متن زیر ترجمه ای است درباره پدیده گرمایش زمین که این روزها زیاد ازش میشنویم .
برگرفته از دانشنامه کلمبیا
دمای اتمسفر در نزدیکی سطح زمین، به دلیل پدیده ای به نام اثر گلخانه ای ، بالا میرود. نور مرئی ، که دارای طول موج کوتاه میباشد، از خورشید به سوی زمین آمده و براحتی از میان پشته ای از گازهای گلخانه ای میگذرد . گازهای گلخانه ای عمدتآ از بخار آب ، دی اکسید کربن، متان ، اکسید نیتروژن و ازن تشکیل شده اند. نور پس از برخورد به سطح زمین به شکل اشعه فروسرخ (= مادون قرمز) به سوی فضا بازتابیده میشود اما اینبار نمیتواند بسادگی از میان پشته گازهای گلخانه ای بگذرد. مقداری از اشعه بازتابی به دام افتاده و بسوی زمین برمیگردد و موجب میشود تا متوسط دمای کره زمین در حدود 16 درجه سانتیگراد، که مناسب زندگی جانداران است، باقی بماند.
رشد صنعت ، کشاورزی و حمل ونقل که از زمان انقلاب صنعتی شروع شده است ، موجب افزایش مقدار گازهای گلخانه ای طبیعی گشته و علاوه بر آنها کلروفلوروکربن ها و گازهای دیگر نیز به آنها اضافه شده اند. بطور کلی پذیرفته شده است که افزایش مقدار گازهای گلخانه ای موجب حبس شدن گرما و افزایش دمای کره زمین میشود و بنابراین پدیده ای که برای زندگی انسانها سودمند است ، به پدیده ای نگران کننده و مضر تبدیل میگردد. در طول قرن بیستم دمای اتمسفر به میزان 0.6 درجه سانتیگراد افزایش داشت و سطح دریاها چند اینچ بالا آمد. برخی نتایج دراز مدت گرم شدن زمین عبارتند از :
آب شدن یخهای قطبی ، که موجب بالا رفتن سطح آب دریاها و غرق شدن نواحی ساحلی میشود
نابودی منابع آب آشامیدنی که از آب شدن برف تولید میشوند.
تغییرات گسترده در کشاورزی به دلیل تغییر آب و هوا .
انقراض گونه های موجودات زنده به دلیل نابودی زیستگاههای طبیعی.
افزایش طوفانهای گرمسیری (tropical storms).
افزایش وقوع بیماریهای ناشی از گرما.
عواملی که در گرمایش زمین سهیم هستند عبارتند از :
سوزاندن زغال سنگ و محصولات نفتی ( منابع دی اکسید کربن ، متان ، اکسید نیتروژن ، ازن) .
قطع درختان جنگلی که موجب افزایش دی اکسید کربن در اتمسفر میشود.
گاز متان ناشی از فضولات حیوانی .
افزایش تولید گوشت دامها که موجب نابودی چراگاهها ، تولید گاز متان و مصرف سوختهای فسیلی میگردد.
بیشتر گفتگوهایی که دررابطه با گرمایش زمین صورت میگیرد ، درباره دقت پیش بینیهای علمی مربوط به گرم شدن زمین در آینده میباشد. کارشناسان آب و هوا برای پیش بینی تغییرات آب و هوایی جهانی ، مجموعه اطلاعات تاریخی انبوهی درباره آب و هوا را جمع آوری کرده و از آن برای ساخت مدل کامپیوتری که آب و هوای زمین را شبیه سازی میکند ، استفاده میکنند. اعتبار این مدلها مورد تردید و بحث قرار گرفته است و مخالفان آن میگویند که وضعیت آب و هوا بسیار پیچیده تر از آن است که بتوان آنرا با دقت مدلسازی کرد و موارد ناشناخته زیادی در این مورد وجود دارند. برخی نیز این موضوع را مطرح میکنند که شاید تغییرات آب و هوایی مشاهده شده تنها نشاندهنده روند طبیعی نوسان دمای کره زمین باشد. با این وجود ، مدتی است که همه بر سر اینکه لااقل بخشی از گرمایش مشاهده شده ناشی از فعالیتهای انسان است و باید مورد بررسی قرار گیرد، توافق دارند . در سال 1992 بیش از 150 کشور جهان در نشست سازمان ملل درباره محیط زیست و پیشرفت ، قراردادی در زمینه کاهش روند گرمایش زمین امضا کردند.
درسال 1994 یک گروه علمی وابسته به سازمان ملل متحد بنام گروه بین المللی تغییرات آب و هوایی ، طی تحقیقاتشان نشان دادند که برای جلوگیری از گرمایش زمین ، مقدار کاهش تولید گازهای گلخانه ای باید بیشتر از آنچه در قرارداد مذکور تعیین شده است ، باشد. یک سال بعد همین گروه پیش بینی کرد که اگر هیچ اقدامی در زمینه کاهش گازهای گلخانه ای انجام نشود ، دمای زمین تا سال 2100 به میزان 0.8 تا 3.5 درجه سانتیگراد بالا خواهد رفت و حتی اگر اقدامات لازم انجام گردد ، بازهم دمای زمین از 0.5 تا 2 درجه افزایش می یابد (به دلیل گازهایی که تاکنون تولید شده و در اتمسفر وجود دارند). این گروه در سال 2007 گزارشی را براساس یک مطالعه سه ساله منتشر نمود و در آن از پدیده گرمایش زمین به عنوان پدیده ای "کاملآ آشکار" یاد کرد و اشاره داشت که بیشتر تغییرات دما به احتمال قوی ناشی از فعالیتهای انسان میباشد.
در نشست سازمان ملل درباره تغییرات آب وهوایی که در سال 1997 در شهر کیوتو ژاپن برگزار شد، توافقی بین المللی برای مبارزه با گرمایش زمین حاصل گشت که در آن از کشورهای صنعتی خواسته شده بود تا تولید گازهای گلخانه ای را کاهش دهند. اما برخی کشورهای صنعتی در آن زمان این توافق را نپذیرفتند. در سال 2001 دولت جورج دبلیو بوش اعلام کرد که از پیمان کیوتو خارج خواهد شد زیرا آمریکا به تنهایی حدود یک چهارم گازهای گلخانه ای جهان را تولید میکند. این موضوع بعنوان تهدیدی جدی برای مبارزه با گرمایش زمین تلقی گردید. با این وجود در همان سال ( در نشستهای انجام شده در آلمان و مراکش) بیشتر کشورهای دیگر درباره جزییات لازم برای تبدیل این توافق مذکور به یک پیمان اجباری بین المللی به توافق رسیدند و این پیمان از سال 2005 پس از موافقت 125 کشور جهان رسمیت پیدا کرد.
بهینه سازی مصرف سوخت خودروها ، پروژه های باز سازی جنگلها ، رعایت مصرف بهینه انرژی در ساختمانها و استفاده بیشتر از وسایل حمل و نقل عمومی از جمله موارد ساده ایست که میتواند موجب کاهش تولید گازهای گلخانه ای در آمریکا گردد. موارد پیچیده تر عبارتند از کاهش تدریجی استفاده از سوختهای فسیلی در جهان ، حذف کردن کلروفلوروکربنها و کند کردن روند نابودی جنگلها بوسیله بازسازی اقتصاد کشورهای در حال توسعه . در سال 2002 دولت آمریکا چند معیار داوطلبانه برای کند کردن روند افزایش تولید گازهای گلخانه ای ، بجای کاهش آن ، ارائه داد. در سال 2005 کشورهای ایالات متحده ، استرالیا ، چین ، هندوستان ، ژاپن و کره جنوبی ، خارج از پیمان کیوتو قراردادی را امضا کردند که طبق آن کاهش تولید گازهای گلخانه ای درمراحل پیشرفت و استفاده از تکنولوژیهای جدید، پیشنهاد شده است. انجمن آسیا – اقیانوسیه در زمینه پیشرفت و آب و هوای سالم (Asia-Pacific Partnership on Clean Development and Climate) که هیچگونه اجبار و تعهدی برای اعضایش فراهم نمیکند ، در سال 2006 نخستین نشست خود را برگزار کرد. در همین سال در ایالت کالیفرنیا قانونی به تصویب رسید که طبق آن تولید گاز دی اکسید کربن تا سال 2020 باید 25 درصد کاهش یابد. 7 درصد کل گاز مذکور در آمریکا، در این ایالت تولید میشود.
برگرفته از : دائره المعارف کلمبیا ویرایش ششم
ترجمه توسط وب سايت ژيزمان
global warming
global warming, the gradual increase of the temperature of the earth's lower atmosphere as a result of the increase in greenhouse gases since the Industrial Revolution.
The temperature of the atmosphere near the earth's surface is warmed through a natural process called the greenhouse effect. Visible, shortwave light comes from the sun to the earth, passing unimpeded through a blanket of thermal, or greenhouse, gases composed largely of water vapor, carbon dioxide, methane, nitrous oxide, and ozone. Infrared radiation reflects off the planet's surface toward space but does not easily pass through the thermal blanket. Some of it is trapped and reflected downward, keeping the planet at an average temperature suitable to life, about 60°F (16°C).
Growth in industry, agriculture, and transportation since the Industrial Revolution has produced additional quantities of the natural greenhouse gases plus chlorofluorocarbons and other gases, augmenting the thermal blanket. It is generally accepted that this increase in the quantity of greenhouse gases is trapping more heat and increasing global temperatures, making a process that has been beneficial to life potentially disruptive and harmful. During the 20th cent., the atmospheric temperature rose 1.1°F (0.6°C), and sea level rose several inches. Some projected, longer-term results of global warming include melting of polar ice, with a resulting rise in sea level and coastal flooding; disruption of drinking water supplies dependent on snow melts; profound changes in agriculture due to climate change; extinction of species as ecological niches disappear; more frequent tropical storms; and an increased incidence of tropical diseases.
Among factors that may be contributing to global warming are the burning of coal and petroleum products (sources of carbon dioxide, methane, nitrous oxide, ozone); deforestation, which increases the amount of carbon dioxide in the atmosphere; methane gas released in animal waste; and increased cattle production, which contributes to deforestation, methane production, and use of fossil fuels.
Much of the debate surrounding global warming has centered on the accuracy of scientific predictions concerning future warming. To predict global climatic trends, climatologists accumulate large historical databases and use them to create computerized models that simulate the earth's climate. The validity of these models has been a subject of controversy. Skeptics say that the climate is too complicated to be accurately modeled, and that there are too many unknowns. Some also question whether the observed climate changes might simply represent normal fluctuations in global temperature. Nonetheless, for some time there has been general agreement that at least part of the observed warming is the result of human activity, and that the problem needs to be addressed. In 1992, at the United Nations Conference on Environment and Development, over 150 nations signed a binding declaration on the need to reduce global warming.
In 1994, however, a UN scientific advisory panel, the Intergovernmental Panel on Climate Change, concluded that reductions beyond those envisioned by the treaty would be needed to avoid global warming. The following year, the advisory panel forecast a rise in global temperature of from 1.44 to 6.3°F (0.8–3.5°C) by 2100 if no action is taken to cut down on the production of greenhouse gases, and a rise of from 1 to 3.6°F (0.5–2°C) even if action is taken (because of already released gases that will persist in the atmosphere). A 2007 report by the Intergovernmental Panel on Climate Change, based on a three-year study, termed global warming “unequivocal” and said that most of the change was most likely due to human activities.
A UN Conference on Climate Change, held in Kyoto, Japan, in 1997 resulted in an international agreement to fight global warming, which called for reductions in emissions of greenhouse gases by industrialized nations. Not all industrial countries, however, immediately signed or ratified the accord. In 2001 the G. W. Bush administration announced it would abandon the Kyoto Protocol; because the United States produces about one quarter of the world's greenhouse gases, this was regarded as a severe blow to the effort to slow global warming. Despite the American move, most other nations agreed later in the year (in Bonn, Germany, and in Marrakech, Morocco) on the details necessary to convert the agreement into a binding international treaty, which came into force in 2005 after ratification by more than 125 nations.
Improved automobile mileage, reforestation projects, energy efficiency in construction, and national support for mass transit are among relatively simpler adjustments that could significantly lower U.S. production of greenhouse gases. More aggressive adjustments include a gradual worldwide shift away from the use of fossil fuels, the elimination of chlorofluorocarbons, and the slowing of deforestation by restructuring the economies of developing nations. In 2002 the Bush administration proposed several voluntary measures for slowing the increase in, instead of reducing, emissions of greenhouses gases. The United States, Australia, China, India, Japan, and South Korea established (2005) an agreement outside the Kyoto Protocal that proposed to reduce emissions through the development and implementation of new technologies. The Asia-Pacific Partnership on Clean Development and Climate, as it is called, involves no commitments on the part of its members; it held its first meeting in 2006. Also in 2006, California enacted legislation that called for cutting carbon dioxide emissions by 25% by 2020; the state is responsible for nearly 7% of all such emissions in the United States.
See P. Brown, Global Warming: Can Civilization Survive? (1997); T. G. Moore, Climate of Fear: Why We Shouldn't Worry about Global Warming (1998); S. G. Philander, Is the Temperature Rising?: The Uncertain Science of Global Warming (1998); K. E. Ready, GAIA Weeps: The Crisis of Global Warming (1998); G. E. Christianson, Greenhouse: The 200-Year Story of Global Warming (1999); T. Flannery, The Weather Makers: How Man Is Changing the Climate and What It Means for Life on Earth (2006); E. Kolbert, Field Notes from a Catastrophe (2006); E. Linden, The Winds of Change (2006).
لينك مسقيم مقاله مربوطه:
کد:
http://www.infoplease.com/ce6/sci/A0821016.html
منبع:
کد:
http://gisement.net/fa/
