داستان های مثنوی معنوی

خوب برای ابتدا من این داستان رو میذارم:

حکایت ماجرای نحوی و کشتیبان(دفتر اول)

آن یکی نحوی به کشتی در نشست / رو به کشتیبان نهاد آن خود پرست
گفت هیچ از نحو خواندی گفت لا / گفت نیم عمر شد اندر فنا
دل شکسته گشت کشتیبان ز تاب / لیک آن دم کرد خامش از جواب
باد کشتی را به گردابی فکند / گفت کشتیبان به آن نحوی بلند
هیچ دانی آشنا کردن بگو / گفت نه ای خوش جواب خوبرو
گفت کلی عمرت ای نحوی فناست/ چون که کشتی اسیر این گردابهاست
محو می باید نه نحو این جا بدان / گر تو محوی بی خطر در آب ران
آب دریا مرده را بر سر نهد / ور بود زنده ز دریا کی رهد
چون به مردی تو ز اوصاف بشر / بهر اسرارت نهد بر فرق سر
ای که خلقانرا تو خر می خوانده ای / این زمان چون خر برین یخ مانده ای
گر تو علامه زمانی در جهان / نک فنای این جهان بین وین زمان
مرد نحوی را از آن در دوختیم / که شما را نحو محو آموختیم
فقه فقه و نحو نحو و صرف صرف / در کم آمد یابی ای یار شگرف

این داستان کوتاه در اصل 6 بیت اول اصل داستان هست و در ادامه خود مولوی توضیحات کاملی راجع به آن می دهد.این داستان بعد از داستان طولانی قصه اعرابی درویش و ماجرای زن آورده می شود که درباره اون داستان که خیلی داستانی طولانی و پرمعنایی است باید بعدا توضیح داده شود.
داستان نحوی کشتیبان را مولوی خودش بهترین شکل شرح داده است و اصل این داستان راجع به آدمهایی است که به دانش خود متکی هستند و دنبال خودنمایی و تظاهر هستند هشدار می دهد و نحوی در اصل کسی است که علم نحو خوانده است و مولوی اشاره می کند کمحو می باید نه نحو اینجا بدان که مهمترین پیام این داستان است.بیشتر از این توضیح شاید لازم نباشه چون بعد از 6 بیت ابتدایی مولوی بهترین شرح را درباره داستان می دهد.ولی این داستان در حین کوتاهی معنا زیادی دارد...