سندروم پرهیز از پی30

[Ahmad]

همه می‌دونیم داریم تو چه دوران تلخ و سختی زندگی می‌کنیم. جدای از تموم این مسائل، یک عده خاص از جامعه گویا دچار نوعی بیماری یا سندروم شدن که میشه حدس زد علت رو. اما نمیشه پذیرفت انجام و ادامه‌ی اونرو. اون تعداد خاص کسایی هستن که حدود هفده ساله که همراه این انجمند (باورتون میشه شده هفده سال؟!) و بیماری گریبانگیر تقریبا همشون شده نشستن به دور انجمن و فقط مشاهده‌ی اون. درسته هزار و یک اپلیکیشن و راههای ارتباطی با دسترسی آسانتر و... ایجاد شده، اما تقریبا همه بخاطر اینها هم شده یک گوشی‌ای، کوفتی، زهرماری :Dدستمونه یا جلوی رومونه و همینطور که داریم اونجاها سرمیزنیم، می‌تونیم نگاهی هم به انجمن داشته باشیم که حتما خیلیامون داریم ولی حداکثرش نگاهی است گذرا و تمام. کار به جایی رسیده که حتی اگر هم بخوایم پستی یا تاپیکی ارسال کنیم، ترس از بی‌توجهی به اون ما رو از ارسالش منصرف می‌کنه. کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
بیچاره اون کسی که بخواد تو این زمان چنین پستهایی ارسال کنه. کلا ضایع میشه میره برای خودش. و بیچاره اون کسی که کلی تایپ می‌کنه و تاپیکش رو ارسال می‌کنه. بیچاره من. :D
اما باور کنیم همه می‌تونیم این سندروم رو درمان کنیم، کافیه فقط بخوایم حتی شده فقط با متن. دوباره و اینجا.

[mirzabozorg]

همه می‌دونیم داریم تو چه دوران تلخ و سختی زندگی می‌کنیم. جدای از تموم این مسائل، یک عده خاص از جامعه گویا دچار نوعی بیماری یا سندروم شدن که میشه حدس زد علت رو. اما نمیشه پذیرفت انجام و ادامه‌ی اونرو. اون تعداد خاص کسایی هستن که حدود هفده ساله که همراه این انجمند (باورتون میشه شده هفده سال؟!) و بیماری گریبانگیر تقریبا همشون شده نشستن به دور انجمن و فقط مشاهده‌ی اون. درسته هزار و یک اپلیکیشن و راههای ارتباطی با دسترسی آسانتر و... ایجاد شده، اما تقریبا همه بخاطر اینها هم شده یک گوشی‌ای، کوفتی، زهرماری :Dدستمونه یا جلوی رومونه و همینطور که داریم اونجاها سرمیزنیم، می‌تونیم نگاهی هم به انجمن داشته باشیم که حتما خیلیامون داریم ولی حداکثرش نگاهی است گذرا و تمام. کار به جایی رسیده که حتی اگر هم بخوایم پستی یا تاپیکی ارسال کنیم، ترس از بی‌توجهی به اون ما رو از ارسالش منصرف می‌کنه. کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
بیچاره اون کسی که بخواد تو این زمان چنین پستهایی ارسال کنه. کلا ضایع میشه میره برای خودش. و بیچاره اون کسی که کلی تایپ می‌کنه و تاپیکش رو ارسال می‌کنه. بیچاره من. :D
اما باور کنیم همه می‌تونیم این سندروم رو درمان کنیم، کافیه فقط بخوایم حتی شده فقط با متن. دوباره و اینجا.

تلگرام کار همه فرومها رو یکسره کرد عزیز

[mitokomon]

همه می‌دونیم داریم تو چه دوران تلخ و سختی زندگی می‌کنیم. جدای از تموم این مسائل، یک عده خاص از جامعه گویا دچار نوعی بیماری یا سندروم شدن که میشه حدس زد علت رو. اما نمیشه پذیرفت انجام و ادامه‌ی اونرو. اون تعداد خاص کسایی هستن که حدود هفده ساله که همراه این انجمند (باورتون میشه شده هفده سال؟!) و بیماری گریبانگیر تقریبا همشون شده نشستن به دور انجمن و فقط مشاهده‌ی اون. درسته هزار و یک اپلیکیشن و راههای ارتباطی با دسترسی آسانتر و... ایجاد شده، اما تقریبا همه بخاطر اینها هم شده یک گوشی‌ای، کوفتی، زهرماری :Dدستمونه یا جلوی رومونه و همینطور که داریم اونجاها سرمیزنیم، می‌تونیم نگاهی هم به انجمن داشته باشیم که حتما خیلیامون داریم ولی حداکثرش نگاهی است گذرا و تمام. کار به جایی رسیده که حتی اگر هم بخوایم پستی یا تاپیکی ارسال کنیم، ترس از بی‌توجهی به اون ما رو از ارسالش منصرف می‌کنه. کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
بیچاره اون کسی که بخواد تو این زمان چنین پستهایی ارسال کنه. کلا ضایع میشه میره برای خودش. و بیچاره اون کسی که کلی تایپ می‌کنه و تاپیکش رو ارسال می‌کنه. بیچاره من. :D
اما باور کنیم همه می‌تونیم این سندروم رو درمان کنیم، کافیه فقط بخوایم حتی شده فقط با متن. دوباره و اینجا.

من میخواستم قبلا این مساله رو بگم که چرا فروم اینطوری شده بعدش دیدم یه سری دلایلی وجود داره که از کنترل ما خارجه و فقط مالک فوروم میتونه درستش کنه برای همین دیگه پیگیری نکردم

[aryamehr1368]

علاوه بر شبکه های اجتماعی سخت گیری های بیخود هم تاثیر داره چقدر از کاربران بیخودی بن شدن به خصوص در پاتوق پرشین تولز

[I Walk Alone]

والا منم خودمم نمیدونم چرا هنوز به فروم های ایرانی سر میزنم وقتی که سایت Reddit با کلی امکانات وجود داره :biggrin:

[Yamani47]

...........................................

[Sayam]

Ahmad
شما را به یاد دارم، کاربری خوش قریحه و با سلیقه که بیشتر درانجمن ادبیات و فیلم و موسیقی فعالیت داشت...
من هم امشب به دنبال مطالبی در انجمن هنر هفتم بودم که وارد فروم شدم و اتفاقی تاپیک یک عضو تازه وارد رو دیدم که راجع به گواهینامه موتور و ماشین چیزهایی پرسیده بود و این من رو برد اتفاقا به دوره ای که به همین منظور وارد این انجمن شده بودم کلا... برای پرسیدن چیزهایی راجع به ماشین که به انجمن اتومبیل اینجا برخوردم یادمه یک کاربر به نام رامین هم بودکه خیلی سر و کار داشت با ماشینای کلاسیک و درایور که آرسنالی دوآتشه ای هم بود... با همین اتفاق ساده چندسالی درگیر فروم و کاربران خوبی که چیزهای زیادی هم ازشون یاد گرفتم شدم.. انجمن پرسش و پاسخ پزشکی که تنها انجمنی بود که کاربر فعال در اون شدم و انجمن اصلی هنر هفتم که پاتوق همیشگیم بود و چه فیلم های خوبی می دیدیدم اون دوره و چه بچه های فیلم باز قهاری بودند و کلی تحلیل می نوشتند اکثرا هم بچه های تهرون بودند و ما بچه شهرستانی ... کاش اون دوره امکانات به شکلی بود که میشد اون دوستان خوب رو از نزدیک هم ببینیم... همه ما چه مجانی اینجا کار می کردیم.. تا اینکه امشب اون تاپیک رو دیدم گفتم جواب بدم بهش شاید به کسی که پرسیده کمک کنه و بره گواهینامه شو بگیره... شروع کاربری من همان روزهایی بود که قصد خرید اولین ماشینمو داشتم و در روزگار جوانی (هنوز هم من جوانم) من هم چون او روزهای اخذ گواهینامه را می گذراندم. سال 2010 شاید... و همین خاطره ها باعث شد چند ساعتی مطالب اخیر فروم را هم نگاهی بکنم.



کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
خب ما به مقدار زیادی اسگل هم بودیم این مورد رو هم نباید نادیده بگیریم:laughing::wink::rolleye::headphone

[Payman_62]

همه می‌دونیم داریم تو چه دوران تلخ و سختی زندگی می‌کنیم. جدای از تموم این مسائل، یک عده خاص از جامعه گویا دچار نوعی بیماری یا سندروم شدن که میشه حدس زد علت رو. اما نمیشه پذیرفت انجام و ادامه‌ی اونرو. اون تعداد خاص کسایی هستن که حدود هفده ساله که همراه این انجمند (باورتون میشه شده هفده سال؟!) و بیماری گریبانگیر تقریبا همشون شده نشستن به دور انجمن و فقط مشاهده‌ی اون. درسته هزار و یک اپلیکیشن و راههای ارتباطی با دسترسی آسانتر و... ایجاد شده، اما تقریبا همه بخاطر اینها هم شده یک گوشی‌ای، کوفتی، زهرماری :Dدستمونه یا جلوی رومونه و همینطور که داریم اونجاها سرمیزنیم، می‌تونیم نگاهی هم به انجمن داشته باشیم که حتما خیلیامون داریم ولی حداکثرش نگاهی است گذرا و تمام. کار به جایی رسیده که حتی اگر هم بخوایم پستی یا تاپیکی ارسال کنیم، ترس از بی‌توجهی به اون ما رو از ارسالش منصرف می‌کنه. کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
بیچاره اون کسی که بخواد تو این زمان چنین پستهایی ارسال کنه. کلا ضایع میشه میره برای خودش. و بیچاره اون کسی که کلی تایپ می‌کنه و تاپیکش رو ارسال می‌کنه. بیچاره من. :D
اما باور کنیم همه می‌تونیم این سندروم رو درمان کنیم، کافیه فقط بخوایم حتی شده فقط با متن. دوباره و اینجا.

سلام
متاسفانه خیلی چیزا عوض شده. اون زمان یاهو مسنجر داشتیم. ام اس ان مسنجر و ... بودن. همه چیز عوض شده.
ولی باهات موافقم. قابل درمانه

[Sayam]

سلام
متاسفانه خیلی چیزا عوض شده. اون زمان یاهو مسنجر داشتیم. ام اس ان مسنجر و ... بودن. همه چیز عوض شده.
ولی باهات موافقم. قابل درمانه

مطمئنید؟
چرا متاسفانه؟

برای بچه هایی که رشته تحصیلی و شغلشون مرتبط با حوزه های مختلف کامپیوتری بوده شاید خب البته خیلی این فروم ها مفید بوده... منم در همین زمینه چیزهای زیادی یاد گرفتم و خب اگر این فروم و این داستانا نبود مثلا توان یه سری از تعمیرات نرم افزاری که خودم از پسش برمیامو شاید یاد نگرفته بودم

اما نکته منفی حضور پررنگ در این فروم ها این بود که یک سن حساس ما به دور از جامعه و دنیای بیرون و به تبع اون تجربیات و آموزش های واقعی که در دنیا لازمه گذشته...:goatee:

مساله دیگری که میتونه بررسی بشه هم ماهیت و هدف شبکه های اجتماعیه که تغییر پیدا کرده... ما از نسلی بودیم که در اینترنت با خواندن چیزهای ممنوعه ای که بدانها دسترسی نداشتیم به دنبال آگاهی بودیم ... کابران زحمتکشی هم بودند که بدون چشمداشت مالی دانش خودشونو در اختیار مخاطبانشون می گذاشتند اما امروزه هدف اصلی کابران اپلیکیشن های اصلی اینترنتی همان اینستاگرام و تلگرام و... سرگرم شدن است و هدف ادمین ها پول است.

[Payman_62]

مطمئنید؟
چرا متاسفانه؟

برای بچه هایی که رشته تحصیلی و شغلشون مرتبط با حوزه های مختلف کامپیوتری بوده شاید خب البته خیلی این فروم ها مفید بوده... منم در همین زمینه چیزهای زیادی یاد گرفتم و خب اگر این فروم و این داستانا نبود مثلا توان یه سری از تعمیرات نرم افزاری که خودم از پسش برمیامو شاید یاد نگرفته بودم

اما نکته منفی حضور پررنگ در این فروم ها این بود که یک سن حساس ما به دور از جامعه و دنیای بیرون و به تبع اون تجربیات و آموزش های واقعی که در دنیا لازمه گذشته...:goatee:

مساله دیگری که میتونه بررسی بشه هم ماهیت و هدف شبکه های اجتماعیه که تغییر پیدا کرده... ما از نسلی بودیم که در اینترنت با خواندن چیزهای ممنوعه ای که بدانها دسترسی نداشتیم به دنبال آگاهی بودیم ... کابران زحمتکشی هم بودند که بدون چشمداشت مالی دانش خودشونو در اختیار مخاطبانشون می گذاشتند اما امروزه هدف اصلی کابران اپلیکیشن های اصلی اینترنتی همان اینستاگرام و تلگرام و... سرگرم شدن است و هدف ادمین ها پول است.

صحبت های خود شما هم متاسفانه نیاز داره.

[V E S T A]

همه می‌دونیم داریم تو چه دوران تلخ و سختی زندگی می‌کنیم. جدای از تموم این مسائل، یک عده خاص از جامعه گویا دچار نوعی بیماری یا سندروم شدن که میشه حدس زد علت رو. اما نمیشه پذیرفت انجام و ادامه‌ی اونرو. اون تعداد خاص کسایی هستن که حدود هفده ساله که همراه این انجمند (باورتون میشه شده هفده سال؟!) و بیماری گریبانگیر تقریبا همشون شده نشستن به دور انجمن و فقط مشاهده‌ی اون. درسته هزار و یک اپلیکیشن و راههای ارتباطی با دسترسی آسانتر و... ایجاد شده، اما تقریبا همه بخاطر اینها هم شده یک گوشی‌ای، کوفتی، زهرماری :Dدستمونه یا جلوی رومونه و همینطور که داریم اونجاها سرمیزنیم، می‌تونیم نگاهی هم به انجمن داشته باشیم که حتما خیلیامون داریم ولی حداکثرش نگاهی است گذرا و تمام. کار به جایی رسیده که حتی اگر هم بخوایم پستی یا تاپیکی ارسال کنیم، ترس از بی‌توجهی به اون ما رو از ارسالش منصرف می‌کنه. کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
بیچاره اون کسی که بخواد تو این زمان چنین پستهایی ارسال کنه. کلا ضایع میشه میره برای خودش. و بیچاره اون کسی که کلی تایپ می‌کنه و تاپیکش رو ارسال می‌کنه. بیچاره من. :D
اما باور کنیم همه می‌تونیم این سندروم رو درمان کنیم، کافیه فقط بخوایم حتی شده فقط با متن. دوباره و اینجا.



نکته اول : اون زمان ها خودمون هم وقت آزاد و حوصله بیشتری داشتیم .
نکته دوم : بی تعارف ما به صورت کاملا رایگان تولید محتوا برای این انحمن انجام می دادیم تنها انتظاری که مدیران این انجمن وجود داشت این بود که حداقل با خیلی از افراد که به همین دلایل ازینجا رفتن یا دیگه خیلی کم میان برخورد محترمانه می داشتن !
نکته سوم: شخصا دیگه حوصله توهین و جنگ و دعوا و کل کل و بعضی حواشی بچه گانه که مختص بعضی کاربرای این انجمنه رو ندارم (درجه شون هم فرقی نداری کاربر عادی باشه یا غیرعادی).
نکته چهارم : کیفیت محتوا به شدت اومده پایین خیلی وقته شاید از 2014 به بعد کیفیت روند نزولی پیدا کرده. واقعیتش اینجا برای من یه نفر مدت هاست هیچ ارزش افزوده ای نداشته و البته نداره.
نکته پنجم : هر تاپیکی که به بحث و چالش کشیده میشه به هرحال یه جوری مخالف مقررات اینجا میشه، شده داخل تاپیک انواع فحش و بد و بیراه شنیدم ولی برخورد و واکنشی از مدیران ندیدم در عوض شده موضوعی برای بحث مطرح بشه، سریع قفل بشه و بعد بره به سطل زباله چون احتمال میدادن بحث به مسائل خلاف مقررات کشیده مبشه.
نکته ششم: خیلی از افراد باسواد و مفید این انجمن مدت هاست دیگه به اینجا سر نمیزنن. خب دلیل حضور خیلی از کاربران استفاده از دانش این افراد بوده که تا به الان نمونه و جایگزینی نداشتن.


هر شبکه اجتماعی جایگاه خودش رو داره، به نظر من برای افت شدید فعالیت های این انجمن، رشد شبکه های اجتماعی سهم خیلی کمی رو می تونه داشته باشه

[VAHID]

همه می‌دونیم داریم تو چه دوران تلخ و سختی زندگی می‌کنیم. جدای از تموم این مسائل، یک عده خاص از جامعه گویا دچار نوعی بیماری یا سندروم شدن که میشه حدس زد علت رو. اما نمیشه پذیرفت انجام و ادامه‌ی اونرو. اون تعداد خاص کسایی هستن که حدود هفده ساله که همراه این انجمند (باورتون میشه شده هفده سال؟!) و بیماری گریبانگیر تقریبا همشون شده نشستن به دور انجمن و فقط مشاهده‌ی اون. درسته هزار و یک اپلیکیشن و راههای ارتباطی با دسترسی آسانتر و... ایجاد شده، اما تقریبا همه بخاطر اینها هم شده یک گوشی‌ای، کوفتی، زهرماری :Dدستمونه یا جلوی رومونه و همینطور که داریم اونجاها سرمیزنیم، می‌تونیم نگاهی هم به انجمن داشته باشیم که حتما خیلیامون داریم ولی حداکثرش نگاهی است گذرا و تمام. کار به جایی رسیده که حتی اگر هم بخوایم پستی یا تاپیکی ارسال کنیم، ترس از بی‌توجهی به اون ما رو از ارسالش منصرف می‌کنه. کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
بیچاره اون کسی که بخواد تو این زمان چنین پستهایی ارسال کنه. کلا ضایع میشه میره برای خودش. و بیچاره اون کسی که کلی تایپ می‌کنه و تاپیکش رو ارسال می‌کنه. بیچاره من. :D
اما باور کنیم همه می‌تونیم این سندروم رو درمان کنیم، کافیه فقط بخوایم حتی شده فقط با متن. دوباره و اینجا.


در کل داداش دیگه اون حس و حال قبل نیست
خیلی ها هم دیگه نیستن
13 سال منم اینجا بودم (واقعا زمان زیادیه)



ولی خب دوران طلایی انجمن یادش بخیر...
با چ ادم های خوب و بدی سر کردیم

[FOURTH RETURN]

لوگو یاهو مسنجر هنوز زیر آواتار قدیمیا هست یادش بخیر

اما یه زمانی پی سی ورلد یکی از پربازدیدترین سایتهای ایران بود و بحثهای تخصصی در اون انجام میشد و به خیلی مشکلات در زمینه نرم افزار و سخت و افزار و بازی پاسخهای خوبی داده میشد و بهترین جا برای پرسش و پاسخ بود اما الان یه چیزی میپرسی هیچکس نیست پاسخ بده

[لیونل_مسی]

دوست من
همه چیز همیشه بهتر میشه و هیچ چی تو دنیا بدتر نمیشه
جنگ اوکراین نمونه بارز این مسئل هست

اگه دیگه از رونق افتاده چون متاورس و وب 3.0 اومده دیگه کسی سمت سایت های دوزاری نمیده

[FOURTH RETURN]

به نظرم مدبریت انجمن باید یه عفو عمومی اعلام کنه همه اکانتهایی که بن شدن تا الان را فعال کنه

[Pario]

آنلاین بودن این سایت با توجه به اینکه تقریبا هیچ تبلیغ و فروشی نداره به اندازه کافی عجیبه، با فعال بودن کاربران وضعیت عجیبتر هم میشد. عوامل خارجی که باعث ریزش مخاطب شدن تا اندازه ای مشخص هست، محدودیت هایی که در مورد محتوا اعمال شد و ورود اپلیکیشن ها و غیره اما دلیل واکنش نشان ندادن مدیران و صاحبان پی سی ورد به تغییرات به اون واضحی مشخص نیست. با توجه به محتوایی که در فوروم تولید میشد می تونستن راه سایتهایی مثل CNET و ars technica رو در پیش بگیرن، یا با توسعه سرویس نرم افزار به بخش موبایل های اندروید، همون جایی باشن که امروز myket هست. حتی از لیست ایمیل 1.2 میلیون نفری هیچ استفاده ای نمیشه جز تبریک گفتن تولد و بازیابی رمز. پیمودن این راهها علاوه بر هزینه شروع، تصمیم می خواست که ظاهرا هیچوقت در هیچ زمینه ای گرفته نشد. امیدوارم تغییراتی رو شاهد باشیم و روزهای خوشی در انتظار مدیران و کاربران این فوروم باشه.

[jamessmith]

من جدیدا یه پست دیدم توی اینستاگرام درمورد دیتاکس کردن بدن از دوپامین!
یعنی چی؟ یعنی برای یک هفته نباید سمت گوشی یا کامپیوتر رفت چون همینطور که میدونید وقتی یک پست در شبکه های مجازی میزارید دوپامین در بدن ترشح میشه و حس رضایت به اون فرد دست میده بنظرم تا یک هفته سمت گوشی و شبکه های اجتماعی نرید ببینید چطور حالتون خوب میشه