فرنگیس علیزاده و موسیقی نو (i)

فرنگیس علیزاده یک آهنگساز و پیانیست اهل باکوست و متولد 1947 است که پیش از اینکه در پروژه جاده ابریشم یویوما به صورت جهانی مطرح شود به عنوان یک آهنگساز نوگرا (البته با حال و هوای موسیقی آذری) در آذربایجان شناخته میشد. معروفیت فرنگیس علیزاده (Firangiz Alizade) به دلیل ساخته های موسیقی او که در یک نوع جدید به نام «Yeni Musigi» (موسیقی نو) است، می باشد. وی پیانو را در نزد Ulfan Khalilov و آهنگسازی را نزد Gara Garayev را درهنرستان باکو آموخت، جاییکه او فارغ التحصیل شد به عنوان پیانیست در سال 1970 و یک آهنگساز در سال 1972.

تز دکترای او در سال 1989 راجع به « ارکستراسیون در کارهای آهنگسازان آذربایجانی » بود.علیزاده جایزه سالانه اتحادیه آهنگسازان آذربایجان را در سال 1980دریافت کرد و در 1990 علیزاده به عنوان «هنرمند برجسته» لقب گرفت.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] بشنوید قسمتی از ساخته های فرنگیس علیزاده

کارهای او در فستیوالهای نیویورک، آمستردام، لندن، ورشو، آمستردام، لس آنجلس، بوستون، هیدلبرگ، مکزیکو سیتی، زوریخ، برلین، فرانکفورت، بن و ... اجرا شده است.

از زمانیکه آذربایجان استقلال خود را در 1991 بدست آورد، علیزاده در خارج کار می کند (در کشورهای ترکیه، سوییس و آلمان.)

به مصاحبه ای که با او در سال ۱۹۹۹ شده است را میخوانیم:
کدام تجربیات و علاقمندیهای شما در بچگی، به نظرتان زندگی و حرفه شما را شکل داده است؟
وقتیکه من اولین بار چشمم را به دنیا گشودم، باکو به عنوان مرکز هنرها در دنیا می درخشید. در آنجا اجراهای مکرر ارکسترال بود که توسط رهبر ارکستر بزرگ نیازی (1912-1984) در سالن فیلارمونیک رهبری می شد. ما با گوش سپردن به اپراهای بسیار عالی دنیا مانند "Koroghlu" 1937 از اوزیر حاجی بیگف 1895-1948 (و باله هایی همچون " هفت زیبا " (1949) از گارا گارایف (1982-1918) بزرگ شدیم، همراه با سمفونیک mughams از امیروف و کارهای آهنگسازان دیگر مانند جهانگیر جهانگیرف (1992- 1921) و Jovdat Hajiyev زندگی میکردیم.

من ساعتهای لذتبخشی را با تماشای کمدی های موزیکال Hajibeyov سپری می کردم، [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] و "O Olmasin, Bu Olsun" (اینکی نه، اونیکی 1911)، البته در طول آن سالها تنور بزرگ [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ترانه های مردمی توفیق قلی اف 1920 و رئوف حاجی اف 1922- 1995 را اجرا می کرد و همچنین در فیلم Bakhtiyar 1942 می درخشید.

من خودم در یک خانواده موزیسین بزرگ نشدم. پدر من مهندس نفت بود اما علاقه شدیدی به ساز زهی تار داشت و این ساز را بطور غیر حرفه ای می نواخت. خانواده من هنگامیکه از علاقه وافر من به موسیقی اطلاع پیدا کردند، تصمیم گرفتند که برای من یک پیانو بخرند، سپس من نوازندگی را از 5 سالگی آغاز کردم.

در سن 7 سالگی، من اولین آهنگ خود را- ترانه ای برای کودکان- به نام "بهار" ساختم. معمولاُ وقتی بچه ها آهنگی می سازند، نت آنرا یاد داشت نمی کنند، اما من از همان ابتدا شروع کردم به نوشتن نت.

همچنین، اولین معلم آهنگسازی من، آدیلا حسین زاده (Adila Huseinzade)، مرا بسیار تشویق کرد. او مرتباُ به من می گفت که من استعداد زیادی دارم و پس باید بیشتر از بقیه دانش آموزان تمرین کنم. به همین دلیل است که من فکر می کنم محیط یک شخص، یک فاکتور بسیار مهم در زندگی او می باشد؛ خانواده، مدرسه، دوستان، معلمان، تلویزیون، رادیو، زندگی فرهنگی، کتابها و انسانهای جالب، همه می توانند تاثیر عمیقی بر ما داشته باشند. جوانها باید در فضای سرشار از عشق و توجه اطرافیان پرورش یابند. این باعث بوجود آمدن یک بنیان قوی برای زندگی آنها می شود.

چقدر کودکی خود شما با کودکان امروزه متفاوت است؟
دوران کودکی ما خیلی ساده تر و معمولی تر بود. برنامه زندگی ما خیلی منظمتر بود و سرگرمیهای آماده اصلاُ تا این اندازه نبودند. والدین ما اجازه نمی دادند که در روز بیشتر از یک ساعت تلویزیون نگاه کنیم.

گارا گارایف، آهنگساز مشهور آذربایجانی، معلم من بود. او هر چیز را فقط یکبار می گفت و ما باید آنرا به خاطر می سپردیم. ما احترام بیشتری برای بزرگتر هایمان قائل بودیم. امروزه در آذربایجان نیز مانند کشورهای دیگر، آنقدر که باید به بزرگترها احترام نمی گذارند. اما اگر شما می خواهید در زندگی خود چیزی را یاد بگیرید، باید بیشتر به بزرگترها و کسانیکه تجربه بیشتری نسبت به شما دارند توجه کنید. من خیلی خوشبخت بودم که در دوران جوانیم اطرافیان من کسانی بودند که به من و تربیت من توجه می کردند.