دو سه روزی است ارتباط اینترنتی مشترکان اینترنت در ایران، به خاطر پاره شدن یک کابل در منطقه خلیج فارس، دچار مشکل جدی شده است. روز پنج‌شنبه گذشته برای چندمین بار لنگر کشتی عبوری در فجیره امارات شبکه زیرساخت کشور و حدود ۳۰ میلیون کاربر اینترنتی را دچار شوک جدیدی کرد. شاید برایتان این سؤال پیش آمده باشد که یک کابل ارتباطی زیردریایی چه ساختمانی دارد و چگونه جاگذاری یا تعمیر می‌شود.
راستش آن طورها که فکر می‌کنید، این کابل‌های زیردریایی ترد و شکننده نیستند. یک کابل زیردریایی، لایه‌های محافظت‌کننده زیادی دارد که آن را در برابر آب و عوامل فیزیکی مصون نگه می‌دارند. قسمتی از کابل که مسئول انتقال اطلاعات است، فیبرهای اپتیک هستند، لایه‌های زیادی در خارج لایه فیبرهای اپتیک (۸) از آن محافظت می‌کنند:
۱- لایه پلی‌اتیلنی
۲- یک نوع پلی‌استر خاص با نام تجاری مایلار
۳- سیم‌های فلزی
۴- محافظ آب از جنس آلومینیوم
۵- لایه پلی‌کربنات
۶- لوله‌های مسی یا آلومینیومی
۷- ژل نفتی
تصویر کشتی مدرن رنه دکارت که وظیفه‌اش کار گذاشتن کابل‌های زیردریایی است
کشتی‌ها ماهیگیری، لنگرهای کشتی‌ها، جریان‌های آبی قدرتمند زیر دریا و حتی گاز گرفتن کوسه‌ها می‌توانند باعث آسیب دیدن این کابل‌ها شود. خرابکاری در زمان جنگ هم می‌تواند عامل دیگری برای قطع‌شدگی باشد. شاید یادتان باشد که سال گذشته به دنبال پاره شدن همزمان کابل‌های متعدد در منطقه خاورمیانه و کانال سوئز، شایعاتی در مورد دخالت عوامل خارجی مطرح شده بود.
در خطوط ارتباطی زیردریایی اولیه، قطع شدن کابل‌ها بسیار بیشتر رخ می‌دادند، چرا که کابل‌ها ساختاری ساده داشتند و به سادگی روی بستر دریا قرار داده می‌شدند.
برای تعمیر کابل‌های اسیب‌دیده، قسمت آسیب‌دیده باید به کمک قلابی به سطح آب آورده شود و تعمیر شود. گاهی کابل‌ها را برای محافظت بیشتر در بستر دریا مدفون می‌کنند، در این صورت اگر قسمتی از کابل در زیر بستر دریا آسیب دیده باشد، باید، قسمت‌های سالم دو طرف موضع دچار مشکل، هر یک به تنهایی بیرون آورده شوند و بعد قطعه جدیدی، جایگزین قسمت آسیب‌دیده شود.
در فلش زیر نحوه تعمیر یک کابل زیردریایی را می‌بینید:
اختلالاتی از این دست در شبکه اینترنتی کشور، شاید از دید برخی فقط به معنی اختلال در وب‌گردی‌های چندین میلیون کاربر «عادی» و مثلا تأخیر چند روزه چک کردن ایمیل‌ها توسط آنها به نظر برسد. اما وقتی در ابعاد کلان‌تری به قضیه نگاه کنیم و صدمه‌ای را که به شرکت‌های خصوصی تأمین‌کننده ارتباط اینترنتی وارد می‌شود یا میلیون‌ها ساعتی را که از وقت کاربران، ضایع می‌شود، در نظر بگیریم، این ضرر و خسران جبران‌نشدنی به نظر می‌رسند. سوال اساسی این است که بدون داشتن یک شبکه پایدار و مطمئن، چگونه دولت الکترونیک یا بازرگانی الکترونیک، تحقق خواهند یافت؟ آیا در کشورهای دیگر منطقه هم تأمین پهنای باند ایتنرنت کشور، اینچنین لرزان و بی‌پشتوانه است و کشورهای دیگر به تأمین خطوط متعدد آلترناتیو، فکر نکرده‌اند؟کد:http://www1.alcatel-lucent.com/submarine/how/inputs/repairing/repairing.swf
سرعت اینترنت ارائه شده به کاربران ایرانی در بهترین شرایط هم تکاپوی نیازهای روتین یک کاربر امروزی شبکه جهانی اینترنت را نمی‌کند. کاربران ایرانی در شرایطی سرویس‌های عجیب و غریب اشتراک فایل‌های چندرسانه‌ای را توسط کاربران خارجی به نظاره نشسته‌اند که خود گاه برای خواندن ایمیل و یا مرور کردن فیدهایشان دچار مشکل می‌شوند. کاربر ایرانی که می‌بیند همتای غربی‌اش با یک موبایل می‌تواند به صورت زنده به صورت ویدئویی، پخش زنده اینترنتی داشته باشد و یا شاهد قرار داده شدن «ودکست»های با وضوح بالا توسط کاربران عادی اینترنت غربی است، گاه باید چند روز منتظر برطرف شدن اختلال شبکه باشد تا بتواند صفحات عادی اینترنت را ببیند.
آرزوی داشتن اینترنت «واقعا» پر سرعت، برای ما آرزویی عبث و خیال‌پردازی‌ای دورپروازانه است و مشترکان ایرانی در طی سال‌ها به موجودات واقع‌بینی تبدیل شده‌اند!، اما واقعا پایدار نگه داشتن یک شبکه اینترنتی اینچنینی هم باید جزو آرزوهای محال ما باشد؟
1pezeshk.com
