خداحافظي با ويروسهاي كامپيوتري
از هم اكنون مي‌توان اميدوار بود كه در آينده‌اي نزديك، ديگر اثري از ويروسهاي كامپيوتري نخواهد بود، چون‌كه بسياري از قطعات الكترونيكي آينده، از جنس ويروسهاي واقعي خواهند بود!
پيشرفت‌هايي كه زيست‌شناسي مولكولي داشته‌است، اين توانايي را به ما مي‌دهد تا بتوانيم قطعات الكترونيكي يك كامپيوتر را به وسيله مواد آلي توليد كنيم.
به‌اين‌ترتيب، با افزايش فوق‌العاده سرعت پردازش، كامپيوترهاي آينده در برابر انواع ويروس‌ها محافظت مي‌شوند.
ويروس‌ها از يك پوسته تشكيل شده‌اند كه درون آن مواد حياتي از جمله پروتئين‌ها وجود دارد. پروتئين‌ها از 21نوع اسيد آمينه ساخته‌شده‌اند. پژوهش‌ها نشان‌داده‌اند كه ١۴تا از اين اسيدهاي آمينه اين قابليت را دارند كه با كريستال‌هاي نيمه هادي كه در حال حاضر مواد تشكيل‌دهنده قطعات الكترونيكي هستند، تركيب شوند.
بنابراين مهندسي ژنتيك به ما كمك مي‌كند تا ويروس‌هايي كه اين توانايي تركيب را دارند، شناسايي و تكثير كنيم. در واقع اين قابليت تركيب در پوسته‌هاي خارجي ويروس‌ها ايجاد مي‌شود.
به‌اين ترتيب وقتي اين ويروسهاي توليد شده در محلولي از نيمه‌هادي الكتريكي مانند يك سولفيد كادميوم يا يك نيمه هادي بهتري همچون «روي» قرار گيرند، مولكول‌هاي داراي «روي»، مي‌توانند به‌راحتي جذب ميكروارگانيزم‌هاي روي پوسته ويروس شوند. بنابراين پس از ته نشين‌شدن نمك نيمه هادي، توانايي كريستال‌سازي اين محلول به‌طور فوق‌العاده‌اي زياد مي‌شود.
به همين دليل هم صدها نوع كريستال قوي به سرعت روي پوسته ويروس تكثير مي‌شوند و پس از گذشت مدت زمان بسيار اندكي، تمام پوسته خارجي ويروس از فلزي نيمه‌هادي پوشيده مي‌شوند.
با گرما دادن به پوسته خارجي ويروس تركيب شده با نيمه هادي، مي‌توان اين فلز نيمه هادي را آب كرده و با آن يك نيمه هادي به طول ٨٠٠ نانو متر و به قطر ۳۵ نانو متر توليد كرد كه فلزي فوق‌العاده مناسب براي ساخت قطعات الكترونيكي به ويژه سخت افزار كامپيوتري است.
مهم‌ترين بخش از ويروسي كه به ساختار كامپيوترها حمله مي‌كند و اطلاعات را از بين مي‌برد، KDS نام دارد. KDS در اصل يك لايه باريك از ويروس است كه بدنه آن را نوعي پروتئين خاص پوشانده است و در انتها و ابتداي ساختارش هم 2 نوع پروتئين ديگر وجود دارد كه آن را قدرتمندتر كرده است. در واقع پروتئيني كه در بخش پايين اين ويروس وجود دارد، پايه‌هاي فرود اين ويروس روي ساختار نرم افزاري و سخت افزاري كامپيوترهاست و توانايي چسبندگي بالايي به پوسته باكتري‌ها را هم داراست.
تكنولوژي ژنتيكي به ما اين امكان را مي‌دهد تا بتوانيم تغيير حالت‌هايي در اين پروتئين‌ها ايجاد كنيم. به همين دليل در حال حاضر اين استعداد را دارند كه از توانايي چسبندگي و تركيب با مواد ويژه‌اي همچون نيمه هادي برخوردار شوند. به‌طوري كه هم اكنون پايه‌هاي اين ويروس از توانايي چسبندگي به كريستال‌هاي مهم نيمه هادي از جمله گاليوم آرسيند(GaAs) يا اينديوم فسفات(Inph) برخوردار هستند.
اما هدف اصلي اين است كه بتوان در آينده اين ويروس‌ها را به نوعي تغيير حالت داد كه اين قابليت را داشته باشند با عنصر طلا هم تركيب شوند. زيرا برخي از بخش‌هاي مهم قطعات الكترونيكي به‌خصوص ريزپردازنده‌ها را از نيمه هادي طلا توليد مي‌كنند.
به اين ترتيب نه تنها قوي‌ترين ويروس‌ها هم نمي‌توانند اطلاعات را از بين ببرند، بلكه سرعت كاري پردازنده‌ها نيز به شدت افزايش مي‌يابد. از سوي ديگر تلاش مي‌شود تا ترانزيستورهايي از جنس ويروسهاي مورد نظر توليد شوند. زيرا ترانزيستورها عامل تقويت ولتاژ در مدارهاي الكترونيكي هستند و تقويت آن‌ها يعني افزايش سرعت كامپيوترها.
اين ترانزيستورها تأثير مهمي در توليد كامپيوترهاي آينده دارند. درصورتي كه بتوان ويروس‌هايي توليد و تكثير كرد كه در انتها و ابتداي ساختار خود از چسبندگي يا تركيب با نيمه هادي طلا برخوردار شوند يا حتي روي پوسته آن‌ها نيمه هادي مهمي چون زينك وجود داشته باشد، گام مهمي براي ساخت ترانزيستورهاي قدرتمند برداشته‌ايم.
براي اين منظور روشي وجود دارد كه بر اساس آن، يك قطره آب از محلول زينك سولفور آغشته به ويروس روي يك صفحه از جنس سيليسيوم كه روي آن عنصر طلا قرار گرفته است، چكانده مي‌شود. پس از آن، بخش ابتدايي و انتهايي ويروس به طلا مي‌چسبد و كريستال نيمه هادي زينك روي پوسته ويروس قرار مي‌گيرد. در مدت زماني اندك، تمام ويروسهاي تكثير شده با عنصر طلا پيوند مي‌خورند و ارتباط برقرار مي‌كنند.
به اين ترتيب در كوتاه‌ترين زمان ممكن مي‌توان صدها هزار ترانزيستور قدرتمند ايجاد كرد و بر همين اساس هم پردازنده‌هاي پر سرعتي توليد نمود. زماني كه اين نيمه هادي‌هاي تركيب شده با ويروس به وسيله الكترودهايي كه در زير آن‌ها قرار دارند، به يك باتري متصل شده و الكتريسيته دريافت مي‌كنند، مي‌توانند همچون يك ترانزيستور عمل كرده و باعث تقويت ولتاژ در مدار شوند.
از سوي ديگر از آنجايي كه جريان‌هاي ورودي به اين نيمه هادي‌ها هم قابل تنظيم و كنترل هستند، بنابراين جريان خروجي از آن‌ها نيز قابل كنترل است. اين ويروس‌ها نه تنها در توليد نسل جديدتر ترانزيستورها به كار گرفته خواهد شد، بلكه آن‌ها توانايي ساخت ذرات كوانتوم را هم دارند. ذرات كوانتوم در واقع كريستال‌هاي نيمه هادي هستند كه قابليت ذخيره كردن بسياري از الكترون‌ها را دارند.
كوانتوم‌ها بهترين مكان براي ذخيره اطلاعات كامپيوترهاي ما هستند. از سوي ديگر درصورتي كه بتوان كوانتوم‌ها و ويروس‌ها را با يكديگر پيوند داد مي‌توان آن‌ها را به اندازه چند سانتي متر مربع در ساختار سخت افزاري كامپيوترهاي آينده جاي داد. بنابراين هر سانتي متر مربع از درايوهاي ما مي‌توانند نزديك به ۴٠ گيگا بايت اطلاعات را در خود ذخيره كنند.
انتخاب و شناخت اين ويروس‌ها از طريق آزمايش روي چند ويروس مختلف اتفاق نمي‌افتد؛ بلكه بايد با استفاده از تغييرات ژنتيكي، ويروس‌هايي توليد كرد كه توانايي تركيب يا چسبندگي با ديگر مواد را داشته باشند.
بنابراين ويروس‌ها فقط از طريق تركيب با عناصر نيمه هادي استفاده شده در قطعات الكترونيكي مي‌توانند ادامه حيات بدهند و اين‌گونه است كه نه تنها از نفوذ ديگر ويروس‌ها به داخل كامپيوتر جلوگيري مي‌كنند؛ بلكه موجب قدرتمندتر شدن قطعات كامپيوتر هم شده و از همه مهم‌تر با افزايش قابليت‌هاي پردازنده‌ها، موجب افزايش سرعت آن‌ها مي‌شود.
در واقع هنگامي كه ويروس موردنظر براي انجام اين پيوندها شناخته شد، بايد آن را تغيير حالت داد و سپس تكثير كرد و سپس اين ويروس آماده استفاده در ساختار قطعات الكترونيكي كامپيوترهاست. يعني نتيجه اين كار نخست، توليد ترانزيستورهايي است كه از نمونه‌هاي مشابه خود، صدها بار قوي‌تر بوده و قدرت تقويت كنندگي بيشتري دارند.
اكنون با پيشرفت‌هايي كه در اين زمينه صورت گرفته است براي رسيدن به كامپيوترهاي آينده، راه چندان طولاني‌اي در پيش نيست. اين روش الكترونيكي-ژنتيكي نه تنها نفوذ هر نوع ويروسي به كامپيوتر را غيرممكن مي‌كند؛ بلكه سرعت پردازنده كامپيوتر را نيز به شدت افزايش داده و اين امكان را مي‌دهد تا بتوانيم حتي هزاران گيگا بايت اطلاعات را ذخيره كنيم، چيزي كه اكنون فقط به يك آرزو شبيه است، به زودي امكان‌پذير خواهد شد.
