::. تا کجا را می توانیم ببینیم ؟
زمان - و نه فضا - مقدار دید ما را محدود کرده است، زیرا از یک فاصله ای معین به بعد نور حتی از آغاز خلقت هم فرصت کافی برای رسیدن به ما را نداشته است!
در سال 2003 کاوشگر( wmap ) ناسا تصویری از دورترین بخش های قابل رؤیت جهان گرفت. این تصویر در طول موج هایی بود که با چشم دیده نمی شد و توسط حسگرهای الکترونیکی بدست آمد.
تصویر بالا قدیمی‌ترین و جوانترین عکس از جهان است: قدیمی به خاطر اینکه نور 14 میلیارد سال قبل به سمت ما راه افتاده است، و اکنون به ما رسیده است، و جوانترین به خاطر اینکه تصویری است از جهان تازه متولد شده؛ خیلی وقت پیش از آنکه اولین ستاره یا کهکشان ها شکل بگیرند. نقاط روشن مکان هایی را نشان می دهد که توده های مواد سر انجام منجر به تشکیل ستاره ها و کهکشان ها شدند.
جهانی که می‌توانیم ببینیم چقدر بزرگ است ؟
تصور کنید تمام کهکشان راه شیری به اندازه یک سی دی بود در این صورت نزدیکترین کهکشان به ما یعنی آندرومدا دو و نیم متر با ما فاصله داشت.
و دورترین کهکشان هایی که ما قادر به دیدن آنها هستیم، مانند تصویر بالا که معروف به تصویر فرا ژرف هابل است در حدود سیزده کیلومتر آن ورتر بود و مرز جهان قابل رؤیت در حدود یک و نیم کیلومتر دورتر قرار می گرفت !!
جهان ما چقدر بزرگ است ؟
ما نمی دانیم آیا جهان ما بی کران است یا حتی آیا تنها جهان موجود همین است، یا جهان های دیگری هم وجود دارند؟
اگر چه دید ما از جهان محدود است اما تخیل ما چنین نیست. ستاره شناسان شواهدی غیر مستقیم مبنی بر وجود کهکشانی های بسیاری فرا سوی منطقه قابل دید، دارند. اما هیچ کس نمی داند آیا جهان بی کران است و اگر بی کران نیست آیا دارای مرز و محدوده ای می باشد ؟ مثل سطح یک کره که با اینکه مرزی ندارد، محدود و کران مند است.
در مورد بخش های دیگر جهان تئوری های گوناگونی وجود دارد اما بنا به یکی از قوی ترین این تئوری ها بخش های دیگر جهان از بخشی که ما در آن هستیم متفاوت است. حتی ممکن است قوانین فیزیکی و طبیعی حاکم بر آنها نیز متفاوت باشد! اما ما فعلاً هیچ چیزی درباره آنها نمی‌دانیم و تنها می‌توانیم منتظر باشیم، شاید جوابی پیدا شود !
منبع: نجوم تبیان
