tHE SEA CHANGE
By Ernest Hemingway
"ALL right said the man. "What about it?"
"No," said the girl, "I can't."
"You mean you won't."
"I can't," said the girl. "That's all that I mean."
"You mean that you won't."
"All right," said the girl. "You have it your own way."
"I don't have it my own way. I wish to God I did."
"You did for a long time," the girl said.
It was early, and there was no one in the cafe except the barman and these two who sat together at a table in the corner. It was the end of the summer and they were both tanned, so that they looked out of place in Paris. The girl wore a tweed suit, her skin was a smooth golden brown, her blonde hair was cut short and grew beautifully away from her forehead. The man looked at her.
"I'll kill her," he said.
"Please don't," the girl said. She had very fine hands and the man looked at them. They were slim and brown and very beautiful.
"I will. I swear to God I will."
"It won't make you happy."
"Couldn't you have gotten into something else? Couldn't you have gotten into some other jam?"
"It seems not," the girl said. "What are you going to do about it?"
"I told you."
"No; I mean really."
"I don't know," he said. She looked at him and put out her hand. "Poor old Phil," she said. He looked at her hands, but he did not touch her hand with his.
"No, thanks," he said.
"It doesn't do any good to say I'm sorry?"
"No."
"Nor to tell you how it is?"
"I'd rather not hear."
"I love you very much."
"Yes, this proves it."
"I'm sorry," she said, "if you don't understand."
"I understand. That's the trouble. I understand."
"You do," she said. "That makes it worse, of course."
"Sure," he said, looking at her. "I'll understand all the time. All day and all night. Especially all night. I'll understand. You don't have to worry about that."
"I'm sorry," she said.
"If it was a man—"
"Don't say that. It wouldn't be a man. You know that. Don't you trust me?"
"That's funny," he said. "Trust you. That's really funny."
"I'm sorry," she said. "That's all I seem to say. But when we do understand each other, there's no use to pretend we don't."
"No," he said. "I suppose not."
"I'll come back if you want me."
"No. I don't want you."
Then they did not say anything for a while.
"You don't believe I love you, do you?" the girl asked.
"Let's not talk rot," the man said.
"Don't you really believe I love you?"
"Why don't you prove it?"
"You didn't use to be that way. You never asked me to prove anything. That isn't polite."
"You're a funny girl."
"You're not. You're a fine man and it breaks my heart to go off and leave you--"
"You have to, of course."
"Yes," she said. "I have to and you know it."
He did not say anything and she looked at him and put her hand out again. The barman was at the far end of the bar. His face was white and so was his jacket. He knew these two and thought them a handsome young couple. He had seen many handsome young couples break up and new couples form that were never so handsome long. He was not thinking about this, but about a horse. In half an hour he could send across the street to find if the horse had won.
"Couldn't you just be good to me and let me go?" the girl asked.
"What do you think I'm going to do?"
Two people came in the door and went up to the bar.
"Yes, sir," the barman took the orders.
"You can't forgive me? When you know about it?" the girl asked.
"No."
"You don't think things we've had and done should make any difference in understanding?"
"'Vice is a monster of such fearful mien, " the young man said bitterly, "that to be something or other needs but to be seen. Then we something, something, then embrace." He could not remember the words. "I can't quote," he said.
"Let's not say vice," she said. "That's not very polite."
"Perversion, " he said.
"James," one of the clients addressed the barman, "you're looking very well."
"You're looking very well yourself," the barman said.
"Old James, " the other client said. "You're fatter, James."
"It's terrible," the barman said, "the way I put it on."
"Don't neglect to insert the brandy, James," the first client said.
"No, sir," said the barman. "Trust me!"
The two at the bar looked over at the two at the table, then looked back at the barman again. Towards the barman was the comfortable direction.
"I'd like it better if you didn't use words like that," the girl said. "There's no necessity to use a word like that."
"What do you want me to call it?"
"You don't have to call it. You don't have to put any name to it."
"That's the name for it."
"No," she said. "We're made up of all sorts of things. You've known that. You've used it well enough."
"You don't have to say that again."
"Because that explains it to you."
"All right," he said. "All right."
"You mean all wrong. I know. It's all wrong. But I'll come back. I told you I'd come back. I'll come back right away."
"No, you won't."
"I'll come back."
"No, you won't. Not to me."
"You'll see."
"Yes," he said. "That's the hell of it. You probably will."
"Of course I will."
"Go on, then."
"Really?" She could not believe him, but her voice was happy.
"Go on," his voice sounded strange to him. He was looking at her, at the way her mouth went and the curve of her cheek bones, at her eyes and at the way her hair grew on her forehead and at the edge of her ear and at her neck.
"Not really. Oh, you're too sweet," she said. "You're too good to me."
"And when you come back tell me all about it." His voice sounded very strange. He did not recognize it. She looked at him quickly. He was settled into something.
"You want me to go?" she asked seriously.
"Yes," he said seriously. "Right away." His voice was not the same, and his mouth was very dry. "Now," he said.
She stood up and went out quickly. She did not look back at him. He watched her go. He was not the same looking man as he had been before he had told her to go. He got up from the table, picked up the two checks and went over to the bar with them.
"I'm a different man, James," he said to the barman. "You see in me quite a different man."
"Yes, sir?" said James.
"Vice," said the brown young man, "is a very strange thing, James." He looked out the door. He saw her going down the street. As he looked in the glass, he saw he was really quite a different looking man. The other two at the bar moved down to make room for him.
"You're right there, sir," James said.
The other two moved down a little more, so that he would be quite comfortable. The young man saw himself in the mirror behind the bar. "I said I was a different man, James," he said. Looking into the mirror he saw that this was quite true.
"You look very well, sir," James said. "You must have had a very good summer."
---------- Post added at 08:24 PM ---------- Previous post was at 08:23 PM ----------
دگرگونی دریا
ارنست همینگوی
ترجمه: احمد گلشیری
مرد گفت: «خب، یه چیزی بگو.»
دختر گفت: «نه، نمی تونم.»
«منظورت اینه که نمی خوای درباره ش حرف بزنی؟»
دختر گفت: «نمی تونم، منظورم همینه.»
« منظورت اینه که نمی خوای درباره ش حرف بزنی؟»
دختر گفت: «آره هر جور دوست داری برداشت کن.»
«نمی خوام هر جور دوست دارم برداشت کنم. کاش می خواستم.»
دختر گفت: «تو خیلی وقته برداشت تو کرده ای.»
اول وقت بود و به جز متصدی فروشگاه و آن دو نفر که با هم در گوشهی کافه سر میز نشسته بودند کسی در کافه نبود. آخرهای تابستان بود و آن ها هر دو برنزه شده بودند، بنابراین ظاهرشان نشان نمی داد که پاریسی باشند. دختر کت و شلوار توئیدی پوشیده بود، پوستش قهوه ای مایل به طلایی یک دست بود، گیسوان بلوندش کوتاه بود و از توی پیشانیاش به زیبایی بالا زده بود. مرد نگاهش کرد.
گفت: «من این دختره رو می کشم.»
دختر گفت: «این کارو نکن.» دست های دختر زیبا بود و مرد چشم از آن ها برنمیداشت. دست های باریک و فهوه ای و بسیار زیبا بود.
«این کارو می کنم. به خدا قسم می کنم.»
این کار خوشحالت نمی کنه.»
«نمی شه رو یه چیز دیگه انگشت بذاری؟ نمی شه رو یه دردسر دیگه انگشت بذاری؟»
دختر گفت: «نه نمی شه. حالا چه نقشه ای تو کله ته؟»
«گفتم که به ت.»
«نه، جدی می گم.»
مرد گفت: «نمی دونم.» دختر به مرد نگاه کرد و دستش را پیش آورد روی میز گذاشت.
گفت: «فلیپ بیچاره!» مرد به دست های دختر نگاه کرد اما دستش را دراز نکرد روی آن ها بگذارد.
گفت: «نمی خواد دلت برای من بسوزه.»
«حالا اگه معذرت بخوام قضیه حل می شه؟»
«نه.»
«حتی اگه ماجرا رو تعریف کنم؟»
«ترجیح می دم نشنوم.»
«خیلی دوستت دارم.»
«آره، خیلی راست می گی.»
دختر گفت: «حالا که درک نمی کنی می گم معذرت می خوام.»
«من درک می کنم. بدبختی همینه. درک می کنم.»
دختر گفت: «آره، و این قضیه را خراب تر می کنه، البته.»
مرد گفت: «همین طوره. من همیشه درک می کنم. صبح تا شب و شب تا صبح. به خصوص شب تا صبح. من درک می کنم. تو لازم نکرده نگران باشی.»
دختر گفت: «معذرت می خوام.»
«حالا اگه این بابا مرد بود... .»
«این حرفو نزن. مردی در کار نیست. خودت هم می دونی. تو به من اعتماد نداری؟»
مرد گفت: «خنده داره. به تو اعتماد داشته باشم! راستی راستی خنده داره.»
دختر گفت: «معذرت می خوام. تموم حرفم همینه. وقتی هر دومون همدیگه را درک می کنیم نباید وانمود کنیم که درک نمی کنیم.»
مرد گفت: «نه. من این طور خیال نمی کنم.»
«اگه تو بخوای من برمی گردم.»
«نه، نمی خوام برگردی.»
آن وقت برای مدتی دیگر حرفی نزدند.
دختر پرسید: «تو باور نمی کنی که دوستت دارم، هان؟»
مرد گفت: «دیگه چرند تحویل هم ندیم.»
«راستی راستی باور نمی کنی دوستت دارم؟»
«چرا اینو ثابت نمی کنی؟»
«تو اینجوری نبودی. تو هیچ وقت از من نخواسته ای چیزی را ثابت کنم. از ادب به دوره.»
«دختر مسخره ای هستی.»
«اما تو نیستی. تو آدم ماهی هستی و اگه تو رو ول کنم برم دلم برات می سوزه... .»
«البته ناچاری.»
دختر گفت: «آره، ناچارم و تو خوب می دونی.»
مرد چیزی نگفت و دختر به او نگاه کرد و باز دستش را پیش آورد. متصدی نوشگاه در انتهای نوشگاه بود. چهره و همین طور کتش سفید بود. او این دو نفر را میشناخت و فکر می کرد زوج جوان ماهی هستند. زوج های جوان ماه زیادی دیده بود که از هم جدا شده بودند و زوج جوان تازه ای تشکیل داده بودند که دیگر به همان ماهی گذشته نبودند. مرد به این موضوع فکر نمی کرد بلکه در فکر یک اسب بود. نیم ساعت دیگر یک نفر را به آن طرف خیابان می فرستاد تا بفهمد که اسب برنده شده یا نه.
دختر پرسید: «چطوره منو خوشحال کنی و بعد بذاری برم؟»
«پس خیال می کنی چه کار می خوام بکنم؟»
دو نفر از در وارد شدند و به طرف پیشخوان رفتند.
متصدی نوشگاه سفارش را گرفت و گفت: «چشم قربان.»
دختر گرفت: «منو نمی بخشی؟ حالا که از جریان خبر داری؟»
«نه.»
«فکر نمی کنی روابطی که با هم داشته ایم و کارهایی که کرده ایم توی درک ما تأثیر گذاشته باشه؟»
مرد جوان با تلخی گفت: «فسق از نظر من قابل تحمل نیست. کافیه آدم ببینه تا بعد نظر بده. اولش چیز می کنن، این می کنن، بعد مشغول می شن.» عین جمله یادش نمیآمد. گفت: «نمی تونم به زبون بیارم.»
دختر گفت: «اسمش فسق نیست. از ادب به دوره.»
مرد گفت: «انحراف که هست.»
یکی از مشتری ها خطاب به متصدی نوشگاه گفت: «جیمز، خیلی سر حالی.»
متصدی نوشگاه گفت: «خودت هم سر حالی.»
مشتری دیگر گفت: «رفیق قدیمی، جیمز، داری چاق می شی.»
متصدی نوشگاه گفت: «این جور که دارم چاق می شم وای به حالمه.»
مشتری اول گفت: «برندی رو فراموش نکنی، جیمز.»
متصدی نوشگاه گفت: «نه، قربان، به من اعتماد داشته باشین.»
دو نفری که پشت پیشخوان بودند به دو نفری که سر میز نشسته بودند نگاه کردند سپس برگشتند دوباره به متصدی نوشگاه چشم دوختند. نگاه کردن به متصدی نوشگاه برای شان راحت تر بود.
دختر گفت: «بیش تر دوست دارم این کلمه ها از دهنت بیرون نیاد. لزومی نداره یه همچین کلمه ای رو ادا کنی.»
«دلت می خواد اسم شو چی بزارم؟»
«مجبور نیستی اسم شو بیاری. مجبور نیستی اسم روش بذاری.»
«آخه اسمش همینه.»
دختر گفت: «نه، ما از خیلی چیزها ساخته شده ایم. خودت هم می دونی. باهاش سر و کار داشته باشی.»
«لزومی نداه این جور حرفو بزنی.»
«می خوام جواب تو رو داده باشم.»
مرد گفت: «خیلی خوب، خیلی خوب.»
«می خوای بگی اشتباه می کنم. می دونم. اشتباه می کنم. اما برمی گردم. به ت میگم بر می گردم. بلافاصله بر می گردم.»
«نه تو بر نمی گردی.»
«بر می گردم.»
«نه بر نمی گردی. یعنی پیش من بر نمی گردی»
«خواهیم دید.»
مرد گفت: «باشه، ببینم و تعریف کنم. این گوی و این میدون.»
«البته که بر می گردم.»
«خب، پس دست به کار شو.»
دختر که باور نمی کرد گفت: «راستی؟» صدایش شاد بود.
مرد گفت: «دست به کار شو.» لحن صدایش برای خودش عجیب بود. به دختر نگاه میکرد، به لب های او که تکان می خورد، به انحنای گونه اش، به لالهی گوشش و به انحنای گردنش.
دختر گفت: «باور نمی کنم. تو خیلی مهربونی. با من خیلی مهربونی.»
مرد گفت: «وقتی برگشتی همه چیزو برام تعریف کن.» صدایش لحن عجیبی داشت. خودش به جا نمی آورد. دختر بی درنگ نگاهش می کرد. مرد در خود فرورفته بود.
دختر با لحنی جدی پرسید: «تو دلت می خواد من برم؟»
مرد با لحنی جدی گفت: «آره، همین الان.» لحن صدایش فرق کرده بود و دهنش خشک شده بود، اضافه کرد: «الان.»
دختر از جا بلند شد و به سرعت بیرون رفت. برنگشت به مرد نگاه کند. مرد او را تماشا می کرد. دیگر قیافهی مردی را نداشت که به دختر گفته بود راهش را بکشد برود. از سر میز بلند شد، دو برگ صورت حساب را برداشت و به طرف پیشخوان رفت.
به متصدی نوشگاه گفت: «من آدم دیگه ای هستم، جیمز. من که جلو روی تو ایستادهام یه آدم دیگه ای هستم.»
جیمز گفت: «بله، قربان.»
جوان برنزه گفت: «فسق چیز عجیب و غریبی یه، جیمز.» از در به بیرون نگاه کرد دختر را دید که راه پایین دست خیابان را در پیش گرفته. به آینه که نگاه کرد، دید که به راستی آدم دیگری است. دو مشتری دیگر پشت پیشخوان عقب رفتند تا برای او جا بازکنند.
جیمز گفت: «شما زده این تو خال، قربان.»
دو نفر باز هم کمی عقب رفتند تا مرد کاملاً راحت باشد. جوان خود را در آینهی پشت نوشگاه دید. گفت: «گفتم که آدم دیگه ای شده ام، جیمز.» توی آینه نگاه کرد و پی برد که کاملاً درست می گوید.
جیمز گفت: «شما خیلی سر حالین، قربان. حتماً تابستون به تون خیلی خوش گذشته»
