مشاهده نسخه کامل
: wichidika
12-05-2013, 08:52
برای «بدیع زمانه» در سالگرد درگذشتش
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])
شانزدهم اردیبهشت‌ماه سالگرد درگذشت بدیع‌الزمان فروزانفر، ادیب و استاد برجسته‌ی زبان و ادبیات فارسی، است.
به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محمدحسین (عبدالجلیل) بشرویه‌ای معروف به بدیع‌الزمان فروزانفر سال 1276 شمسی در بشرویه از توابع خراسان زاده شد. او پس از گذراندن تحصیلات خود، در سال 1305 به توصیه‌ی شمس‌العلمای گرگانی در مدرسه‌ی دارالفنون به تدریس فقه و عربی پرداخت. سپس مدرس زبان عربی و منطق در دارالمعلمین شد. در سال 1313 هم به معاونت دانشکده‌ی معقول و منقول (الهیات) منصوب شد.
فروزانفر در سال 1314 رساله‌ی دکترای خود را با عنوان «زندگی مولانا جلال‌الدین رومی» نوشت که علامه دهخدا و سیدنصرالله تقوی از داوران آن بودند. پس از آن توانست به عنوان استاد تاریخ ادبیات به تدریس در دانشگاه تهران بپردازد. او همچنین به عضویت شورای علمی معارف و هیأت رییسه‌ی نخستین کنگره‌ی نویسندگان ایران درآمد. سفر به کشورهای مختلف برای پژوهش و تحقیق هم از دیگر فعالیت‌های این استاد دانشگاه بود.
فروزانفر در 70 سالگی از تدریس در دانشگاه بازنشسته شد، اما به خاطر درخواست دانشگاه، همکاری خود را در تدریس درس‌های دوره‌ی دکترای ادبیات فارسی تا پایان عمر ادامه داد. ریاست کتابخانه‌ی سلطنتی و عضویت در مجلس سنا و فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی از دیگر فعالیت‌های این استاد حوزه‌ی ادبیات بود.
از فروزانفر حدود 20 اثر تألیفی به جا مانده که کتاب «سخن و سخنوران» مهم‌ترین آن‌هاست. این کتاب شامل شرح احوال و نقد و سنجش آثار 55 نفر از نامورترین شاعران فارسی‌زبان قرن سوم تا ششم هجری است. از دیگر آثار او نیز می‌توان به «تاریخ ادبیات ایران»، «دیوان کبیر» و «مناقب اوحدالدین کرمانی» اشاره کرد. شعرهای این ادیب هم در کتاب «مجموعه‌ی اشعار فروزانفر» با مقدمه‌ی محمدرضا شفیعی کدکنی به چاپ رسیده است.
کتاب «زندگی‌نامه و خدمات علمی و فرهنگی بدیع الزمان فروزانفر» شامل عقیده‌ی برخی از نویسندگان و استادان ادبیات فارسی درباره‌ی زندگی حرفه‌یی و شخصیت اوست. در این کتاب عبدالحسین زرین‌کوب در یادداشتی با عنوان «تجدید عهدی با خاطره‌ی استاد» نوشته است:«از وقتی فروزانفر در بین ما نیست، روح تحقیق و معنویت در بین ما غریب شده است. این‌جا دیگر از که می‌توان توقع بحث‌های دقیق عرفانی داشت و با که می‌توان از معنویات ادب فارسی صحبت کرد؟»
فروزانفر با علاقه‌ای که به مولانا و آثار او داشت، برخی از فعالیت‌های پژوهشی و نگارشی خود را به بررسی و آثار مولانا اختصاص داده بود. «احادیث مثنوی»، «رساله در تحقیق احوال و زندگی مولوی» و «شرح مثنوی شریف» در سه جلد از جمله تألیفات او در این‌باره است. همچنین «فیه ما فیه» را که شامل مجموعه‌ی گفتارهای مولانا در مجالس خاص بود، تصحیح و منتشر کرده است.
فروزانفر که به خاطر نبوغ و استعدادش در بین استادان به «بدیع زمانه» معروف شده بود، در 16 اردیبهشت‌ماه سال 1349 بر اثر سکته‌ی قلبی در 73 سالگی درگذشت.
انتهای پیام
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] ([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])
شانزدهم اردیبهشت‌ماه سالگرد درگذشت بدیع‌الزمان فروزانفر، ادیب و استاد برجسته‌ی زبان و ادبیات فارسی، است.
به گزارش خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، محمدحسین (عبدالجلیل) بشرویه‌ای معروف به بدیع‌الزمان فروزانفر سال 1276 شمسی در بشرویه از توابع خراسان زاده شد. او پس از گذراندن تحصیلات خود، در سال 1305 به توصیه‌ی شمس‌العلمای گرگانی در مدرسه‌ی دارالفنون به تدریس فقه و عربی پرداخت. سپس مدرس زبان عربی و منطق در دارالمعلمین شد. در سال 1313 هم به معاونت دانشکده‌ی معقول و منقول (الهیات) منصوب شد.
فروزانفر در سال 1314 رساله‌ی دکترای خود را با عنوان «زندگی مولانا جلال‌الدین رومی» نوشت که علامه دهخدا و سیدنصرالله تقوی از داوران آن بودند. پس از آن توانست به عنوان استاد تاریخ ادبیات به تدریس در دانشگاه تهران بپردازد. او همچنین به عضویت شورای علمی معارف و هیأت رییسه‌ی نخستین کنگره‌ی نویسندگان ایران درآمد. سفر به کشورهای مختلف برای پژوهش و تحقیق هم از دیگر فعالیت‌های این استاد دانشگاه بود.
فروزانفر در 70 سالگی از تدریس در دانشگاه بازنشسته شد، اما به خاطر درخواست دانشگاه، همکاری خود را در تدریس درس‌های دوره‌ی دکترای ادبیات فارسی تا پایان عمر ادامه داد. ریاست کتابخانه‌ی سلطنتی و عضویت در مجلس سنا و فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی از دیگر فعالیت‌های این استاد حوزه‌ی ادبیات بود.
از فروزانفر حدود 20 اثر تألیفی به جا مانده که کتاب «سخن و سخنوران» مهم‌ترین آن‌هاست. این کتاب شامل شرح احوال و نقد و سنجش آثار 55 نفر از نامورترین شاعران فارسی‌زبان قرن سوم تا ششم هجری است. از دیگر آثار او نیز می‌توان به «تاریخ ادبیات ایران»، «دیوان کبیر» و «مناقب اوحدالدین کرمانی» اشاره کرد. شعرهای این ادیب هم در کتاب «مجموعه‌ی اشعار فروزانفر» با مقدمه‌ی محمدرضا شفیعی کدکنی به چاپ رسیده است.
کتاب «زندگی‌نامه و خدمات علمی و فرهنگی بدیع الزمان فروزانفر» شامل عقیده‌ی برخی از نویسندگان و استادان ادبیات فارسی درباره‌ی زندگی حرفه‌یی و شخصیت اوست. در این کتاب عبدالحسین زرین‌کوب در یادداشتی با عنوان «تجدید عهدی با خاطره‌ی استاد» نوشته است:«از وقتی فروزانفر در بین ما نیست، روح تحقیق و معنویت در بین ما غریب شده است. این‌جا دیگر از که می‌توان توقع بحث‌های دقیق عرفانی داشت و با که می‌توان از معنویات ادب فارسی صحبت کرد؟»
فروزانفر با علاقه‌ای که به مولانا و آثار او داشت، برخی از فعالیت‌های پژوهشی و نگارشی خود را به بررسی و آثار مولانا اختصاص داده بود. «احادیث مثنوی»، «رساله در تحقیق احوال و زندگی مولوی» و «شرح مثنوی شریف» در سه جلد از جمله تألیفات او در این‌باره است. همچنین «فیه ما فیه» را که شامل مجموعه‌ی گفتارهای مولانا در مجالس خاص بود، تصحیح و منتشر کرده است.
فروزانفر که به خاطر نبوغ و استعدادش در بین استادان به «بدیع زمانه» معروف شده بود، در 16 اردیبهشت‌ماه سال 1349 بر اثر سکته‌ی قلبی در 73 سالگی درگذشت.
انتهای پیام