مشاهده نسخه کامل
: VAHID
19-07-2013, 17:22
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
تا به امروز اغلب افراد معتقد بودند که دایناسورهای دوره مزوزوئیک ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] C%D8%B3%D8%AA%DB%8C) غول های خونسردی بوده اند که بر زمین و دیگر جانداران خونگرم حکمرانی می کرده اند. اما برخی دانشمندان این فرضیه را مطرح می کنند که اگر چه نه تمامی، برخی از این حیوانات عظیم الجثه در حقیقت خونگرم بوده اند.
پروفسور راجر سیمور از مدرسه علوم محیطی و زمین دانشگاه آدلاید بر این عقیده است که اگر دایناسورهای بزرگ جثه خونسرد بودند، نمی توانستند با شرایط فیزیکی وحشتناک کره زمین در آن زمان کنار آمده و زنده بمانند.
تمساح های آب شور امروزی، موجودات شریری هستند که لایه لایه ماهیچه روی هم انباشته اند و به طور متوسط تراکم توده عظلانی آنها ۵۰ درصد است. برای تامین دمای مناسب بدن، این سوسمارهای یک تُنی معمولا تمام روز را مشغول حمام آفتاب هستند و آنچه که می تواند آنها را زنده نگه دارد، این است که کُند و گنده هستند و روی آب غوطه ور می شوند. پس مصرف انرژی چندانی ندارند.
درباره دایناسورهای غول پیکر، سیمور می گوید: «آنها هم می توانسته اند که این گونه عمل کنند و از دمای گرم بدن شان لذت ببرند، بدون اینکه نیاز داشته باشند همانند حیوانات خونگرم با سوزاندن غذا در سلولهای بدنشان تولید گرما کنند.»
اما سیمور معتقد است این نظریه با مشکلی روبرو است و آن را در قالب سوالی این گونه مطرح می کند: یک دایناسور تمساح-مانند در مقایسه با دایناسورهای کوچک جثه شبه-پستاندار، برای فعالیت های روزمره اش لازم است چقدر انرژی تولید کند؟
سیمور به همراه گروهی از محققان دانشگاه موناش، دانشگاه کالیفرنیا و موسسه بین المللی مدیریت حیات وحش برای یافتن پاسخ به آب زدند. آنها خون و استید لاکتیک ماهیچه یک تمساح ۲۰۰ کیلوگرمی را اندازه گیری کرده و به تجزیه و تحلیل نمونه ها پرداختند.
نتیجه این آزمایشات نشان داد که تمساح در اوج فعالیت خود تنها قادر به تولید ۱۴ درصد نیروی ماهیچه ای یک پستاندار هم اندازه است. و با افزایش اندازه بدن، این میزان کاهش می یابد.
به گفته پروفسور سیمور، غیرقابل مقایسه بودن نیروی ماهیچه ای تولیدی توسط تمساح خونسرد در مقایسه با پستانداران هم اندازه، نشان می دهد دایناسورهای بزرگ جثه (تمساح-مانند) به احتمالا فراوان خونگرم بوده اند.
او می گوید: «نتایج نشان می دهد که تمساح های خونسرد نه تنها از فقدان نیروی کافی برای فعالیت رنج می برند، بلکه تحمل و پایداری پایینی هم دارند؛ چیزی که در پستانداران خونگرم امری بدیهی است. لذا علی رغم این گمان که تمساح آب شور حیوانی فوق العاده قدرتمند است، یک دایناسور تمساح-مانند، نمی توانسته با دایناسورهای شبه-پستاندار هم اندازه اش به رقابت بپردازد.»
طبق این استدلال، سیمور معتقد است دایناسورهایی که در دوران میان زیستی ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] C%D8%B3%D8%AA%DB%8C) بر پهنه خاکی زمین فرمانروایی می کرده اند، باید قدرت ماهیچه ای بسیار بیشتر و تاب و تحمل بالاتری از فیزیولوژی تمساح-مانند می داشته اند، تا به آنها امکان ادامه زندگی را بدهد.
این بدان معنی است که احتمالا این دایناسورها از نظر بیولوژیک بیشتر به پستانداران شبیه شده بودند، تا اینکه قابلیت هایی مانند حیوانات خونسرد امروزی داشته باشند.
narenji.ir
تا به امروز اغلب افراد معتقد بودند که دایناسورهای دوره مزوزوئیک ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] C%D8%B3%D8%AA%DB%8C) غول های خونسردی بوده اند که بر زمین و دیگر جانداران خونگرم حکمرانی می کرده اند. اما برخی دانشمندان این فرضیه را مطرح می کنند که اگر چه نه تمامی، برخی از این حیوانات عظیم الجثه در حقیقت خونگرم بوده اند.
پروفسور راجر سیمور از مدرسه علوم محیطی و زمین دانشگاه آدلاید بر این عقیده است که اگر دایناسورهای بزرگ جثه خونسرد بودند، نمی توانستند با شرایط فیزیکی وحشتناک کره زمین در آن زمان کنار آمده و زنده بمانند.
تمساح های آب شور امروزی، موجودات شریری هستند که لایه لایه ماهیچه روی هم انباشته اند و به طور متوسط تراکم توده عظلانی آنها ۵۰ درصد است. برای تامین دمای مناسب بدن، این سوسمارهای یک تُنی معمولا تمام روز را مشغول حمام آفتاب هستند و آنچه که می تواند آنها را زنده نگه دارد، این است که کُند و گنده هستند و روی آب غوطه ور می شوند. پس مصرف انرژی چندانی ندارند.
درباره دایناسورهای غول پیکر، سیمور می گوید: «آنها هم می توانسته اند که این گونه عمل کنند و از دمای گرم بدن شان لذت ببرند، بدون اینکه نیاز داشته باشند همانند حیوانات خونگرم با سوزاندن غذا در سلولهای بدنشان تولید گرما کنند.»
اما سیمور معتقد است این نظریه با مشکلی روبرو است و آن را در قالب سوالی این گونه مطرح می کند: یک دایناسور تمساح-مانند در مقایسه با دایناسورهای کوچک جثه شبه-پستاندار، برای فعالیت های روزمره اش لازم است چقدر انرژی تولید کند؟
سیمور به همراه گروهی از محققان دانشگاه موناش، دانشگاه کالیفرنیا و موسسه بین المللی مدیریت حیات وحش برای یافتن پاسخ به آب زدند. آنها خون و استید لاکتیک ماهیچه یک تمساح ۲۰۰ کیلوگرمی را اندازه گیری کرده و به تجزیه و تحلیل نمونه ها پرداختند.
نتیجه این آزمایشات نشان داد که تمساح در اوج فعالیت خود تنها قادر به تولید ۱۴ درصد نیروی ماهیچه ای یک پستاندار هم اندازه است. و با افزایش اندازه بدن، این میزان کاهش می یابد.
به گفته پروفسور سیمور، غیرقابل مقایسه بودن نیروی ماهیچه ای تولیدی توسط تمساح خونسرد در مقایسه با پستانداران هم اندازه، نشان می دهد دایناسورهای بزرگ جثه (تمساح-مانند) به احتمالا فراوان خونگرم بوده اند.
او می گوید: «نتایج نشان می دهد که تمساح های خونسرد نه تنها از فقدان نیروی کافی برای فعالیت رنج می برند، بلکه تحمل و پایداری پایینی هم دارند؛ چیزی که در پستانداران خونگرم امری بدیهی است. لذا علی رغم این گمان که تمساح آب شور حیوانی فوق العاده قدرتمند است، یک دایناسور تمساح-مانند، نمی توانسته با دایناسورهای شبه-پستاندار هم اندازه اش به رقابت بپردازد.»
طبق این استدلال، سیمور معتقد است دایناسورهایی که در دوران میان زیستی ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] C%D8%B3%D8%AA%DB%8C) بر پهنه خاکی زمین فرمانروایی می کرده اند، باید قدرت ماهیچه ای بسیار بیشتر و تاب و تحمل بالاتری از فیزیولوژی تمساح-مانند می داشته اند، تا به آنها امکان ادامه زندگی را بدهد.
این بدان معنی است که احتمالا این دایناسورها از نظر بیولوژیک بیشتر به پستانداران شبیه شده بودند، تا اینکه قابلیت هایی مانند حیوانات خونسرد امروزی داشته باشند.
narenji.ir