مشاهده نسخه کامل
: B3HZ@D
20-07-2013, 15:41
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
پس از دهه‌ها انتظار، یکی از طولانی‌ترین آزمایشات جهان پایان یافت و طی آن سقوط قطره قیر Pitch-Tar در کالج ترینیتی دوبلین، با دوربین مشاهده و این قطره از بدنه والدش جدا شد و در یک ظرف فتاد.
این آزمایش یکی از طولانی‌ترین آزمایش‌های جهان است که 69 سال پیش و در سال 1944 توسط همکار ناشناخته ارنست والتون (برنده جایزه نوبل برای برخورددادن اتم‌ها) پایه‌ریزی شد.
این محقق گمنام در تلاش برای اثبات این نکته بود که قیر مایعی است که علی‌رغم خردشدن با ضربه چکش، قادر به جاری‌شدن است. قیر یک پلیمر ویسکوالاستیک است که برای نخستین بار برای ضدآب‌کردن کشتی‌ها به کار رفت و به عنوان آسفالت شناخته شده است.
برای اثبات این فرضیه یک توده قیر حرارت داده و در درون قیفی قرار داده شد. این قیف بر روی یک پارچ معلق بود و سپس تمامی سیستم در یک قفسه غبار‌آلود قرار گرفت و رها شد.
این قطره سرانجام سقوط می‌کرد اما کسی زمان آن را به طور دقیق نمی‌دانست.
این یکی از ساده‌ترین آزمایشات جهان است اما فقط به زمان طولانی و شخصی نیاز داشت که نظاره‌گر آنچه رخ می‌دهد، باشد.
دانشمندان با تحلیل فیلم جدید تخمین زده‌اند که این قطره دو میلیون برابر چسبناک‌تر از عسل و دو میلیارد برابر چسبناک‌تر از آب است.
آزمایش کالج ترینیتی، خود، یک المثنی از طولانی‌ترین آزمایش جهان در دانشگاه کوینزلند استرالیاست که شامل سقوط قطره قیر است و در سال 1927 آغاز شد.
از زمان آغاز آزمایش، قیر استرالیایی هشت بار سقوط کرده و به طور متوسط در هر دهه یک قطره سقوط کرده است.
علی‌رغم این تکرار ساعت‌گونه، این سقوط‌ها هرگز نه توسط انسان و نه چشمان دیجیتالی رویت نشده‌اند.
آزمایش کوینزلند قربانی بدشانسی شده چون هنگامی که پروفسور جان مینستون، مسئول آزمایش، تصمیم گرفت برای صرف قهوه از آزمایشگاه خارج شود و پس از گذشت 15 دقیقه برگشت، متوجه شد که یکی از قطرات سقوط کرده و کسی شاهد این رخداد نبوده است.
پس از دهه‌ها انتظار، یکی از طولانی‌ترین آزمایشات جهان پایان یافت و طی آن سقوط قطره قیر Pitch-Tar در کالج ترینیتی دوبلین، با دوربین مشاهده و این قطره از بدنه والدش جدا شد و در یک ظرف فتاد.
این آزمایش یکی از طولانی‌ترین آزمایش‌های جهان است که 69 سال پیش و در سال 1944 توسط همکار ناشناخته ارنست والتون (برنده جایزه نوبل برای برخورددادن اتم‌ها) پایه‌ریزی شد.
این محقق گمنام در تلاش برای اثبات این نکته بود که قیر مایعی است که علی‌رغم خردشدن با ضربه چکش، قادر به جاری‌شدن است. قیر یک پلیمر ویسکوالاستیک است که برای نخستین بار برای ضدآب‌کردن کشتی‌ها به کار رفت و به عنوان آسفالت شناخته شده است.
برای اثبات این فرضیه یک توده قیر حرارت داده و در درون قیفی قرار داده شد. این قیف بر روی یک پارچ معلق بود و سپس تمامی سیستم در یک قفسه غبار‌آلود قرار گرفت و رها شد.
این قطره سرانجام سقوط می‌کرد اما کسی زمان آن را به طور دقیق نمی‌دانست.
این یکی از ساده‌ترین آزمایشات جهان است اما فقط به زمان طولانی و شخصی نیاز داشت که نظاره‌گر آنچه رخ می‌دهد، باشد.
دانشمندان با تحلیل فیلم جدید تخمین زده‌اند که این قطره دو میلیون برابر چسبناک‌تر از عسل و دو میلیارد برابر چسبناک‌تر از آب است.
آزمایش کالج ترینیتی، خود، یک المثنی از طولانی‌ترین آزمایش جهان در دانشگاه کوینزلند استرالیاست که شامل سقوط قطره قیر است و در سال 1927 آغاز شد.
از زمان آغاز آزمایش، قیر استرالیایی هشت بار سقوط کرده و به طور متوسط در هر دهه یک قطره سقوط کرده است.
علی‌رغم این تکرار ساعت‌گونه، این سقوط‌ها هرگز نه توسط انسان و نه چشمان دیجیتالی رویت نشده‌اند.
آزمایش کوینزلند قربانی بدشانسی شده چون هنگامی که پروفسور جان مینستون، مسئول آزمایش، تصمیم گرفت برای صرف قهوه از آزمایشگاه خارج شود و پس از گذشت 15 دقیقه برگشت، متوجه شد که یکی از قطرات سقوط کرده و کسی شاهد این رخداد نبوده است.