تشکیل یک تیم طراحی بازی اینترنتی

سلام دوستان ،

من یک چند وقتی هست که تصمیم گرفتم یک بازی اینترنتی بسازم و شروع هم کرده بود تا این که دیدم اگر خودم تنهایی کار کنم حدود 2 یا 3 سال یا بیشتر طول می کشه . برای همین تصمیم گرفتم از شما دوستان کمک بگیرم .

حالا من می خوام یک تیم طراحی بازی اینترنتی تشکیل بدم و از دوستان محترم دعوت می کنم که به تیم ما بپیوندند.

هر یک از دوستانی که حداقل یکی از مهارت های زیر را دارند با پیام خصوصی اعلام کنن تا تیم رو زودتر تشکیل بدیم .

1. مسلط به زبان PHP

2. مسلط به زبان AJAX

3. گرافیک و فتوشاپ

4. مسلط به جاوا

لطفا در پیام خصوصی اعلام کنید مهارتتان کدام است .

با تشکر
محسن

یه توضیحی میدادی...

شرایط کاری چگونه است؟
موضوع بازی ای که قراره ساخته بشه؟
پول توش هست؟
ajax و java ؟! منظورتون javascript هست؟
سناریوی بازی نوشته شده هنوز یا نه؟
و مواردی از این قبیل...

شرایط کاری : تیممون یک جا جمع نمیشه و از راه اینترنت با هم ارتباط داریم .

موضوع بازی : شبیه به تراوین اما پیشرفته تر و جذاب تر . (هر وقت تیم تکمیل شد با نظر تیم موضوع انتخاب می شه )

در باره پول باید بگم که هنوز معلوم نیست. این بازی متعلق به تیم هست نه شخص خاصی .

نه ، سناریوی بازی نوشته نشده .

همه هزینه ها هم بر عهده منه .

سلام دوستان ؛

اگر کسی هم در زمینه داستان نویسی مهارت داشت هم می تونه به تیم ما بپیونده .

سلام
چه خبر از تيم؟؟؟

نقل قول:

---

نوشته شده توسط omid_safari [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

سلام
چه خبر از تيم؟؟؟

---

ظاهرا این هم به سرنوشت سیار کارهای تیمی ما ایرانی ها دچار شد!!

نقل قول:

---

نوشته شده توسط zixet

ظاهرا این هم به سرنوشت سیار کارهای تیمی ما ایرانی ها دچار شد!!

---

تا حالا شده فکر کنیم که چرا ایرانی ها با کار تیمی مشکل دارن؟!
من هم برای مدت زیادی این حرف شما رو میزدم. یه بار نشستم فکر کردم که علتش چیه که اینجوریه!
چند تا از این درخواست های کارهای تیمی ایرانی که توی اینترنت بود و نتیجه داده بود یا با شکست مواجه شده بود رو گذاشتم کنار هم تا ببینم چه شباهت هایی دارن که اکثرا با شکست مواجه شدند...
چند تا نتیجه جالب گرفتم:




1. رئیس پروژه یک نفره. همه باید کار کنند تا پروژه تموم بشه، اما نتیجه ی کارشون در معرض چشم همگان (یا حداقل اعضای گروه) قرار نمیگیره و همه باید نتیجه رو به یک نفر بدند. چجور بگم، معمولا یه مکان مخصوص برای ارتباط اعضای گروه با هم در نظر گرفته نمیشه و به همین خاطر، نمیشه بهش گفت کار گروهی. رئیس در اکثر پروژه ها مثل یه دیکتاتور میمونه، نه یک فرد معمولی که از بقیه اعضای گروه بیشتر حالیش میشه.


2. کسی که ایده اصلی رو داده میخواد که رئیس گروه باشه و معمولا از اطلاعات کامل برخوردار نیست و این مهمترین چیزی هست که باعث میشه گروه از هم بپاشه... ماشالا ما ایرانی ها هم اینقدر روحیه انتقاد پذیری بالایی داریم که اگه کسی بهمون بگه بالا چشمت ابروست، میخواهیم سر از تنش جدا کنیم، چه برسه که انتقاد سازنده بخواد بکنه.



3. افرادی که به یک گروه اینترنتی هستند، هیچ الزامی برای حفظ گروه و رسیدن به هدف ندارند. معمولا با کوچکترین دلخوری یا کوچکترین مشکل شخصی از گروه جدا میشن. ماشالا ایرانی ها هم همه پر توقع هستن.


4. کار از پایه مشکل داره. نمونه ی حی و حاظرش همین تاپیکه. هنوز سناریو نوشته نشده. حتی معلوم نیست بازی ای که قراره ساخته بشه در مورد چی هست و چه ژانری هست. تو برنامه نویسی، برای پروژه هایی که از سطح مبتدی رد میشه، همیشه باید شبه کد یا الگوریتم رو روی کاغذ (یا نرم افزار) پیاده کرد و بعد با برنامه نویسی اونو گسترش داد. شبه این سناریوی بازی دقیقا مثل همون شبه کد و الگوریتم هست. تا وقتی سناریو روی کاغذ نیاد، هیچ وقت نمیشه همچین بازی ای رو ساخت. اینی هم که بزاریم موقع برنامه نویسی سناریو رو هم بنویسیم، تنها وقت رو تلف میکنه و آخرش در بیش از 60% مواقع همه چی نابود میشه. همین پروژه ی این تاپیک هم هیچ پایه و بنیادی نداره، معلوم نیست که مثلا 2 هفته بعد از شروع پروژه، کار قراره در چه سطحی باشه. معلوم نیست چند نفر باید روی پروژه کار کنند و هدف و وظیفه ی هر کدوم چیه. در نتیجه این پروژه هم به نظر من محکوم به شکسته.


5. پول، آره، پول! به نظرم پول تنها چیزی هست که انسانها رو به کار کردن وا میداره و تشویق میکنه که یه گروه پابرجا بمونه. البته کسب تجربه و علاقه و همچنین رو در بایسی (!) هم مهم هستند، اما پول مهمترینشون هست. فرض کنید که شما یک کارگر ساختمانی هستید. اگه کار فرما بیاد و به شما بگه که بیا و برای من کار کن و این ساختمون رو بساز، اما بهت پول نمیدم، وقتی ساختمون تموم شد، اونو تو بنگاه معاملات املاک میزارم تا براش مشتری پیدا بشه. اگه (اگه) کسی اومد و اون رو خرید، من قسمتی از سود رو باهات تقسیم میکنم. هیچ عقل سلیمی همچین چیزی رو قبول میکنه؟! زمان مهمترین سرمایه ی آدمی هست و تنها چیزی هم که میتونه اونو بصورت عادلانه بخره، پوله.  البته مواردی مثل تهدید با سلاح گرم هم کارسازه، اما عادلانه نیست d:
این مورد شماره 5، توی گروه های اینترنتی نمود بسیار زیادی داره. چون هیچ کس طرف مقابلش رو نمیشناسه که کی هست و چکارست. ممکنه دسترنج چند روز یا ماه کسی که داره کار میکنه رو بکشه بالا و یه آب هم روش. هیچ کس هم نمیتونه حرفی بزنه و جرمش هم تو هیچ دادگاهی اثبات نمیشه. تنها چیزی که میتونه یه گروه اینترنتی رو کنار هم نگه داره همین پول هست که مثلا هر هفته یا بعد از انجام هر قسمت از وظیفه یا هر روش دیگه به طرف پرداخت بشه تا طرف امیدش رو از دست نده.


  6. پروژه از همون اول باید با افراد متخصص که از سطح اطلاعات خوبی برخوردار باشند شروع بشه. نه اینکه هر کی از سر راه رسید رو بیاریم توی کار، بعد دو روز که دیدیم چیزی بلد نیست، بندازیمش بیرون و کلی داد و بیداد کنیم و دعوا که چرا اومدی توی گروه و اشتباهات خودمون رو بندازیم گردن دیگران. گروهی موفقه که تک تک اعضای گروه، از وظیفه شون  از همون اول آگاه باشن و این توانایی رو در خودشون ببینن که میتونن به وظایفشون عمل کنن و هرگونه اشتباه، در مرحله ی اول مسئول رئیس گروه، بعد خود فرد و در آخر، بر عهده ی تک تک اعضای گروه هست.


7. نباید فراموش کرد که بسیاری از پروژه هایی که قرار استارت بخوره، از روی هوس هست. آره، هوس!
مثلا من یه سایتی رو میبینم که ازش خوشم میاد، تصمیم میگیرم من هم یکی مثل اون داشته باشم. میشینم چند روز روش کار میکنم و حتی تا مراحل پایانی میبرمش... اما آخرش با خودم میگم آخرش که چی؟ چی رو قراره تغییر بدم؟ چرا باید تغییر بدم. مگه وضعیت فعلی چطوریه؟ اصلا به درد کسی میخوره؟ و هزار تا سوال دیگه. آخرش میزنم همه کارهایی که تاحالا انجام دادم رو نیست و نابود میکنم. دقیقا بر میگردم به وظعیت چند روز پیش، با این تفاوت که چند روز وقتم تلف شده و به مرگ و نیستی نزدیکتر شدم.
این وضعیت چندین بار برای شخص بنده پیش اومده. حتی الان هم پروژه های زیادی دارم که بین 10 تا 70 درصد پیشرفت داشته، اما نیمه کاره رها کردم. تنها دلیلش هم همین مورد 7 بوده که گفتم.

نقل قول:

---

این مورد شماره 5، توی گروه های اینترنتی نمود بسیار زیادی داره. چون هیچ کس طرف مقابلش رو نمیشناسه که کی هست و چکارست. ممکنه دسترنج چند روز یا ماه کسی که داره کار میکنه رو بکشه بالا و یه آب هم روش. هیچ کس هم نمیتونه حرفی بزنه و جرمش هم تو هیچ دادگاهی اثبات نمیشه. تنها چیزی که میتونه یه گروه اینترنتی رو کنار هم نگه داره همین پول هست که مثلا هر هفته یا بعد از انجام هر قسمت از وظیفه یا هر روش دیگه به طرف پرداخت بشه تا طرف امیدش رو از دست نده.

---

اینو واقعا قبول دارم!
در مورد قسمت های دیگه هم باهات موافقم!
مخصوصا قسمت 7 .
یچیزی که خیلی فکرمو به خودش مشغول کرده اینه که فقط ما ایرانی ها این مشکل رو داریم یا بقیه هم همین مشکلو دارن؟
من میگم شاید مشکل از این نوع روش هست یعنی روش همکاری از راه دور!
الان خیلی از کارها تو خود ایران هست که یک تیم درستش کردن ولی اونها تیمشون به این شکل نبوده. (حداقل یه دفتر کار داشتن)

مثال های زیادی هست که حرف های منو نقض میکنه، اما دلیل اینکه بسیاری از گروه ها از هم میپاشه توی اون 7 مورد هست.
نه تنها توی ایران، بلکه همه جای دنیا همینطوره. با این تفاوت که جمعیت ایران در حدود 1% جمعیت جهان هست، در نتیجه اگه به نسبت حساب کنیم، پروژه های خارج از کشور که موفق میشن 99 برابر داخل کشور هست. برای همینه که اونها خیلی توی چشم هستند.
ضمن اینکه ما اینجا داریم میزان پروژه های موفق و نا موفق رو (هر چند درصدی اندک) رو همزمان میبینیم و مقایسه که قدر کم موفق میشن... اما معمولا پروژه های موفق بیرون از کشور رو میبینیم و اون ناموفق هاش رو نمیبینیم.
به نظرم اون 7 مورد جهان شمول هستن.
در مورد پایگاه فیزیکی داشتن هم تاثیر زیادی داره. به نوعی اعضای گروه رو موظف میکنه که کارشون رو انجام بدن و به نوعی احساس هویت میکنن.