سندروم پرهیز از پی30

[Ahmad]

همه می‌دونیم داریم تو چه دوران تلخ و سختی زندگی می‌کنیم. جدای از تموم این مسائل، یک عده خاص از جامعه گویا دچار نوعی بیماری یا سندروم شدن که میشه حدس زد علت رو. اما نمیشه پذیرفت انجام و ادامه‌ی اونرو. اون تعداد خاص کسایی هستن که حدود هفده ساله که همراه این انجمند (باورتون میشه شده هفده سال؟!) و بیماری گریبانگیر تقریبا همشون شده نشستن به دور انجمن و فقط مشاهده‌ی اون. درسته هزار و یک اپلیکیشن و راههای ارتباطی با دسترسی آسانتر و... ایجاد شده، اما تقریبا همه بخاطر اینها هم شده یک گوشی‌ای، کوفتی، زهرماری دستمونه یا جلوی رومونه و همینطور که داریم اونجاها سرمیزنیم، می‌تونیم نگاهی هم به انجمن داشته باشیم که حتما خیلیامون داریم ولی حداکثرش نگاهی است گذرا و تمام. کار به جایی رسیده که حتی اگر هم بخوایم پستی یا تاپیکی ارسال کنیم، ترس از بی‌توجهی به اون ما رو از ارسالش منصرف می‌کنه. کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
بیچاره اون کسی که بخواد تو این زمان چنین پستهایی ارسال کنه. کلا ضایع میشه میره برای خودش. و بیچاره اون کسی که کلی تایپ می‌کنه و تاپیکش رو ارسال می‌کنه. بیچاره من.
اما باور کنیم همه می‌تونیم این سندروم رو درمان کنیم، کافیه فقط بخوایم حتی شده فقط با متن. دوباره و اینجا.

[mirzabozorg]

همه می‌دونیم داریم تو چه دوران تلخ و سختی زندگی می‌کنیم. جدای از تموم این مسائل، یک عده خاص از جامعه گویا دچار نوعی بیماری یا سندروم شدن که میشه حدس زد علت رو. اما نمیشه پذیرفت انجام و ادامه‌ی اونرو. اون تعداد خاص کسایی هستن که حدود هفده ساله که همراه این انجمند (باورتون میشه شده هفده سال؟!) و بیماری گریبانگیر تقریبا همشون شده نشستن به دور انجمن و فقط مشاهده‌ی اون. درسته هزار و یک اپلیکیشن و راههای ارتباطی با دسترسی آسانتر و... ایجاد شده، اما تقریبا همه بخاطر اینها هم شده یک گوشی‌ای، کوفتی، زهرماری دستمونه یا جلوی رومونه و همینطور که داریم اونجاها سرمیزنیم، می‌تونیم نگاهی هم به انجمن داشته باشیم که حتما خیلیامون داریم ولی حداکثرش نگاهی است گذرا و تمام. کار به جایی رسیده که حتی اگر هم بخوایم پستی یا تاپیکی ارسال کنیم، ترس از بی‌توجهی به اون ما رو از ارسالش منصرف می‌کنه. کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
بیچاره اون کسی که بخواد تو این زمان چنین پستهایی ارسال کنه. کلا ضایع میشه میره برای خودش. و بیچاره اون کسی که کلی تایپ می‌کنه و تاپیکش رو ارسال می‌کنه. بیچاره من.
اما باور کنیم همه می‌تونیم این سندروم رو درمان کنیم، کافیه فقط بخوایم حتی شده فقط با متن. دوباره و اینجا.

تلگرام کار همه فرومها رو یکسره کرد عزیز

[mitokomon]

همه می‌دونیم داریم تو چه دوران تلخ و سختی زندگی می‌کنیم. جدای از تموم این مسائل، یک عده خاص از جامعه گویا دچار نوعی بیماری یا سندروم شدن که میشه حدس زد علت رو. اما نمیشه پذیرفت انجام و ادامه‌ی اونرو. اون تعداد خاص کسایی هستن که حدود هفده ساله که همراه این انجمند (باورتون میشه شده هفده سال؟!) و بیماری گریبانگیر تقریبا همشون شده نشستن به دور انجمن و فقط مشاهده‌ی اون. درسته هزار و یک اپلیکیشن و راههای ارتباطی با دسترسی آسانتر و... ایجاد شده، اما تقریبا همه بخاطر اینها هم شده یک گوشی‌ای، کوفتی، زهرماری دستمونه یا جلوی رومونه و همینطور که داریم اونجاها سرمیزنیم، می‌تونیم نگاهی هم به انجمن داشته باشیم که حتما خیلیامون داریم ولی حداکثرش نگاهی است گذرا و تمام. کار به جایی رسیده که حتی اگر هم بخوایم پستی یا تاپیکی ارسال کنیم، ترس از بی‌توجهی به اون ما رو از ارسالش منصرف می‌کنه. کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
بیچاره اون کسی که بخواد تو این زمان چنین پستهایی ارسال کنه. کلا ضایع میشه میره برای خودش. و بیچاره اون کسی که کلی تایپ می‌کنه و تاپیکش رو ارسال می‌کنه. بیچاره من.
اما باور کنیم همه می‌تونیم این سندروم رو درمان کنیم، کافیه فقط بخوایم حتی شده فقط با متن. دوباره و اینجا.

من میخواستم قبلا این مساله رو بگم که چرا فروم اینطوری شده بعدش دیدم یه سری دلایلی وجود داره که از کنترل ما خارجه و فقط مالک فوروم میتونه درستش کنه برای همین دیگه پیگیری نکردم

[aryamehr1368]

علاوه بر شبکه های اجتماعی سخت گیری های بیخود هم تاثیر داره چقدر از کاربران بیخودی بن شدن به خصوص در پاتوق پرشین تولز

[I Walk Alone]

والا منم خودمم نمیدونم چرا هنوز به فروم های ایرانی سر میزنم وقتی که سایت Reddit با کلی امکانات وجود داره

[Yamani47]

...........................................

[Sayam]

Ahmad
شما را به یاد دارم، کاربری خوش قریحه و با سلیقه که بیشتر درانجمن ادبیات و فیلم و موسیقی فعالیت داشت...
من هم امشب به دنبال مطالبی در انجمن هنر هفتم بودم که وارد فروم شدم و اتفاقی تاپیک یک عضو تازه وارد رو دیدم که راجع به گواهینامه موتور و ماشین چیزهایی پرسیده بود و این من رو برد اتفاقا به دوره ای که به همین منظور وارد این انجمن شده بودم کلا... برای پرسیدن چیزهایی راجع به ماشین که به انجمن اتومبیل اینجا برخوردم یادمه یک کاربر به نام رامین هم بودکه خیلی سر و کار داشت با ماشینای کلاسیک و درایور که آرسنالی دوآتشه ای هم بود... با همین اتفاق ساده چندسالی درگیر فروم و کاربران خوبی که چیزهای زیادی هم ازشون یاد گرفتم شدم.. انجمن پرسش و پاسخ پزشکی که تنها انجمنی بود که کاربر فعال در اون شدم و انجمن اصلی هنر هفتم که پاتوق همیشگیم بود و چه فیلم های خوبی می دیدیدم اون دوره و چه بچه های فیلم باز قهاری بودند و کلی تحلیل می نوشتند اکثرا هم بچه های تهرون بودند و ما بچه شهرستانی ... کاش اون دوره امکانات به شکلی بود که میشد اون دوستان خوب رو از نزدیک هم ببینیم... همه ما چه مجانی اینجا کار می کردیم.. تا اینکه امشب اون تاپیک رو دیدم گفتم جواب بدم بهش شاید به کسی که پرسیده کمک کنه و بره گواهینامه شو بگیره... شروع کاربری من همان روزهایی بود که قصد خرید اولین ماشینمو داشتم و در روزگار جوانی (هنوز هم من جوانم) من هم چون او روزهای اخذ گواهینامه را می گذراندم. سال 2010 شاید... و همین خاطره ها باعث شد چند ساعتی مطالب اخیر فروم را هم نگاهی بکنم.

کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....

خب ما به مقدار زیادی اسگل هم بودیم این مورد رو هم نباید نادیده بگیریم

[Payman_62]

همه می‌دونیم داریم تو چه دوران تلخ و سختی زندگی می‌کنیم. جدای از تموم این مسائل، یک عده خاص از جامعه گویا دچار نوعی بیماری یا سندروم شدن که میشه حدس زد علت رو. اما نمیشه پذیرفت انجام و ادامه‌ی اونرو. اون تعداد خاص کسایی هستن که حدود هفده ساله که همراه این انجمند (باورتون میشه شده هفده سال؟!) و بیماری گریبانگیر تقریبا همشون شده نشستن به دور انجمن و فقط مشاهده‌ی اون. درسته هزار و یک اپلیکیشن و راههای ارتباطی با دسترسی آسانتر و... ایجاد شده، اما تقریبا همه بخاطر اینها هم شده یک گوشی‌ای، کوفتی، زهرماری دستمونه یا جلوی رومونه و همینطور که داریم اونجاها سرمیزنیم، می‌تونیم نگاهی هم به انجمن داشته باشیم که حتما خیلیامون داریم ولی حداکثرش نگاهی است گذرا و تمام. کار به جایی رسیده که حتی اگر هم بخوایم پستی یا تاپیکی ارسال کنیم، ترس از بی‌توجهی به اون ما رو از ارسالش منصرف می‌کنه. کو زمانی که برای یک پست چند ساعت زمان اختصاص می‌دادیم. کجا رفت اون همه بحث و گفتگو. چه شد آنهمه مسابقه و نظرسنجی و تبریک و....
بیچاره اون کسی که بخواد تو این زمان چنین پستهایی ارسال کنه. کلا ضایع میشه میره برای خودش. و بیچاره اون کسی که کلی تایپ می‌کنه و تاپیکش رو ارسال می‌کنه. بیچاره من.
اما باور کنیم همه می‌تونیم این سندروم رو درمان کنیم، کافیه فقط بخوایم حتی شده فقط با متن. دوباره و اینجا.

سلام
متاسفانه خیلی چیزا عوض شده. اون زمان یاهو مسنجر داشتیم. ام اس ان مسنجر و ... بودن. همه چیز عوض شده.
ولی باهات موافقم. قابل درمانه

[Sayam]

سلام
متاسفانه خیلی چیزا عوض شده. اون زمان یاهو مسنجر داشتیم. ام اس ان مسنجر و ... بودن. همه چیز عوض شده.
ولی باهات موافقم. قابل درمانه

مطمئنید؟
چرا متاسفانه؟

برای بچه هایی که رشته تحصیلی و شغلشون مرتبط با حوزه های مختلف کامپیوتری بوده شاید خب البته خیلی این فروم ها مفید بوده... منم در همین زمینه چیزهای زیادی یاد گرفتم و خب اگر این فروم و این داستانا نبود مثلا توان یه سری از تعمیرات نرم افزاری که خودم از پسش برمیامو شاید یاد نگرفته بودم

اما نکته منفی حضور پررنگ در این فروم ها این بود که یک سن حساس ما به دور از جامعه و دنیای بیرون و به تبع اون تجربیات و آموزش های واقعی که در دنیا لازمه گذشته...

مساله دیگری که میتونه بررسی بشه هم ماهیت و هدف شبکه های اجتماعیه که تغییر پیدا کرده... ما از نسلی بودیم که در اینترنت با خواندن چیزهای ممنوعه ای که بدانها دسترسی نداشتیم به دنبال آگاهی بودیم ... کابران زحمتکشی هم بودند که بدون چشمداشت مالی دانش خودشونو در اختیار مخاطبانشون می گذاشتند اما امروزه هدف اصلی کابران اپلیکیشن های اصلی اینترنتی همان اینستاگرام و تلگرام و... سرگرم شدن است و هدف ادمین ها پول است.

[Payman_62]

مطمئنید؟
چرا متاسفانه؟

برای بچه هایی که رشته تحصیلی و شغلشون مرتبط با حوزه های مختلف کامپیوتری بوده شاید خب البته خیلی این فروم ها مفید بوده... منم در همین زمینه چیزهای زیادی یاد گرفتم و خب اگر این فروم و این داستانا نبود مثلا توان یه سری از تعمیرات نرم افزاری که خودم از پسش برمیامو شاید یاد نگرفته بودم

اما نکته منفی حضور پررنگ در این فروم ها این بود که یک سن حساس ما به دور از جامعه و دنیای بیرون و به تبع اون تجربیات و آموزش های واقعی که در دنیا لازمه گذشته...

مساله دیگری که میتونه بررسی بشه هم ماهیت و هدف شبکه های اجتماعیه که تغییر پیدا کرده... ما از نسلی بودیم که در اینترنت با خواندن چیزهای ممنوعه ای که بدانها دسترسی نداشتیم به دنبال آگاهی بودیم ... کابران زحمتکشی هم بودند که بدون چشمداشت مالی دانش خودشونو در اختیار مخاطبانشون می گذاشتند اما امروزه هدف اصلی کابران اپلیکیشن های اصلی اینترنتی همان اینستاگرام و تلگرام و... سرگرم شدن است و هدف ادمین ها پول است.

صحبت های خود شما هم متاسفانه نیاز داره.