مشاهده نسخه کامل
: essence
18-08-2011, 21:54
شايد بشقاب هاي پرنده ديگر يك فريب يا جعل علمي نباشد. آقاي سوبرتا روي يكتن ازپرفوسوران همكار در رشته انجنيري فضا و كيميا در دانشگاه فلوريدا درخواستي را براي طرح و ساخت سفينه فضايي شبيه بشقاب هاي پرنده كه بار ها در فلم هاي امريكايي ديده شده، تحويل داده است.
اما آقاي روي اين طرح خود را " وسيله نقليه فضايي بدون بال الكترو مغناطيسي" يا WEAV مي نامد. مدل اوليه طراحي شده آن بسيار كوچك ( كوچكتر از شش انچ) مي باشد كه نصب باطري ها در خود آن مناسب مي باشد.
روي مي گويد " طرح را مي توان از نظر مقياس و اندازه بزرگ ساخت اما كار نظري بايد روي شكل بزرگتر آن انجام شود. حتي از اين نمونه ميناتوري و كوچك مي توان استفاده زيادي كرد. نقش عمده و اساسي آن تجسس و هدايت خواهد بود. يعني اين سفينه كوچك را مي توان طوري طراحي كرد كه يك كمره با نور لازم در آن نصب گردد و از فاصله هاي بسيار دور كنترل شود. نيروي هوايي ايالات متحده و ناسا به اين طرح علاقمند شده اند و دانشگاه نيز در صدد آن است تا جواز اين طرح را رسمي كند. اين يك تدبير بديع است و در صورت موفق انقلابي را ايجاد خواهد كرد."
مواد سوخت يا انرژي لازم براي اين وسيله توسط يك پديده بنام هايدروديناميك مغناطيسي Magneto hydrodynamics تهيه مي گردد كه در زمان عبور يا حركت رسانايي (هدايت كننده) از يك ميدان يا جريان مغناطيسي ايجاد مي شود. اما براي اين سفينه جريان هدايت كننده توسط قطب هاي مغناطيسي كه سطح سفينه را پوشانيده و هواي اطراف آن را به پلازما تبديل مي كند، ايجاد مي شود.
نيروي ايجاد شده در اثر عبور يك جريان الكتريكي از ميان پلازما هواي اطراف را فشار مي دهد و چرخش ايجاد شده در هوا حركت و سرعتي ايجاد مي كند كه مي تواند در برابر تندباد، پايداری بوجود بياورد. با هدف وسيع ساختن ميدان تماس ميان هوا و سفينه، طرح آقاي روي اندكي ميان تهي و پيوسته كج و شبيه يك ماهي تابه است كه بوسيله الكترومغناطيس پرواز مي كند.
يكي از وجه هاي انقلابي اين طرح استفاده از هايدرو ديناميك مغناطيسي است كه در آن سفينه هيچ بخش متحرك نخواهد داشت. نبود بخش يا قسمت هاي ميكانيكي سفينه هاي سنتي ، مانند يك انجن تعبيه شده يا جت، بايد اطمينان چشمگيري براي اين سفينه بوجود بياورد. اين طرح در ضمن امكان نشست و پرواز عمودي را براي سفينه مي دهد.
تا كنون هيچ سفينه فضايي با سوخت پلازما بصورت موفقانه پرواز ننموده. اين گونه طرح ها در فضا، جائيكه نيروي جاذبه و كشندگي بسيار كم است، بسيار موفق مي باشند. اما اگر بخواهيم كه يك سفينه در داخل اتمسفر زمين پرواز كند، در آنصورت به نيروي عظيم پيش ران يا موتور نياز خواهيم داشت.
اما آقاي روي اين طرح خود را " وسيله نقليه فضايي بدون بال الكترو مغناطيسي" يا WEAV مي نامد. مدل اوليه طراحي شده آن بسيار كوچك ( كوچكتر از شش انچ) مي باشد كه نصب باطري ها در خود آن مناسب مي باشد.
روي مي گويد " طرح را مي توان از نظر مقياس و اندازه بزرگ ساخت اما كار نظري بايد روي شكل بزرگتر آن انجام شود. حتي از اين نمونه ميناتوري و كوچك مي توان استفاده زيادي كرد. نقش عمده و اساسي آن تجسس و هدايت خواهد بود. يعني اين سفينه كوچك را مي توان طوري طراحي كرد كه يك كمره با نور لازم در آن نصب گردد و از فاصله هاي بسيار دور كنترل شود. نيروي هوايي ايالات متحده و ناسا به اين طرح علاقمند شده اند و دانشگاه نيز در صدد آن است تا جواز اين طرح را رسمي كند. اين يك تدبير بديع است و در صورت موفق انقلابي را ايجاد خواهد كرد."
مواد سوخت يا انرژي لازم براي اين وسيله توسط يك پديده بنام هايدروديناميك مغناطيسي Magneto hydrodynamics تهيه مي گردد كه در زمان عبور يا حركت رسانايي (هدايت كننده) از يك ميدان يا جريان مغناطيسي ايجاد مي شود. اما براي اين سفينه جريان هدايت كننده توسط قطب هاي مغناطيسي كه سطح سفينه را پوشانيده و هواي اطراف آن را به پلازما تبديل مي كند، ايجاد مي شود.
نيروي ايجاد شده در اثر عبور يك جريان الكتريكي از ميان پلازما هواي اطراف را فشار مي دهد و چرخش ايجاد شده در هوا حركت و سرعتي ايجاد مي كند كه مي تواند در برابر تندباد، پايداری بوجود بياورد. با هدف وسيع ساختن ميدان تماس ميان هوا و سفينه، طرح آقاي روي اندكي ميان تهي و پيوسته كج و شبيه يك ماهي تابه است كه بوسيله الكترومغناطيس پرواز مي كند.
يكي از وجه هاي انقلابي اين طرح استفاده از هايدرو ديناميك مغناطيسي است كه در آن سفينه هيچ بخش متحرك نخواهد داشت. نبود بخش يا قسمت هاي ميكانيكي سفينه هاي سنتي ، مانند يك انجن تعبيه شده يا جت، بايد اطمينان چشمگيري براي اين سفينه بوجود بياورد. اين طرح در ضمن امكان نشست و پرواز عمودي را براي سفينه مي دهد.
تا كنون هيچ سفينه فضايي با سوخت پلازما بصورت موفقانه پرواز ننموده. اين گونه طرح ها در فضا، جائيكه نيروي جاذبه و كشندگي بسيار كم است، بسيار موفق مي باشند. اما اگر بخواهيم كه يك سفينه در داخل اتمسفر زمين پرواز كند، در آنصورت به نيروي عظيم پيش ران يا موتور نياز خواهيم داشت.