ریشه جشنهای سال نو در جهان
جشنهای سال نو از قدیمی ترین اعیادی است که بشر آنها را برگزار می کرده و سابقه آن به بیش از 4000 سال پیش باز می گردد.
حدود 2000 سال قبل از میلاد مسیح (ع) جشن آغاز سال بابلی ها با رویت ماه بعد از اولین روز بهار برگزار می شد و این موضوع بخوبی نشان می دهد که از دیر باز آغاز بهار زمان مناسبی برای آغاز سال بشمار می آمده است، چرا که فصل بهار فصل تولد دوباره طبیعت، کاشت محصولات جدید و شکفتن شکوفه ها بود.
مراسم جشن سال نوی بابلی ها یازده روز طول می کشید که هریک از این روزها ویژگی خاص خود را داشت، در صورتیکه امروزه مراسم جشن سال نو در بسیاری از کشورها - بخصوص کشورهایی که سال میلادی را جشن می گیرند، - در مقایسه با آن روزگار شکوه خود را از دست داده است.
رومیها سال نو را در اواخر ماه مارس جشن می گرفتند، اما این تقویم مرتبا به وسیله امپراطوری های مختلف تغییر یافت تا پس از مدتی مطابقت خود را با تقویم خورشیدی از دست داد.
برای تنظیم یک تقویم ثابت، مجلس سنای روم در سال 153 قبل از میلاد روز اول ژانویه را آغاز سال نو اعلام کرد، با اینحال تغییر تقویم همچنان ادامه یافت تا زمانیکه سردار بزرگ روم، جولیس سزار در سال 46 قبل از میلاد تقویمی که جولیان نامیده می شد را تدوین کرد و در آن مجددا روز اول ژانویه را به عنوان آغاز سال نو تعیین نمود.
اما مشکلی وجود داشت، و آن نیاز به تطابق این تقویم با تقویم خورشیدی بود که در نهایت مجبور شدند تا روزهای همان یکسال اول را تا 445 روز امتداد دهند!
نظر کلیسا در مورد جشن سال نو
اگرچه در قرون اولیه پس از میلاد، رومی ها سال نو را جشن می گرفتند اما کلیسای کاتولیک این جشنها را به شرک و بت پرستی محکوم می کرد. بتدریج با گسترش مسیحیت و غیر قابل انکار و فراموشی تشخیص دادن این جشنها، کلیسا مجبور شد مراسم جشنهای مذهبی خود را هم زمان با جشنهای سال نو برگزار کند.
به دلیل آنکه کلیسا نتوانست روز اول اول سال نو را تغییر دهد هم اکنون مشاهده می کنیم که در کشورهای اروپایی و آمریکایی جشنهای سال نو با سالروز تولد مسیح (ع) آغاز می شود و تا چند روز پس از سال نو ادامه دارد.
نا گفته نماند که در قرون وسطا کلیسا همچنان مخالف جشنهای سال نو بود و جشنهای سال نو تقریبآ از حدود 400 سال پیش بطور رسمی در اول ژانویه برگزار می شود.
صرف شام در شب سال نو از جمله آداب و رسوم اغلب مردم جهان است. از آداب و رسوم سال جدید
معمولآ یکی از رسوم سال نو گرفتن تصمیمات جدی برای آغاز زندگی در سال جدید (مانند ترک سیگار، کم کردن وزن، درس خواند و ....) است، نباید تعجب کرد اگر بشنویم که این رسم نیز از مراسم بابلی ها گرفته شده است.
مردم بابل رسم داشتند که وسایل کشاورزی و مواد غذایی را که در طول سال از یکدیگر قرض گرفته بودند در آغاز سال نو به یکدیگر باز پس می دادند.
استفاده از نماد کودک برای باشکوه کردن آغاز سال نو در یونان از سال 600 قبل از میلاد آغاز شد. در آن زمان رسم بر این بود که جشن خدای شراب با نام دیانیسوس (Dionysus) را با نمایش یک کودک در سبد، به نمایندگی تولد دوباره و هرساله آن خدا در آغازفصل بهار، برگزار کنند.
در مصر باستان نیز از کودک به عنوان سمبل و نشانه تولد دوباره در فصل بهار استفاده می شد.
رسم نمایش کودک به نشانه تولد دوباره در اروپا، گرچه در ابتدا با مخالفت کلیسا روبرو شد، اما سرانجام کلیسا در این تصمیم خود تجدید نظر کرد و به اعضای خود اجازه داد تا سال نو را به نشانه تولد مسیح (ع) با نمایش یک کودک جشن بگیرند.
از اعتقادات آغاز سال نو
این تفکر نیز از دیرباز مرسوم بوده است که مردم آنچه که در آغاز سال نو انجام می دهند یا می خورند در شانس آنها در طول سال جدید موثر است. به همین دلیل افراد فامیل و دوستان ساعات اولیه سال نو را با یکدیگر جشن می گرفتند. معمول بر این بوده و هست که در این میهمانی ها غذاهای سنتی طبخ و مصرف می شوند.
مهمانی ها اغلب تا نیمه شب بعد از نواختن زنگهای سال نو ادامه می یافت و اینطور تصور می شد که اولین مهمان می تواند با خود بد اقبالی یا خوش اقبالی را به ارمغان بیاورد. آنها بر این باور بودند که اگر مهمان مرد قد بلند و مو سیاهی باشد با خود خوش شانسی می آورد.
در بیشتر فرهنگها این اعتقاد وجود دارد که اغلب اشیایی که شبیه به حلقه هستند، نشانه ای از خوش شانسی به شمار می آیند زیرا این حلقه است که روزهای سال را به هم پیوند می دهد. به همین منظور هلندی ها معتقد هستند که خوردن دونات در روز اول سال نو می تواند برای آنها در طول سال شانس به همراه آورد.
در بسیاری از ایالت های آمریکا مردم در اولین غذای سال نو از لوبیای چشم بلبلی استفاده می کنند زیرا لوبیای چشم بلبلی و سایر حبوبات در بسیاری از فرهنگها نشانه شانس است. کلم هم به عنوان یک سبزی خوش یمن در هنگام سال نو استفاده می شود زیرا برگهای کلم نشانه اسکناس و پول رایج است. وجود برنج بر سر سفره سال نوع اغلب فرهنگها نشانه از امید به داشتن سالی پر برکت و شانس است.
