امکانات دولت ایران برای شناسائی تویترها

[paymanonline]

شریه The Wall Street Journal روز دوشنبه اطلاع داد که حکومت ایران به کمک شرکت های ارتباطاتی اروپایی یکی از حاذقانه ترین مکانیزم های کنترل و سانسور در اینترنت را طراحی کرده است. "کریستوفر رودس" و "لورتا چائو" نویسندگان این مقاله خاطر نشان می کنند که این مکانیزن به مقامات ایران اجازه می دهد که پیگیر محتوای انبوه نامه هایی باشند که از طریق پست الکترونیکی و سایر کانال های ارتباطاتی منتقل می شوند. کارشناسانی در ایران و خارج از این کشور به این نشریه اطلاع دادند که به نظر می رسد، مقامات ایران از سیستم "بازرسی عمیق بسته ها" (DPI) استفاده می کنند. به کمک این روش می توان نه تنها نامه ها را مسدود کرد، بلکه پیگیر آنها برای جمع آوری اطلاعات درباره شهروندان و نیز تحریف محتوای آنها با هدف پخش اطلاعات کذب بود. "بن رومه" سخنگوی کمپانی Nokia Siemens Networks تایید کرد که قابلیت انجام چنین کاری، حداقل تا حدی، توسط این کمپانی در نیمه دوم سال 2008 میلادی ایجاد شده است که موسسه مشترک Siemens و Nokia است. وی گفت: "اگر شما شبکه ای را می فروشید، همراه با آن امکان گرفتن تمام پیام هایی که از طریق آن منتقل می شوند را نیز می فروشید".
به نظر کارشناسان، مقامات ایران تنها پس از شروع اغتشاشات اخیر بطور گسترده از این دستگاه ها استفاده می کنند. بازرسی عمیق بسته ها، هم برای نامه های الکترونی، تماس های تلفنی اینترنتی و هم برای تصاویر مندرج در Facebook، Twitter و سایر شبکه های مورد استفاده عموم کاربرد دارد. این نشریه می نویسد: "هر بسته اطلاعاتی را به بخش هایی تقسیم می کنند، در آنها واژه های کلیدی را می جویند، سپس بسته را دوباره جمع می کنند و همه اینها تنها ظرف چند میلی ثانیه انجام می شوند". همچنین این نشریه خاطر نشان کرد که در ایران این کار در یک مرکز واحد انجام می شود که به تمام کشور خدمات می دهد.
بعقیده مولفین این مقاله، فیلترگذاری برای ترافیک اینترنتی در ایران دلیلی بر این است که چرا در ایران اینترنت را بطور کل قطع نکردند. در عین حال، سرعت انتقال مطالب در ایران به گفته کاربران بیش از 10 برابر کاهش یافته است که احتمالاً به دلیل همین بازرسی هاست.
"بردلی انستیس" نماینده کمپانی Marshal8e6 Inc. کالیفرنیا که به امنیت اینترنتی می پردازد، گفت: "بنظر می رسد که تهران از همه سایر کشورها، از جمله از چین، یک گام جلوتر است". اگر در چین کشوری که 300 میلیون کاربر اینترنتی دارد، سانسور مرکزی نبوده و در سطح پراوایدرها می باشد، در ایران که 23 میلیون کاربر وجود دارد، همه ارتباطات با جهان خارج از طریق یک هاب دولتی انجام می شود.
The Wall Street Journal، خبرگزاری «ریا نووستی» روسیه، 1 تیر

[mohamad23]

تویتر و فیس‌بوک این روزها به یکی از راه‌های مهم ارتباطی برای به تصویر کشیدن وقایع ایران بدل شده اند. اما آیا تنها با بازکردن یک صفحه با نام مستعار، کاربران ناشناس می‌مانند؟ ابزار حکومت برای شناسایی کاربران چیست؟





رسانه‌های داخلی و خارجی، در روزهای گذشته قادر به رقابت با شهروندان خبرنگار ایران نبوده‌اند. شهروندانی که گاهی تنها با یک دستگاه موبایل صدای جنبش اعتراضی ایران را به گوش جهانیان رسانده‌اند و تصاویر این جنبش را در برابر دیدگان مردم دیگر کشورها قرار داده‌اند. سایت تویتر و فیس بوک، مهمترین پلات‌فرم‌هایی هستند که فعالیت ایرانیان موافق و مخالف نتایج انتخابات در در این‌ روزها در آن‌ها چشم‌گیر است.
اما سیل ارسال اطلاعات از طریق این سایت‌ها و شبکه‌های اجتماعی، این پرسش را پیش کشیده است که آیا فرستندگان پیام‌ها، عکس‌ها و ویدیوهای معترضان در ایران، قابل پیگیری نیستند؟ آیا نیروهای اطلاعاتی می‌توانند ردپای این کاربران را پیدا کنند؟ پاسخ این پرسش مثبت است.
هر آنچه که نیروهای اطلاعاتی به آن نیاز دارند
شرکت نوکیا-زیمنس نت ورکس (NSN) به ایران تجهیزات پیچیده‌ی شنود مکالمات تلفن همراه فروخته است. این خبری بود که در تاریخ ۲۲ ژوئن در روزنامه‌ی "وال استریت ژورنال" منتشر شد. در پی انتشار این خبر، این شرکت مخابراتی در وب‌سایت خود نوشت، که این شرکت تنها نسخه‌‌ی محدودشده‌ای از محصولی به نام„Monitoring Center“ را که به منظور "شنود قانونی" (Lawful Interception) به کار می‌رود، به ایران فروخته است. با کمک این محصول، می‌توان محتوای مکالمات تلفنی، اس ام اس‌ها و پیام‌های ارسالی در شبکه‌هایی مانند فیس بوک را "شنود".

رؤیت پروفایل مشترک خط تلفن یا موبایل در چند دقیقه
در اواسط دهه‌ی ۹۰ میلادی، هنگام عرضه‌ی نخستین Monitoring Center در بروشور محصول نوشته شده بود، که مونیتور سنتر زیمنس قادر است ۱۰ هزار اتصال را همزمان کنترل و شنود کند و این تعداد قابل گسترش است. منظور از هر اتصال تلفنی، مشترکان خط ثابت تلفن یا تلفن همراه هستند. به این ترتیب، ظرف تنها چند دقیقه پروفایل ارتباطی مشترک تنظیم می‌شود و لیستی تهیه می‌شود حاوی این اطلاعات که مشترک خط تلفن در چه زمانی با چه کسی و در چه مکانی صحبت کرده یا اس ام اس رد وبدل کرده است. از SMS ها هم بدون مشکل می‌توان چاپ گرفت و در پرونده‌ی مشترک بایگانی کرد. حتی می‌توان همزمان تکه‌هایی از گفت‌وگوها را برید و آرشیو کرد.
[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] یکی از صفحه‌های تویتر که به روز درباره‌ی وقایع ایران می‌نویسد
با این تفاصیل، می‌توان گفت که همه‌ی SMS‌هایی که از ایران از طریق مثلاً موبایل به پلات‌فرم‌هایی مانند تویتر ارسال می‌شوند، در سیستم دولتی مخابرات ایران با تکنولوژی NSN به شکل متن قابل ضبط کردن و بایگانی در بانک اطلاعات و قابل همخوانی دادن با شماره‌ی تلفن یا IMSI مربوطه‌اند.
چگونه می‌توان ناشناس ماند؟
با انتشار این اطلاعات، پرسش منطقی دیگری که برای هر کاربر اینترنتی پیش می‌آید این است که چطور می‌توان ردپای خود را از شبکه‌ی اینترنت پاک کرد؟
بسیاری از کاربرانی که این روزها از وقایع ایران می‌نویسند و تویت می‌کنند، به کاربران دیگر راه و چاه این‌که چطور می‌توان تویت کرد ولی ناشناس باقی ماند را نشان می‌دهند. Information.is-the-coolest.com یکی از آدرس‌هایی است که در این زمینه معرفی می‌شود و راه‌های ناشناس ماندن در دنیای مجازی را به کاربران نشان می‌دهد.
مشاهده‌ی نوشته‌ها در تویتر بدون آن‌که عضو تویتر باشید
به نظر می‌رسد خبر گرفتن از طریق تویتر درباره‌ی اتفاقات ایران، این روزها یک "باید" مسلم است. اما برای خبر گرفتن از تویتر، حتما نباید عضو این شبکه بود. اگر آدرس شخص یا صفحه‌ی خاص در تویتر را داشته باشید می‌توانید از آخرین نوشته‌های صاحب آدرس باخبر شوید به این ترتیب که تنها دادن آدرس در مرورگر کافی است. مثلا برای دیدن دویچه وله فارسی در تویتر تنها مراجعه به آدرس
برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید کافی است.

آدرس دیگر برای سرک کشیدن به نوشته‌های لحظه به لحظه‌ی همه‌ی کاربران عضو تویتر، که در آن لحظه فعال‌اند، رفتن به این آدرس است:
برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید .
در این صفحه می‌توانید آخرین خبرهای حداکثر ۱۴۰ نشانه‌ای را ببینید. در ستون سمت چپ این سایت، زیر عنوان Trend موضوع‌هایی که بیشتر کاربران در آن روز و آن لحظه درباره‌ی آن نوشته یا از آن بازدید کرده‌اند، لیست می‌شود. ایران در روزهای گذشته، عضو ثابت این ستون بوده است.
در این صفحه می‌توانید بر روی پیغامی که مایلید ، در گوشه‌ی سمت راست آن بر روی گزینه‌ی Direct Massage کلیک کرده و برای نویسنده‌ی خبر، پیام بفرستید. اما اگر می‌خواهید درست و حسابی تویت کنید، راهی ندارید به جز آن‌که شما هم عضو شوید. Monitoring Center می‌تواند با برچیدن اطلاعات از سیل داده‌ها، آن‌ها را ذخیره، دسته‌بندی و تجزیه و تحلیل کنند. به گفته‌ی نوکیا زیمنس، این امکانی است که تمام شبکه‌های مخابرات در سراسر جهان از آن استفاده می‌کنند و ایران هم یکی از این کشورهاست. به گفته‌‌ی این شرکت، توانایی شنود یکی از عملکردهای پایه‌ای "مونیتورینگ سنتر"هاست. حال این‌که چه اطلاعاتی ضبط و نگهداری شوند یا چه کسانی ردیابی شوند، بسته به قواعد بازی در کشور خریدار دارد.

[mohamad23]

جنبش اعتراضی در ایران برای خبررسانی و خبرگیری چنان استفاده‌ای از اینترنت می‌کند که شگفتی جهانی را برانگیخته است. آیا دولت می‌تواند اینترنت را به کنترل کامل خود در آورد؟ مصاحبه‌ای در این مورد با مهندس محمود تجلی‌مهر






سپاه پاسداران گفته است که "متخلفان اینترنتی" را پیگیری می‌کند. شایع است که در حال کسب اطلاعات در مورد کسانی هستند که فیلم و عکس به خارج می‌فرستند. آقای مهندس محمود تجلی‌مهر، کارشناس اینترنت، به پرسش‌های ما در این مورد پاسخ می‌دهند:




دویچه‌وله: آیا حکومت ایران می‌تواند اینترنت را به کنترل کامل خود درآورد؟

محمود تجلی‌مهر: اگر "کامل" به مفهوم این باشد که آنها اینترنت را صد درصد در اختیار خود بگیرند و کاربران نتوانند کاری انجام دهند، پاسخ این پرسش منفی است. کنترل کامل از سوی یک ارگان به تنهایی امکان‌پذیر نیست. طراحی اینترنت به گونه ای است که نمی‌توان آن را کنترل کرد، هر چند که می‌توان در آن محدودیت موقتی ایجاد کرد، همچون -------- که چند سال است شاهد آن هستیم، اما شاهد فیلترشکن‌ها نیز هستیم.

چه امکاناتی در اختیار دارند؟

روزنامه وال استریت ژورنال در تاریخ۲۲ ژوئن نوشته‌ای منتشر کرد در این باره که شرکت نوکیا-زیمنس نت ورکس (NSN) به ایران تجهیزات پیچیده جاسوسی داده است که آنها بتوانند در سطح گسترده اقدام به کنترل مبادلات اينترنتی کاربران کنند. این خبر را البته تنها نسبی باید باور داشت. این را که نوکیا-زیمنس به آنها چه داده، ما نمی‌دانیم و در عین حال این را نیز نمی‌دانیم که آنها تا چه میزان دانش استفاده از این سیستم ها را دارند. اما آن‌چه روشن است این است که آنها در بهترین شکل تنها یک گام می‌توانند از کاربران جلوتر باشند. برای هر حرکتی در اینترنت، ضد آن نیز وجود دارد. این طبیعت اینترنت است.

اگر گمان را بر این بگذاریم که آنها بهترین سیستم موجود را داشته باشند، می‌توان گفت که آنها می‌توانند به "شنود" در سطح بسیار عمیق در "بسته"‌های ارسال شده از سوی کاربران بپردازند. به بیان دیگر، آنها می‌توانند به محتوای ایمیل‌ها، چت‌ها و یا گفت‌وگوهای تلفنی دست یابند. البته دیروز شرکت نوکیا-زیمنس اعلام کرد که آنها تنها بخشی از قابلیت‌های این سیستم را به ایران داده‌اند، ولی نگفتند که چه بخشی.

آیا کاربران ایرانی با شگردهای دولت برای کنترل آشنا هستند و خود از شیوه‌های خاصی برای گیر نیفتادن استفاده می‌کنند؟

از آنجا که دولت ایران پهنه‌های بسیار گسترده‌ای از اطلاعات در اینترنت را در چند سال گذشته ----- کرده است، کاربران ایرانی چند سال فرصت داشته‌اند که با شیوه‌های موجود برای دور زدن -------- آشنا شوند. هم اکنون در ایران فیلترشکن‌ها آن چنان گسترده استفاده می‌شوند که سازمان‌های اطلاعاتی ایران نمی‌توانند ادعا کنند که کنترلی بر اینترنت دارند.

کاربرانی که از پروتکل‌های امن --- (Virtual Private Network) استفاده می‌کنند، قابل شنود نیستند. این پروتکل‌ها در فیلترشکن‌های ----based (چون FreeGate، Tor یا UltraSurf و بسیاری دیگر) استفاده می‌شوند و سیستم‌های جاسوسی نمی‌توانند به محتوای ارتباط‌های آنها دست یابند. چون سیستم‌های ----based از روش‌های رمزگذاری برای ایجاد یک "تونل" ارتباطی استفاده می‌کنند و این تونل از بیرون قابل رویت نیست. تنها در زمانی که کلید رمز در اختیار سازمان‌های امنیتی باشد، آنها قادر به گشایش این اطلاعات هستند. نرم‌افزارهایی چون Skype یا Yahoo Messenger برای ارتباط صدا و تصویر امن هستند، چون کلید رمز آنها را شرکت‌های آمریکایی صاحب آنها به کسی نمی‌دهند و یا حداقل به ایران نمی‌دهند.

در برابر تمام نرم افزارهایی که از پروتکل‌های استاندارد چون SIP یا H.323 استفاده می‌کنند (چون MSN Messenger)، قابل شنود هستند. من کاربران زیادی را دیده‌ام که ارتباط اینترنتی آنها همیشه با فیلترشکن‌های ----based است. این کاربران قابل شنود نیستند. حتی آدرس IP آنها نیز قابل رویت نیست. فیلترشکن‌های این‌گونه ابتدا با مرکزی در خارج از ایران ارتباط امن برقرار می‌کنند و از آنجا (معمولا در چین، روسیه و جاهای دیگر) وارد اینترنت می‌شوند. از این رو حتی کشور کاربر نیز قابل رویت نیست، چه رسد آدرس IP او.

از همین روست که تنها راه حلی که دولت در این روزها به ذهنش رسیده، پایین آوردن شدید پهنای باند اینترنت است تا بلکه با این روش بتوانند با انتقال اخبار از سوی کاربران مقابله کند.

[ برای مشاهده لینک ، لطفا با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

آیا ممکن است دولت ایران کل شبکه را ببندد و اینترنت را کاملاً تعطیل کند؟ آیا اقتصاد ایران آن قدر اینترنتی شده و کار دولت با اینترنت گره خورده که بستن آن ممکن نباشد؟

بله، دولت ایران می‌تواند کل شبکه را ببندد. ارتباط ایران با اینترنت در انحصار دولتی است و آنها می‌توانند خطوط ارتباطی را کاملا از کار بیاندازند. هرچند که اقتصاد ایران به میزان بالایی اینترنتی نیست، ولی بستن اینترنت ضربه سنگینی هم به اقتصاد و هم به دولت وارد می‌آورد. البته در این روزها نیز دیده‌ام که شماره تلفن‌هایی در خارج از ایران برای ارتباط با اینترنت اعلام شده‌اند تا در صورتی که دولت ایران اینترنت را کاملا تعطیل کرد، بشود با استفاده از شبکه تلفنی در خارج از کشور به اینترنت وصل شد.

در نهایت تلاش برای کنترل اینترنت از سوی دولت و راهکارهای کاربران در تقابل با آن به بازی موش و گربه شباهت دارد و طراحی اینترنت به گونه‌ای است که هر طرف تنها یک گام می‌تواند از طرف دیگر جلوتر باشد و نه بیشتر!

مصاحبه‌گر: رضا نیکجو