اگر ميخواهيد كامپيوتر خود را اسمبل ( مونتاژ ) كنيد بايد بدانيد كه ...

سلام . چون خودمم مدتيه تو مايه هاي سخت افزارم گشتم اينا رو پيدا كردم . البته متاسفانه منبعش رو فراموش كردم . ولي به نظر ميرسه معتبر باشه .

**********************************************
**********************************************

اسمبل قطعات كامپيوتر

احتياط ها :

قبل از اين كه شروع به نصب اجزا در داخل كيس كنيم , ما احتياج به آشنا شدن با تعدادي احتياط هاي پايه اي در رابطه با استفاده از تجهيزات داريم .

چيپ ها , پين ها و اتصالات روي قسمت هاي مختلف كامپيوتر , ظريف و حساس هستند . و بعد به كاربردن آن ها مي تواند نتايج تاسف باري داشته باشد .هميشه بايد سعي كنيم كه كارت ها و ساير بردها را با گرفتن از لبه هايشان جابجا كنيم و مورد استفاده قرار دهيم . نبايد اتصالات فلزي طلا رنگ روي چيپ هاي حافظه و كارت ها لمس شود , زيرا مايعات استخراج شده از انگشت ها مشكل ساز هستند و هميشه قبل از كار بر روي PC , حتما بايد آن را از برق كشيد . همچنين بايد نسبت به الكتريسيته ساكن محتاط بود . جرقه ناشي از جابجايي الكتريسيته ساكن توسط نوك انگشتان , مي تواند براي هميشه يك چيپ را خراب كند . تا حد ممكن نبايد كامپيوتر را در محيط فرش شده اسمبل كرد .

قبل از آن كه قطعه اي را در كامپيوتر از جاي خود بر داريم , بايد كارهاي زير را دنبال كنيم :

پاهاي خود را بر جاي خود محكم كنيم و حركت ندهيم .

با تماس با فلز در تماس با زمين , از جمله پشت كيس كامپيوتر وقتي متصل به سوكت سه پايه اي است , بر زمين تكيه دهيم تا هر گونه حركت در حال سكون در بدنمان را از بين ببريم .

بدون حركت پاهاي خود , هرچه را كه بايد با قطعه مورد نظر از كامپيوتر انجام دهيم , را انجام مي دهيم.

اگر احتياج به حمل قطعه اي از كامپيوتر شخصي خود را داريم , آن را در يك بسته حمل مي كنيم كه قطعه مورد نظر ثابت باشد و حركت نداشته باشد .

پاهاي خود را محكم مي كنيم و خود را به زمين ثابت مي كنيم , قبل از آن كه قطعه را از بسته حمل ,

جابجا كنيم .كامپيوتر شخصي خود را در ميز بزرگي اسمبل مي كنيم . بايد اطمينان پيدا كنيم كه فضاي كافي براي قرار دادن قطعات بر روي آن داريم . يك ظرف يا كاسه كوچكي براي پيچ ها و ابزارهاي ريز ديگر به كار مي بريم . براي كار اسمبل احتياج به انبردست و آچار و پيچ گوشتي چهار سوي كوچك و پيچ گوشتي دو سوي كوچك داريم . همچنين ممكن است به يك آينه كوچك و يك چراغ قوه احتياج پيدا كنيم , وقتي مي خواهيم در اطراف كيس كه قابل رويت نيستند كار كنيم .

مراحل اسمبل كردن

1- مطالعه كتابچه مادربورد :

براي اسمبل كردن بايد ابتدا كتابچه مادربورد را مطالعه كنيم . با مطالعه كتابچه مادربورد قبل از شروع به اسمبل كردن PC , مي توان مقدار زيادي در وقت خود صرفه جويي كرد و دردسر خود را كم كرد , حتي اين مطالعه قبل از خريدن حافظه و CPU نيز مي تواند بسيار مفيد باشد . همه كتابچه هاي مادربورد , همه اطلاعاتي را كه بايد داشته باشند ندارند , ولي اكثر قربب به اتفاق شركت هاي معروف ( مانند Abit , Asus ) مستندات تشريحي را تهيه مي كنند . كتابچه ها اطلاعات مهمي را به ما مي دهند , از جمله اينكه چگونه جا مپرها را ست كنيم و كدام اسلات ها براي نصب انواع رم هستند . هر چند توصيه مي شود كه از مادربورد بدون جامپر استفاده شود , بعضي از مادربوردها ممكن است شامل تعدادي جامپر يا سوئيچ هاي DIP باشند . مادربوردهاي مبتني بر چيپ ست VIA KT266 داري يك جامپر جهت تغيير بين 200 مگاهرتز و 266 مگاهرتز , Front Side گذرگاه هستند و مادربوردهاي RAID معمولا داراي تنظيم سوئيچ هاي DIP هستند .

2- نصب CPU :

اگر از يك سي پي يوي سوكت دار استفاده مي شود : بايد cpu را از لبه هايش در دست بگيريم و به گوشه هاي رديف پين هاي آن نگاه كنيم , يك يا دو تا از گوشه ها بايد پين هاي كمتري از بقيه داشته باشند . سپس به سوكت روي مادربورد نگاه مي كنيم و گوشه هايي كه مشابه با گوشه هاي تك cpu است را شناسايي مي كنيم . سپس بازوي كوچك را بلند كرده و به نزديك سوكت مادربورد برده و به ملايمت و آرامي , با هم خط كردن گوشه هاي مناسب و مقتضي , cpu را در سوكت قرار مي دهيم . در هنگام داخل كردن cpu از فشار استفاده نمي كنيم . cpu بايد به درستي در جاي خود بلغزد و قرار گيرد . اگر اين گونه نشد , اطمينان پيدا مي كنيم كه بازوي آزاد سازي سوكت كاملا بلند شده باشد و گوشه هاي تك cpu با گوشه هاي مربوطه در سوكت , تطابق داشته باشند .سپس بازو را به پايين فشار داده و مطمئن مي شويم كه آن را در جاي درست خود چفت كرده ايم .


سپس كولر cpu را اضافه مي نماييم . برخي از كولر هاي cpu , نوارهاي گرمايي از قبل تعبيه شده دارند كه در جايي قرار دارد كه در تماس با cpu است . اگر كولر از اين گونه بود , هر گونه پوشش محافظ را جدا مي كنيم ( معمولا نواري از پلاستيك آبي ) . اگر كولر نوار گرمايي متعلق به خود را نداشت , مقداركمي از خمير گرمايي را در وسط cpu پخش مي كنيم ( خمير گرمايي خيلي موثر تر از نوار گرمايي است , بنابراين اگر كولر نوار داشته باشد ممكن است كار بهتر اين باشد كه آن را جدا كنيم ) .كولر cpu را به سوكت , همان طور كه در دستور العملهايش توضيح داده شده مرتبط مي سازيم . در مكانيزم بستن كولر ممكن است به مقدار زيادي فشار احتياج باشد , ولي از فشار دادن كولر به طور شديد به طرف پايين بر روي هسته cpu اجتناب مي كنيم , فشار مستقيم زياد مي تواند هسته هاي Athlon را خرد كند . ممكن است بهتر اين باشد از يك سري انبردست هاي با سرهاي برآمده سوزني براي متصل كردن كولر استفاده كنيم . سرانجام , كابل هاي تغذيه كولر را به محل سه شعبه اي نزديك , بر روي مادربورد متصل مي سازيم .


اگر از cpu اسلاتي استفاده مي شود : اگر قبلا كارت cpu را به درون كارتريچ / كولر وارد نكرده اند , اين كار را انجام مي دهيم . محل هاي نصب كارتريچ را به سوراخ هاي مقتضي موجود بر روي مادربورد پيوند مي زنيم . كارتريچ را به درون اسلات cpu وارد مي كنيم و آن را با محل هاي نصب محكم مي سازيم. كابل هاي تغذيه كولر را به محل سه شعبه اي نزديك , بر روي مادربورد متصل مي سازيم .

3- نصب حافظه :

مادربوردها دو يا بيشتر اسلات هاي بلند دارند كه معمولا نزديك cpu هستند كه مشابه پين هاي اتصالي طلايي بر روي حافظه هاي DIMM مي باشند . بايد توجه كرد كه نمي توان انواع گوناگون RAM را تركيب و تطبيق ساخت . نبايد DIMM هاي PC133 و PC100 را با هم بكار برد و نبايد حافظه ECC و non-ECC را با هم تركيب ساخت . بايد از كتابچه مادربورد كمك گرفت تا انواع حافظه هايي كه مادربورد پشتيباني مي كند را مشخص ساخت . اما به هر حال غالبا مي توان DIMM هاي حافظه ها با سايز هاي مختلف را با هم تركيب ساخت .به عنوان مثال , اگر يك 128MB PC133 NON-ECC DIMM و يك 256MB PC133 NON-ECC DIMM داشته باشيم احتمالا مي توانيم آن دو را با هم به كار گيريم . از كتابچه مادربورد استفاده مي كنيم تا ببينيم چگونه DIMM هاي سايزهاي مختلف را مرتب و بچينيم .

براي نصب حافظه , اطمينان پيدا مي كنيم كه ماردبورد بر روي سطح صافي قرار دارد و هيچ چيزي زير

آن قرار ندارد . هر سوكت DIMM يك قلاب ( گيره قفلي ) در هر انتهاي آن خواهد داشت تا اتصال حافظه را وقتي درون آن قرار دارد مستحكم كند . به گيره هاي قفلي ضربه سبك و ناگهاني وارد مي سازيم تا باز شوند. DIMM ها را يكي يكي وارد مي سازيم . شكاف هاي بر روي لبه DIMM ها را با برآمدگي در سوكت DIMM مرتب مي سازيم .فشار مساوي بر كل محل وارد مي سازيم تا با صداي تيك شديدي به جاي خود بيفتد . هنگامي كه DIMM را به داخل سوكت فشار مي دهيم گيره هاي قفلي بايد بسته شوند . قبل از اقدام بيشتر , اطمينان پيدا مي كنيم كه DIMM كاملا به جاي خود وارد شده است و قفل ها بسته هستند .


4- محكم كردن مادربورد در داخل كيس :

كاور كيس را برداشته , در داخل آن بايد يك بسته سخت افزار باشد , شامل پيچ هاي عريض , پيچ هاي باريك , برجستگي هايي از جنس برنج , واشرهاي نايلوني قرمز رنگ و ضمائم ديگر .

قبل از آن كه مادربورد را نصب كنيم , ابتدا بايد كيس را با برداشتن هرگونه چيز قابل جابجايي كه ورود را مشكل مي سازد آماده سازيم . اگر از يك tower case استفاده مي شود , آن را به كنار مي خوابانيم . نگاهي به صفحه فلزي بزرگ در زير آن مي اندازيم . سوراخ هاي متعددي خواهد داشت , تعدادي از آن ها براي آن است كه ما با برجستگي هايي براي پشتيباني كردن مادربورد خود آن ها را پر سازيم . اگر مادربورد خود را از نزديك چك كنيم , سوراخ هايي با حاشيه نقره اي خواهيم يافت .اغلب آن ها با سوراخ هاي برجسته در داخل كيس منطبق خواهند بود , به خاطر روشي كه بر اساس آن كيس هاي ATX و برد ها استاندارد شده اند .


حداقل 6 برجستگي را براي محكم كردن مادربورد به كار مي گيريم و اطمينان پيدا مي كنيم كه هر برجسته برنجي كه ما نصب مي كنيم , با سوراخي در مادربورد انطباق دارد . نبايد هر برجستگي كه به طور كامل با مادربورد پوشانده مي شود ( با سوراخ هاي آن انطباق ندارد ) را نصب كرد , زيرا تماس غير صحيح بين

مادربورد و كيس مي تواند باعث سوء عمل و خرابي شود . از يك جفت انبردست براي پيچ دادن برجستگي هاي هر گوشه مادربورد و حداقل دو يا بيشتر براي پشتيباني از وسط مادربورد يكي نزديك اسلات AGP قهوه اي و ديگري در جهت مخالف , استفاده مي كنيم . اگر خواستيم مي توانيم از تعداد بيشتري استفاده كنيم سپس منطقه برجسته روي مادربورد را آماده مي كنيم كه پشت كيس مي باشد كه به سريال mobo , موازي , ps2 , USB و پورت هاي ديگر مربوط مي شود . برخي از كيس ها صفحات پانچ شده اي دارند كه قسمتي يا همه سوراخ هاي برجسته را مي پوشانند . پانچ آن ها را جدا كرده و آن ها را دور مي ريزيم . برخي از كيس ها يك صفحه برجسته جدا دارند كه بايد آن را به محكمي به درون محل قبل از وارد كردن مادربورد اضافه كنيم .


مادربورد را به درون كيس وارد مي كنيم . مطمئن مي شويم هيچ چيز زير آن نيفتاده يا نلغزيده است . از لبه هايش آن را نگه مي داريم . بايد مواظب باشيم كه آن را به كمك كولر cpu يا اجزاء برد نگيريم . اگر مواظب نباشيم ممكن است چيزي را بشكنيم . هماهنگ سازي برجستگي ها احتياج به مهارت كمي دارد ولي بايد به صبر و حوصله كار كنيم و به چيزي فشار وارد نكنيم . وقتي كه مادربورد در جاي خود است يك پيچ را ( عريض يا باريك , هر كدام را كه برجستگي ها لازم دارند ) براي هر برجستگي همراه با يك واشر نايلوني به كار مي بريم . هر پيچ را با يك يا دو دور چرخش مي بنديم , اما هيچ كدام را محكم نمي كنيم تا وقتي كه همگي آن ها را ببنديم . وقتي همه پيچ ها را نصب كرديم از اول همه پيچ ها را محكم مي كنيم , سپس دسته كابل بزرگ تر پاور را از تغذيه پاور به سوكت بزرگ پاور روي مادربورد متصل مي كنيم .


مادربورد هاي پنتيم 4 داراي سوكت پاور ديگر و كوچكتري نيز هستند , به جهت اينكه پاورهاي ATX جديد داراي يك كانكتور براي اين مورد هستند .

اكنون يك بسته كوچك سيم پيدا مي كنيم كه از جلوي كيس بيرون زده و داراي كانكتورهاي كوچكي است كه داراي برچسب هايي مثل " Power SW, " و " Power LED " و " hd led, " و "Speaker" و احتمالا چيز هاي ديگري مي باشد . بيشتر مادربوردها داراي قالب هاي كوچك پين مخصوص اين كابل ها مي باشد . كتابچه مادربورد داراي دياگرامي است كه نشان مي دهد كه هر كدام از اين ها به كدام يكي تعلق دارد.


5- تست اول :

قبل از ان كه به ادامه كار بپردازيم ما بايد مطمئن شويم كه مادربورد و پردازنده به درستي كار مي كند . بيشتر كيس ها به كامپيوتر اجازه كار با كيس باز را مي دهند . كارت گرافيك خود را نصب و آن را بايك پيچ محكم مي كنيم . سپس يك كابل پاور AC به منبع تغذيه پاور متصل مي كنيم و مانيتور را به پورت VGA ي كارت گرافيك متصل مي كنيم . كيبورد را به يك PS/2 متصل مي كنيم . اگر منبع پاور داراي يك سوئيچ در بيرون باشد آن را روشن كرده و سپس دكمه پاور را روي PC مي زنيم .

اگر اتفاقي نيفتاد احتمالا فراموش شده كه كابل AC به سوكت روي ديوار متصل شود يا يكي از كابل هاي جلوي كيس به مادربورد به طرز صحيحي متصل نشده است . ( ابتدا كانكتورهاي " Power SW " و " reset SW " را چك مي كنيم ) .

اگر پاور به درستي كار مي كند ما بايد حداقل صداي فن پاور را بشنويم و فن cpu نيز بايد بچرخد .

وقتي همه چيز كار كند ما بايد POST Screen ( Power-On Self Text ) با متن سفيد روي پس زمينه مشكي را ببينيم .

POST نشان مي دهد كه كامپيوتر چقدر حافظه دارد و به طور اتوماتيك درايوهاي IDE را شناسايي مي كند . با اين تست ما مطمئن مي شويم كه مادربورد و cpu و RAM همگي كار مي كند .

اگر POST ظاهر نشد نبايد نگران شد . كامپيوتر را خاموش و از برق مي كشيم و تمام اتصالات را چك مي كنيم . اطمينان حاصل مي كنيم كه همه DIMM ها سر جايشان محكم هستند و كارت گرا فيك در اسلات AGP محكم نصب شده است و مادربورد در داخل كيس درست نصب شده است . اگر پشت سر هم صداي بيپ بشنويم به اين معني است كه مادربورد مي خواهد يك كد اشتباه به ما بدهد ( و حداقل به اين معني است كه ما اسپيكرهاي PC را درست نصب كرده ايم ) .كتابچه مادربورد را چك مي كنيم تا بفهميم كه چه چيزي را مادربورد مي خواهد به ما بفهماند . بعضي از مادربوردها داراي يك سري LED هستند كه كدهاي اشتباه را نشان مي دهند . وقتي همه چيز درست بود PC را از برق كشيده و نصب بقيه قطعات را ادامه مي دهيم.

6- نصب وسايل ذخيره سازي :

كيس ها ممكن است داراي چندين محل درايو باشند . بعضي از محل هاي درايو داراي صفحه هاي قابل جدا شدن در جلوي كيس هستند كه به آن ها محل هاي External گفته مي شود و در دو سايز هستند . 5 اينچ براي قطعاتي مانند درايوهاي CD-ROM و 3 اينچ براي وسايل ذخيره سازي كوچكتر مانند فلاپي درايوها . كيس ها احتمالا چندين محل Internal 3 اينچي دارند كه براي هارد ديسك ها در نظر گرفته شده اند . گاهي اوقات محل Internal نصب شده , قابل جابجايي است كه نصب و محكم كردن هارد درايو را بسيار آسان مي سازد . بعضي از كيس ها داراي ريل هايي هستند كه به درايوها اضافه مي شوند تا آن ها را كشويي كنند و براحتي در داخل كيس حركت داده شوند .براي دريافت جزئيات بيشتر بايد به مستندات كيس خود مراجعه كنيد .

ابتدا ما هارد درايوهاي IDE را نصب مي كنيم . بيشتر هارد درايوها داراي يك قالب جامپر در پشتشان نزديك كانكتورها هستند . در ليبل آن ها , همچنين يك دياگرام مي باشند كه توضيح مي دهد كه چگونه جامپرها را ست كنيم تا از خود درايو استفاده كنيم يا به عنوان درايو master يا slave روي يك IDE BUS . اگر ما يك هارد درايو داشته باشيم بايد آن را به عنوان درايو single يا single/master ست كنيم . اگر دو تا داشته باشيم يكي را به عنوان master و ديگري را به عنوان slave ست مي كنيم.

همچنان كه قبلا گفته شد اگر ممكن باشد بايد محل هاي درايو internal را در بياوريم . اگر محل هاي كيس بيرون نمي آيند فقط دنبال محل internal مناسب و دم دست در داخل كيس مي گرديم .اگر محلي در نزديكي منبع پاور باشد سعي شود كه از آن استفاده نشود , منبع پاور توليد گرما مي كند و ما مي خواهيم كه هارددرايو تا آنجا كه ممكن است خنك بماند . هارد درايو را داخل يك محل درايو internal مي كنيم . بنابراين كانكتورها به سمت داخل قرار مي گيرند , به سمت مادربورد . آن را با چهار پيچ سفت مي كنيم ( درايوهاي مختلف از پيچ هاي مختلفي بهره مي گيرند بنابراين سعي كنيم از آن هايي كه همراه درايو عرضه مي شوند استفاده كنيم ) . محل دايو internal را همراه با هارد درايو نصب شده خارج از كيس نگه مي داريم تا زماني كه كابل ها را وصل كنيم .سپس آن را به جاي خودش بر مي گردانيم و سفت مي كنيم .

همانند هارد درايوها , درايوهاي نوري نيز مي توانند master يا slave باشند . اگر فقط يك درايو داشته باشيم مهم نيست كه جامپرهاي آن چگونه ست مي شوند . اما اگر دو درايو داشته باشيم يكي بايد master و ديگري بايد slave باشد . اكنون براي هر دايو نوري ( CD-ROM , DVD-ROM يا CD-RW ) يك محل external جدا مي كنيم . پوشش متناظر را از جلوي كيس بر مي داريم . ممكن است يك صفحه پانچ شده فلزي وجود داشته باشد كه احتياج به برداشتن آن نيز هست . درايوها را در محل ها سر مي دهيم . بسته به كيس , طرف چپ درايوها ( وقتي به سمت جلو كيس نگاه مي كنيم ) قابل دسترسي آسان تر نسبت به طرف راست مي باشد . سفت كردن اين درايوها تنها با دو پيچ در طرف چپ كافي است .

7- اتصال كابل هاي Data و Power :

بيشتر مادربوردها شامل دو كابل ريبون 40 پيني براي درايوهاي IDE و يك كابل 36 پيني براي درايوهاي فلاپي هستند .

همراه با مادربوردهاي جديد امروزي حداقل يك و ممكن است هر دو از كابل هاي 40 پيني در وا قع 80 سيم داشته باشند ( اين ها براي درايوهايي هستند كه از رابط ATA-66 يا سريع تر استفاده مي كنند ) و يك كانكتور آبي دارند .

كانكتورها معمولا اسلات شده هستند . بنابراين آن ها فقط در يك جهت نصب مي شوند . اگر اين گونه نيستند نگاهي به خود ريبون مي اندازيم , يك سيم , رنگي است . آن سيم بايد به پيني كه با 1 ليبل گذاري شده

است يا با يك پيكان روي درايو و مادربورد به ترتيب علامت گذاري شده است مرتبط شود . فلاپي درايو را در يك محل درايو 3 پيني External نصب مي كنيم . همانند درايوهاي نوري , شايد احتياج به برداشتن كاور و صفحه پانچ باشد . آن را حداقل با دو پيچ سفت مي كنيم .

اگر تنها يك كابل 80 سيمي داشته باشيم , سر آبي آن را به پورت IDE اصلي مادربورد متصل مي كنيم . سپس به بقيه كانكتورها نگاهي مي اندازيم .يكي بايد با عنوان " master " ليبل گذاري شده باشد . آن را به هارد درايو master ( يا تنها هارد درايو ) متصل مي كنيم .اگر دو تا هارد درايو داشته باشيم كانكتور آخري روي كابل را به درايو master متصل مي كنيم و كانكتور مياني را به slave . همين كار را با درايوهاي نوري تكرار مي كنيم , آن ها را به پورت IDE دوم متصل مي كنيم . كابل فلاپي درايو يك گره در يك انتهايش دارد . آن سر را به كانكتور 36 پيني فلاپي درايو متصل مي كنيم و مطمئن مي شويم كه ترتيب كابل رنگ شده را با پين هاي مارك حفظ كرده ايم . سر ديگر كابل را به اسلات مخصوص روي مادربورد متصل مي كنيم .بايد توجه كرد كه هنگام اتصال قطعات IDE بايد از اتصالات درايوهاي با سرعت بالا ( Ultra-ATA/100 ) با درايوهاي سرعت پايين ( ATA/33 ) اجتناب كرد . به عنوان مثال اگر ما يك جفت هارد درايو داشته باشيم كه يكي از آن ها brand-new ATA/100 و ديگري يك درايو قديمي تر باشد , ما بايد آن دو را در كانال هاي جداگانه نگهداري كنيم . چرا كه سرعت انتقال پايين تر درايو قديمي , مزاياي درايو جديد را از بين مي برد . حساب انگشتي : سريع را با سريع و كند را با كند بايد نگه داشت .

اكنون بايد همه اين درايوها را پاوردهي كنيم . اگر نگاهي به دسته سيم هاي بيرون زده از پاور داشته باشيم دو نوع كانكتور را مي بينيم . كانكتورهاي بزرگ تر براي هارد درايو ها و درايوهاي نوري هستند كه آن ها در يك جهت باريك شده اند و هر درايوي با يك قالب متناظر با آن ها خواهد داشت . كانكتورهاي كوچك تر براي فلاپي درايو هستند كه آن ها هم همچنين فقط در يك جهت مي باشند .

8- نصب كارت هاي expansion :

اكنون كه قطعات اصلي را نصب كرده ايم ما بايد كارت هاي expansion را نصب كنيم . ما قبلا كارت گرافيك AGP را براي تست كارايي اجزاي اصلي نصب كرده ايم . ما همچنين احتمالا كارت صدا و كارت هاي PCI ديگري نيز داريم كه لازم است آن ها را در اسلات هاي PCI سفيد رنگ نصب كنيم . اگر مادربورد چيپ audio به صورت onboard داشته باشد و ما مايل به نصب كارت صدا به جاي آن باشيم , ما بايد ساپورت audio ي مادربورد را از كار بيندازيم از طريق برنامه Bios setup .

نصب كارت هاي expansion در مقايسه با تمام مراحلي كه قبلا انجام داده ايم ساده است . به سادگي , gate ي ( كادر فلزي كوچك در پشت كيس ) را كه متناظر با اسلات كارت است بر مي داريم و با دقت كارت را در محلش قرار مي دهيم . اطمينان حاصل مي كنيم كه آن را در جايش كاملا به طرف پايين فشار مي دهيم , آن را با يك پيچ سفت مي كنيم .( بايد توجه كرد كه بيشتر كيس ها از پيچ هاي عريض براي اسلات هاي expansion بهره مي گيرند اما بعضي از پيچ هاي باريك استفاده مي كنند ) . اين كار را براي تمام كارت هاي expansion كه مايل به نصب آن ها هستيم انجام مي دهيم : video , audio , network و غيره .

اكنون يك كابل اضافي وجود دارد كه بايد نسبت به آن دقيق باشيم . درايو CD-ROM همراه با يك كابل خاكستري عرضه مي شود . ما بايد يك طرف آن را به كانكتور audio-out درايو متصل كنيم . و سر ديگر آن را به قاب CD-in كارت صدا ( يا مادربورد , اگر از sound onboard استفاده مي شود ) . اين كابل يك ضرورت در PC كاربردي نيست . هدف از آن اين است كه موزيك را از درايو سي دي رام به فرم آنالوگ تا كارت صدا عبور دهد . همچنين در بيشتر موارد اين امكان وجود دارد تا از اين كابل استفاده نشود و به تبادل ديجيتال موزيك از كابل ريبون IDE تكيه شود .

9- تست بزرگ :

هنوز نبايد كيس را ببنديم . يك كار مهم در اين لحظه اين است كه PC را تست كنيم ( حتي شايد بهتر اين باشد تا يك سيستم عامل نصب كنيم و مطمئن شويم كه همه چيز خوب كار مي كند قبل از آن كه كاور را در پشت كيس قرار دهيم ) . تست كامپيوتر در اين لحظه باعث مي شود كه اگر اشتباهي در اسمبل قطعات رخ داده باشد مجبور نشويم دوباره كيس را باز كنيم و به بررسي مشكل بپردازيم . همانند تست اول , مانيتور را به كارت گرافيك متصل مي سازيم و سيم AC را به منبع پاور .كامپيوتر را روشن مي كنيم و منتظر ديدن POST Screen مي مانيم . ممكن است ما بخواهيم بعضي از setting ها را در برنامه BIOS Setup تغيير دهيم ( مانند از كار انداختن پردازنده onboard audio كه در بالا توضيح داده شد , وقتي ما از يك كارت صداي اضافه شده استفاده مي كنيم ) . مي توانيم برنامه BIOS Setup را از POST احضار كنيم . اغلب با فشار دادن كليد Delete يا F2 روي كيبورد اين كار انجام مي شود .

اما بعضي از BIOS ها احتياج به كليد متفاوتي دارند . POST Screen اين موضوع را روشن مي كند

اگر POST Screen ظاهر نشد بايد مراحلي را كه در تست اول نام برده شد دنبال كنيم . اگر ماشين از طريق بيپ يا چراغ هاي LED يك error code مي دهد , به كتابچه مادربورد نگاهي مي اندازيم . چك مي كنيم كه مطمئن شويم همه كارت هاي expansion و DIMM ها به درستي جا رفته باشند و همه كابل هاي پاور و ديتا به درستي سر جاي خودشان هستند . اگر هنوز هم POST Screen ظاهر نشده باشد كامپيوتر را خاموش و كارت هاي PCI را در مي آوريم . Power را وصل كرده , اگر POST ظاهر شد كامپيوتر را خاموش و هر بار يك كارت نصب مي كنيم تا زماني كه مورد مشكل ساز را پيدا كنيم . سعي مي كنيم اسلات هاي PCI را كه كارت ها را در آن , جا مي دهيم , تغيير دهيم

10- روشن كردن كامپيوتر و نصب سيستم عامل :
وقتي POST ظاهر شد , مي توان با خيال آسوده كابل هاي اسپيكر , ماوس , پرينتر و هر چيز ديگر را نصب كرد .

بدون يك سيستم عامل براي اجراي نرم افزار , هر كامپيوتري بلا استفاده است . بعد از اينكه اسمبل سخت افزار تمام شد ما بايد به اختيار خودمان يك سيستم عامل نصب كنيم . بيشتر ورژن هاي جاري ويندوز ( شامل XP ) با يك bootable CD-ROM disk عرضه مي شوند كه شروع كار را بسيار آسان مي كند . Windows 98 با يك bootable floppy diskette براي آسان كردن setup عرضه مي شود . بقيه ديسك هاي نرم افزاري كه موقع نصب سيستم عامل بايد همراه ما باشند درايورهاي مادربورد و ويدئو كارت و كارت صدا و لوازم ديگر كه نصب شده اند مي باشند .

دكمه پاور را زده , وارد برنامه BIOS Setup مي شويم و به بخش انتخاب bootable Devices مي رويم كه اين ممكن است روي يك صفحه setting سطح بالا باشد يا يك صفحه مخصوصي داشته باشد . First boot device را به درايو مدياي مناسب ست مي كنيم : CD-ROM اگر CD ويندوز , bootable است يا فلاپي درايو اگر از يك bootable floppy drive استفاده مي كنيم .

ماشين را روشن مي كنيم . اگر از CD-ROM مي خواهيم boot شويم منتظر يك prompt

مي مانيم : بعضي وقت ها لازم است كه يك كليد را فشار دهيم تا به سيستم بگوييم تا از درايو ROM بوت شود . به ويندوز اجازه مي دهيم تا يك پارتيشن روي هارد درايو setup كند و آن را در صورت لزوم فرمت كند . اگر از يك درايو قديمي كه شامل اطلاعاتي مي باشد كه به آن ها احتياجي نداريم استفاده مي كنيم , بايد پارتيشن قديمي را delete كرده و پارتيشن جديدي create كنيم . مي توان اين كار را از طريق رابط نصب ويندوز XP انجام داد . اما با ويندوز me و 98 ما بايد كامپيوتر را با ساپورت CD-ROM روشن كنيم و Fdisk را اجرا كنيم . Fdisk را استفاده مي كنيم تا پارتيشن هاي موجود را از بين ببريم و reboot كرده و سپس يك پارتيشن جديد create مي كنيم كه با ظرفيت درايو match مي شود . براي بار آخر reboot كرده و به ويندوز اجازه مي دهيم تا پارتيشن ها را فرمت كند . براي ويندوز me و 98 , FAT32 مناسب است و براي ويندوز XP , NTFS . در اين لحظه برنامه نصب ويندوز ما را با يك سري prompt هاي نصب راهنمايي مي كند . بعد از يك جفت reboot , Windows desktop آماده است . قبل از اينكه به نصب برنامه اي بپردازيم ابتدا چك مي كنيم تا مطمئن شويم تمام وسايل به صورت properly در device manager نمايش داده مي شوند .

ممنون
استفاده کردیم

خواهش مي كنم . اين هم هست ببينين به دردتون ميخوره ؟ از سايت كامپيوتر جوان گرفتم .

*********************************************
*********************************************
>> مونتاژ سيستم

مادربرد: مادربرد يكي از اجزاي اساسي و پايه‌اي براي كامپيوتر به حساب مي‌آيد. در حقيقت مادربرد مكاني است كه ساير وسايل موجود در كامپيوتر به آن متصل مي‌شوند. گاهي اين اتصال به صورت مستقيم و گاهي به صورت غيرمستقيم يعني با استفاده از كابل است. اجزايي چون CPU، حافظه، درايو هارد، درايوهاي نوري و ساير اجزاي صوتي و تصويري ديگر همه از طريق مادربرد با يكديگر ارتباط برقرار مي‌نمايند.

مادربردي كه انتخاب مي‌كنيد درباره‌ي نوع بعضي از اجزاي ديگري كه بايد تهيه نماييد تصميم مي‌گيرد. براي مثال يك مادربرد يا از پردازشگر اينتل و يا از پردازشگر AMD پشتيباني مي‌كند. يعني نمي‌توان مادربردي تهيه كرد كه از هر دو پردازشگر پشتيباني نمايد. همچنين هر مادربردي با نوع خاصي از RAM مانند SDRAM، DDR-SDRAM و يا Rambus RAM سازگار است.

بعضي از مادربردها‌ از تراشه‌هاي صوتي- تصويري مجتمع استفاده مي‌كنند. در چنين مادربردهايي نمي‌توان اين تراشه‌ها را به صورت جداگانه‌ به كار برد. در بعضي از مادربردها اتصال LAN به صورت تعبيه شده وجود دارد لذا در اين گونه مادربردها براي اتصال مودمي با پهناي باند بالا ديگر نيازي به تهيه‌ي يك كارت رابط شبكه(NIC) جداگانه نيست. مطمئناً اگر چنين اجزايي در خود مادربرد تعبيه نشده باشد ناچاريد خودتان آنها را تهيه كنيد.

با وجود آنكه مادربرد براي سيستم نقش حياتي دارد؛ اما قيمت آن چندان بالا نيست. معمولاً قيمت مادربردها بين 80 تا 160 هزار تومان است. از جمله شركت‌هاي شناخته شده‌اي كه توليدكننده‌ي مادربرد هستند مي‌توان به اينتل، ASUSTeK، ABIT، SOYO و Gigabyte اشاره كرد.

CPU: اين قطعه نيز يكي از اجزاي حياتي سيستم به شمار مي‌رود و شايد مهمترين آنها باشد. CPU تمام عملياتي كه در كامپيوتر انجام مي‌شود (از محاسبه‌ي اعداد گرفته تا پردازش داده‌هاي درايو هارد و حافظه) را كنترل مي‌كند. هرچه CPU سريع‌تر باشد كامپيوتر از قدرت پردازش بهتري برخوردار خواهد بود.

CPUي كه شما تهيه مي‌كنيد ممكن است متعلق به شركت اينتل و يا AMD باشد، هر يك از اين شركت‌ها چندين نوع CPU توليد مي‌كنند كه داراي سرعت‌هاي متفاوتي هستند. بعضي از CPUها داراي حرارت‌گير و فن نيز مي‌باشند. اين اجزا براي خنك نگه‌داشتن CPU همراه آن عرضه مي‌شود اما در مدل‌هاي قديمي‌تر بايد فن و حرارت‌گير به‌طور جداگانه تهيه مي‌شد. قبل از هر چيز از سازگار بودن CPU با مادربردي كه خريداري نموده‌ايد مطمئن شويد. براي مثال يك مادربرد ممكن است از پردازشگر پنتيوم 4 (محصول اينتل) كه 7/1 گيگاهرتز سرعت دارد پشتيباني كند اما از يك پردازشگر Celeron (محصول اينتل) كه يك گيگاهرتز سرعت دارد پشتيباني نكند.


همانطور كه انتظار مي‌رود هرچه يك پردازشگر سريع‌تر باشد قيمت آن بالاتر خواهد بود. در حال حاضر قيمت پردازشگرها بين 80 تا 400 هزار تومان است.
حرارت‌گير و فن: داشتن اين دو قطعه‌ي سخت‌افزاري براي بقاي كامپيوتر لازم و ضروري است. اگر CPUتان داراي فن و حرارت‌گير نيست حتماً اين اجزا را براي آن تهيه كنيد؛ چون گرماي زياد باعث خرابي CPU مي‌شود. اما يك حرارت‌گير و فن خوب مي‌تواند گرما را از مغز كامپيوتر (CPU) بيرون كشيده و آن را خنك كند. توليدكننده‌هاي مختلفي فن‌ها و حرارت‌گيرهاي جداگانه عرضه مي‌كنند كه از جمله‌ي آنها مي‌توان به Thermaltake، Antec و Cooler Master اشاره كرد. اين قطعات نسبتاً ارزان هستند و قيمت آنها بين 12 تا 20 هزار تومان است.




RAM: RAM كامپيوتر را مي‌توان اتاق انتظار فايل‌ها و برنامه‌هاي كاربرديي كه در كامپيوتر اجرا مي‌شوند به حساب آورد. براي CPU دسترسي به داده‌هاي موجود در RAM آسان‌تر از دسترسي به داده‌هاي موجود بر روي درايوهارد و يا درايو نوري است. هرچه RAM بيشتري داشته باشيد، كامپيوتر مي‌تواند داده‌ي بيشتري را در آن ذخيره كند و همين موجب مي‌شود سرعت دسترسي به داده‌ها افزايش يافته و عملكرد سيستم بهتر شود. سيستم‌هاي امروزي حداقل به 128 مگابايت RAM نياز دارند. كاربران حرفه‌اي كه از سيستم‌هاي قوي‌تر استفاده مي‌كنند داراي 256 تا 512 مگابايت RAM هستند. در بازار چندين نوع RAM وجود دارد اما مادربردي كه خريداري مي‌كنيد درباره‌ي نوع RAMتان تصميم مي‌گيرد. از ميان RAMهاي موجود در بازار سه نوع عمده‌ي آن SDRAM، DDR-SDRAM و Rambus RAM مي‌باشند. Rambus RAM از DDR-SDRAM سريع‌تر بوده و DDR-SDRAM نيز از SDRAM سريع‌تر مي‌باشد. Rambus RAM به علت گران بودن از طرفداران كمتري برخوردار است.


تعداد شركت‌هايي كه به فروش RAM مي‌پردازند كم نيست اما از بين آنها مي‌توان به Crucial Technology، Viking Components، PNY Technologies و Kingston Technology اشاره كرد.


قيمت RAM همواره يك روند نزولي داشته است اما چندي پيش ناگهان قيمت آن افزايش يافت. در حال حاضر 128 مگابايت RAM از نوع SDRAM را مي‌توان حدود 24 هزار تومان تهيه كرد.


Case و منبع تغذيه: تمام اجزاي خريداري شده در فضايي به نام Case قرار مي‌گيرند. اكثر Caseها به رنگ بژ هستند اما Caseهايي نيز وجود دارند كه رنگ‌هاي متفاوتي داشته باشند.


البته در بازار Caseهايي با بدنه‌هاي كاملاً آلومينيومي هم پيدا مي‌شود. هنگام خريد Case توجه به چند مورد مهم‌تر از زيبايي ظاهري آن است. اين موارد عبارتند از وجود منبع تغذيه و برخورداري از جاي كافي براي درگاه‌ها و كارت‌هايي كه بر روي مادربرد نصب مي‌شوند. اكثر Caseها داراي يك منبع تغذيه‌ي 350 وات و يا 250 وات هستند. در چنين Caseهايي شما از خريد منبع تغذيه راحت هستيد. يك منبع تغذيه‌ي 250 واتي انتخاب خوبي براي مرورگران وب و كاربران اداري است. اما كاربران محصولات چندرسانه‌اي كه قصد دارند اجزاي بيشتري را به سيستم‌شان بيافزايند مي‌توانند از يك منبع تغذيه‌ي 350واتي استفاده كنند. يك Case معمولي كه داراي منبع تغذيه است حدود 40 هزار تومان قيمت دارد اما Caseهاي كاملاً آلومينيومي گران‌تر هستند. براي مثال يك Case آلومينيومي بدون منبع تغذيه را مي‌توان به قيمت 200 هزار تومان تهيه نمود. قيمت يك منبع تغذيه‌ي250 واتي 24 هزار تومان است در حالي كه منبع تغذيه‌هاي 350 واتي حدود 60هزار تومان هستند. شركت Enermax نيز در توليد منبع تغذيه‌هاي با كيفيت از سابقه‌ي خوبي برخوردار است.


فضاي ذخيره‌سازي


پس از آن كه اجزاي مهم را براي سيستم‌تان تهيه كرديد اكنون نوبت به تهيه‌ي وسايلي مي‌رسد كه براي مدتي طولاني بايد از داده‌ها و برنامه‌هاي نصب شده بر روي سيستم نگهداري كنند.


درايوهارد: درايوهارد مكاني است كه سيستم تمام 1ها و 0هايي كه برنامه‌هاي كاربردي را تشكيل مي‌دهند، اسنادي كه شما ايجاد كرده و استفاده مي‌نماييد، فايل‌هاي چندرسانه‌اي و … را در آنجا ذخيره مي‌كند.


امروزه ديگر 20 گيگابايت تا 120 گيگابايت يك ظرفيت رايج براي درايوهاي ديسك‌سخت به حساب مي‌آيد. اگر قرار است فايل‌هاي صوتي، تصويري و بازي بسياري را بر روي هاردتان ذخيره نماييد در آن صورت به درايوي حداقل با 80 گيگابايت ظرفيت نياز داريد. اما اگر مي‌خواهيد از كامپيوترشخصي‌تان براي كارهاي روزمره‌ي خانگي يا اداري، مرور وب و دريافت و ارسال E-mail استفاده كنيد در آن صورت يك درايو 20 گيگابايتي مي‌تواند كافي باشد.


هنگام خريد درايوهارد علاوه بر ظرفيت آن به سرعت نيز كه يك عامل تعيين كننده به شمار مي‌رود دقت كنيد. سرعت درايو ديسك ‌سخت برحسب RPM (چرخش در دقيقه) محاسبه مي‌شود. هرچه RPM درايوي بالاتر باشد آن درايو از سرعت بيشتري نيز برخوردار است يعني كامپيوتر مي‌تواند اطلاعات موجود بر روي درايو را زودتر پيدا كند. اگر مي‌خواهيد درايوي كه RPM آن خوب بوده و در مقايسه با درايوهاي ديگر قيمت مناسبتري دارد را تهيه نماييد به شما پيشنهاد مي‌كنيم يك درايو rpm5400 را انتخاب كنيد.


اما اگر قيمت درايو برايتان مهم نيست در آن صورت يك درايو rpm7200 مي‌تواند شما را راضي نگه دارد. شركت‌هاي Maxtor،Western Digital و Seagate در زمينه‌ي توليد درايوهارد از سابقه‌ي خوبي برخوردار هستند. متوسط قيمت يك درايو در حال حاضر بين 48 تا 160 هزار تومان است.

درايو نوري: هر كامپيوتري حداقل بايد يك درايو نوري داشته باشد. از جمله‌ي اين درايوها مي‌توان به CD-ROM،CD-RW، DVD-ROM يا DVD+RW اشاره كرد. درايوهاي DVD-ROM مي‌توانند CD،DVD و فيلم‌هاي DVD را بخوانند. درايوهاي DVD-ROM از درايوهاي CD-ROM گران‌تر هستند اما كاربراني كه با آنها كاركرده‌اند مي‌دانند كه اين درايوها ارزش پولي كه بابت آنها پرداخت مي‌شود را دارند. (قيمت يك درايو DVD-ROM بين 40 تا 80 هزار تومان است.) درايوهاي CD-RW يا DVD+RW مي‌توانند داده‌ها را بر روي ديسك ضبط كنند. با استفاده از اين درايوها مي‌توان CD صوتي ايجاد كرده، فايل‌هاي داده‌اي و يا تصويري را بر روي يك CD-R يا CD-RW ذخيره نمود. يك درايو DVD+RW مي‌تواند تمام وظايف يك درايو CD-RW را انجام دهد علاوه بر آن كه شما مي‌توانيد با استفاده از آن فايل‌هاي تصويري قابل اجرا بر روي درايو DVD-ROM را نيز بر روي يك DVD-R ضبط كنيد. سرعت نوشتن درايوهاي CD-RW بين 4X تا 32X است. قيمت اين درايوها نيز از 60 تا 200 هزار تومان مي‌باشد. درايوهاي DVD+RW در مقايسه با ساير درايوها نسبتاً گران هستند. قيمت اين درايوها حدود 400 هزار تومان است.


شركت‌هاي Hewlett-Packard، Sony و Plextor در زمينه‌ي توليد درايوهاي نوري معروف هستند.


درايو فلاپي: اين درايوها نسبت به درايوهاي CD-ROM عمر طولاني‌تري دارند و براي ذخيره كردن فايل‌هاي كوچك همچنان از آنها استفاده مي‌شود. بسياري از شركت‌هاي سخت‌افزاري و نرم‌افزاري هنوز داده‌هايي چون راه‌اندازها و برخي از داده‌هاي ديگر كامپيوتر را بر روي ديسكت‌هاي فلاپي ذخيره مي‌كنند. درايو فلاپي يكي از اجزاي سخت‌افزاري ارزان به شمار مي‌رود. قيمت اين درايو چيزي حدود 24 هزار تومان است.


وسايل ورودي/ خروجي


هيچ كامپيوتري هرقدر هم كه پيشرفته باشد اگر نتواند داده‌ها را وارد خود كرده و يا داده‌هاي وارد شده را به طريقي به كاربر برگرداند عملاً كاربردي نخواهد داشت.


مانيتور: اندازه‌ي صفحه‌نمايش مانيتورها بين 15 تا 22 اينچ مي‌باشد. علاوه بر اندازه، نوع لامپ تصوير مانيتور نيز مهم است. شما مي‌توانيد يك مانيتور CRT كه لامپ تصوير آن از نوع اشعه‌ي كاتدي است را به كار ببريد يا اين كه از يك مانيتور با صفحه نمايش مسطح استفاده كنيد. مانيتورهايي كه صفحه نمايش مسطح دارند فضاي بيشتري را در Desktop كامپيوتر فراهم مي‌نمايند، اما اين مانيتورها از مانيتورهاي CRT گران‌تر هستند.


اكثر كاربران خانگي از مانيتورهاي 15 يا 17 اينچ استفاده مي‌كنند اما در محيط‌هاي اداري معمولاً از مانيتورهاي 17 يا 19 اينچ استفاده مي‌شود. كاربراني كه با برنامه‌هاي گرافيكي و صفحه‌گسترده زياد كار مي‌كنند مانيتورهايي را كه صفحه‌نمايش بزرگتري دارند ترجيح مي‌دهند. حتي بعضي از كاربران اداري از سيستم‌هاي دو مانيتوره استفاده مي‌كنند. به اين ترتيب كاربران مذكور مي‌توانند همزمان به كاركردن با سندها يا برنامه‌هاي مختلفي كه بر روي اين دو مانيتور باز كرده‌اند بپردازند.


شركت‌هاي View-Sonic، NEC و Sony در بازار مانيتورها از شهرت خوبي برخوردار هستند.


صفحه كليد و ماوس: اين دو از جمله وسايل ارزان قيمت در يك سيستم به شمار مي‌روند. براي مثال يك صفحه كليد 104 كليدي را مي‌توان حدود 9600 تومان خريداري كرد. اما اگر شما از صفحه كليد براي تايپ كردن‌هاي متمادي استفاده مي‌كنيد حتماً يك صفحه كليد ارگونوميك را به كار ببريد. معمولاً كاربران خانگي از صفحه‌كليد مالتي‌مديا (چندرسانه‌اي) استفاده مي‌كنند. همچنين در بازار؛ صفحه كليدهاي بي‌سيم را نيز مي‌توان يافت. اين صفحه كليدها فضاي بيشتري را بر روي ميزكار فراهم مي‌كنند. به طوركلي قيمت صفحه كليدها بين 9600 تا 56000 تومان است.


ماوس‌ها معمولاً به درگاه‌هاي سريال موجود در پشت كامپيوتر وصل مي‌شوند. اما ماوس‌هاي بي‌سيم و يا ماوس‌هايي كه از درگاه USB استفاده مي‌كنند نيز وجود دارند. ماوس‌ها انواع دو كليدي، سه‌كليدي و حتي پنج كليدي نيز دارند. در اكثر ماوس‌هاي امروزي يك دكمه‌ي چرخنده براي مرور اسناد يا صفحات وب وجود دارد. ماوس‌هاي نوري از اشعه‌ي ليزر براي جهت‌يابي اشاره‌گر در صفحه نمايش استفاده مي‌كنند، اما در ماوس‌هاي معمولي از گوي گردان براي اين كار استفاده مي‌شود.


قيمت ماوس‌ها نيز از افت‌وخيز زيادي برخوردار است. براي مثال يك ماوس دو كليدي معمولي حدود 3000 تومان قيمت دارد. اما يك ماوس نوري سه كليد‌ي كه داراي دكمه‌ي چرخنده نيز مي‌باشد را مي‌توان به قيمت 7000 تومان تهيه كرد. معمولاً كاربران اين ماوس را به ماوس‌هاي استاندارد معمولي ترجيح مي‌دهند


شركت‌هاي ميكروسافت، Belkin و Logitech در زمينه‌ي توليد ماوس از سابقه‌ي خوبي برخوردار هستند.


چندرسانه‌اي و ارتباطات


اكثر كاربران با اين عقيده كه صدا و گرافيك زيبا، كامپيوتر را دلپذير‌تر مي‌كند موافق هستند. همچنين كامپيوتري كه به اينترنت و يا ساير كامپيوترها وصل باشد از كارآيي بيشتري برخوردار است.


كارت تصوير: اين مجموعه؛ تراشه‌ي ويديويي كامپيوتر(كه در قالب كارت گرافيكي يا كارت تصوير عرضه مي‌شود) است كه تصاوير نمايش داده شده در مانيتور را به وجود مي‌آورد. بدون اين تراشه هرآنچه در رابط گرافيكي سيستم‌عامل يا برنامه‌هاي دوبعدي مانند واژه‌پردازها و صفحه‌گسترده‌ها و يا برنامه‌هاي سه بعدي مانند بازي‌ها روي مي‌دهد چيزي جز سيگنال‌هاي الكترونيكي كه در درون CPU تنها صدايي از آنها شنيده مي‌شود نخواهد بود.


قبل از خريد يك كارت تصوير، بايد هدف‌تان را از به كارگيري كامپيوتر مشخص كنيد. اگر مي‌خواهيد به مرور وب، ارسال و دريافت E-mail و يا استفاده از برنامه‌هاي كاربردي اداري بپردازيد در آن صورت نيازي به يك كارت تصوير دوبعدي يا سه‌بعدي قدرتمند نداريد. اما اگر مي‌خواهيد از كامپيوترتان براي مصارف چند رسانه‌اي همچون بازي‌ها، فيلم و يا تصاوير گرافيكي سنگين استفاده كنيد در آن صورت به يك كارت تصوير پيشرفته و قدرتمند نياز خواهيد داشت.


اكثر كارت تصويرهاي دوبعدي يا سه‌بعدي امروزي از تراشه‌هاي ويديويي شركت‌هاي NVIDIA يا ATI استفاده مي‌كنند. اين دو شركت انواعي از GPUها (واحد پردازش گرافيك) را كه از عملكردهاي متفاوتي برخوردار هستند عرضه مي‌كنند. هرچه تراشه‌ي GPU از عملكرد بالاتري برخورد باشد كارت ويديويي كه از آن استفاده مي‌كند گران‌تر خواهد بود. از تراشه‌هاي شركت ATI و NVIDIA چندين شركت مختلف در توليد كارت‌هاي تصويري خود استفاده مي‌كنند كه از جمله‌ي آنها مي‌توان به Hercules، VisionTek، ASUSTek و PNY Technologies اشاره كرد. شركت Matrox يكي از توليدكنندگان بزرگ كارت تصوير به شمار مي‌رود اما از آنجايي كه محصولات اين شركت را فقط كارت‌هاي تصويري پيشرفته و قدرتمند تشكيل مي‌دهد لذا مصرف‌كنندگان اين محصولات معمولاً كاربراني هستند كه به كارت‌هاي گرافيكي دوبعدي يا سه‌بعدي سريع نياز دارند و يا از سيستم‌هاي چندمانيتوره استفاده مي‌كنند. يك كارت تصوير دوبعدي يا سه‌بعدي معمولي را مي‌توان به قيمت 40000 تومان تهيه كرد اما قيمت كارت تصويرهاي پيشرفته بين 280000 تا 320000 مي‌باشد.


كارت صوتي: همانطور كه در ابتداي اين مقاله گفتيم بسياري از مادربردها داراي تراشه‌هاي صوتي مجتمع هستند كه عمل پردازش سيگنال‌هاي صوتي را انجام مي‌دهند. در اين مادربردها ديگر نيازي به خريد يك كارت صوتي نيست ، اما بايد توجه داشت كه كيفيت پردازش صدا در اين گونه مادربردها معمولاً براي كاربراني كه به مرور وب مي‌پردازند و يا در محيط اداري از كامپيوتر استفاده مي‌كنند مناسب است. به ندرت تراشه‌هاي صوتي مجتمع مي‌توانند صداي به كار رفته در بازي‌ها، موسيقي‌ها و فيلم‌ها را براي سيستم بلندگوهاي پيشرفته پردازش كنند.


شايد شركت Creative Labs يك نام شناخته شده در بازار كارت‌هاي صوتي باشد اما شركت‌هاي ديگري چون Yamaha،Voyetra Turtle Beach، Hercules و Philips نيز كارت‌هاي صوتي توليد مي‌كنند. معمولاً قيمت كارت‌هاي صوتي خوب بين 70000 تا80000 تومان است. اما كارت‌هاي صوتي كه قيمت آنها حدود 24000 تومان باشد نيز در بازار پيدا مي‌شود. بعضي از كارت‌هاي صوتي داراي كيت‌هاي جداگانه‌اي هستند كه بر روي آنها اتصالات و درگاه‌هاي اضافي چون ورودي‌هاي نوري، درگاه‌هاي USB و درگاه‌هاي IEEE 1394 تعبيه شده است. اين كيت‌ها امكان اتصال وسايل و تجهيزات صوتي گوناگون و بيشتر را براي كاربر فراهم مي‌كنند. قيمت چنين كارت صوتي‌هايي بين 120000 تا 160000 تومان است.


بلندگو: اكثر كاربران معمولاً از دو بلندگو استفاده مي‌كنند. امروزه بسياري از سايت‌هاي وب داراي محتواي صوتي هستند و حتي كاربران اداري براي انجام بخشي از وظايف خود مانند شركت در كنفرانس‌هاي ويديويي به بلندگو نياز دارند. البته كاربران كامپيوترهاي چندرسانه‌اي كه از كارت صداي 5.1 استفاده مي‌كنند نياز به بلندگوهايي سازگار با اين كار‌ت‌هاي صوتي دارند. اين بلندگوها امكان دريافت صداي واقعي بازي‌ها و فيلم‌ها را براي چنين كاربراني فراهم مي‌كنند.


بلندگوها اساساً در سه گروه سيستم‌هاي دو تكه‌اي، سه تكه‌اي و 5 يا 6 تكه‌اي عرضه مي‌شوند. كاربراني كه كيفيت معمولي صدا برايشان كافي است مي‌توانند به بلندگوهاي دو تكه‌اي بسنده كنند. اين بلندگوها چيزي حدود 16000تومان قيمت دارند. اما اگر شما از جمله كاربراني هستيد كه به CD گوش كرده، فايل‌هاي MP3 را بر روي سيستم خود اجرا مي‌كنيد و يا از بازي‌هاي ويديويي استفاده مي‌نماييد در آن صورت شايد به يك سيستم سه‌تكه‌اي نياز داشته باشيد. اين سيستم‌ها علاوه بر دو بلندگو از Subwoofer نيز برخوردار هستند. Subwoofer واقعاً كيفيت صدا را تغيير داده و شما مي‌توانيد از يك صداي واقعي برخوردار شويد. قيمت بلندگوهاي سه‌تكه‌اي بين 24000 تا 48000 تومان است.


اگر كامپيوتري كه سرهم مي‌كنيد قرار است در يك مركز چندرسانه‌اي به كاربرده شود در آن صورت استفاده از سيستم‌هاي 5 يا 6 تكه‌اي را به شما توصيه مي‌كنيم. اين سيستم‌ها با نام سيستم‌هاي بلندگويي 4.1 و يا 5.1 نيز شناخته مي‌شوند. در اين سيستم‌ها 4 يا 5 بلندگو به اضافه‌ي يك Subwoofer وجود دارد. اين بلندگوهاي قدرتمند مي‌توانند صداي دريافتي را به زيباترين و لذت‌بخش‌ترين حالت ممكن ارايه دهند اما در مقايسه با كيفيت صداي عرضه شده از قيمت بالايي نيز برخوردار هستند. قيمت اين سيستم‌ها بين 80000 تا 320000 تومان است. شركت Klipsch يك توليدكننده‌ي شناخته شده‌ درعرصه‌ي بلندگوهاي كيفيت بالا به شمار مي‌رود، اما علاوه بر اين شركت؛ ما شاهد محصولات خوبي از شركت‌هايي چون Logitech،Altec Lansing و Creative Labs هستيم.


مودم و NIC: براي استفاده از كامپيوتر نيازي به مودم نيست اما اگر مي‌خواهيد به اينترنت وصل شويد و از محتواي موجود در آن استفاده كنيد حتماً به مودم نياز خواهيد داشت. براي بسياري وصل شدن به اينترنت تنها دليل خريد كامپيوتر است.


انواع مودم‌ها براي اتصالات شماره‌گير(kbps56) ، سرعت بالا و باند پهن استفاده مي‌شوند. از طرفي مودم‌ها داراي دو نوع خارجي و داخلي نيز هستند. مودم‌هاي داخلي ارزان‌تر بوده و موجب صرفه‌جويي در فضاي استفاده شده بر روي ميزكار مي‌شوند. اگر داراي يك اتصال اينترنتي باند پهن (مانند اتصال كابلي و يا DSL) هستيد در آن صورت به يك مودم خارجي نياز داريد. همچنين ممكن است شما يك كارت شبكه (NIC) نيز احتياج داشته باشيد. اين كارت در يكي از شيارهاي PCI مادربرد قرار مي‌گيرد. يك كارت NIC خوب حدود 16000 تومان قيمت دارد. اما بعضي از مادربردها داراي درگاه LAN هستند كه نياز به كارت NIC را برطرف مي‌سازد چون مودم باند پهن به اين درگاه وصل مي‌شود. قيمت مودم‌هاي باند پهن معمولاً بين 50000 تا 70000 تومان است. يك مودم داخلي kbps56 را مي‌توان از 24000 تا 40000 تومان تهيه كرد اما يك مودم خارجي kbps56 چيزي حدود 80000 تومان قيمت دارد.


شركت‌هاي D-Link ، Linksys و 3Com در زمينه‌ي توليد مودم و كارت‌هاي شبكه از سايرين شناخته‌تر هستند.


اگر اجزايي كه تهيه كرده‌ايد محصولات تعمير شده و دست دوم نيستند حتماً همراه آنها دفترچه‌ي راهنما و ساير اقلام فرعي مورد نياز مانند پيچ، گيره‌هاي پلاستيكي و … وجود دارد. قبل از اين كه پوشش و بسته‌بندي قطعات را باز كنيد مكان تميز و مناسبي را براي مونتاژ آنها آماده نماييد. علاوه براين به ابزار ديگري چون پيچ‌گوشتي و يك شيء فلزي كه الكتريسته‌ي ساكن را به زمين منتقل كند نياز داريد.

نصب قطعات


حالا وقت آن است كه Case را باز كنيد. نحوه‌ي باز كردن Case به شكل خود Case بستگي دارد. بعضي از Caseها به گونه‌اي طراحي شده‌اند كه شما مي‌توانيد بغل‌هاي Case را به سمت جلو حركت داده و سپس از بالا آنها را خارج كنيد. اين نوعCaseها را كشويي مي‌نامند. اماCaseهاي ديگري نيز وجود دارند كه براي باز كردن آنها ابتدا بايد پيچ‌هاي موجود در پشت Case را باز نموده و سپس پوشش Case را برداريد. در چنينCaseهايي معمولاً لازم است كمي نيرو به خرج دهيد اما توجه داشته باشيد كه نيرويتان را در جهت درستي وارد كنيد. اگر درباره‌ي نحوه‌ي بازكردن Case مطمئن نيستيد حتماً به راهنماي دستي آن مراجعه كنيد. به طور كلي هنگام نصب هر كدام از قطعات ديگر نيز بهتر است ابتدا راهنماي آن را مطالعه كرده و سپس به اين كار اقدام نماييد. چون ممكن است عوامل و مواردي وجود داشته باشد كه درنظر گرفتن آنها ضروري به نظر برسد. اگر از قطعات دست دومي كه هيچ دفترچه‌ي راهنمايي همراه آنها وجود ندارد استفاده مي‌كنيد حتماً به وب‌سايت شركت توليد كننده‌ي آنها مراجعه كنيد تا دستورالعمل نصب هر قطعه را پيدا نماييد.


نصب مادربرد


براي نصب مادربرد ابتدا بايد داخل Case را نگاه كرده و مكاني كه مادربرد در آن قرار خواهد گرفت را شناسايي كنيد. سوراخ‌هايي كه براي نصب مادربرد در آن تعبيه شده است را با سوراخ‌هاي كف Case مقايسه نماييد. ابتدا Spacerها (لايي‌هاي فلزي) را كه براي متعادل نگه‌داشتن مادربرد هستند در سوراخ‌هايي از Case كه مادربرد به آنها پيچ مي‌شود قرار داده، سپس مادربرد را روي آن Spacerها گذاشته و به گونه‌اي تنظيم كنيد كه سوراخ‌هاي Case و مادربرد بر روي هم قرار گيرند. پيچ‌ها را وارد كرده و با استفاده از پيچ‌گوشتي آنها را سفت كنيد، پيچ‌ها ريز هستند، مواظب باشيد از دستتان سرنخورده و به پشت مادربرد نيافتند!


براي نصب سيم‌هاي برق و چراغ‌هاي چشمك‌زن به مادربرد حتماً بايد از دستوراتي كه در دفترچه‌ي راهنماي مادربر آورده شده است استفاده كنيد. اگر به دفترچه‌ي راهنماي مادربرد دسترسي نداريد به وب‌سايت شركت توليد‌‌كننده‌ي آن مراجعه نماييد


نصب CPU


اگرچه ظاهراً وصل كردن CPU به مادربرد كار ساده‌اي است اما اگر با دقت انجام نگيرد مي‌تواند خطرناك باشد؛ چون CPU قطعه‌ي بسيار حساسي است. پس از آن كه CPU سازگار با مادربردتان را تهيه كرديد ابتدا Pinهاي (پايه‌هاي سوزني) آن را با دقت بررسي كنيد. اگر Pin خم شده يا شكسته‌اي وجود داشت حتماً آن را با يك CPU ديگر عوض نماييد. بعضي از كاربران ناآشنا سعي مي‌كنند با دم‌باريك (نوعي انبردست) Pinهاي خم شده را درست كنند. اما اين كار علاوه بر آن كه گارانتي‌CPU را از بين مي‌برد، ممكن است موجب عدم بازيابي آن توسط فرد تعميركار شود. همچنين دو طرف مادربرد را نيز چك كنيد تا از سالم بودن آنها مطمئن شويد. منظور ما بررسي خرابي‌هاي آشكاري مي‌باشد كه ممكن است در يكي از طرف‌هاي مادربرد به وجود آمده باشد. گاهي وجود يك مشكل كوچك در مادربرد آن را غيرقابل استفاده مي‌كند.


اتصال‌دهنده‌ي CPU را بر روي مادربرد پيدا كنيد. شكل اتصال دهنده‌ به نوع مادربرد و CPU‌اي كه انتخاب كرده‌ايد بستگي دارد. CPUهاي پنتيوم 4 معمولاً از يك اتصال‌دهنده‌ي Socket-478، Soket-423 و mPGA603 استفاده مي‌كنند. در حالي كه پردازشگرهاي AMD بر روي اتصال‌دهنده‌ي Socket-A وصل مي‌شوند. قبل از آن كه CPU را بر روي اتصال‌دهنده قرار دهيد پايه‌هاي سوزني آن را با سوراخ‌هاي اتصال‌دهنده تطبيق دهيد. براي اين كار از Pin1 استفاده كنيد. Pin1 يك برجستگي كوچك است كه به شكل نقطه، مثلث، مربع و يا يك شكاف كوچك مي‌باشد و درگوشه‌ي CPU قرار دارد. پس از آن كه Pin1 را پيدا كرديد به اتصال‌دهنده نگاه كنيد. بر روي اين اتصال‌دهنده بايد يك شكاف يا سوراخي كه با علامت 1 مشخص شده است وجود داشته باشد. اين شكاف يا سوراخ مكاني است كه برجستگي Pin1 موجود بر روي CPU در آن قرار مي‌گيرد.


قبل از آن كه CPU را به مادربرد وصل كنيد ببينيد آيا اتصال‌دهنده‌ي CPU داراي سوكت ZIF است يا خير. سوكت ZIF نوعي سوكت با اهرم متحرك است كه از آن براي نگهداري CPU در مكاني كه نصب مي‌شود استفاده مي‌گردد. اگر اتصال‌دهنده‌ي شما داراي چنين سوكتي بود ابتدا اهرم آن را بالا ببريد به طوري كه اين اهرم تقريباً عمود بر اتصال‌دهنده قرار گيرد. پس از برجستگي Pin1 پردازشگر را با سوراخ يا شكاف 1 موجود بر اتصال‌دهنده تطبيق داده و به آرامي CPU را بر روي اتصال‌دهنده فشار دهيد تا Pinهايش در سوراخ‌هاي اتصال‌دهنده قرار بگيرند. اگر هنگام فشار دادن CPU حس كرديد كه Pinها به راحتي در سوراخ‌ها جاي نمي‌گيرند احتمالاً Pinهاي CPU كاملاً در راستاي سوراخ‌هاي اتصال‌دهنده قرار نگرفته‌اند بنابراين از وارد كردن نيروي بيشتر خودداري كرده، CPU را خارج نموده و مجدداً سعي كنيد آن را در جهت درستي بر روي اتصال‌دهنده قرار دهيد. پس از آن كه CPU كاملاً بر روي اتصال‌دهنده نصب شد اگر سوكت ZIF داشتيد اهرم آن را پايين آوريد در غير اين صورت CPU بر روي مادربرد نصب شده است. تنها موردي ك بايد پس از نصب CPU چك كنيد اين است كه هيچ فاصله‌اي بين CPU و اتصال‌دهنده وجود نداشته باشد.


حرارت‌گير: در بسته‌ي CPU معمولاً يك حرارت‌گير و گاهي نيز يك فن براي آن تعبيه شده است. اگر همراه حرارت‌گير، فن هم وجود داشت و اين فن قبلاً به حرارت‌گير وصل نشده بود ابتدا بايد فن را بر روي حرارت‌گير و سپس حرارت‌گير را بر روي CPU نصب كنيد. در اين مورد نيز قبل از هر كاري بهتر است يكبار دفترچه‌ي راهنماي CPU را مطالعه نماييد. احتمالاً پيچ‌هايي براي نصب فن بر روي حرارت‌گير وجود دارد. اگر بر روي حرارت‌گير هيچ سوراخي براي پيچ كردن فن وجود نداشته باشد در آن صورت ناچاريد آن را بين فاصله‌ي موجود ميان Finهاي حرارت‌گير پيچ نماييد. Finها ضمايم عمودي از جنس آلومينيومي هستند كه به حرارت‌گير قدرت جذب گرما را مي‌دهند. قبل از آن كه حرارت‌گير را بر روي CPU قرار دهيد با استفاده از يك تكه پارچه نخي و الكي ، زير حرارت‌گير و روي CPU را تميز كنيد.


بعضي از حرارت‌گيرها داراي دو عدد گيره‌ي فلزي هستند كه در CPU قرار گرفته و آن را محكم در جاي خود نگه مي‌دارند. اگر حرارت‌گيرتان داراي اين گيره‌ها بود آنها را بر روي سوراخ‌هايي كه در CPU تعبيه شده‌ است قرار داده و فشار دهيد. اما گر چنين گيره‌هايي وجود نداشتند در آن صورت بايد با استفاده از چسب‌ حرارتي و يا هر ماده‌ي چسباننده‌ي مناسب ديگر، حرارت‌گير را بر روي CPU بچسبانيد. انجام اين كار آسان است اما چسبي كه مورد استفاده قرار مي‌گيرد مهم مي‌باشد. چون بعضي از تركيبات براي اين عمل مناسب نيستند. چنين اطلاعاتي را مي‌توانيد از دفترچه‌ي راهنماي CPU نيز كسب كنيد. اگر حرارت‌گير داراي گيره است هنگامي كه آن را بر روي CPU قرار مي‌دهيد به آرامي فشار دهيد، اما اگر داراي گيره نيست و از روش چسباندن استفاده مي‌كنيد بايد آن را طوري بچسبانيد كه در زاويه‌ي مناسبي قرار گيرد و فشار اضافي بر روي CPU وارد نسازد. اگر حرارت‌گير به طور نامناسبي بر روي CPU چسبانده شود در آن صورت ممكن است موجب خرابي CPU گردد.


نصب حافظه


شايد در نصب حافظه بر روي مادربرد انتخاب يك قطعه‌ي حافظه‌اي سازگار با مادربرد مهم‌ترين نكته باشد. مادربردهاي امروزي معمولاً با حافظه‌هاي DIMM يا SIMM سازگار هستند. قبل از آن كه يك قطعه‌ي حافظه‌اي را به دست بگيريد الكتريسيته‌ي ساكن خود را به زمين منتقل كنيد و درضمن مواظب باشيد پايه‌هاي سوزني آن را لمس ننمايد. با رعايت اين نكات، ديگر مشكل خاصي در ارتباط با نصب حافظه‌ نخواهيد داشت. چون اين عمل در قرار دادن Pinهاي حافظه بر روي سوراخ‌هاي شيار و فشار دادن آنها خلاصه مي‌شود.


وارد كردن يك قطعه حافظه‌اي DIMM آسان‌تر از SIMM است. براي نصب حافظه‌ي DIMM بايد Pinهاي آن را با سوراخ‌هاي شيار حافظه مطابقت داده و سپس با وارد كردن فشار آن را در شيار قرار دهيد. اما در مورد حافظه‌هاي SIMM لازم است دقت بيشتري را به خرج دهيد. چون شما بايد اين قطعات حافظه‌اي را به صورت مايل (در يك زاويه‌ ) روي شيار مربوطه در مادربرد قرار دهيد و بعد آنها را برگردانيد تا به صورت عمودي قرار گيرند و البته صداي چفت شدن آنها نيز بايد به گوش برسد. براي دريافت اطلاعات بيشتر در مورد نصب حافظه‌هاي SIMM مي‌توانيد به مستندات همراه حافظه مراجعه كنيد.


نصب منبع تغذيه


در بعضي از Caseها منبع تغذيه به صورت نصب شده وجود دارد. اگر Case شما به اين دسته تعلق ندارد در آن صورت ناچاريد خودتان آن را نصب كنيد. Caseها بدون استثنا داراي شياري براي نصب منبع تغذيه هستند. نصب منبع تغذيه مستلزم رعايت اين نكته است كه شما آن را به طور درست در داخل جعبه‌اش قرار دهيد به طوري كه فن بيروني‌اش به سمت بيرون Case و فن دروني‌اش كه هواي داخل Case را جمع مي‌كند به سمت داخل Case قرار گيرد. براي نصب منبع تغذيه بايد از پيچ استفاده كنيد. در اين مورد نيز مي‌توانيد به دفترچه‌ي راهنماي منبع تغذيه مراجعه نماييد.

با تشکر از مطلبتون

ممنون خوب بود

یک سوال؟
هر نوع قطعه که برای شرکتهای مختلف باشد میشود برای مونتاژ استفاده کرد

لطفا میشه درباره حافظه های dimm و simm بیشتر توضیح بدید

و یک سوال دیگر
اگر در موقع نصب اشتباهی در وصل کردن کابلها و قطعات به وجود بیاید چه مشکلی پیش میاید.
Thanks For God

سلام.
از دوستاني كه تشكر كردند سپاسگزارم .
اما renjer_babi عزيز من هم مبتدي هستم اما تا حدودي ميتونم كمكتون كنم . در مورد سوال اول بايد بگم بله مسلما . ببينيد اصلا شركت توليد كننده ملاك نيست بلكه هر قطعه استانداردها و تكنولوژي هايي داره كه ملاك سازكاري قطعات يا به اصطلاح مچ بودن اونهاست . براي مثال شركت هاي زيادي هستند كه RAM توليد ميكنند مثل kingston , kingmax , giel ,... اما چيزي كه براي منتاژ اهميت داره استاندارد هايي ثابتي مثل DDR 400 يا DDR2 بودن رم هست . توضيحات بيشتر رو ميتونين تو همين سايت پيدا كنيد .
جواب سوال دومتون رو نميدونم چون تا حالا دنبالش نبودم . اما در جواب سوال سوم بايد بگم كه خوشبختانه بنده به شخصه اين مورد رو تجربه نكردم اما همين رو بگم كه حالات متنوعي ممكنه اتفاق بيافته كه از "هيچي" شروع ميشه تا "سوختن مادربرد و سي پي يو و ..." . منتاژ سيستم بدون داشتن تجربه خيلي خطرناكه (هم مالي و هم جاني) . ولي اگه اطلاعاتتون رو به اندازهء كافي زياد كنين من توصيه ميكنم حتما خودتون اين كار رو انجام بديد (يادتون نره "با اطلاعات كافي") .
موفق باشيد .

Thank you very much