رضایت (من نمی تونم چیزی به دست بیارم)

● اثر گروه رولینگ استونز

▪ تاریخ ارائه؛ ۱۹۶۵

در اواسط یکی از شب های ماه مه ۱۹۶۵ «کیث ریچارد» ناگهان از خواب می پرد، گیتار خود را در دست می گیرد، ضبط صوت را روشن می کند و ملودی آهنگ «رضایت» را می نوازد و بعد می خوابد. اینگونه بود که یکی از مهم ترین آهنگ های راک پدید آمد.
او بعدها در مصاحبه ای گفت که اگر به آن نوار گوش دهید، در نصف آن، من گیتار زده ام و در بقیه آن خرناس کشیده ام. سپس «سر مایکل فیلیپ جگر» معروف به «مک جگر» ترانه آهنگ را فردای آن روز در کنار استخر متل طی۱۰ دقیقه نوشت. جگر در همان ۱۰ دقیقه سعی کرد تا تمام سوداگری های جامعه امریکا را بیان کند. اینگونه بود که زوج جگر - ریچارد (تیمی که بالغ بر ۴۰ سال است که در تولید ترانه با هم همکاری می کند و شاید بتوان آنها را تنها در کنار زوج موفق مک کارتنی- لنون قرار داد)۱ با همکاری بریان جنز (ریتم گیتار)، بیل وایمن (بیس) و چارلی واتز (درام) این آهنگ زیبا و به یادماندنی را خلق کردند، تا اولین تک آهنگ رولینگ استونز باشد که به صدر پرفروش ها می رود.
البته ریچارد چندی بعد، از ساختن آهنگ پشیمان شده بود. ولی خوشبختانه پشیمانی او در مقابل استمرار جگر خنثی شد. جگر در سال ۱۹۶۸ در مصاحبه با مجله ای فرانسوی زبان در خصوص تولید این آهنگ گفت؛ «این آهنگ بسیار شبیه آهنگ های فولکلور است، زمانی که ما اولین بار برای ضبط به استودیو رفتیم، انگار کیث آن را دیگر خیلی دوست نداشت، به نظرم او فکر می کرد که این کار چندان مهمی نیست و ارزش ضبط کردن ندارد.» پنج روز پس از شبی که ریچارد خواب دیده بود و ملودی این آهنگ را نوشته بود، آنها آهنگ را ضبط کردند و سه هفته بعد به عنوان تک آهنگ در بازار امریکا عرضه شد.
آنها می خواستند که کارشان اول در امریکا ارائه شود و سپس در انگلستان. چرا که به واسطه حضورشان در تور کنسرت های امریکا می خواستند بر نحوه ارائه در انگلستان هم نظارت داشته باشند. ردیف گیتارها در این آهنگ بسیار شبیه آهنگ «رقص در خیابان» اثر گروه «مارتا و وندلس»۲ است. چیزی که کیث ریچارد همواره بابت آن نگران بود.متن ترانه این اثر از نگاه انسانی است که به امریکا نگاه می کند. و در آن دو وجه را تشخیص می دهد.
وجه حقیقی و وجه ساختگی. جگر که در تور امریکا به شدت از سوداگری موجود در امریکا کلافه و خسته شده بود، این شعر را در نقد روح حاکم بر امریکا نوشت. مک جگر در خصوص این آهنگ می گوید؛ «مردم غالباً در خصوص آهنگ های بزرگ اغراق می کنند، با این حال به نظرم این آهنگی بود که رولینگ استونز را ساخت و ما را به گروهی بزرگ و مشهور تبدیل کرد. شما همیشه به یک آهنگ بزرگ نیاز دارید. امریکا جای بزرگی است و ما هم امریکایی نیستیم، ما به این آهنگ واقعاً نیاز داشتیم، آهنگ ها در امریکا جهانی می شوند.
حالا دیگر این اثر همچون امضایی شناخته شده برای ماست. امضایی که فقط به نام رولینگ استونز است. در این آهنگ ما روح زمانه خود را تسخیر کرده ایم، چیزی که در آن روزگار و برای چنین آهنگ هایی بسیار مهم بود.» گروه های زیادی این آهنگ را دوباره خوانده و اجرا کرده اند. از «اوتیس ردینگ»۳ گرفته تا «بریتنی اسپیرز» که البته موفق ترین اجرا متعلق به اوتیس ردینگ است و اجرای اسپیرز مورد تایید جگر قرار نگرفته است.
از دیگر بازخوانی های نسبتاً موفق این اثر می توان به سال ۱۹۹۴ و جایزه سالانه موسیقی انگلستان اشاره کرد که این آهنگ توسط «بیروک» و «پی.جی.هاروی» اجرا شد.اجازه انتشار و استفاده از حقوق این آهنگ از سال ۲۰۰۶ به بعد به هیچ کدام از اعضای گروه رولینگ استونز تعلق ندارد. چرا که آنها طی قراردادی و به خاطر فرار از مالیات سنگین در انگلستان حقوق این آهنگ و تمامی آهنگ هایی که تا سال ۱۹۶۹ ساخته اند را واگذار کرده اند.

پی نوشت ها:
۱- به آنها دوقلوهای گلیمر نیز می گویند.
۲- «مارتا و وندلس» (۱۹۷۲-۱۹۶۰)، یکی از موفق ترین گروه های موسیقی در سبک «موتون» (چیزی شبیه بلوز که اولین بارها سیاهان ایالت دیترود آن را بنا نهادند) بود.
۳- «اوتیس ردینگ» (۱۹۶۷-۱۹۴۱)، موسیقیدان و ترانه سرای امریکایی سبک سول.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
روزنامه شرق