دنیای اقتصاد - دو سال و چند ماه قبل اولين روزهايى بود كه حامد كرزاى، رييس جمهور موقت افغانستان گرديد و به همراه نيروهاى ائتلاف وارد افغانستان شد، يادم مى‌آيد يكى از دوستان به فرصت‌هاى سرمايه‌گذارى در افغانستان اشاره كرد و معتقد بود تا دير نشده بايد به افغانستان رفت و كار را شروع كرد، البته من اين كار را نكردم ولى دو سال بعد يعنى چند ماه قبل تصميم گرفتم با گروهى جهت بررسى امكان سرمايه‌گذارى به افغانستان سفر كنم، حين بستن چمدان و برداشتن وسايل سفر دستم به سوى كامپيوتر شخصى رفت و خيلى زود آن را پس كشيدم دوست همراهم گفت چرا برنداشتى؟ گفتم اى بابا اين تنها چيزى است كه در آنجا به درد ما نمى‌خورد و او گفت دقيقا اشتباه مى‌كنى، همزمان با ورود هيات حاكم جديد در دو سال قبل اينترنت پرسرعت نيز به اين كشور راه يافته، ارتباط آنها با دنيا online است، قبول نكردم ولى با اصرار دوستم pc را برداشتم، در افغانستان همه چيز فاجعه بود.
ويرانه‌اى بود به نام كشور، پايتخت نه در داشت نه پيكر، دهى بزرگ و ويران ولى در اين ده سيستم اينترنتى پرسرعت و مكالمه تلفنى GSM به صورت كامل و با كيفيت عالى استوار بود. تعجب كردم كشورى كه برق ندارد، آب سالم ندارد، وسايل ارتباطى مدرن و به روز دنيا را در اختيار داشت.
امروز صبح زود ساعت 5از خواب بيدار شدم و يك‌سر به سوى كامپيوتر رفتم به اين نيت كه انشاءاله اتصال به اينترنت ميسر گردد و نامه‌هايم را چك كنم و جواب بدهم، درست 35دقيقه طول كشيد تا چشمم به جمال جعبه پستى خودم روشن شد، البته من فقط سه دقيقه كار داشتم ولى 38دقيقه به طول انجاميد. به ياد افغانستان افتادم و به حال هموطنانم تاسف خوردم كه چگونه وقت گرانبهايشان را اينگونه تلف مى‌كنند، در محل كار براى يكى از همكاران اين موضوع را تعريف كردم كه چقدر معطل شدم. او گفت شانس آوردى گاهى اين معطلى به يك‌ساعت يا بيشتر هم مى‌رسد و توصيه كرد اينترنت پرسرعت با پرداخت ماهيانه 500 تا 600هزار تومان تهيه كنم تا به راحتى متصل شوم، نزديك بود شاخ در بياورم باور نكردم، پولى كه ايشان مى‌گفت بهاى خريد يك كامپيوتر در هر ماه بود، پس از بحث فراوان براى اثبات به شماره تلفن يكى از شركت‌هاى انحصارى مورد تاييد مخابرات را گرفت و به دستم داد، صحيح بود آنها اين مبلغ را براى هر ماه مطالبه مى‌كردند البته مى‌فرمودند اول بايد قرارداد را امضا كنى بعد منتظر سيستم ارتباطى باشيد هر وقت رسيد در منزل شما نصب مى‌كنيم و بقيه قضايا، اين بار ياد كانادا افتادم. يادم آمد مسافر بودم و احتياج به ارتباط با شبكه اينترنتى در يك پاساژ را پيدا كردم به يك دكه مراجعه كردم و مطلب را گفتم، يك آدرس خواست و يك كارت شناسايى و قراردادى جلويم گذاشت براى امضا. چند دقيقه بيشتر طول نكشيد هزينه اتصال به شبكه اينترنتى پرسرعت (بدون سيم) و قابل كار در تمام كشور 19دلار كانادا در ماه يعنى ماهيانه 15هزار تومان بدون قيد زمان. پس از اتمام كار از فروشنده تشكر كردم و پرسيدم كى وصل مى‌شود او گفت: شما وصل هستيد از همين الان و همين‌جا مى‌توانيد كارتان را شروع كنيد.
اگر يادتان باشد اوايل كه فاكس به ايران آمده بود اداره پست مسوول آن بود و هفت‌‌خوان رستم را طى كرديم و تاييديه گرفتيم تا موفق به نصب فاكس در دفترمان شديم و هزينه زيادى بابت شارژ ماهيانه مى‌پرداختيم اين موضوع ادامه داشت تا هر منزل و اداره‌اى چند دستگاه فاكس به اصطلاح غير مجاز نصب شد و آنقدر گسترش يافت كه اداره مربوطه فراگير بودن آن را پذيرفت و مثل همه جا وجود فاكس را مثل ماشين حساب قبول كرد.
چرا مخابرات، مثل افغانستان و كانادا و... قادر نيست خدمات اينترنتى در شان ملت ايران به ما ارائه كند؟ آيا مردم ما با درآمد متوسط ماهيانه حدود 300دلار خيلى از كارگر كانادايى با درآمد حدود 3000دلار ثروتمند تر هستند كه خدمات اينترنتى را حداقل 30برابر بيشتر بخرند.
آيا مخابرات، خود قادر نيست خدمات مستقيم به مردم ارائه نمايد و حتما بايد شركت‌هاى واسطه و انحصارى وجود داشته باشد كه بدون توجه به اعتراض مردم به بالاترين قيمت ممكن در جهان، خدمت بسيار بد و بى‌كيفيت را ارائه دهند؟
قديم‌ها بساز و بفروش‌ها وقتى ملكى را براى خريد بازديد مى‌كردند، چند اصطلاح داشتند نو، قابل سكونت، كلنگى، كلنگى غير قابل سكونت كه اين آخرى فقط به درد خراب كردن و از نو ساختن مى‌خورد. داشتم فكر مى‌كردم اين سيستم اينترنتى، جزو كدام دسته است.
