شعرهای گیف

[behrouz2]

نه دگر فرصت نمی خواهم دگر
دیده ام را می گریزانم ز در
محو می شد کاش از این روزگار
دختر دریایی مهتاب وار
مرگ باید با دل هم بستر شود
تا هجوم آبی دریا رود
من به دنبال گریز و رفتنم
جا نمی گیرد در آغوش تنم
من دلی پر دارم از این سرنوشت
مرگ را با نام من باید نوشت
می گریزد مرگ از دریا شدن
ترس دارد از دل آبی من
پرگشا در بستر سردم بشین
تا دل از حسرت نگیرد بیش از این
دست من از عاشقی کوتاه شد
فکر رفتن در میان راه شد
آه از این حسرت بی انتها
می رود دل بی هدف تا به کجا
هر چه می پنداشتم بیهوده بود
پیکرش دریای پهناور نبود

مهزادمتقی

[behrouz2]

تا در دل من عشق تو اندوخته شد
جز عشق تو هر چه داشتم سوخته شد
عقل و سبق و کتاب بر طاق نهاد
شعر و غزل دوبیتی آموخته شد

مولانا

[behrouz2]

به ابیاتم نمی‌گنجید، وصف تو فقط گفتم
فدای یک نخ چادر نمازت حضرت مادر

رضوان باقری

[behrouz2]

نگارینا دل و جانم ته داری
همه پیدا و پنهانم ته داری‌
نمی‌دونم که این درد از که دارم
همی دونم که درمانم ته داری

باباطاهر

[behrouz2]

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
وندرین کار دل خویش به دریا فکنم

حافظ

[behrouz2]

باد آسایش ، گیتی نزند بر دل ریش
صبح صادق ندمد تا شـب یلدا نرود

سعدی

[behrouz2]

عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم
یا گناهیست که اول من مسکین کردم
تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری
غم دل با تو نگویم که ندانی دردم‌
ای که پندم دهی از عشق و ملامت گویی
تو نبودی که من این جام محبت خوردم
تو برو مصلحت خویشتن اندیش که من
ترک جان دادم از این پیش که دل بسپردم
عهد کردیم که جان در سر کار تو کنیم
و گر این عهد به پایان نبرم نامردم
من که روی از همه عالم به وصالت کردم
شرط انصاف نباشد که بمانی فردم
راست خواهی تو مرا شیفته می‌گردانی
گرد عالم به چنین روز نه من می‌گردم
خاک نعلین تو‌ای دوست نمی‌یارم شد
تا بر آن دامن عصمت ننشیند گردم
روز دیوان جزا دست من و دامن تو
تا بگویی دل سعدی به چه جرم آزردم

سعدی

[behrouz2]

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده‌ام

رهی معیری

[behrouz2]

چه مبارک است این غم که تو در دلم نهادی
به غمت که هرگز این غم ندهم به هیچ شادی
ز تو دارم این غم خوش به جهان ازا ین چه خوشتر
تو چه دادیَم که گویم که از آن به‌اَم ندادی
چه خیال می‌توان بست و کدام خواب نوشین
به از این در تماشا که به روی من گشادی
تویی آن که خیزد از وی همه خرمی و سبزی
نظر کدام سروی؟ نفس کدام بادی؟
همه بوی آرزویی مگر از گل بهشتی
همه رنگی و نگاری مگر از بهار زادی
ز کدام ره رسیدی ز. کدام در گذشتی
که ندیده دیده رویت به درون دل فتادی
به سر بلندت‌ای سرو که در شب زمین‌کن
نفس سپیده داند که چه راست ایستادی
به کرانه‌های معنی نرسد سخن چه گویم
که نهفته با دل سایه چه در میان نهادی

هوشنگ ابتهاج

[behrouz2]

عاشقان هم، همه خوابند در این موقع شب
بی گمان، یک دل ویران شده از عشق فقط بیدار است

حامد عسکری