبت نور است و بدی تهدید است...
آن خدایی که صدایش کردی...
شب خاموش تو را پر ز صدا خواهد کرد...
بر سر بالینت، همه شب تا به سحرگاه دعا خواهد کرد...