پرنده ناشناس اونم تو ایران!!!!!
حوالی ساعت 12 و 30 دقیقه ی بامداد روز نوزدهم سپتامبر 1976 (28 شهریور ماه 1355 خورشیدی) به وقت محلی تهران، پست فرماندهی نیروی هوایی ارتش، چهار گزارش تلفنی از طرف شهروندان غیر نظامی ساکن در منطقه ی شمیران دریافت کرد که همه ی آن ها از روی دادن رویداد های ناشناخته ای در آسمان شبانگاهی شهر حکایت می کردند. برخی از تماس گیرندگان، به شئی مانند یک پرنده اشاره داشتند و برخی دیگر آن را همانند بالگردی با درخشش بسیار زیاد توصیف می کردند.
بررسی های پست فرماندهی نشان داد که در آن هنگام هیچ بالگردی که بتوان گزارش های داده شده را به آن نسبت داد، در ماموریت پرواز نبوده است و به این ترتیب «یوسفی» معاون عملیات، در جریان رویداد قرار گرفت. او نخست اینگونه عنوان کرد که شئی مورد نظر تنها یک ستاره بوده است. ولی پس از رایزنی با برج مراقبت فرودگاه بین المللی مهرآباد و مشاهده ی شخصی خود، که شئی بسیار بزرگ تر و نورانی تر از یک ستاره را در آسمان دید، تصمیم گرفت تا یک جنگنده ی فانتوم اف-4 را از پایگاهی هوایی در همدان واقع در 280 کیلومتری غرب تهران، مامور پرواز و رهگیری پرنده ی ناشناس کند.
هواپیمای اف-4 در ساعت 1 و 30 دقیقه ی بامداد، پایگاه را به سوی نقطه ای در 74 کیلومتری شمال تهران ترک کرد. خلبان و کمک خلبان اشاره کردند که سئی مورد نظر چنان درخشان بود که می شد آن را از فاصله ی 110 کیلومتری نیز مشاهده کرد. زمانی که هواپیما به فاصله ی تقریبی 46 کیلومتری پرنده ی ناشناس رسید، ناگهان تمامی دستگاه ها و وسایل ارتباطی آن از کار افتادند و به دنبال این رخداد شگرف، خلبان که ادامه ی تعقیب را ناممکن می دید، تصمیم به ناتمام گذاشتن ماموریت و بازگشت به پایگاه گرفت. شگفت انگیزتر آنکه به محض قطع تعقیب و تغییر مسیر در جهت پایگاه، مجددا دستگاه ها به وضعیت عادی بازگشتند.
در ساعت 1 و 40 دقیقه، دومین هواپیمای فانتوم با هدایت ستوان «پرویز جعفری»، عازم ماموریت رهگیری شئ ناشناس شد. او که اکنون دوران بازنشستگی را می گذراند، در دوازدهم نوامبر سال 2007 (بیست و یکم آبان ماه سال جاری)، در کنفرانسی که برای بررسی این رویارویی در باشگاه ملی خبرگزاری های ایالات متحده برگزار شده بود شرکت کرد و خواستار انجام یک سلسله تحقیقات بین المللی برای کشف ماهیت اشیای پرنده ی ناشناس موسوم به «یوفو» ها شد.
هواپیمای جعفری در فاصله ی 50 کیلومتری توانست شئ ناشناس را روی رادار خود قفل کند. مشخصات راداری «بشقاب پرنده» شبیه به یک هواپیمای بوئینگ 707 بود. زمانی که جت اف-4 با سرعت 280 کیلومتر بر ساعت به فاصله ی 46 کیلومتری شئ پرنده ی ناشناس رسید، شئی ناشناخته آغاز به حرکت کرد و فاصله ی خود را با هواپیمای رهگیر حفظ کرد. تخمین ابعاد شئ پرنده با چشم، به دلیل درخشندگی خیره کننده ی آن، امکان پذیر نبود.
بنا به اظهارات خلبان و کمک خلبان، نورهای پخش شده به رنگ های آبی، سبز، قرمز و نارنجی و با الگویی به شکل مربع، به ترتیب نسبت به هم چشمک می زدند ولی سرعت درخشش آن ها چنان سریع بود که می شد همه ی رنگ ها را با هم دید.
در همان حال که شئ مورد نظر و هواپیمای اف-4 در مسیر جنوب به حرکت خود ادامه می دادند، یک دومین شئ (شئی ثانویه) کوچک تر، از شئی نخستین جدا شد و با سرعت بسیار زیاد به سوی جنگنده ی فانتوم حرکت کرد. ستوان جعفری فکر کرد که به او حمله شده است و اقدام به شلیک یک فروند موشک حرارت یاب «ساید واندر 9-AIM) کرد، ولی بی درنگ تمامی تجهیزات هواپیما و از جمله دستگاه های کنترل جنگ افزار و همه ی سامانه های مخابراتی از کار افتادند. خلبان جعفری که خود را در برابر خطر قریب الوقوع، بی دفاع می دید، در آخرین اقدام، با شتاب ثقل منفی به سوی زمین شیرجه زد. شئ ناشناس دوم به سرعت از روی هواپیما عبور کرد و در فاصله ی 4/7 کیلومتری پشت سر او توقف کرد و بار دیگر به سوی شئ ناشناس نخستین بازگشت و به او پیوست.
با استناد به نوار گفتگوی خلبان و کمک خلبان، شئی ناشناس با سرعت چند برابر صوت دور شد. این بار هم به محض فاصله گرفتن هواپیما از شئ پرنده ی ناشناس، عملکرد تجهیزات و وسایل مخابراتی آن به حالت عادی بازگشت. اندکی بعد خدمه ی اف-4 شاهد بودند که شئ نورانی دیگری از سمت رو به روی شئ نخست جدا شد و با سرعت زیاد، مستقیم به سوی زمین حرکت کرد. آن ها فکر می کردند که این شئ بی درنگ به زمین اصابت خواهد کرد و انفجاری مهیب روی خواهد داد، ولی پرنده ی ناشناس به آرامی فرود آمد. خدمه ی فانتوم در ارتفاع پایین تر بر روی محل فرود پرواز کردند و به موقعیت یابی نوری که زمین را روشن می کرد پرداختند. جعفری بعدها گفت که شئ مورد نظر چنان تابناک می نمود که در نور آن می شد حتی سنگ ها و شن های پیرامون محل را نیز مشاهده کرد. سپس هواپیما برای فرود رهسپار فرودگاه مهرآباد شد. آن ها متوجه شدند هر بار که از یک موقعیت موقعیت مغناطیسی 150 درجه ای نسبت به مهرآباد می گذرند، دچار اختلال مخابراتی و بروز اشکال در امر ارتباط می شوند.
یک هواپیمای دیگر خطوط هوایی هم که در همان هنگام در حال نزدیک شده به فرودگاه مهرآباد بود، دچار مشکل مشابهی شد و سامانه های مخابراتی آن از کار افتادند. اندکی بعد، هنگامی که هواپیمای اف-4 در حال آخرین اقدام برای نزدیک شدن بود، خدمه ی آن باز هم شئ پرنده ی دیگری را مشاهده کردند. این شئ چهارم استوانه ای شکل بود و در دو انتهای خود نورهایی با درخشش ثابت و در بخش میانی نورهایی چشمک زن پخش می کرد. شئ گفته شده از روی هواپیمای اف-4 پرواز کرد. برج مراقبت، پرواز هیچ هواپیمایی را در منطقه گزارش نکرد، ولی هنگامی که خلبان هواپیمای اف-4 موقعیت و جهت یوفو را به آنها اطلاع داد، پرسنل برج توانستند آن را مشاهده کنند. سال ها بعد، مامور اصلی کنترل پرواز و یکی از فرماندهان نظامی مسئول پژوهش در این پرونده، افشا کردند که شئ مورد نظر از روی برج مراقبت فرودگاه مهرآباد هم گذشته و تمامی تجهیزات الکترونیکی آن را نیز از کار انداخته است.
پس از روشن شدن هوا، خدمه ی اف-4 با یک فروند بالگرد نظامی عازم محل فرود جسم پرنده ی سوم شدند. در روشنایی رو مشخص شد که آنجا بستر یک دریاچه ی خشک شده است. با این حال، هیچ ردی بر جای نمانده بود. آن ها منطقه را به سمت غرب دور زدند و در همین حال سیگنال نمایانی که بیب-بیب می کرد، توجه آن ها را به خود جلب کرد. این علامت در نزدیکی یک خانه شدید تر می شد. آن ها در نزدیکی خانه فرود آمدند و از ساکنان آن در این باره که آیا شب گذشته بیننده ی رویداد نامعمول بوده اند یا نه، پرس و جو کردند. اهالی منزل گزارش دادند که صدایی مهیب شنیده اند و نوری شدید شبیه به نور حاصل از صاعقه را مشاهده کرده اند.
بعدها، پژوهش های بیش تری بر روی محل فرود انجام شد و منطقه از نظر بررسی آثار تشعشعی به طور کامل تفتیش شد، ولی نتایج این بررسی ها هیچ گاه در اختیار عموم قرار نگرفت.
منبع: مقاله ی دانشمند در شماره ی 533، اسفند ماه سال 1386(با اندکی تغییر در ویرایش)
