استفاده از دوربين های فيلم سنتی . در اين روش با استفاده از يک دوربين عکسبرداری ، عکس مورد نظر گرفته شده و پس از پردازش فيلم بصورت شيميائی، امکان چاپ آن با استفاده از کاغذ ها ی مخصوص ، فراهم می شود. در ادامه ، عکس آماده شده توسط اسکنر ، اسکن و بصورت ديجيتال تبديل می گردد .
استفاده از يک دوربين ديجيتال : در اين روش ، با استفاده از يک دوربين ديجيتال و تابش نور به شی مورد نظر و دريافت فيدبک های مربوطه و تبديل آنان به مجموعه ای از پيکسل ها ، تصوير مورد نظر مستقيما" بصورت ديجيتال تبديل می گردد .
يک دوربين ديجيتال ، همانند يک دوربين سنتی دارای امکانات متعددی نظير : مجموعه ای از لنزها می باشد . اين نوع دوربين ها در مقابل تمرکز نور بر روی بخشی از فيلم ، نور را بر روی يک دستگاه نيمه هادی تابانده که ضبط الکتريکی نور راانجام خواهد داد . در ادامه، يک کامپيوتر اطلاعات الکترونيکی را به داده ديجيتال تبديل می نمايد . مهمترين تفاوت بين يک دوربين ديجيتال و يک دوربين مبتنی برفيلم ، عدم استفاده از فيلم در دوربين های ديجيتال می باشد. در مقابل ، دوربين های ديجيتال دارای يک سنسور بوده که نور را به سيگنال های الکتريکی تبديل می نمايد . سنسورهای استفاده شده در اکثر دوربين های ديجيتال ، از نوع CCD)Charge Coupled Device) می باشد . در تعدادی ديگر از دوربين های ديجيتال از تکنولوژی نيمه هادی CMOS)complementary metal oxide semiconductor) استفاده می شود. با اينکه سنسورهای CMOS ، تصاوير ديجيتال با کيفيت مطلوبتر را ارائه می نمايند و در آينده متداولتر خواهند شد ، ولی نمی توان ادعا نمود که تکنولوژی فوق جايگزين سنسورهای CCD در دوربين های ديجيتال خواهد شد . CCD ، مجموعه ای بسيار کوچک از ديودهای حساس به نور بوده که مسئوليت تبديل تصوير ( نور ) به الکترون ( سيگنال های الکتريکی ) را برعهده دارند . ديودهای فوق ، photosites ناميده می شوند . هر photosite ، حساس به نور می باشد.