DΔRK
03-12-2011, 14:24
خورشيد ستارهاي است از ستارگان رشته اصلي كه 5 ميليارد سال از عمرش ميگذرد. اين ستاره كروي شكل بوده و عمدتا از گازهاي هيدروژن و هليوم تشكيل شده است. وسعت اين ستاره 1.4 ميليون كيلومتر (870000 مايل) است. جرم اين ستاره 7 برابر جرم يك ستاره معمولي بوده و همچنين 750 برابر جرم تمام سياراتي است كه به دورش ميچرخند. در هسته خورشيد ، جرم توسط واكنشهاي هستهاي تبديل به تشعشعات الكترومغناطيسي كه نوعي انرژي هستند، ميشود. اين انرژي به سمت بيرون تابانده شده و باعث درخشنگي خورشيد ميگردد. ساير اجسام آسماني موجود در منظومه شمسي كه توسط جاذبه خورشيد در مدارهايشان قرار گرفتهاند نيز گرمايشان را از اين انرژي ميگيرند.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مواد تشكيل دهنده خورشيد حالت گازي دارند، بنابراين خورشيد محدوده دقيق و معيني نداشته و مواد اطراف آن بتدريج در فضا منتشر ميشوند. اما چنين به نظر ميرسد كه خورشيد لبه تيزي داشته باشد، چرا كه بيشتر نوري كه به زمين ميرسد از يك لايه كه چند صد كيلومتر ضخامت دارد ساطع ميشود. اين لايه فوتوسفر نام داشته و به عنوان سطح خورشيد شناخته شده است. بالاي سطح خورشيد ، كروموسفر يا رنگين كره و هاله خورشيدي قرار دارند كه با همديگر جو خورشيد را تشكيل ميدهند.
مركز خورشيد مانند كورهاي هستهاي است با دماي 15 ميليون درجه سانتيگراد (27 ميليون درجه فارنهايت) كه چگالياش 160 برابر آب ميباشد. تحت چنين شرايطي هستههاي اتم هيدروژن باهم تركيب شده و تبديل به هستههاي هليووم ميشوند. در اين حين، 0.7 درصد جرم تركيب شده ، تبديل به انرژي ميشود. از 590 ميليون تن هيدروژني كه در هر ثانيه در مركز خورشيد تركيب ميشوند، 3.9 ميليون تن به انرژي تبديل ميشود. اين سوخت هيدروژني ، تا 5 ميليارد سال ديگر دوام خواهد داشت. مسير نامنظم 2 ميليون سال طول ميكشد تا انرژي توليد شده در مركز خورشيد به سطح آن رسيده و بصورت نور و گرما تابش كند، سپس بعد از فقط 8 دقيقه ، اين انرژي به زمين ميرسد.
هنگامي كه خورشيد منبسط مي شود تا تبديل به يك غول سرخ شود، قطرش حدود 150برابر بزرگتر خواهد شد. گازهاي منبسط شده و داغ، رنگ زرد و حرارت خود را از دست داده و قرمز رنگ و سرد خواهند شد. اما بخاطر بزرگتر شدن سطح خورشيد،درخشندگي آن 1000برابر افزايش يافته و نور بيشتري ساطع خواهد كرد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
زبانهها و شعلههاي خورشيدي
زبانه حلقوي در شكل پايين ، خطوط ميدان مغناطيسي ، دو لكه خورشيدي را به هم متصل كرده است. در سال 1973 ، يك زبانه خورشيدي (سمت چپ تصوير) 000/588 كيلومتر (365.000 مايل) از سطح خورشيد را پوشاند. اغلب فعاليتهاي شديد خورشيد در نزديكي لكههاي خورشيدي رخ ميدهند. شعلههاي خورشيدي ، جرخههايي از انرژي هستند كه عمر چند ساعته دارند، اين شعلهها هنگامي بوجود ميآيند كه مقدار زيادي انرژي مغناطيسي بطور ناگهاني آزاد شود. زبانههاي خورشيدي ، فوارانهايي از گاز مشتعل هستند كه ممكن است صدها هزار كيلومتر در فضا پيش بروند. ميدان مغناطيسي خورشيد ميتواند زبانههاي حلقوي را هفتهها در فضا پيش بروند معلق نگاه دارد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
باد خورشيدي
هاله (جو بيروني) خورشيد حاوي ذراتي است كه انرژي كافي براي فرار از جاذبه خورشيد را دارند. اين ذرات بصورت مارپيچي با سرعتي معادل900 كيلومتر (560 مايل) در ثانيه از خورشيد دور شده و باد خورشيدي را بوجود ميآورند. اين ذرات در همان مسيرهاي ميدان مغناطيسي خورشيد حركت ميكنند و از آنجا كه داراي بار الكتريكي هستند، منظومه شمسي را پر از جريانات الكتريكي ميكنند. ناحيه فعاليتهاي خورشيدي ، هليوسفر (كره خورشيدي) ناميده ميشود. باد خورشيدي در هر ثانيه حدود يك ميليون تن هيدروژن حورشيد را از بين ميبرد. 100000 ميليارد سال طول خواهد كشيد تا باد خورشيدي تمام جرم خورشيد را در فضاي بين سيارهاي پخش كند، اما طول عمر طبيعي خورشيد فقط 10 ميليارد سال است.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مسير نامنظم
دو ميليون سال طول مي كشد تا انرژي توليد شده
در مركز خورشيد به سطح آن رسيده و بصورت
نورو گرما تابش كند، سپس بعد از فقط 8 دقيقه
اين انرژي به زمين مي رسد.
چرخهها و لكههاي خورشيدي
حركت وضعي خورشيد باعث ايجاد ميدان مغناطيسي ميشود، مناطق استوايي خورشيد سريعتر از مناطق قطبي آن چرخيده و اين امر باعث ميشود كه خطوط ميدان مغناطيسي درون خورشيد حلقه بزنند. اين خطوط در صورت خروج از سطح خورشيد ، باعث فعاليتهاي خورشيدي نظير لكههاي خورشيدي ، شعلهها و زبانههاي خورشيدي ميشوند. اين فعاليتها ، بخصوص لكههاي خورشيدي ، چرخهاي 11 ساله دارند.
مرگ خورشيد
5 ميليارد سال بعد ، بيشتر هيدروژن موجود در هسته خورشيد گداخته شده و صرف تهيه هليوم خواهد شد. در آن زمان ، جاذبه باعث انقباض هسته شده و فشار ، دماي آنرا افزايش خواهد داد. هيدروژن شروع به سوختن در پوسته اطراف هسته خواهد كرد. انرژي حاصل از اين گداخت هستهاي در پوسته ، باعث انبساط لايههاي خارجي خواهد شد و سيارات عطارد و زهره را ذوب ميكند و آنها را در بر ميگيرد. انبساط خورشيد تا مدار زمين متوقف شده و حرارتش تمام موجودات زنده را از بين ميبرد. بعد از آن خورشيد تبديل به يك غول سرخ ميشود. سپس ، لايههاي خارجي در فضا پخش شده و يك سحابي سيارهاي تشكيل خواهند داد. هسته نيز بصورت يك ستاره كوتوله سفيد باقي مانده و بتدريج از بين خواهد رفت. پس ميتوان گفت كه با فرا رسيدن مرگ خورشيد ، مرگ زمين و تمام موجودات اين سياره فرا ميرسد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مواد تشكيل دهنده خورشيد حالت گازي دارند، بنابراين خورشيد محدوده دقيق و معيني نداشته و مواد اطراف آن بتدريج در فضا منتشر ميشوند. اما چنين به نظر ميرسد كه خورشيد لبه تيزي داشته باشد، چرا كه بيشتر نوري كه به زمين ميرسد از يك لايه كه چند صد كيلومتر ضخامت دارد ساطع ميشود. اين لايه فوتوسفر نام داشته و به عنوان سطح خورشيد شناخته شده است. بالاي سطح خورشيد ، كروموسفر يا رنگين كره و هاله خورشيدي قرار دارند كه با همديگر جو خورشيد را تشكيل ميدهند.
مركز خورشيد مانند كورهاي هستهاي است با دماي 15 ميليون درجه سانتيگراد (27 ميليون درجه فارنهايت) كه چگالياش 160 برابر آب ميباشد. تحت چنين شرايطي هستههاي اتم هيدروژن باهم تركيب شده و تبديل به هستههاي هليووم ميشوند. در اين حين، 0.7 درصد جرم تركيب شده ، تبديل به انرژي ميشود. از 590 ميليون تن هيدروژني كه در هر ثانيه در مركز خورشيد تركيب ميشوند، 3.9 ميليون تن به انرژي تبديل ميشود. اين سوخت هيدروژني ، تا 5 ميليارد سال ديگر دوام خواهد داشت. مسير نامنظم 2 ميليون سال طول ميكشد تا انرژي توليد شده در مركز خورشيد به سطح آن رسيده و بصورت نور و گرما تابش كند، سپس بعد از فقط 8 دقيقه ، اين انرژي به زمين ميرسد.
هنگامي كه خورشيد منبسط مي شود تا تبديل به يك غول سرخ شود، قطرش حدود 150برابر بزرگتر خواهد شد. گازهاي منبسط شده و داغ، رنگ زرد و حرارت خود را از دست داده و قرمز رنگ و سرد خواهند شد. اما بخاطر بزرگتر شدن سطح خورشيد،درخشندگي آن 1000برابر افزايش يافته و نور بيشتري ساطع خواهد كرد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
زبانهها و شعلههاي خورشيدي
زبانه حلقوي در شكل پايين ، خطوط ميدان مغناطيسي ، دو لكه خورشيدي را به هم متصل كرده است. در سال 1973 ، يك زبانه خورشيدي (سمت چپ تصوير) 000/588 كيلومتر (365.000 مايل) از سطح خورشيد را پوشاند. اغلب فعاليتهاي شديد خورشيد در نزديكي لكههاي خورشيدي رخ ميدهند. شعلههاي خورشيدي ، جرخههايي از انرژي هستند كه عمر چند ساعته دارند، اين شعلهها هنگامي بوجود ميآيند كه مقدار زيادي انرژي مغناطيسي بطور ناگهاني آزاد شود. زبانههاي خورشيدي ، فوارانهايي از گاز مشتعل هستند كه ممكن است صدها هزار كيلومتر در فضا پيش بروند. ميدان مغناطيسي خورشيد ميتواند زبانههاي حلقوي را هفتهها در فضا پيش بروند معلق نگاه دارد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
باد خورشيدي
هاله (جو بيروني) خورشيد حاوي ذراتي است كه انرژي كافي براي فرار از جاذبه خورشيد را دارند. اين ذرات بصورت مارپيچي با سرعتي معادل900 كيلومتر (560 مايل) در ثانيه از خورشيد دور شده و باد خورشيدي را بوجود ميآورند. اين ذرات در همان مسيرهاي ميدان مغناطيسي خورشيد حركت ميكنند و از آنجا كه داراي بار الكتريكي هستند، منظومه شمسي را پر از جريانات الكتريكي ميكنند. ناحيه فعاليتهاي خورشيدي ، هليوسفر (كره خورشيدي) ناميده ميشود. باد خورشيدي در هر ثانيه حدود يك ميليون تن هيدروژن حورشيد را از بين ميبرد. 100000 ميليارد سال طول خواهد كشيد تا باد خورشيدي تمام جرم خورشيد را در فضاي بين سيارهاي پخش كند، اما طول عمر طبيعي خورشيد فقط 10 ميليارد سال است.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
مسير نامنظم
دو ميليون سال طول مي كشد تا انرژي توليد شده
در مركز خورشيد به سطح آن رسيده و بصورت
نورو گرما تابش كند، سپس بعد از فقط 8 دقيقه
اين انرژي به زمين مي رسد.
چرخهها و لكههاي خورشيدي
حركت وضعي خورشيد باعث ايجاد ميدان مغناطيسي ميشود، مناطق استوايي خورشيد سريعتر از مناطق قطبي آن چرخيده و اين امر باعث ميشود كه خطوط ميدان مغناطيسي درون خورشيد حلقه بزنند. اين خطوط در صورت خروج از سطح خورشيد ، باعث فعاليتهاي خورشيدي نظير لكههاي خورشيدي ، شعلهها و زبانههاي خورشيدي ميشوند. اين فعاليتها ، بخصوص لكههاي خورشيدي ، چرخهاي 11 ساله دارند.
مرگ خورشيد
5 ميليارد سال بعد ، بيشتر هيدروژن موجود در هسته خورشيد گداخته شده و صرف تهيه هليوم خواهد شد. در آن زمان ، جاذبه باعث انقباض هسته شده و فشار ، دماي آنرا افزايش خواهد داد. هيدروژن شروع به سوختن در پوسته اطراف هسته خواهد كرد. انرژي حاصل از اين گداخت هستهاي در پوسته ، باعث انبساط لايههاي خارجي خواهد شد و سيارات عطارد و زهره را ذوب ميكند و آنها را در بر ميگيرد. انبساط خورشيد تا مدار زمين متوقف شده و حرارتش تمام موجودات زنده را از بين ميبرد. بعد از آن خورشيد تبديل به يك غول سرخ ميشود. سپس ، لايههاي خارجي در فضا پخش شده و يك سحابي سيارهاي تشكيل خواهند داد. هسته نيز بصورت يك ستاره كوتوله سفيد باقي مانده و بتدريج از بين خواهد رفت. پس ميتوان گفت كه با فرا رسيدن مرگ خورشيد ، مرگ زمين و تمام موجودات اين سياره فرا ميرسد.