مشاهده نسخه کامل
: V E S T A
06-04-2013, 19:01
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
سه تصویر کوچک پایین به ترتیب از چپ به راست: کهکشان میزبان، کهکشان همراه با ابرنواختر و در تصویر سوم، فقط ابرنواختر را نشان می‌دهد.
تلسکوپ فضایی هابل رکورد ثبت دورترین ابرنواختر از نوع شمع‌های استاندارد را شکست. این ابرنواختر بیش از ۱۰ میلیارد سال قبل (با انتقال به سرخ ۱/۹۱۴) در سال‌های نخست شـکل‌گیری
عالم و هنگامی‌که ستاره‌ها با نرخ سریعی متولد می‌شدند، منفجر شده است. این ابرنواختر که با نام SN UDS10Wil، از نوع Ia است. این چراغ‌های درخشان که اخترشناسان از آن‌ها به عنوان
معیاری برای اندازه گیری فواصل کیهانی استفاده می‌کنند، برای یافتن نشانه‌‌ای از ماهیت انرژی تاریک، نیروی مرموزی که در انبساط عالم نقش به‌سزایی دارد، به دانشمندان یاری می‌رسانند
دیوید جونز از دانشگاه بالتیمور و نویسنده‌ی مقالات علمی معتبر معتقد است این فاصله‌ی جدید پنجره‌ای به ابتدای عالم است و نگاه تازه‌ای درباره‌ی شکل‌گیری ابرنواخترها به ما می‌دهد که با
استناد به آن می‌توانیم فرضیه‌هایی درباره‌ی این انفجارها برای درک تحول عالم و انبساط عالم تعریف کنیم.
یکی از داده‌های مهم پیرامون ابرنواختر نـوع Ia ماهیت محرکی است که آن‌ها را برافروخته می‌کند. این کشف اخیر به یکی از دو فرضیه‌ی مطرح که این نوع از انفجار را توضیح می‌دهد نزدیـک‌تر
اسـت. دانشـمندان علت آن‌را ادغـام دو ستـاره‌ای که به پایان عمرشان رسیـده‌اند- سـتاره‌های کوچـک و کم نور و چگالـی که به کوتـوله‌های سفید معـروفند می‌داننـد درسـت مثـل سرنوشـت
ستاره‌های خورشید مانند پس از مرگشان.
این کشف بخشی از برنامه‌ی سه ساله‌ی هابل به نام شمع‌ها+ برخورد (CANDELS+CLASH) است از سال ۲۰۱۰ آغاز شده است. هدف این برنامه جست‌وجوی دوردست‌ها با دوربین شماره ۳
میدان دید باز هابل برای پیدا کردن ابرنواختر نوع Ia و تعیین فاصله‌ی آن‌ها است و البته دانستن این‌که آیا عملکرد آن‌ها از ۱۳/۸ میلیارد سال قبل یعنی از مهبانگ تا کنون تغییری کرده است یا خیر.
تا اکنون این برنامه بیش از ۱۰۰ ابرنواختر که از ۲/۴ تا ۱۰ میلیارد سال قبـل منفجر شده‌اند را ثبـت کرده‌است. در این میان هشـت تا از آن‌ها ابرنواختر نوع Ia بـوده‌اند که بیش از۹ میـلیارد سال قبل
منفجر شده‌اند که شامل این رکود آخر هم می‌شود. این رکورد ۴ درصد بیش‌تر از رکورد قبلی است یعنی تقریباً ۳۵۰ میلیون سال قبل‌تر را پوشش می‌دهد.
این گروه تصاویر فروسرخ با فواصل ۵۰ روزه در سه سال را با هم نرکیب کرده‌اند تا از آن‌ها برای یافتن کم‌نورترین ابرنواخترهای عالـم استفاده کنند. پس از ثبت ابرنواختر SN UDS10Wil در دسامبر
۲۰۱۰ گروهی از طیف‌سنج تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ بسـیار بزرگ رصدخانه‌ی جـنوبی اروپا استـفاده کردند تا فاصله‌ی این ابرنواختر را بسـنجد. با این کشف دانشمنـدان امیدوارند به راز
ستاره‌هایی که باعث رخ دادن این انفـجارهای مهیب می‌شـوند پی ببرند. داده‌ها نشان می‌دهد ابرنـواخترهای نوع Ia تقریباً در بــازه‌ی زمـانی بین ۷/۵ تا ۱۰ میلیارد سـال منفجر شده‌اند و با ایـن
کشف آخر هم که به سال‌های نخست عالم برمی‌گردد، احتمال فرضیه‌ی ادغام دو کوتوله‌ی سفید در ابرنواختر نوع Ia را افزایش می‌دهد.
به‌علاوه دانستن ماهیت سنگ بنای ابرنواختر نوع Ia نشان می‌دهد که عالم با چه سرعتی خودش را با عناصر سنگین‌تری مثل آهن غنـی می‌کند. ستاره‌ها در این انفـجارها حدود نیمی از آهن
عالم را تولید می‌کنند، که ماده‌ی خامی برای شکل‌گیری سیارات و حیات است.
منبع:
([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])spacetelescope.orgcanot.ir
سه تصویر کوچک پایین به ترتیب از چپ به راست: کهکشان میزبان، کهکشان همراه با ابرنواختر و در تصویر سوم، فقط ابرنواختر را نشان می‌دهد.
تلسکوپ فضایی هابل رکورد ثبت دورترین ابرنواختر از نوع شمع‌های استاندارد را شکست. این ابرنواختر بیش از ۱۰ میلیارد سال قبل (با انتقال به سرخ ۱/۹۱۴) در سال‌های نخست شـکل‌گیری
عالم و هنگامی‌که ستاره‌ها با نرخ سریعی متولد می‌شدند، منفجر شده است. این ابرنواختر که با نام SN UDS10Wil، از نوع Ia است. این چراغ‌های درخشان که اخترشناسان از آن‌ها به عنوان
معیاری برای اندازه گیری فواصل کیهانی استفاده می‌کنند، برای یافتن نشانه‌‌ای از ماهیت انرژی تاریک، نیروی مرموزی که در انبساط عالم نقش به‌سزایی دارد، به دانشمندان یاری می‌رسانند
دیوید جونز از دانشگاه بالتیمور و نویسنده‌ی مقالات علمی معتبر معتقد است این فاصله‌ی جدید پنجره‌ای به ابتدای عالم است و نگاه تازه‌ای درباره‌ی شکل‌گیری ابرنواخترها به ما می‌دهد که با
استناد به آن می‌توانیم فرضیه‌هایی درباره‌ی این انفجارها برای درک تحول عالم و انبساط عالم تعریف کنیم.
یکی از داده‌های مهم پیرامون ابرنواختر نـوع Ia ماهیت محرکی است که آن‌ها را برافروخته می‌کند. این کشف اخیر به یکی از دو فرضیه‌ی مطرح که این نوع از انفجار را توضیح می‌دهد نزدیـک‌تر
اسـت. دانشـمندان علت آن‌را ادغـام دو ستـاره‌ای که به پایان عمرشان رسیـده‌اند- سـتاره‌های کوچـک و کم نور و چگالـی که به کوتـوله‌های سفید معـروفند می‌داننـد درسـت مثـل سرنوشـت
ستاره‌های خورشید مانند پس از مرگشان.
این کشف بخشی از برنامه‌ی سه ساله‌ی هابل به نام شمع‌ها+ برخورد (CANDELS+CLASH) است از سال ۲۰۱۰ آغاز شده است. هدف این برنامه جست‌وجوی دوردست‌ها با دوربین شماره ۳
میدان دید باز هابل برای پیدا کردن ابرنواختر نوع Ia و تعیین فاصله‌ی آن‌ها است و البته دانستن این‌که آیا عملکرد آن‌ها از ۱۳/۸ میلیارد سال قبل یعنی از مهبانگ تا کنون تغییری کرده است یا خیر.
تا اکنون این برنامه بیش از ۱۰۰ ابرنواختر که از ۲/۴ تا ۱۰ میلیارد سال قبـل منفجر شده‌اند را ثبـت کرده‌است. در این میان هشـت تا از آن‌ها ابرنواختر نوع Ia بـوده‌اند که بیش از۹ میـلیارد سال قبل
منفجر شده‌اند که شامل این رکود آخر هم می‌شود. این رکورد ۴ درصد بیش‌تر از رکورد قبلی است یعنی تقریباً ۳۵۰ میلیون سال قبل‌تر را پوشش می‌دهد.
این گروه تصاویر فروسرخ با فواصل ۵۰ روزه در سه سال را با هم نرکیب کرده‌اند تا از آن‌ها برای یافتن کم‌نورترین ابرنواخترهای عالـم استفاده کنند. پس از ثبت ابرنواختر SN UDS10Wil در دسامبر
۲۰۱۰ گروهی از طیف‌سنج تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ بسـیار بزرگ رصدخانه‌ی جـنوبی اروپا استـفاده کردند تا فاصله‌ی این ابرنواختر را بسـنجد. با این کشف دانشمنـدان امیدوارند به راز
ستاره‌هایی که باعث رخ دادن این انفـجارهای مهیب می‌شـوند پی ببرند. داده‌ها نشان می‌دهد ابرنـواخترهای نوع Ia تقریباً در بــازه‌ی زمـانی بین ۷/۵ تا ۱۰ میلیارد سـال منفجر شده‌اند و با ایـن
کشف آخر هم که به سال‌های نخست عالم برمی‌گردد، احتمال فرضیه‌ی ادغام دو کوتوله‌ی سفید در ابرنواختر نوع Ia را افزایش می‌دهد.
به‌علاوه دانستن ماهیت سنگ بنای ابرنواختر نوع Ia نشان می‌دهد که عالم با چه سرعتی خودش را با عناصر سنگین‌تری مثل آهن غنـی می‌کند. ستاره‌ها در این انفـجارها حدود نیمی از آهن
عالم را تولید می‌کنند، که ماده‌ی خامی برای شکل‌گیری سیارات و حیات است.
منبع:
([ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ])spacetelescope.orgcanot.ir