اینترنت همان «لولوخورخوره» است؟
اینترنت همان «لولوخورخوره» است؟
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
فناوری - علیرضا اردلان
27 اردیبهشت روز جهانی ارتباطات است. این را مجری خوشحال برنامه می‌گوید. با لبخندی بر لب و لحنی مهربان، در حالیکه از لابلای درختانی که در عقب تصویر دیده می‌شوند، آرام‌آرام جلو می‌آید. لحن آرام مجری ادامه دارد. صحبت‌هایش هم. از ارتباطات می‌گوید و مخابرات و اینکه امروزه همه مردم با این تکنولوژی‌های نوین ارتباطی با هم و با دنیا ارتباط دارند و ...
از اذان مغرب کمی گذشته، قبل از اخبار ساعت 9 است. یکی از پر‌بیننده‌ترین ساعات تماشای رسانه ملی در شبانه‌روز. منتظر پخش چنین برنامه‌ای بودم. به هرحال روز جهانی ارتباطات است و وقتی نیمی از تبلیغات رسانه‌ها به همراه اول و دوم اختصاص دارد و اینکه دیگر حتی توی غار هم کسی تنها نیست و تشخیص اینکه پرداخت قبض موبایل در دفتر خدمات ارتباطی بغل مزرعه در فلان روستا یک داستان باور‌کردنی است، توقع پخش یک برنامه مناسبتی در چنین روزی توقع بی‌راهی نیست. البته نه در آن حد که توقع داشته باشی در چنین برنامه‌ای کسی بیاید و از مشکلاتی که بر سر راه استفاده از پتانسیل‌های فراوان فناوری اطلاعات بر پایه تکنولوژی‌های نویت ارتباطی در ایران وجود دارد سخنی بگوید. حتی انتظار نداشتم که بالاخره کسی به خودش زحمت دهد و در مورد ماجرای فایروالی که شرکت زیر‌ساخت روی کل پهنای باند کشور گذاشته و موجب کاهش بیش از پیش سرعت اینترنت در کشور شده توضیح دهد.
انتظار نداشتم یکی از مسوولان مخابرات در چنین روزی در چنین برنامه‌ای حاضر شود و برای میلیون‌ها مخاطب این برنامه و کاربر شبکه‌های همراه در ایران توضیح دهد واقعا چه شد که مخابرات به اتصالات وصل نشد و در آستانه روز جهانی ارتباطات، میلیون‌ها کاربر ایرانی همچنان محروم ماندند از ارتباط با نسل 3 تلفن همراه؟
خوب دیگر الان است که شروع شود. این را من می‌گویم، در دلم. حتما الان است که مجری از افزایش تعداد تلفن‌های ثابت در 4 سال گذشته آماری بدهد و از این که تعداد تلفن همراه از صفر عدد در سال1288 به «ان میلیون تا» در سال 1388 رسیده است بینندگان عزیز را در بهت فرو برد و اعتراف می‌کنم ادامه برنامه مرا در بهت فرو برد، اما نه به دلیل ارائه آمار آنچنانی: تصویر از چهره مجری خوشحال کات می‌خورد به فضایی مثل گیم‌نت. تصویر یک سری بچه که زل زده‌اند به مانیتور همراه با آهنگ دلهره‌آوری پخش می شود. صدای خانمی به گوش می‌رسد. لحنش مثل لحن گوینده‌های برنامه‌هایی است که در مورد اعتیاد حرف می‌زنند و به خانواده‌ها در مورد اکس و شیشه هشدار می‌دهند. متن‌هایی که می‌خواند هم دست‌کمی از صدایش ندارد. همه‌اش از بدی و مزخرفی بازی‌های کامپیوتری می‌گوید که باعث خشونت بچه‌ها می شود و آن‌ها را از کار و درس و زندگی می‌اندازد. (در مورد ارتباط بازی رایانه‌ای با روز جهانی ارتباطات هم اگر شما چیزی فهمیدید، به ما هم بگویید!)
بعد نوبت به اینترنت می‌رسد. همان مجری خوشحال می‌گوید شعار امسال اتحادیه جهانی مخابرات و ارتباطات، حمایت از کودکان در برابر خطرات اینترنت است. راست می‌گوید، اما جمله‌اش هم مثل برنامه‌ای که ساخته‌اند از دقت لازم بی‌بهره است. شعار امسال ITU، حمایت از کودکان در برابر جرایم اینترنتی است.
ادامه برنامه اختصاص به گفتگو با یکی از مسوولان مخابرات دارد. آقای مهندس می‌گوید در «همه دنیا» به این نتیجه رسیده‌اند که اینترنت «باید» فیلتـر شود و این فیلتریـنگ «باید» از سوی «دولت» باشد. اما سایت‌هایی هم هست که برای همه جامعه مشکل ایجاد نمی‌کند ولی خانواده‌ها باید با نرم‌افزار‌های فیلترینـگ آشنا شوند تا سایت‌هایی که مناسب نمی‌دانند را خودشان فیلـتر کنند.
این جان کلام آقای مهندس است، دریغ از چند جمله که از خوبی‌های این تکنولوژی بگوید و خانواده‌ها را با استفاده‌های مفیدی که می‌توانند از این پدیده داشته باشند هم آشنا کند.
در لابلای صحبت‌های آقای مهندس، هشدار‌های خانم هراسان هم هست: در سال این تعداد از بچه‌هایی که در اینترنت چت می‌کنند مورد سوء‌استفاده جنسی قرار می‌گیرند و ...
آخر سر هم آقای مهندس با لحنی طلبکار می‌گوید: در کشور ما محتوای فارسی مناسب و به درد‌بخوری تولید نشده و دانش‌آموزانی که مثلا برای تحقیقی که معلم مدرسه ازشان خواسته به اینترنت رجوع می‌کنند معلوم نیست از کدام سایت‌ها سر درمی‌آورند.
اعتراف می‌کنم که هنوز از بهت تماشای این برنامه بیرون نیامده‌ام. این قبول که غوطه‌وری در دنیای مجازی بدون اطلاعات کافی و آگاهی‌های لازم می‌تواند برای دانش‌آموزان و کودکان مخاطراتی به همراه داشته باشد، اما باور کنیم گناه از اینترنت نیست. این متولیان امر هستند که وظیفه خود را به خوبی انجام نداده و نمی‌دهند.
ساخت این برنامه مانند این است که مثلا در روز جهانی حمل‌و‌نقل برنامه‌ای بسازیم که بدون توجه به تمام تاثیراتی که وسیله‌ای به اسم خودرو در بهبود زندگی ما انسان‌ها داشته، از مرگ در اثر تصادف و دود اگزوز ماشین‌ها بگوییم بعد هم با یک سازنده خودرو حرف بزنیم که با لحنی طلبکار بگوید سوار این ماشین که می‌شوی معلوم نیست از ته دره سر درمی‌آوری یا زیر کامیون، چون این ماشین ترمز ABS نداردو هیچ هم به روی مبارک نیاورد که او و همکارانش مسوول ایمنی خودرو بوده‌اند.
