تاپیک اختصاصی دلاکروا

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

دلاکرواDELACROIX ، (فردینان ویکتر) ( نقاش، رسام ، چاپگر ، و منتقد فرانسوی، 1863 – 1798) . برجسته ترین نماینده ی

نقاشی رمانتیک،و یکی از نیروهای پیشبرنده ی هنر اروپایی در سده ی نوزدهم به شمار می آید.

زیر نظر گرن– که از پیروان مکتب داوید بود – آموزش دید. مدتی نیز در مدرسه ی هنرهای زیبا (پاریس) هنرآموزی کرد. ضمن

دوستی با ژریکو، تحت تأثیر طغیان وی علیه صور و مضامین کلاسیکی قرار گرفت (زمانی هم از کمک مالی ژریکو برخوردار

شد). با پرده ی دانته و ویرژیل در دوزخ(1822)، به سالن رسمی راه یافت. پرده ی نامبرده، با آنکه تأثیر روبنس و ژریکو را

نشان می دهد، از آن شور و احساس تب آلودی برخوردار است که دلاکروا برای خلاقیت راستین هنری لازم می شمرد. او در

پرده ی کشتار خیوس(1824)، دست به ابداعاتی در توصیف موضوع و شیوه ی رنگپردازی زد. در رنگامیزی این پرده، یکی از

منظره های کانستبل را سرمشق خود قرار داد. در سفری به انگلستان (1825)، با لاریس و ویلکی آشنا شد، و تحت تأثیر

دستاوردهای منظره نگاران، ادبیات رمانتیک، و تئاتر انگلیسی قرار گرفت. چندی بعد، پرده ی مرگ سارداناپالوس(1827) را بر

اساس شعری از بایرون نقاشی کرد؛ که به سبب نوآوری در رنگ و ترکیب بندی، انتقاد شدید محافل هنر رسمی را برانگیخت.

مقابله دلاکروا با انگر از همین سالها آغاز شد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

کشتار خیوس

به اسپانیا و مغرب سفر کرد (1832). این نقطه ی عطفی در تحول هنر او بود. در شمال آفریقا، نه فقط پژوهشهایش درباره ی رنگ را پیش برد، بلکه کارمایه ی اغلب نقاشیهای بعدی اش را از طبیعت بکر و زندگی اعراب برگرفت. پس از بازگشت به پاریس، سفارش تزیین تالاری در کاخ بوربون را گرفت (1833)، و این سرآغاز دوره ای پرکار، و زمینه ساز شماری سفارش مهم دولتی شد(مثلاً نقاشیهای سقف کتابخانه ی مجلس ملی فرانسه - 1847).سرانجام، پس از هفت بار مردود شدن،به عضویت آکادمی فرانسه درآمد (1857). در این زمان غالباً از بیماری رنج می برد؛ ولی کار دیوارنگاری او فزونی یافته بود، و حدود 30 دستیار در استخدام خود داشت. اجرای آخرین سفارش رسمی (دیوارنگاری کلیسای سن سولپیس) تا واپسین سالهای زندگانی اش به درازا کشید.

دلاکرواهنرمندی فرهیخته بود؛ تاریخ اروپا را خوب می شناخت، و درک روشنی از کار نویسندگان، شاعران، و هنرمندان گذشته و معاصرش داشت. آثار گرو، ژریکو، کانستبل، و استادان پیشین چون میکلانژ، پوسن، روبنس و دیگران منابعی بودند که او بر حسب نیاز خویش از آنها بهره می گرفت. او از ادبیات برای موضوع کارش، از علوم در راه شناخت روابط رنگی، از عکاسی در مطالعه ی حرکت پیکرها، و از فن لیتوگرافی برای چاپ طراحیهایش استفاده می کرد. یادداشتهای روزانه (1845 - 1823)، و نقدهای او به لحاظ سندیت تاریخی و حقانیت نظراتش از اهمیت و اعتبار برخوردارند.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
زنان الجزایر

دلاکروا نخستین هنرمندی بود که سخن از "موسیقی تصویر" به میان آورد. او نقاشی را چون پلی میان نقاش و نگرنده می دانست؛ و رنگ را مهم ترین عنصر اثرگذار در نقاشی محسوب می کرد. او در شناخت تأثیر رنگی – در مکمل و تباین همزمان، پیشگام بود. او اسلوب نقاشانه را – که پس از واتو فراموش شده بود – از سر گرفت و کامل تر کرد. با این حال، درست نیست که او سرانجام باعث شد که به ترکیبی نو از شکل و رنگ نقاشان رئالیست و امپرسیونیست تأثیری قاطع گذاشتند. موضوعهای خیالی و واقعی را با شور رمانتیک به جاندار، شکلهای روان، و ترکیب بندی پویا از سنت گذشته فاصله گرفت. از جمله دیگر آثارش : آزادی درپیشاپیش مردم (1830)؛ زنان الجزایری (1834)؛ ورود سربازان صلیبی به قسطنطنیه (1841)؛ جنگ اسبان عربی (1860).

ماني فـام