بررسی چیپ ست Z68 +اوركلاكينگ+Quick Sync
چيپ‌ست‌هاي P67 و H67 اينتل
قبل از اين‌كه به بررسي ويژگي‌هاي چيپ‌ست جديد بپردازيم، اجازه دهيد درباره ويژگي‌هاي چيپ‌ست‌هاي قبلي صحبت كنيم. همان‌طور كه مي‌دانيد، اگر قصد استفاده از پردازندهگرافيكي مجتمع درون پردازنده داشته‌باشيد، بايد مادربوردي مبتني بر چيپ‌ست H67 تهيه كنيد. متأسفانه اين چيپ‌ست اجازه اوركلاك پردازنده و حافظه سيستم را نمي‌دهد و كاربر تنها مي‌تواند پردازندهگرافيكي مجتمع درون پردازنده را اوركلاك كند. در حالي كه چيپ‌ست P67 اجازه اوركلاك آن‌ها را مي‌دهد اما قادر به استفاده از پردازندهگرافيكي مجتمع درون پردازنده نيست. بنابراين اگر قصد داشته‌باشيد از پردازندهگرافيكي مجتمع درون پردازنده استفاده كنيد، بايد قيد اوركلاك و افزايش كارايي سيستم را بزنيد و بالعكس، اگر قصد داريد پردازنده يا حافظه سيستم را اوركلاك كنيد، بايد پردازندهگرافيكي مجتمع را کنار بگذاريد. اينتل با اين شيوه طراحي با دست خود اوركلاكرها را مجبور به استفاده از پردازندهگرافيكي شركت‌هاي ديگر همچون «NVIDIA» و «AMD» به جاي پردازندهگرافيكي مجتمع خود كرده‌است. شايد بسياري از اين كاربران به قدرت يك كارت‌گرافيكي مجزا نياز نداشته‌باشند اما براي اين‌كه بتوانند پردازنده يا حافظه سيستم را اوركلاك كنند، بايد يک كارت‌گرافيكي مجزا خريداري كنند.
اما موضوع به اين سادگي نيست. ويژگي Quick Sync اينتل را به خاطر داريد؟ در معماري پردازندههاي Sandy Bridge بخشي به نام Quick Sync وجود دارد كه در حقيقت يك شتاب‌دهنده سخت‌افزاري است و ويرايش و تبديل فايل‌هاي ويدئويي را نسبت به ديگر پردازنده‌ها بسيار سريع‌تر انجام مي‌دهد. اين ويژگي تنها زماني قابل دسترس است كه از پردازندهگرافيكي مجتمع درون پردازنده استفاده شود. در نتيجه، اگر قصد استفاده از Quick Sync را داشته‌باشيد، بايد از چيپ‌ست H67 استفاده كنيد كه متأسفانه فاقد قابليت اوركلاك است. به عبارت ساده‌تر يا بايد از اوركلاك پردازنده صرف‌نظر كنيد يا از ويژگي بسيار جذاب Quick Sync. تصور مي‌كنم، اكنون شما نيز در دو راهي انتخاب بين چيپ‌ست P67 و H67 گير افتاده‌ايد؟! خوب؛ راه‌حل اين مشکل چيست؟
چيپ‌ست سري Z68
از نظر معماري، چيپ‌ست Z68 تفاوت چنداني با H67 ندارد. اين چيپ‌ست داراي خروجي‌گرافيكي است و توانايي استفاده از پردازندهگرافيكي مجتمع درون پردازندههاي Sandy Bridge را دارد. Z68 از نظر تعداد مسير‌هاي PCI-E، پورت‌هاي SATA و USB به‌طور دقيق مشابه H67 است. اما آنچه موجب وجه تمايز بين Z68 با H67 شده، پشتيباني از قابليت اوركلاك براي پردازنده، حافظه و پردازندهگرافيكي مجتمع درون پردازنده است. به عبارتي ديگر، Z68 تمامي نقايص H67 را برطرف كرده‌است.
چيپ‌ست Z68 نسبت به P67 اندكي گران‌‌تر است. از اين رو ، اين احتمال وجود دارد كه همه مادربوردهاي مبتني بر چيپ‌ست Z68 داراي خروجي گرافيكي نباشند. زيرا سازندگان مادربوردها براي استفاده از نرم‌افزار Virtu شركت Lucid كه به منظور مديريت خروجي گرافيكي است، بايد هزينه‌ا‌ي حدود پنج دلار پرداخت كنند. اكنون اجازه دهيد، به بررسي ويژگي‌هاي جديد اين چيپ‌ست بپردازيم.
اوركلاكينگ
همان‌طور كه گفته شد، يكي از ويژگي‌هاي برجسته چيپ‌ست Z68 اينتل اين است كه كاربر علاوه بر اين‌كه مي‌تواند از پردازندهگرافيكي مجتمع درون پردازنده استفاده كند، قادر است به اوركلاك پردازنده نيز بپردازد. البته به اين نكته بايد توجه كرد كه پردازندههاي Sandy Bridge كه قابليت Turbo در آن‌ها وجود ندارد، با اين چيپ‌ست و حتي P67 قابل اوركلاك نيستند. به‌طور كلي، تمامي پردازندههاي سري Core i3 2xxx مانند Core i3 2100 قابليت اوركلاك ندارند .
اشاره: روش اوكلاكينگ با چيپ‌ست Z68 نيز مشابه P67 است و كاربر قادر به اوركلاك پردازندهگرافيكي مجتمع خواهدبود.
Quick Sync
نرم‌افزار Virtu شركت Lucid اجازه مي‌دهد، سيستم در حالي‌كه داراي كارت‌گرافيكي مستقل است از پردازندهگرافيكي تعبيه‌شده در پردازنده نيز استفاده كند. به عبارت ديگر، اين نرم‌افزار به كاربر اجازه مي‌دهد، علاوه بر قدرت پردازش كارت‌هاي گرافيكي مستقل، از ويژگي‌هاي منحصر به‌فرد پردازندهگرافيكي مجتمع در پردازندههاي اينتل مانند Quick Sync و رمزگشايي ويدئويي لذت ببرند.
اگر قصد استفاده از كارت‌گرافيكي و پردازندهگرافيكي مجتمع درون پردازنده را داشته‌باشيد، مي‌توانيد به دو روش Virtu پيكربندي كنيد. روش اول، اتصال صفحه‌نمايش به خروجي گرافيكي پردازنده (وضعيت i-mode) و روش دوم، اتصال صفحه‌نمايش به خروجي كارت‌گرافيكي (وضعيت d-mode) است. در وضعيت اول، پردازندهگرافيكي مجتمع در پردازنده، تمامي وظايف مربوط به پردازش تصوير صفحه‌نمايش را برعهده مي‌گيرد. حال برخي از برنامه‌هاي كاربردي براي اجرا نيازمند پردازندهگرافيكي مستقل هستند. در چنين مواقعي، پردازندهگرافيكي مستقل وظيفه پردازش دادهها را برعهده مي‌گيرد اما از آنجا كه پردازندهگرافيكي درون پردازنده مستقل از صفحه‌نمايش است، دادهها بايد به حافظه پردازندهگرافيكي پردازنده منتقل شوند. در اين وضعيت، كارايي اندكي افت پيدا مي‌كند، به‌طوري كه در بيشتر مواقع، شاهد افت كارايي حدود ده درصد هستيم اما برخي مواقع نيز تفاوت كارايي چهل درصدي را نيز شاهديم. در اين وضعيت، هنگامي كه از كارت‌گرافيكي استفاده نمي‌شود، كارت‌گرافيكي در حالت بي‌كاري و پايين‌ترين وضعيت مصرف انرژي قرار مي‌گيرد، اگرچه به‌طور كامل خاموش نمي‌شود .
در وضعيت دوم، صفحه‌نمايش به‌طور مستقيم به پردازندهگرافيكي مستقل (كارت‌گرافيكي) متصل مي‌شود. از آنجا كه در اين وضعيت دادهها نبايد به حافظه گرافيكي پردازنده انتقال يابند، بنابراين كارايي بالاتري در كاربردهاي سه‌بعدي فراهم مي‌شود. اما در اين روش، توان بيشتري مصرف مي‌شود زيرا در روش اول در مواقع بي‌كاري و كاربردهاي غيرسه‌بعدي، كارت‌گرافيكي كه مصرف توان بالايي دارد (به خصوص كارت‌هاي گرافيكي حرفهاي) در وضعيت بي‌كاري قرار مي‌گيرد، در حالي‌كه در وضعيت دوم، پردازندهگرافيكي درون پردازنده كه مصرف توان بسيار اندكي دارد در وضعيت بي‌كاري قرار مي‌گيرد.
مزيت روش دوم اين است كه، در شرايطي كه كاربر مي‌تواند از قدرت پردازش گرافيكي يك كارت‌گرافيكي استفاده كند و حتي پيكربندي‌هاي SLI يا CrossFire را پياده‌سازي كند، از ويژگي Quick Sync گنجانده‌شده درون پردازندهگرافيكي پردازندههاي اينتل نيز لذت ببرد.
همان‌طور كه اشاره شد، نرم‌افزار Lucid تعيين مي‌كند، فرمان‌ها به كدام يك از پردازندههاي گرافيكي فرستاده شود. در وضعيت i-mode همه فرمان‌ها به‌طور پيش‌فرض به پردازندهگرافيكي گنجانده‌شده درون پردازنده و در وضعيت d-mode نيز همه فرمان‌ها به پردازندهگرافيكي مستقل ارسال مي‌شوند. اما اين يك قاعده كلي نيست و كاربر مي‌تواند از طريق برنامه Virtu براي برنامه‌هاي كاربردي خود استثنا قائل شود. در نرم‌افزار Virtuبراي هر دو وضعيت ذكرشده، پروفايلي وجود دارد كه از طريق آن مي‌توان يك سري از برنامه‌ها را مستثني از اين قاعده كرد. به‌طور مثال، در وضعيت i-mode فهرستي از بازي‌ها و برنامه‌هاي كاربردي وجود دارد كه كاربر با انتخاب آن‌ها مي‌تواند به سيستم اجازه دهد، به جاي اجراي آن‌ها به وسيله پردازندهگرافيكي مجتمع درون پردازنده از پردازندهگرافيكي مستقل استفاده كنند. اين فهرست در وضعيت d-mode نيز وجود دارد، اگرچه خيلي مختصرتر و فقط شامل برنامه‌هاي كاربردي است كه از Quick Sync استفاده مي‌كنند.
CashingSSD
همان‌طور كه اشاره شد، چيپ‌ست Z68 اكنون اين امكان را فراهم كرده تا كاربران علاوه بر استفاده از پردازندهگرافيكي گنجانده‌شده درون پردازنده بتوانند حافظه و پردازنده سيستم را اوركلاك كنند. اما در حقيقت Z68 علاوه بر اين ويژگي، خصوصيت منحصر به‌فرد ديگري نيز دارد كه اين ويژگي باعث شده، Z68 داراي جذابيت بيشتري باشد.
اينتل همراه با Z68 خصوصيت جديدي به نام Smart Response Technology (SRT) معرفي كرده كه به اختصار SSD Caching (كش SSD) نيز ناميده مي‌شود. اشتباه نكنيد، اين يك ويژگي سخت‌افزاري نيست اما اينتل اين ويژگي را فقط روي چيپ‌ست Z68 فعال كرده‌است. نرم‌افزار RST 10.5 شركت اينتل تمامي وظايف مربوط به اين ويژگي را كنترل مي‌کند كه براي همه چيپ‌ست‌هاي خانواده 6 اينتل قابل دسترس است اما SRT تنها روي Z68 عمل مي‌كند (و برخي از چيپ‌ست‌هاي موبايل مانند HM67 و QM67.
اما SRT چه كاري انجام مي‌دهد؟ اين فناوري اجازه مي‌دهد، از يك SSD به‌عنوان Cache خواندن/نوشتن براي هاردديسک يا آرايه RAID استفاده شود.
براي استفاده از SRT، لازم است يك SSD با ظرفيت حداكثر 64 گيگابايت به‌عنوان حافظه ذخيره‌سازي اطلاعات فراهم كرده، سپس كنترلر SATA چيپ‌ست Z68 را در وضعيت RAID تنظيم کرد (SRT در وضعيت AHCI يا IDE عمل نمي‌كند). همچنين با نصب سيستم‌عامل ويندوز هفت و درايور SRT 10.5 كاربر قادر به استفاده از مزاياي SRT خواهدبود. اينتل حداكثر اندازه Cache را به 64 گيگابايت محدود كرده زيرا بنابر اظهارات مهندسان اين شركت ظرفيت بيش از اين مقدار هيچ‌گونه تأثيري روي كارايي نخواهد گذاشت.
هنگامي كه SRT فعال است، دادهها در هر دو عمليات خواندن و نوشتن، نخست در SSD ذخيره مي‌شوند (به عبارتي، SSD شبيه Cache عمل مي‌كند). اينتل براي عمليات نوشتن تعريف دو وضعيت كرده‌است:Enhanced و Maximized. وضعيت Enhanced موجب مي‌شود، SSD به‌عنوان يك حافظه كاملاً نوشتني رفتار كند. در اين وضعيت، عمليات نوشتن در SSD و هاردديسك به‌طور همزمان انجام مي‌شود. در حالي‌كه در وضعيت Maximized، داريو SSD بيشتر شبيه يك حافظه داخلي پشتي عمل مي‌كند که در اين وضعيت، دادهها نخست روي SSD و سپس روي هاردديسک نوشته خواهندشد.
وضعيت Enhanced نسبت به وضعيت Maximized مطمئن‌تر (امن‌تر) است اما موجب محدود شدن افزايش كارايي مي‌شود، به‌طوري كه ممكن است كارايي نوشتن در حد و اندازه‌هاي كارايي يك هاردديسک كاهش پيدا كند. اما به‌طور كلي در اين وضعيت، در كارايي نوشتن نسبت به هاردديسک بدون حافظه پشتيبان پيشرفت اندكي ايجاد مي‌شود (در وضعيت Enhancedاگر SSD صدمه ببيند يا به هر دليلي قصد جدا كردن آن را از سيستم داشته‌باشيد، سيستم به فعاليت عادي خود ادامه خواهدداد).
وضعيت Maximized موجب افزايش كارايي بيشتري نسبت به وضعيت Enhanced مي‌شود اما ريسك بالاتري نيز به همراه دارد. در اين وضعيت، از آنجا كه دادهها نخست درون SSD نوشته‌شده، سپس به هاردديسك ارسال مي‌شوند، صدمه ديدن SSD ممكن است موجب از دست رفتن دادهها شود. در بدترين وضعيت، اگر داده‌هاي مربوط به بوت شدن سيستم در SSDذخيره شده‌باشند، با صدمه ديدن آن، سيستم بوت نخواهدشد.
جابه‌جايي هاردديسك در وضعيت Maximized نيازمند اين است كه درايو SSD نيز همراه با آن جابه‌جا شود يا نخست SSD غيرفعال شده، سپس هاردديسك از سيستم جدا شود.
Cache پايدار و هوشمند
عملكرد SRT به گونه‌‌اي است كه شبيه يك حافظه داخلي واقعي شده‌است. اين فناوري با توجه به دسترسي‌هاي مداوم به LBA (Logical Block Addresses) دادهها را ذخيره مي‌كند و به جاي ذخيره فايل‌ها و اطلاعات شخصي در SSD، داده‌هايي را ذخيره مي‌كند كه هاردديسك به‌طور مداوم نياز دارد تا به آن‌ها دسترسي داشته‌باشد. نوشتن دادهها در SSD موجب مي‌شود، اين درايو پس از مدتي به‌طور كامل پر شود. هنگامي كه فضا‌هاي خالي درايو تمام شود، داده‌هاي جديد جايگزين داده‌هاي قبلي مي‌شود كه كمترين استفاده در درايو را داشته‌اند. به عبارتي، داده‌هايي كه كمتر استفاده شده‌اند از درايو پاك شده و داده‌هاي جديد جايگزين آن‌ها مي‌شوند.
از آنجا كه ساختمان درايوSSD از فلش NAND است، داده‌هاي درون SSD پس از روشن و خاموش شدن يا راه‌اندازي دوباره سيستم از دست نخواهندرفت. در صورتي دادهها از SSD پاك مي‌شوند كه براي نوشتن داده‌هاي جديد فضاي کافي موجودنباشد يا كاربر SSD را به‌طور کامل غيرفعال كند. اگر كاربر از چندين برنامه كاربردي به‌طور مرتب استفاده كند، داده‌هاي مرتبط با اين برنامه‌هاي كاربردي بايد هميشه در SSD حاضر باشد.
Intel's SSD 311 20GB
همان‌طور كه اشاره شد، SRT از هرگونه SSD پشتيباني مي‌كند. اما اينتل درايو SSD جديدي براي استفاده به‌عنوان حافظه داخلي براي چيپ‌ست‌هاي Z68 معرفي كرده‌است. اين درايو، SSD 311 نام دارد. ظرفيت اين درايو بيست گيگابايت و داراي كنترلري شبيه X25-M G2، SSD 310 و SSD320 است اما برخلاف آن‌ها از نوع SLC است.
تست‌ها
در اين بخش، نخست به بررسي تفاوت كارايي حافظه در وضعيت‌هاي مختلف مي‌پردازيم و سپس كارايي چند هاردديسك، SSD و هاردديسك همراه با SSD (به‌عنوان Cache) را با يكديگر مقايسه مي‌كنيم. براي شروع تست اجازه دهيد، با بررسي زمان اجراي برنامه‌هاي كاربردي شروع كنيم.
براي بخش تست از يك مادربورد مبتني بر چيپ‌ست Z68، هاردديسك Seagate Barracuda با ظرفيت سه ترابايت و يك SSD اينتل SSD 311 با ظرفيت بيست گيگابايت استفاده شده‌است. در بخش اول تست، مدت زمان اجراي برنامه‌هاي كاربردي مختلف با و بدون SSD Cache اندازه‌گيري شده‌است. توجه كنيد، در اولين اجراي برنامه‌هاي كاربردي به هيچ‌عنوان سيستم سريع‌تر عمل نخواهدكرد زيرا با توجه به آنچه در بالا اشاره شد، SSD پس از اجراي دومين مرتبه برنامه‌ها روي كارايي سيستم تأثير مي‌گذارد.
در ادامه، به بررسي نتايج حاصل از اجراي چندين برنامه كاربردي در وضعيتي كه Cache SSD فعال و غيرفعال است، مي‌پردازيم.
همان‌طور كه در جدول بالا مشاهده مي‌كنيد، در وضعيت Maximize شاهد بيشترين افزايش كارايي هستيم. تفاوت كارايي بين وضعيت Maximize و Enhanced خيلي چشمگير نيست اما بين آن‌ها و وضعيتي كه SRT غيرفعال است، تفاوت كارايي چشمگيري وجود دارد.
با توجه به جدول، مدت زمان بوت سيستم نيز با SSD به مقدار قابل توجهي كاهش پيدا كرده‌است. حال به بررسي نتايج آزمايش چند هاردديسك مي‌پردازيم. براي اين بخش، دو نوع تست در نظر گرفته شده‌است. تست تحت بار كاري سنگين و بار كاري سبك.
در بار كاري سنگين، حدود 106 گيگابايت داده و در بار كاري سبك، حدود 4 گيگابايت داده روي هاردديسك‌ها نوشته و سپس خوانده مي‌شود. مراحل تست نيز به اين صورت است كه، يك‌بار هاردديسك‌ها بدون Cache و سپس با Cache و در دو وضعيت Enhanced و Maximize تست شده‌اند. از آنجا كه در بار كاري سنگين، حجم دادهها بيشتر از ظرفيت SSD است (همان‌طور كه گفته شد، در اين آزمايش از SSD 311 اينتل كه بيست گيگابايت ظرفيت دارد، استفاده شده‌است)، بنابراين تفاوت كارايي بين وضعيتي كه تست يك‌بار اجرا شود يا بيشتر وجود نخواهدداشت اما در تست بار كاري سبك به‌طور قطع شاهد تفاوت كارايي خواهيم‌بود.
بار كاري سنگين
براي اين تست از دو درايو استفاده شده‌است:
1. Hitachi 7200 RPM 1 TB
2. Western Digital VelociRaptor 600 GB
درايو يک ترابايتي هيتاچي ظرفيت بالايي دارد اما درايوي قديمي است، در حالي‌كه درايو ششصد گيگابايتي وسترن ديجيتال يك درايو حرفهاي و كاملاً جديد با سرعت چرخش ده هزار دور در دقيقه است. همان‌طور كه مشاهده مي‌كنيد، با يك درايو SSD بيست گيگابايتي به‌عنوان حافظه داخلي هاردديسك يک ترابايتي سه سال پيش هيتاچي، حدود 41 درصد نسبت به VelociRaptor وسترن ديجيتال بهتر عمل كرده‌است.
همان‌طور که در ابتداي مقاله اشاره كرديم، اينتل اظهار كرده، ظرفيت بيش از بيست گيگابايت براي Cache تأثير چنداني روي كارايي نخواهدگذاشت. براي بررسي اين ادعاي اينتل، در اين تست از يك درايو SSD شصت و چهار گيگابايتي Crucial RealSSD C300 به‌عنوان Cache به جاي درايور بيست گيگابايتي SSD 311 استفاده شده‌است. تفاوت كارايي درايو يک ترابايتي هيتاچي هنگامي كه از SSD شصت و چهار گيگابايتي به‌عنوانCache استفاده شده و هنگامي كه از SSD بيست گيگابايتي به‌عنوان Cache استفاده شده، بسيار اندك است .
بار كاري سبك
در بار كاري سنگين به اين دليل كه حجم دادهها بسيار بيشتر از ظرفيت Cache بود، هيچ‌گونه تفاوت كارايي بين اجراي يك مرتبه يا چند مرتبه دادهها وجود نداشت اما در بار كاري سبك، سناريو متفاوت بوده و كارايي Cache بين اجراي يك و چند مرتبه متفاوت است. همچنين در اين تست، يك هاردديسك معمولي مانند VelociRaptor با SSD، كارايي نزديك به يك درايو X25-M G2 كه يك SSD گران‌قيمت شركت اينتل است، ارائه كرده‌است. در حقيقت، هدف اينتل نيز اين است كه كاربران سطح متوسط با پرداخت هزينه اندكي بتوانند به كارايي در حد يك درايو SSD براي سيستم خود برسند .
سخن پاياني
چيپ‌ست Z68 اولين چيپ‌ست اينتل است كه به كاربران اجازه مي‌دهد، در كنار خصوصيت گرافيكي از ويژگي‌هاي يك چيپ‌ست حرفهاي نيز بهره‌مند شوند. به عبارتي، Z68 تنها چيپ‌ست گرافيكي حرفهاي اينتل است زيرا تاكنون تمامي چيپ‌ست‌هاي اينتل كه داراي خصوصيت گرافيكي بودند، جزء چيپ‌ست‌هاي سطح متوسط يا ارزان‌قيمت به شمار مي‌رفتند. اين چيپ‌ست پاسخگوي نياز طيف وسيعي از كاربران كامپيوتر خواهدبود و به‌طور قطع با توجه به ويژگي SRT، مورد توجه بسياري قرار خواهد گرفت.
فناوري SRT ويژگي جالب توجهي است كه اكنون تنها توسط Z68 پشتيباني مي‌شود. اما اگر به جاي SRT، پيكربندي سيستم به صورتي باشد كه براي نصب سيستم‌عامل و برنامه‌هاي كاربردي از يك SSD با ظرفيت بيشتر (به‌طور مثال، هشتاد گيگابايت يا بيشتر) و براي ذخيره‌سازي مابقي داده از يك هاردديسك ظرفيت بالا (براي مثال، يک ترابايت يا بيشتر) استفاده شود، سيستم به‌طور قطع كارايي بالاتري نسبت به SRT ارائه خواهدكرد. اما بايد قبول كرد، پيكربندي سيستم به اين صورت به مديريت كاربر نياز دارد. به عبارتي، هر زمان كه كاربر قصد ذخيره‌سازي داده‌ا‌ي را داشته‌باشد، بايد از بين دو درايو ذخيره‌سازي يكي را انتخاب كند. اما با SRT به چنين مديريتي نياز نيست.
به هر حال، درايو‌هاي SSD ظرفيت بالا بسيار گران هستند و كاربران اندكي هستند كه توانايي خريد چنين درايوهايي را دارند. اين راه‌كار جديد اينتل موجب شده، كاربران با صرف هزينه اندكي بتوانند كارايي بسيار بالاتري (در برخي مواقع حتي به ميزان دو برابر) نسبت به سريع‌ترين هاردديسك‌ها به دست آورند. اين توضيح لازم است كه، اينتل قيمت درايو بيست گيگابايتي SSD 311 را حدود 110 دلار اعلام كرده‌است.
به‌طور حتم، تمامي چيپ‌ست‌هاي نسل بعدي اينتل از فناوري SRT پشتيباني خواهندكرد. هدف اصلي اين فناوري بيشتر كاربران سطح متوسط است. زيرا اين دسته از كاربران با پرداخت هزينه اندكي مي‌توانند كارايي سيستم خود را به ميزان چشمگيري افزايش دهند.
منبع:سایت
کد:
http://www.sakhtafzarmag.com
