خطر در کمین است!!

به نظر می رسد که در سال 1408 سیارکی به زمین برخورد کند. هر چند احتمال برخورد بسیار کم است اما....

خطر برخورد خرده سیاره ای سرگردان همواره حیات روی زمین را تهدید می کند. به طور میانگین در هر هزار سال صخره ای 100 متری با زمین برخورد می کند که اگر به مناطق پر جمعیت اصابت نماید، می تواند شهری را نابود سازد. در هر یک میلیون سال برخورد سیارکی به قطر یک کیلومتر و در هر صد میلیون سال برخورد سیارکی به قطر 6 تا 10 کیلومتر حیات سراسر زمین را تهدید می کند. با توجه به احتمال برخورد سیارکی نزدیک به زمین به نام " آپوپیس " در سال 1408( 2029 )، هر چند احتمال بسیار کم است، از حالا سازمان های فضائی راه حل هائی را برای رویاروئی با چنین مهمانان ناخوانده ای مطرح می کنند. به تازگی سازمان فضائی اروپا( اسا ) طرحی بر مبنای دو فضاپیما به نام های " هیدالگو " و " سانچو " را برای انحراف آزمایشی یک سیارک بی خطر، مطرح کرده است. هیدالگو با سرعت زیاد به سیارک برخورد می کند و سانچو از فاصله امنی اثرات برخورد و تغییرات اندک مدار سیارک را بررسی می کند. البته سانچو پیش از فضاپیماهای دیگر به سیارک هدف می رسد و چندین ماه به نقشه برداری دقیق آن می پردازد. در حال حاضر دو سیارک هدف مورد نظر است و تا اواخر سال جاری یکی انتخاب خواهد شد. پس از آن آماده سازی و ارسال فضاپیما مشخص خواهد شد.

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

منبع Astronomy

مگه یه فضا پیما چه تاثیری میتونه رویه حجم و سرعت یه سریارک بزاره ؟

نقل قول:

---

نوشته شده توسط safa64 [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

مگه یه فضا پیما چه تاثیری میتونه رویه حجم و سرعت یه سریارک بزاره ؟

---

با سلام .
Safa64 جان تاثیر خیلی زیادی می تونه داشته باشه ... حتی اگه فضا پیما به سیارک برخورد نکنه هم بر هم اثر می زارن و می تونن مسیر یک دیگر رو تغییر بدن ... اما برخورد نتیجه ی بهتری می تونه داشته باشه . برخورد دو جسم در فضا خیلی با برخورد همون دو جسم در زمین فرق داره ...
برای درک این مسئله باید بگم که فرضا اگه یک جسم کوچکی مثل سنگی با قطر 15 سانتی متر با یک فضا پیما ی غول پیکر مثل تلسکوپ فضایی هابل برخورد کنه می تونه یک شکاف خیلی عمیق توی اون ایجاد کنه طوری که این همه فضا پیما رو برای همیشه از کار بندازه ...
یکی از دلایل ترس اختر شناسان نسبت به زباله های فضایی ( اجسام کوچک و زائدی که به دور زمین می چرخند ) همینه . حتی یک پیچ گوشتی که چند وقت پیش از دست یکی از فضا نوردان در جریان تعمییر ایستگاه بین المللی فضایی در رفت ، نگرانی های زیادی رو در بین دانشمندان نسبت به عواقب آن ایجاد کرد .

در مورد تاثیر دو جسم حتی در صورتی که به هم برخورد نکنن ( در فضا ) هم باید بگم که علت اصلی خطرناک شدن این سیارک ها هم همینه ... این اجسام چندین سال قبل از کنار زمین گذشتند و در نتیجه زمین بر روی این اجسام تاثیر گذاشته و این تاثیر باعث شده که سیارک تغییر مسیر بده و در بازگشت دوباره ی خودش نگران کننده باشه .
حالا میشه تصور که که چی در مخ اختر شناسان برای انهدام یا تغییر مسیر سیارک های خطرناک می گذره .
البته همون طوری که گفته شد این روش یک بار امتحان خواهد شد ...
دانشمندان برای این مشکل راه حل های زیادی داشتند ( مثلا امنفجر کردن سیارک بوسیله ی بمب و ... ) که این یکی مثل اینکه بیشتر از همه مورد قبولشون بوده .

مرسی ,اطلاعات جالبی داری

برخورد نزدیک از نوع مرگ‌آور

دانشمندان فضایی ادعا می‌كنند یك سنگ سیصد متری به زمین نزدیك می‌شود.
آپپ - مظهر شیطان و آشفتگی - دیوی است که مصریان باستان او را دشمن روشنی و نظم می‌دانستند. این دیو در هیات ماری بزرگ، هر روز پس از غروب آفتاب به خورشید حمله می‌کرد و زمین را در تاریکی فرو می‌برد.
آپپ گاهی در روز و به خورشید حمله می‌کرد و برای لحظاتی کسوف را پدید می‌آورد و آسمان و زمین را از تماشای آفتاب محروم می‌کرد اما این خورشید بود که از هر مبارزه، سرافراز خارج می‌شد.
یونانیان بعدها آپپ را آپوفیس خواندند و پیروزی خورشید را بر او گرامی داشتند. این داستان باستانی امروز شکل دیگری به‌خود گرفته است. آپوفیس امروز، تکه سنگی ۳۰۰متری است از همسایگان مداری زمین که این سیاره زیبا را نشانه رفته و ممکن است ۳۰سال دیگر در برخوردی مهیب، آن را با فاجعه‌ای هولناک روبه‌رو کند.
آیا زمین می‌تواند از این خطر بزرگ جان سالم به در برد؟
● ۲۵سال تا آخرالزمان
آخرین روزهای خرداد۱۳۸۳، اخترشناسان توانستند سیارک بسیار کوچکی را در مداری نزدیک به زمین، ‌شناسایی کنند. این تکه‌سنگ به گروه آتن تعلق داشت که داخل مدار زمین قرار دارد.
ایـن سیـارک کـه ۴ه۲۰۰۴MN نامیده شد، هر ۳۲۳روز به دور خورشید می‌گشت، اما هر ۷‌سال یک بار می‌شد آن‌ را در فاصله مناسبی از خورشید و به‌خوبی در آسمان رصد کرد. در آذرماه همان‌سال، این سیارک دوباره پیدا شد و رصدهای جدید توانست مدار دقیق‌تری برای این تکه‌سنگ مشخص کند.
اطلاعات مداری جدید نشان داد این سیارک نزدیک به ۴۰۰متر پهنا دارد و به احتمال ۷/۲درصد در ۴ فروردین ۱۴۰۸ (۱۳آوریل ۲۰۲۹) به زمین برخورد می‌کند. این بیشترین احتمال برخورد برای یک جرم آسمانی در تاریخ معاصر است.
چنین موضوعی می‌بایست همچون توفانی خبری در سراسر جهان منتشر می‌شد اما آخرین روزهای سال میلادی بود و روزنامه‌نگاران در مرخصی بودند. از سوی دیگر فاجعه سونامی در اقیانوس هند، جهان را بهت‌زده کرده بود و نگاه‌ها به سواحل اندونزی دوخته شده بود.
تقارن این ۲ رویداد موجب شد کارشناسان سیاره‌ای از این سکوت خبری استفاده کنند و رصدهای خود را دقیق‌تر انجام دهند. با یک هفته رصد بیشتر، خطای اندازه‌گیری‌ها به‌شدت کاهش یافت و مشخص‌شد این سیارک از فاصله حدود ۶۰هزار کیلومتری سطح زمین عبور می‌کند. خطر برطرف شده بود.
اوایل بهمن‌ماه همان سال، رادار تلسکوپ رادیویی آریسبو - که بزرگ‌ترین بشقاب رادیویی زمین به‌قطر ۳۶۰متر را در اختیار دارد - این سیارک را با دقتی زیاد بررسی کرد و مدار حرکت آن را بدست آورد.
این مدار نشان می‌داد ملاقات فروردین ۱۴۰۸، در فاصله ۳۰‌هزار کیلومتری سطح زمین انجام می‌شود؛ یعنی این تکه سنگ از مدار ماهواره‌های مخابراتی هم به زمین نزدیک‌تر می‌شود. این فاصله، اختلاف زیادی با تخمین قبلی داشت و همین، نگرانی‌ها را درمورد کارآمدی روش‌های رایج تعیین مدار سیارات افزایش داد.
● لغزش روی لبه تیغ
مدار جدید، هرچند خطر برخورد در سال۱۴۰۸ را کاهش داد اما بررسی ملاقات‌های بعدی نشان داد ماجرای این تکه سنگ به‌پایان نرسیده است. ملاقات بسیار نزدیک در فاصله ۳۰‌هزار کیلومتری از سطح زمین، مدار سیارک را منحرف می‌کرد و موجب می‌شد این سیاره در ملاقات‌های آینده خود در ۲۳فروردین۱۴۱۵ یا ۲۴فروردین ۱۴۱۶، به زمین برخورد کند. گویی سرنوشت طوری رقم خورده بود که این سیارک حتما با زمین برخورد کند.
شبیه‌سازی‌ها و محاسبات دقیق نشان داد در مسیر ملاقات آپوفیس با زمین، چند ناحیه بسیار کوچک به پهنای ۵۴۰متر وجود دارد که اگر سیارک از آنها عبور کند، مسیرش به شکلی تغییر می‌یابد که در ملاقات بعدی با زمین برخورد می‌کند.
بررسی‌های جدید ناسا و کارشناسان مکانیک مداری - که برپایه رصدهای جدید این سیارک انجام شده - نشان می‌دهد ملاقات فروردین ۱۴۰۸ از نزدیکی هیچ‌یک از این لبه‌های تیغ عبور نمی‌کند و بدین ترتیب، آپوفیس در ظهر ۲۳فروردین۱۴۱۵ از فاصله ۳۴۰۰کیلومتری سطح زمین عبور می‌کند و احتمال برخورد آن با زمین به دوهزارم درصد رسیده است.
اما کارشناسانی هستند که می‌گویند به‌صرف اتکا به محاسبات و پیش‌بینی‌ها نمی‌توان از این موضوع اطمینان حاصل کرد؛ چرا که خطر احتمالی بسیار زیاد است و هر اشتباه احتمالی می‌تواند به فاجعه‌ای عظیم منجر شود.
● اگر آپوفیس برخورد می‌کرد...
سیارک آپوفیس در مقایسه با دیگر صخره‌های سرگردان در منظومه شمسی قطعه سنگ کوچکی است. دقیق‌ترین اندازه‌گیری‌ها نشان می‌دهد این سنگ ۵۰ متر پهنا و ۲۰میلیارد کیلوگرم وزن دارد.
آپوفیس با سرعت ۶/۱۲کیلومتر بر ثانیه به جو برخورد می‌کند و در برخورد با زمین، انفجاری به قدرت ۴۰۰مگاتن ایجاد می‌کند. این انفجار ۸ برابر قوی‌تر از نیرومندترین آزمایش‌های هسته‌ای انجام شده در زمین است.
برخورد آپوفیس می‌تواند یک شهر را با خاک یکسان کند. زمین‌لرزه‌های حاصل از آن تا هزاران کیلومتر منتشر خواهد شد و موج ضربه‌ای حاصل از این انفجار، می‌تواند توفانی شدید ایجاد کند که در هزاران کیلومتر مربع پخش شود.
توده‌های خاک و گرد و غبار فراوانی در جو پخش خواهد شد و درصد کمتری از نور خورشید به زمین خواهد تابید چنین پیامدهایی در نتیجه اصابت اجرام آسمانی بزرگی است که چند کیلومتر پهنا دارند.
انقراض دایناسورها و بسیاری دیگر از موجودات زنده در ۶۵میلیون سال پیش، در نتیجه اصابت سنگی آسمانی به کوهستان یوتاکان در مکزیک بود که گودالی به قطر ۲۰۰کیلومتر ایجاد کرد و چنان امواجی پدید آورد که آب خلیج مکزیک را کاملا تخلیه کرد.
● برای نجات زمین دست‌به‌کار شویم
سالیان درازی است که فهمیده‌ایم فضای اطرافمان چقدر خطرناک است. نزدیک به ۱۰۰هزار سنگ آسمانی کوچک و بزرگ وجود دارد که در گردش به‌دور خورشید، مدار زمین را قطع می‌کنند و احتمالا روزی به این سیاره برخورد می‌کنند.
این غیر از خطر دنباله‌دارهایی است که از مرزهای خارجی منظومه‌شمسی به‌سوی خورشید پرتاب می‌شوند و در مسیر حرکت خود، بارها تحت تاثیر اختلالات گرانشی تغییر مسیر می‌دهند.
در سال۱۹۹۹، خرده‌سنگی ۱۰‌متری از فاصله ۱۰۰هزار کیلومتری زمین عبور کرد؛ یعنی یک‌چهارم فاصله ماه تا زمین و تازه بعد از عبورش بود که ردش در تصاویر ثبت شد و دانشمندان فهمیدند که چه خطری از بیخ گوش زمین عبور کرده است. اما آیا همیشه شانس با ما یار خواهد بود؟
خوشبختانه جو زمین این توانایی را دارد که اجرام کوچک‌تر از ۱۰۰ متر را تکه‌تکه کند و فاجعه بزرگ را به فاجعه‌های کوچک‌تری تبدیل کند. اما تخمین‌ها نشان می‌دهد هر ۱۵۰۰سال یک بار، سیارکی به قطر ۳۰۰ متر به زمین برخورد می‌کند و هرچند ۱۰۰ هزار سال، سیارکی با قطر بیش‌از یک کیلومتر و هر ۱۰۰میلیون سال، سیارکی بزرگ‌تر از ۶کیلومتر به سوی زمین نشانه می‌رود.
در حال حاضر هیچ نهاد یا سازمان بین‌المللی وجود ندارد که چنین مسئله‌ای را پیگیری کند. از آن مهم‌تر، طرح‌های موجود برای مقابله با چنین خطری بسیار کم است. در دهه۱۹۵۰ که انسان به بمب هسته‌ای دست پیدا کرد، خیلی‌ها فکر می‌کردند که چنین سلاحی برای مقابله با هر خطری کافی است.
اما امروزه می‌دانیم بسیاری از این اجرام متخلخل و کلوخ‌مانند هستند و استفاده از سلاح هسته‌ای تنها یک قطعه بزرگ را به تعدادی قطعه کوچک‌تر تبدیل می‌کند اما خطر را برطرف نمی‌کند.
از سوی دیگر اطلاعات ما در مورد خصوصیات این اجرام و خصوصا شرایط داخلی آنها بسیار کم است. چگونه می‌توان در مقابله با دشمنی پیروز شد که اطلاعات زیادی در موردش نداریم؟
در چند سال اخیر، چند ماموریت فضایی برای بررسی سیارک‌ها انجام شده است که اطلاعات مناسبی را از این اجرام و ساختار داخلی‌شان به‌دست داده است اما عبور آپوفیس از نزدیکی زمین، فرصت مناسبی است تا اخترشناسان اطلاعات خود را از این اجرام افزایش دهند.
عبور آپوفیس، همچنین فرصتی ارزشمند برای زمینی‌هاست تا مرکزی بین‌المللی برای جست‌وجوی این اجرام و دفاع در برابر آنها تاسیس کنند. ۶۵میلیون سال پیش، موجوداتی روی زمین می‌زیستند که جز خوردن و خوابیدن نمی‌دانستند اما امروز موجودی هوشمند بر این سیاره زیبا حضور دارد که افق‌های دوردست دانش را به تسخیر خود درآورده و این توانایی را دارد که از خود دفاع کند.
● ۵۰‌هزار دلار برای دورکردن خطر
شرایط ویژه ملاقات آپوفیس با زمین سبب شده است انجمن سیاره‌ای، مسابقه‌ای برای طراحی یک ماموریت ملاقات با این خرده‌سنگ برگزار کند.
در این مسابقه بین‌المللی، شرکت‌کنندگان باید برنامه کاملی را طراحی کنند تا یک فضاپیما از زمین به سوی آپوفیس پرواز کند، در مدار آن قرار بگیرد و شرایطی را فراهم کند تا بتوان موقعیت این سیارک و مدار حرکت آن را با دقت مشخصی اندازه‌گیری کرد.
با توجه به اینكه سیارک‌ها اجرام بسیار سبکی هستند (درمقایسه با دیگر اجرام منظومه شمسی)، به‌سادگی تحت تاثیر اختلالات گرانشی اجرام بزرگ‌تر قرار می‌گیرند و مدارشان تغییر می‌کند.
جمع‌آوری اطلاعات درمورد این اختلالات برای پیش‌بینی احتمال برخورد با زمین بسیار حیاتی است.
شما می‌توانید برای شرکت در این مسابقه به پایگاه اینترنتی [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] مراجعه کنید و از شرایط دقیق این مسابقه آگاه شوید. مهلت ارسال طرح‌های پیشنهادی تا ۹شهریورماه امسال است و نفر اول علاوه بر دریافت جایزه نقدی ۵۰‌هزار دلاری، از امکان شرکت مستقیم در سازمان‌های فضایی حامی این مسابقه (ناسا، آژانس فضایی اروپا، انجمن دانشگاه‌های تحقیق‌کننده در نجوم) نیز بهره‌مند خواهد شد.
در این مسابقه یک جایزه ۵‌هزار دلاری نیز ویژه برترین طرح ارسالی دانش‌آموزی و دانشجویی پیش‌بینی شده است.


گزارش: همشهری آنلاین